Złociste Morze

Elena

El położyła łapę na palcu smoka, w geście pokrzepienia.
- Na pewno wam, smokom jest trudniej. W tej krainie nie ma zbyt wielu smoków niestety, a smoczyc jest jeszcze mniej, o ile jeszcze jakieś się ostały. Niemniej jednak na pewno przyjdzie dzień, w którym znajdziesz tą swoją jedyną. - odpowiedziała na stwierdzenia gada.

Antharas

Smok przemyślał słowa wadery. Oczywiście było trudno ze związkami u smoków. Musiały być na prawdę rozważne.
-Dziękuję Ci za te słowa, wezmę je sobie do serca.- wyznał pokrótce.
W sumie to nie wierzył w miłość prawdziwą, ale kiedyś i ona zawita u jego bram. Nie można zawsze mówić nie...
-Ciekaw jestem jak idzie twojemu partnerowi w bitwie!- nagle zmienił temat.
Po chwili jednak spojrzał w niebo. Robiło się późno, a on jeszcze nie upolował sobie kolacji.
-Ja będę powoli się zbierał.- rzekł do towarzyszki rozpościerając leniwie swoje skrzydła.
-Do zobaczenia wkrótce!- wrzasnął by usłyszała jego głos podczas gdy trzepot skrzydeł mógł zagłuszyć każdy dźwięk.
Po paru sekundach oderwał się od ziemi i odleciał w dal.

z.t

Stella

Znajomy zapach zaprowadził tu waderę. Zapach matki. Zapach, który kojarzyła z dobrocią, ciepłem i miłością.
Niestety, wspomnienia znów powróciły. Grzywa wadery była w dość sporym nieładzie. Źrenice były malutkie, a kąciki ust drgały. Wadera usiadła gdzieś przy morzu. Woda obmywała jej brudne łapy. Zamknęła oczy i westchnęła cicho.

~ Mówiłam, że się zgodzisz?- spytała wesolutka wadera, podskakując wokół wilka. Ten wykrzywił się jedynie, opuszczając łeb.
~ Ale wypuścisz mnie...?- spytał cicho.
~ Obietnicy nie złamię. Umowa była prosta: ty naprawiasz, ja cię wypuszczam. No i tyle!- ogromny uśmiech pojawił się na jej pyszczku.
~ Uważaj na to. Jest niebezpieczne. A szczególnie w twoich łapach.- wymruczał.

Elena

El patrząc na odlatującym smokiem w końcu przeniosła spojrzenie na klif i przesunęła wzrokiem po okolicy. Dojrzała pewną istotę. Wciągnęła powietrze, wygląd podobny...Musiała to sprawdzić. Ruszyła z początku biegiem, jednak w połowie drogi się zatrzymała wstrząśnięta tym, co zobaczyła. Tak, to była jej córka. Stella. Podeszła do niej powoli, niepewnie chcąc wybadać sytuację.
- Curuś... - powiedziała z poważną miną patrząc zatroskana na wilczycę, której tak dawno nie widziała. Normalnie pewnie wzięłaby ją w objęcia, ale nie wiedziała w jakim stanie jest jej dziecko, jeśli nie liczyć wyglądu zewnętrznego.

Stella

Ciało wilczycy drgnęło. Ona otworzyła szybko oczy, czując, że znajomy zapach jest teraz bardzo silny. Odwróciła się w stronę wadery.
- Witaj mamo.- wyszeptała z delikatnym uśmiechem na pyszczku. Przejechała łapą po włosach, chcąc sprawić, by wyglądały choć trochę lepiej. Miała mokre łapy, co mogło poprawić trochę stan fryzury.

Elena

Wilczyca uśmiechnęła się ciepło i przytuliła delikatnie córkę.
- Matko jedyna, co ci się stało? - powiedziała wyjmując z torby umocowanej jej nogi szczotkę i zaczęła ostrożnie czesać jej potargane włosy uważając, by jej nie pociągnąć.
- Opowiedz mi wszystko, tak dawno cię nie widziałam! Gdzie byłaś, co robiłaś? - zasypała wilczycę pytaniami nadal starając się uporać z włosami Stelli.

