Złociste Morze

Hari

Zaśmiał się raz jeszcze, po czym położył głowę na złączonych przednich łapach. Wpatrywał się stalowoszarymi oczyma w szumiące fale, wsłuchiwał się uważnie w ich śpiew i przyglądał nietypowemu tańcowi. Uwielbiał wodę, lecz równie wielkim uczuciem darzył hulający, gwiżdżący i czochrający sierść wiatr.

Retes

Retes wciąż wpatrzony w wodę położył się na piasku, łapy wystawiając do przodu. Rzeczywiście, był wielce oczarowany nowym odkryciem. Na pewno pochwali się tym z siostrą.
- Gdzie się kończy morze? - spytał dorosłego wilka, bowiem ciągle się wpatrując w wodę nie dojrzał jej kresu.

Hari

Zastrzygł uchem, usłyszawszy pytanie szczeniaka.
- Nie wiem, gdzie dokładnie kończy się morze. Wiem jedynie, że jest one otoczone dookoła lądem, ale przez duże rozmiary nie potrafimy zobaczyć tego, co jest po drugiej stronie - odpowiedział po krótkiej chwili namysłu, poruszając niespiesznie puszystym ogonem.

Retes

- Na prawdę gdzieś się ono kończy? - z niedowierzaniem spytał szczeniak. - Nie wygląda... Znaczy... Nie widać jego końca. Musi być duże. - powiedział mrużąc oczy i uparcie próbując wypatrzyć, gdzie znajduje się kres tegoż ogromnego zbiornika wodnego. Niestety, nic takiego nie znalazł.

Hari

- Owszem, morza są o wiele większe od jezior - odparł, stulając uszy pod wpływem silniejszej bryzy. - Widziałeś kiedyś jezioro? - zapytał szczeniaka, zwracając łeb ku niemu, lecz jednocześnie w dalszym ciągu mając go położonego na łapach.

Retes

Szczeniak zastanowił się.
- Nie, nie widziałem. Ale widziałem polanę, na której było dużo cukierków. I czekolada. Fajnie było. - powiedział z uśmiechem wspominając pierwsze miejsce, do jakiego wymknął się wraz z siostrą. Cukrową Polanę.

Hari

- Zwiedziłeś jeszcze jakieś inne miejsca? - zapytał, ciekawy jakie doświadczenia zebrał już ten młodziutki szczeniak. Obiecał też sobie w duchu, aby zabrać malca nad jakieś jezioro i pokazać mu różnicę między nim a morzem.

Retes

- Tak... Byłem w jaskini z mamą, w gościach, na polanie ze słodyczami, na klifie i obok latarni. - powiedział to, co pamiętał. - No i w górach. - zakończył wymienianie. Nie był w wielu miejscach, ale miał zamiar wkrótce to nadrobić. W końcu ma przed sobą całe życie i może je przeznaczyć na co tylko chce.

Viktoria

Viki w biegu złapała zębami Retes'a i odbiegła dostatecznie daleko, aby dorosły wilk, z którym młody wilczek uciekł, ich nie usłyszał. Złapała szczeniaka za ucho i powiedziała:
- Żarty się skończyły, młody. Wracamy do Legowiska, ale naszego. Zostaniesz tam sam, a gdy uciekniesz znajdę jakąś niańkę, która Cię przypilnuje i nigdzie już nie pójdziesz. Ani sam ani z towarzystwem. Dzieciństwo spędzisz w domu - warknęła.

Retes

Szczeniak złapany przez matkę pisnął cicho, nie wiedząc kto i z jakiej przyczyny go atakuje. Dopiero kiedy ujrzał znajomą sylwetkę Viktorii poznał kim jest owa osoba. Początkowo uśmiechnął się, bowiem dawno nie widział mamy, ale słysząc jej słowa uśmiech spełzł z jego pyszczka. Dolna warga Retesa zaczęła niebezpiecznie drżeć, a oczy stały się wielkie i wilgotne.

Viktoria

Na Vitkorię jednak to spojrzenie nie podziałało. Płacz nie robił na niej wrażenia. Tak samo jak oczy kota w butach ze Shreka. Powarkiwała jeszcze raz po raz, nie puszczając szczeniaka. Nabroił i niech ma za swoje.

Retes

Szczeniak nie panował nad własnymi zachowaniami. Był mały, szok spowodowany takim zachowaniem własnej matki wobec nieco sprawił, że wilczek w końcu się rozpłakał. Łzy leciały mu z oczu strumieniami, kiedy ucho trzymane przez Viktorię zaczęło go boleć.
- Przestań! - zawołał niemal wrogo, ale nuta rozpaczy sprawiła, że brzmiał żałośnie.

Viktoria

Viki puściła w końcu szczeniaka. Obniżyła swój łeb to poziomu Retes'a.
- Zrozumiano?! Mam dość znoszenia Twoich ucieczek! Gdybyś chociaż się pytał, czy możesz gdzieś pójść, sam to bym Ci pozwalała! Ale skoroś taki mądry i tylko uciekasz nie pójdziesz już nigdzie! - fuknęła na załzawionego synka.

Retes

Szczeniak wściekły spojrzał spod zmrużonych powiek na matkę i wycharczał:
- Nigdy nie uda ci się mnie zatrzymać. Będę chodzić gdzie mi się podoba i kiedy mi się podoba! - jego ton był zimny i niesłychanie nieprzyjemny jak na tak młodego wilka. Zmierzył Viktorię spojrzeniem, jakby sprawdzając, kiedy wymięknie. Zapewne nigdy, ale jego to mało obchodziło.

Viktoria

Viki z chęcią przetrzepałaby skórę szczeniaka, gdyby nie to, że były tu inne wilki. Warknęła donośnie i złapała zębami futro Retes'a. Skinęła na pożegnanie dorosłemu wilkowi i wybiegła razem z synem.

z/t oboje

Folle

Przyszła w to piękne miejsce i usiadła na samym brzegu morza i przeglądała się w tafli wody. Czekała na Ashię która szła za nią=]

Ashia

Niebieska wadera przebiegła nad morze po czym zbliżyła się do brzegu i jak największym pluskiem wskoczyła do wody.Następnie zaczęła nurkować,udawać że tonie i robić inne dość dziwne rzeczy.Czekała też na swoich towarzyszy.

Death

Powolnym krokiem wszedłem, byłem już w paru miejscach to nie robiło na mnie żadnego innego wrażenia. Rozejrzałem się dookoła , podszedłem do brzegu morza. Zobaczyłem jakieś bąbelki, chyba ktoś tonął. Wskoczyłem do wody i zanurkowałem

Ashia

Przepraszam za da posty pod rząd...

Dopiero po chwili zauważyła smukłą waderę i przywitała się z nią entuzjastycznie:
-Hejka!! Powiedziała i z impetem wskoczyła na wilczyce.Powiadomiła ją też o niedługim przybyciu Deth'a .

Folle

Pomarańczowa wadera gdy zobaczyła że Ashia już jest wskoczyła za nią do wody robiąc wielki plusk i ochlapując wszystko na około.
Wreszcie jesteś-powiedziała z uśmiechem do wadery=]
Cześć Datch-przywitała się z wielkim uśmiechem:]
No to co robimy-zapytała =]