Pod Wilczym Pazurem

Nyah

Psycho wyciągnęła 12 kości, i położyła je na ladę. Potem obróciła się i tuż przed wyjściem zawołała - Do widzenia! - i zniknęła za drzwiami

Hari

Zaśmiał się cicho, obserwując entuzjastyczną pracę Salome.
- W kasie mamy 105 kości - powiedział, wrzucając do skrytki te pozostawione przez różową waderę. Zastrzygł uchem zadowolony, a kiedy usłyszał pytanie przyjaciółki - zachichotał. Był szczęśliwy, w doskonałym humorze.
- Pewnie, że możesz - rzekł, biorąc z jej łapy ścierkę i samemu przecierając blat. Mrugnął do niej porozumiewawczo, aby poszła do kuchni zapoznać się z "arsenałem".
Wtem zamrugał, po czym spojrzał skruszony na Amiję.
- Przepraszam najmocniej. Pani miała królika i sok, tak? W takim razie 18 kości.

Mizu

Amija

Podeszła do wilka i podała mu 18 kości. Usłyszawszy znajomy głos odwróciła się w tamtą stronę. Mizu stała z tak zwaną Maryse. - Miło mi, Amija. - przedstawiła się z uśmiechem przyjaciółce Mizu, po czym przeniosła na nią wzrok. Zaśmiała się na słowa wilczycy. - Można tak powiedzieć. Ale do tropienia nie tylko nos jest potrzebny. - powiedziała.

Mizu

-No w sumie tak. Jeszcze oczy i uszy. - Przyznała z uśmiechem. No cóż... nie znała się na tropiciela. Ale zawsze podziwiała osoby mające wyższe rangi w watasze. Racja... osoby będące normalnymi wilkami też. Ale takie musiała poznać. - A jak to jest być tropicielem? - Zapytała z dużymi, zaciekawionymi oczami.

Kina

-Proszę sok owocowy 3x-powiedziałam uroczyście i podeszłam do blatu

Mizu

Usłyszała klientkę . Łapą pokazała do Amiji i Maryse, żeby chwilkę poczekały. - Już się robi ! - Krzyknęła do Kiny. Poszła na zaplecze po parę składników. Przyniosła je i wrzuciła do miski, zaczęła wyciskać z nich sok, itd. - Chce Pani z miąższem czy bez ? Jak nektar? - Zapytała uprzejmie wilczycy.

Hari

Schował kości pozostawione przez Amiję do kasy, po czym spojrzał na nową klientkę. Uśmiechnął się widząc, iż Mizu ją zgarnęła dla siebie, toteż sam wrócił do kuchni i zaczął robić tam porządki. W końcu trzeba utrzymywać porządek.

Amija

Maryse

Odwzajemniła uśmiech Amiji, po czym wbiła wzrok w jej skrzydła. Zastanawiała się nad czymś. - Co oznacza ten znak ? - wypaliła wskazując łapką czerwone znamię na łbie wadery. Może i niezbyt ciekawił ją dział historii, ale Maryse lubiła wiedzieć co oznacza dana rzecz czy coś w tym rodzaju. Dopiero po chwili przypomniała sobie o swoim zamówieniu. Wzięła swój sok i napiła się trochę oczekując odpowiedzi.

Amija

Uśmiechnęła się lekko. - A wiesz, że nie wiem ? Heh, najprawdopodobniej mam go od urodzenia, ale jakoś nigdy nie zwracałam na niego uwagi. - zaśmiała się, po czym usiłowała wyszukać w pamięci jakiegokolwiek momentu gdzie wiadomo czegoś więcej o znamieniu.

Assire

Assire przybył spokojnym krokiem. Przy ladzie spojrzał na manu i się zastanawiał. Wszystkie dania uwielbiał. po chwili powiedział pewnym tonem: - Poproszę Królika nadziewanego owocami leśnymi, sałatkę i sok owocowy. - Wilk stał przy ladzie zamyślony.

Mizu

Nie słysząc odpowiedzi Kiny. Podeszła i zrobiła 3 zwykłe soki. - Proszę bardzo. To będzie 9 kości. - Usłyszała kolejnego klienta. - Dobrze. Już idę powiedzieć o zamówieniu kucharzowi. Niech Pan usiądzie przy stoliku numer 6. - Podeszła do okienka, za którym stał Dalek. - Dla szóstki królik nadziewany owocami i sałutka. Ja się zajmę sokiem. - I tak radośnie podbiegła do swojego miejsca, przy którym robiła soki.

Hari

- Już się robi! - zakomunikował, chowając się z powrotem w kuchni i przyrządzając zamówione jedzenie. Pogwizdując pod nosem kroił i siekał, nadziewał i mieszał. W końcu wystawił dwie potrawy na parapecik jego okienka.
- Królik i sałutka! - zawołał, po czym poszedł posprzątać stanowisko pracy.

Mizu

A teraz była kolej na soczek :D Mizu raz dwa dodała parę składników... Assire miał szczęście. Mógł wypić nowy soczek. Dodała wodę, limonkę, mięte. Do tego truskawkę oO. - A o to Limonkowa Słodycz! Nazwa zastrzeżona. - Drugie zdanie dodała z lekkim śmiechem. Podeszła do stolika, przy którym siedział/miał siedzieć wilk i postawiła tam soczek. Potem szybko do okienka po potrawy. I znowu do klienta. - Proszę bardzo... Smacznego! - Z promiennym uśmiechem odeszła od Assire.

Assire

- Dziękuje - powiedział po czym usiadł. Spojrzał na jedzenie. Wyglądało naprawdę smakowicie. Po chwili napił się soku. Był to najpyszniejszy sok w jego życiu i wreszcie zaczął jeść. Gdy talerz był pusty podszedł do lady i liczył patrząc na menu. - To jest yyy - myślał. - 27 - Położył 27 kości i wyszedł.

Maryse

Hari

Wyszedł z kuchni, pozbierał zostawione przez klientów kosteczki, po czym schował je do kasy. Uśmiechnął się zadowolony, powracając do swego królestwa. Małego państewka - kuchni - gdzie odpływały troski i smutki. Zwłaszcza te nagromadzone po śmierci Lajry - jego rodzicielki.

Mizu

Za to Mizu dziś miała dużo pozytywnej energii, którą chciała jakoś wykorzystać. Zaczęła skakać po lokalu ze szmatką i wycierać puste stoły, przy których nikt nie siedział. A co jej szkodzi? Potem zaczęła wycierać blat i miejsce przy którym robiła soki. Następne było okienko z widokiem na kuchnię. Myjąc dokładnie półeczkę spojrzała do środka. Tam zauważyła Daleka, lecz... innego. Nie był radosny jak zawsze... Był przybity. Mizu zaczęła się zastanawiać co się mogło stać i dalej polerowała błyszczącą już półeczkę, na której stawiało się dania. "Nie! Tak być nie może!" Rzuciła szmatkę w kąt. "Potem podniosę" Pomyślała i weszła do kuchni. - Puk, puk... Nie przeszkadzam? - Zapytała lekko zatroskanym tonem. Co z tego, że jest dzieckiem? Co z tego, że jest mała? Pomagać umie.

Hari

Usłyszawszy głosik małej przyjaciółki, oderwał się od wycierania miski, którą pucował już od dobrych kilku minut. Uśmiechnął się, choć w geście tym więcej było smutku niźli radości, i spojrzał na Mizu jasnymi ślepiami.
- Dlaczego sądzisz, że coś się stało? - zapytał, odkładając ścierkę oraz naczynie na bok.