Stella

- Cóż...- zastanowiła się wadera, podczas gdy jej rodzicielka starała się poprawić stan jej fryzury.
- Miałam zdać na Wojowniczkę w krainie. Ale ktoś poprosił mnie o pomoc, a ja nie mogłam mu odmówić. I jakoś takoś musiałam wybrać się poza tereny krainy. Długo, a nawet bardzo długo mnie nie było, bo przez tą jedną sprawę, zaczęły się rodzić inne mniejsze sprawy, które nie pozwalały mi tu wrócić. Ale teraz już mam spokój.- powiedziała wadera, zamykając oczy.

Elena

El słuchając wypowiedzi Stelli skończyła czesać jej włosy i usiadła obok niej.
- Cieszę się, że pomogłaś, ale martwi mnie, że w takim stanie wracasz. Jednak nie będę pytała co robiłaś, bo z doświadczenia wiem, że pewnych rzeczy mówić nie wolno. Dodatkowo jesteś dorosłą, mądrą wilczycą i nie sądzę, bym musiała się martwić. - uśmiechnęła się ciepło, jak zawsze do córki i kontynuowała - No tak. A co zamierzasz teraz? Zostajesz tutaj na stałe? - musiała zapytać, dowiedzieć się jakie plany ma jej dziecko.

Stella

Stella spojrzała na swoje włosy i uśmiechnęła się delikatnie.
- Dziękuje.- powiedziała wesoło- Cóż, teraz zamierzam tu zostać na stałe. Mam zamiar zdać test na Wojowniczkę i służyć swojej watasze. A co u mojego rodzeństwa?

Elena

El nie wiedziała w sumie od czego zacząć. Bo przecież teraz Stell ma rodzeństwo.
- No więc... - zaczęła nieco niepewnym tonem, jednak po chwili kontynuowała - Masz młodsze rodzeństwo, brata Akinoriego i siostrę Annicę...z tym że Annica jest dzieckiem gwiazdą. A od Ventusa nie mam żadnych wieści. Pewnie założył rodzinę i jest szczęśliwy. A jeśli nie to z pewnością sobie radzi. - tak, co do tego nie miała wątpliwości. I już. Powiedziała. Teraz tylko czekała na reakcję ze strony córki.

//wybacz, że dopiero teraz ale dwa razy mi posta wcięło o.O//

Stella

Stella zaśmiała się wesoło.
- Przecież wiem, że mam rodzeństwo, mamo! Już mówiłaś mi o Annicy i Akinorim, sama przyszłam wtedy do nory, nie pamiętasz? Przyniosłam im małe niespodzianki.- powiedziała wesoło Stella.

Elena

- Ah! Stell, widzisz, starość dopada Twoją mamuśkę! Skleroza galopująca. - zaśmiała się wesoło i stuknęła się w czoło otwartą łapą. - Widzisz, z tego wszystkiego zaćma mnie dopada. No to w takim razie bardzo się cieszę, że tak to jest i po prostu nie wiem jak mam wyrazić swoją radość. Tak bardzo się cieszę, że wróciłaś. - powiedziała gładząc córkę o głowie. Tak, wreszcie Stella wróciła i El będzie miała o jedno zmartwienie mniej na głowie. A i tak ma teraz wiele spraw do załatwienia i wiele powodów do trosk.

Stella

Stella zastanowiła się chwilkę. Zaraz, zaraz... Ach tak!
- Mamo, pozwól, że na chwilę cię opuszczę. Ani się obejrzysz, a wrócę!- Stella uśmiechnęła się szeroko i wstała z miejsca.
Wilczyca pobiegła. Gdzieś. Ale gdzie?

