Sklep i restauracja"Złoty Smok"

Elena

Biała uśmiechnęła się pogodnie i podeszła do gościa.
- Witam serdecznie w Złotym Smoku. Co panu podać? - zapytała jak niemal zawsze ciepłym tonem wilczyca.
ten wilczek był bardzo ciekawy, był dosłownie kolorowy. Fascynujące jakie barwy mają na sobie wilki z tej krainy.

Seth

Wilk przygryzł wargę, wpatrując się w Menu.
-Proszę kurę oraz sok wiśniowy.-odezwał się, wpatrując się we wspaniałą, białą waderę. Wyglądała jak...-... królowa. Czy jest pani królową?-zapytał, wpatrując się uważnie w wilczycę.

Elena

El spojrzała zdziwiona na wilczka.
- Nie, skąd... a skąd to pytanie mój drogi? - zapytała uśmiechając się lekko. Zdziwiło ją pytanie wilczka, ale nie mniej jednak podbiło jej ego. Było jej miło, ale nadal nie rozumiała, dlaczego wilczek miał ją za królową.

Seth

Wilk przyjrzał się uważnie wilczycy. Może byl jeszcze młody po, ale jednak dostrzegł coś innego w wilczycy.
-Wygląda tak pani. Już jak mnie spytałaś, co chcę, to twój głos także tak brzmiał. Bo królowe są piękne i... Dobre. Ty na taką wyglądasz.-powiedział, podnosząc łeb.

Elena

El uśmiechnęła się nieco zakłopotana bo nigdy nie słyszała takiego komplementu i nie do końca wiedziała jak na niego zareagować.
- Dziękuję. A tak w ogóle, to jestem Elena. - powiedziała i podała malcowi łapę. W zasadzie łapy nie było widać, bo zakrywało ją długie futro. Na prawdę nie do końca wiedziała jak się ma zachować w momencie, kiedy wilczek powiedział jej co o niej sądzi ale ponownie zrobiło jej się bardzo miło.

Seth

Xylo potrząsnął podaną mu łapą z delikatnym uśmiechem, ale i nieco zakłopotany. Nie spodziewał się, że pozna imię wspaniałej wadery tak szybko.
-Jeste Xylophagous, ale można mi mówić Xylo. Jestem synem Xytheriana i KokuRai, oraz wnuczkiem Atrity.-powiedział spokojnie, wpatrując się w fioletowe (dobrze mówie?) oczy wadery. Czemu jest dzieckiem? Będzie przez nią traktowany tak, jak się traktuje młode osobniki... Nigdy nie pozna jej tak, jak inny Dorosły, a gdy dorośnie, niewiadomo czy ją spotka.

Elena

- No proszę. Miło mi poznać ich synka. - powiedziała kładąc łapę na ziemi. KokuRai była jej dobrą znajomą i niedawno walczyły razem z lisem. Wilczek z pewnością był niezwykły.
- Poczekaj, przyniosę ci jedzenie i porozmawiamy sobie, dobrze? - powiedziała spokojnie, skinęła Xylo łbem i dostojnym krokiem zniknęła w kuchni a przydługi ogon zniknął nieco później niż reszta ciała Eleny. Naturalnie z kuchni dochodziły znajome dźwięki jak brzęk naczyń. W końcu przyniosła sok i danie i usiadła naprzeciw wilczka.
- Smacznego. - powiedziała z uśmiechem dobrej cioteczki i zgarnęła swój ogon z przejścia zgrabnym ruchem, by nikt się o niego nie potknął.

Seth

-Dziękuje.-odpowiedział Xylophagous, wpatrując się w talerz, jakby nie wiedząc, co ma teraz zrobić.
-Pani zajmuje jakieś stanowisko w watasze?-spytał, podnosząc łebek i wpatrując się w Elenę z ciekawością.

Elena

- Jestem od niedawna betą watahy ognia i od długiego czasu jej wojowniczką. - odparła tak samo miłym i spokojnym tonem co wcześniej. Jej ciepły uśmiech ani na chwilkę nie zszedl z białego pyska a jasnofioletowe, wrecz różowe oczy spoglądały bystro na Xylo.
- A ty kim chcesz być przyszłości? - zapytała zastanawiając się czy pójdzie śladami ojca.

Seth

-Szczerze? Nie wiem. Myślałem o Magu, ale są starsze odemnie wilki, które lada chwila będą na niego zdawać, i limit się skończy. Szpiegiem być nie chce...-powiedział, nakładając sobie do pyszczka drobiu.