Napisz post, że niby Elena czeka, żeby nie było, że pół roku minęło, a ty nawet nic nie zdążyłaś napisać. xD

Elena

- Dobrze córuś. - powiedziała z uśmiechem i lgnęła na piasku patrząc jak jej dziecko znika z pola widzenia. Po tym przeniosła spojrzenie na morze, tak niezwykłe i tak patrzyła rozmyślając o tym, jak będzie teraz wyglądało jej życie.

Stella

Stella dawno tak się nie spieszyła. Teraz wracała już spacerkiem. Zdążyła trochę ogarnąć sierść, założyć swoją starą bransoletkę z serduszkiem i przyczepić do ucha kolczyki (xD). Wracała, niosąc na grzbiecie dość spore pudełko z ogromną kokardą, ozdobione zakręconymi wstążkami mieniącymi się w słońcu. Podeszła do swojej mamy z uśmiechem, zdejmując pudełko z karku i stawiając przed nią.
- Wesołego Dnia Matki.- powiedziała wesoło, przyglądając się mamie. Tak za nią tęskniła. Była to dla niej najważniejsza osoba na świecie. Bez niej nie dałaby sobie rady.

Zawartość pudełka:
- posążek złotego smoka,
- trzy rzemykowe bransoletki,
- ozdobny kwiat do włosów,
- duża paczka pralinek.

Elena

Alfa oniemiała. Była tak szczęśliwa, że po policzkach pociekły jej łzy. Przytuliła mocno córkę i otworzyła pudełko.
- Jakie to piękne... - powiedziała jak zahipnotyzowana. Natychmiast wpięła kwiat w kruczoczarne włosy i założyła bransoletki. Następnie wyjęła złotego smoka i nie wiedziała co ma powiedzieć. Nigdy nie dostała tak cudownego prezentu.
- Dziękuję córeczko. - w końcu udało jej się wypowiedzieć jakieś składne słowa i ponownie przytuliła Stellę. Otworzyła paczkę pralinek i podała wilczycy.
- Mam nadzieję, że zjesz ze mną? - dodała ocierając łzy i kładąc sobie do pyska jedną z czekoladek.

Stella

Uśmiech Stelli poszerzył się jeszcze bardziej.
- Drobnostka, mamo. Zasługujesz na to w pełni, a nawet na jeszcze więcej!- powiedziała wesoło. Poczęstowała się jedną z pralineczek, a jakże miała by zrobić? :3
- To twój dzień.- powiedziała.

Elena

Uśmiechnęła się ciepło a w jej oku pojawiła się iskierka radości.
- Na prawdę pyszne. I naprawdę nie musiałaś. Największą dla mnie radością jest to, że wróciłaś i że mogę cię przytulić. - powiedziała i pogładziła wilczycę po policzku. Była bardzo szczęśliwa. Szczęśliwsza niż kiedykolwiek, bo miała swoją córkę obok i nie musiała się martwić, że grozi jej coś złego. Była z nią bardzo zżyta, dlatego wiadomość o jej pobycie na stałe w krainie była najcudowniejsza z wszystkich.

Stella

Nic się dla niej teraz już nie liczyło. Zapomniała już o tym wszystkim, co stało się poza granicami krainy, zapomniała o swojej nowej, dość ciekawej znajomości z Sasome, zapomniała o teście na Wojowniczkę. Teraz zapomniała o wszystkim. Oprócz o mamie i jej ciepłym uśmiechu, który sprawiał, że jej serce wypełniała radość.
- Dla mnie też to jest ogromną radością.

Elena

Położyła się ponownie na piasku wciąż patrząc na córkę.
- A co z twoją kwiaciarnią? - zapytała zjadając kolejną czekoladkę. Tak, w końcu nie wiedziała, czy córka miała jakieś zastępstwo. Dodatkowo u niej w Smoku działo się nieco lepiej i miała mnóstwo zajęć jako alfa i matka, toteż miała mało czasu i nie dała rady tam zajrzeć. Niemniej, gdyby potrzebowała jakiejkolwiek pomocy, Elena była do jej usług.