Elena

- Tylko szczerze, bo i ja jestem zawsze szczera. - odparła uprzejmym tonem. - A myślałeś o łowcy, tropicielu albo wojowniku? - zapytała prostując się w krześle i położyła łapy z gracją i wdziękiem na blat stołu, a właściwie na jego krawędzi zakładając jedną łapę na drugą. Nadal uśmiechała się ciepło a wrzosowe oczy błyszczały się jakby w jj duszy zamknięto ogromne szczęście i ciepło.

Stella

Stella skończyła już swój wspaniały posiłek. Uśmiechnęła się, widząc, że mamę zaciekawił młody klient restauracji. Widać, że Elena świetnie tu sobie radzi, a także wspaniale gotuje. Napiła się trochę, cały czas obserwując zachowanie mamy. Przeczesała łapą czarne włosy.
-Szczerze Eleno, wyglądasz wspaniale.-powiedziała pogodnie.

Elena

- Xylo, poznaj moją wspaniałą córkę Stellę. - powiedziała wstając i chwyciła za łapkę wilczycę o czarnej grzywce. - Stello, to Xylophagous, syn KokuRai i Xytheriana. Atrita to jego babcia. Jest na prawdę miły. Moglibyście się zaprzyjaźnić, chodź do nas. Ty też Viktorio. - powiedziała spokojnie i z równą gracją usiadła na swe dawne miejsce wskazując krzesło Stelli.

Stella

Stella podeszła i usiadła na wskazanym miejscu z uśmiechem.
-Tak, to moja mama Elena. Wspaniale gotuje.-powiedziała, z pogodnym uśmieszkiem spoglądając na mamę. Czy przyjęcie już się skończyło z powodu klienta? Szkooda.

Elena

Ależ przyjęcie się nie skończyło, trwa nadal tylko doszła osoba. El nigdy nie rozdzielała wilków na przyjaciół, znajomych, mniej znajomycb czy jeszcze inaczej. Wszystkich których znała i polubiła traktowała jak rodzinę. Czasem za to dostawała bolące kopy, bo każdemu kto potrzebował oddawała serce i uwagę a potem.. albo dostawała to samo w zamian albo kopa.

Nitrita

O nie.
Kolejne drzwi. Nitrita była wściekła. Szła ze swoją wyniosłą, bojowniczą miną, ze zmarszczonymi brewkami. Pchnęła wściekle drzwi. Co jest? Czemu się nie otwierają? Jeszcze raz naskoczyła na nie. Prychnęła. I jeszcze raz. I jeszcze raz! I nic. Z obolałym noskiem usiadła i spostrzegła coś dziwnego, za co chętnie pociągnęła w swoją stronę.
- Cooo tooo!
Okazało się, że drzwi trzeba ciągnąć, a nie pchać. Weszła do środka naburmuszona i podeszła do menu. Zmrużyła oczka. niezbyt wiedziała, co może wybrać.
- A ma pani coś do picia - powiedziała grzecznie, spoglądając na białą waderę.

Elena

El przeprosiła gości i z wdziękiem podeszła do młodej wilczycy.
- Ależ oczywiście. - podała Nitricie kartę napojów.
- Proszę usiąść sobie wygodnie i wybrać to na co ma pani ochotę. - powiedziała wskazując na puste stoliki.

Nitrita

Zrobiła wilczego facepalma.
- Ale proszę panią - zawołała, ciągnąć waderę za łapę. - Ale ja nie wiem, co tu pisze! BO jeszcze nie umiem. Może herbatkę? - zasugerowała łagodnie, wbijając proszący wzrok w nieznajomą.
Usiadła sobie wygodnie na fotelu.

Elena

Biała uśmiechnęła się ciepło do małej i pochyliła się nad nią.
- Oprócz herbatki mogę ci jeszcze zaproponować soki. Winogronowy, jabłkowy, brzoskwiniowy, pożeczkowy, wiśniowy, jaki tylko chcesz słonko. - powiedziała miłym, łagodnym tonem. - Co ty na to? - zapytała patrząc swymi oczami w kolorze wiosennego wrzosu na Nitrite.

Nitrita

- Herbatkę - powiedziała przyjaźnie, ale i uparcie.
Spojrzała na dosyć wysportowaną, dużą waderę.
- A pani taka jest... duża! - stwierdziła z podziwem. - Taka, jakby taka... No nie wiem - westchnęła.
Musi kupić sobie wilczy słownik.