Sklep i restauracja"Złoty Smok"

Naomi

- Właściwie to niczym.. no poza tym, że siedzę tutaj z synem Viktorii - zachichotała wesoło i spojrzała na swoją łapę, na której aktualnie spoczywała łapa Retesa.

Caro

Wilczyca przyczłapała w to miejsce sunąc łapami po ziemi. Oczęta czerwieniły się od płaczu, były skierowane na Elenę. Ale zaraz! Skąd Caro znała jej imię? Pewnie obiło jej się o uszy, jednak nie, userka myśli o nieistotnych momentach, podczas kiedy zazwyczaj odważna, wredna i zabawna postać, którą się posługuje się rozkleja! Tak więc powracając do fabuły: podeszła do lady, westchnęła, a jej zaryczane oczy wbiły się w ziemię.
- Masz coś, na utopienie smutków? - rzekła smutnym, cichym głosem. Chodziło jej oczywiście o jakieś porządne wino, czy wódkę.

Naomi

Ada spojrzała ze współczuciem na nowo przybyłą wilczycę. Zrobiło się jej żal. Postanowiła podejść i choć trochę jej pocieszyć. Nie mogła tak stać obok. - Cześć, jestem Ada.. chcesz się komuś wyżalić. Do usług - rzekła wesoło Ada. Nie chciała, by wilczyca była smutna.

Caro

Wilczyca spojrzała smętnie, zaczerwienionymi oczyma na młodą waderę. Skinęła jej łbem, nie wiadomo czemu. Jednak po bliższym przypatrzeniu się... to był ten szpieg z wody! Jak jej tam było? AKa, Ata? Nie, Ada! O matko, miała przerąbane. Jednak teraz, w rozpadce psychicznej nie za bardzo się tym przejmowała.
- Po prostu życie sprawa mi problemy - rzekła. - duże problemy. - poprawiła, po czym znów wbiła wzrok w ziemię.

Naomi

Ada uśmiechnęła się przyjaźnie do wilczycy. Teraz nie jest w pracy. To, że są w innych watahach nie znaczy, że nie mogą normalnie pogadać. - A dokładniej? - spytała nieco bardziej odważnie. - Jeśli mi powiesz.. może będę mogła jakoś pomóc, poradzić - dodała po chwili i spojrzała ukradkiem na Retesa. Jakby chciała powiedzieć.. spokojnie za chwilę przyjdę.

Retes

Retes zerknął tylko na Caro, zaraz jednak Ada do niej podeszła. Nie znał się na pocieszaniu, problemach, itp, więc nie ingerował. Skinął jedynie Adzie, na znak że rozumie i poczeka. Kątem oka spojrzał na Elenę, która chyba tu pracowała. Ciekawe jednak, czy odbierze ich zamówienia...

Naomi

Chyba Caro nie chciała gadać. No cóż.. Ada da jej czas, by sama się z tym obyła. Postanowiła wrócić do Retesa. Jak Caro będzie chciała z kimś pogadać, to da Adzie znak. Usiadła na krześle i spojrzała mu w ślepia. - Witam Pana ponownie - rzekła z uśmiechem.

Caro

Spojrzała tylko na Adę. Nie wzywała pomocy, jednak jej reakcja bardzo ją pocieszyła, gdyż jednym ze smutków, było, iż wszystkie, dosłownie wszystkie wilki miały ją głęboko, że się tak wyrażę w dupce. Nikt, absolutnie nikt nie chciał się z nią przyjaźnić, ani chociaż pocieszyć w trudnej chwili. Spojrzała z powrotem na Elenę. Poda jej tą wódkę, czy wino czy nie?

Retes

- Ach, witam również panią. Coś się u pani zmieniło od naszego poprzedniego spotkania? - spytał z szerokim uśmiechem Retes, spoglądając na Adę swymi ślepiami. A miał ich dwie sztuki. Wilczek rzucił jeszcze jedno spojrzenie w stronę Caro, ale nie widząc nic niepokojącego ponownie zerknął na swą towarzyszkę.

Naomi

- Co takiego proszę Pana? - zachichotała udając zaniepokojenie. Już łapa Retesa nie miała kontaktu z jej łapą. W ogóle było jakoś inaczej. Adzie bardziej podobała się wcześniejsza wersja. Ada spojrzała na swoją łapę.. potem na łapę Retesa, a następnie na Caro, której posłała ciepły uśmiech.

Retes

- No nie wiem, nie wiem... Skoro nic się jednak nie zmieniło, to możemy powrócić do naszej poprzedniej konwersacji. - powiedział z uśmiechem Retes, a jego ogon delikatnie musnął łapę Ady, pod stołem. Wilczek udawał jednak, że niczego takiego nie zauważył.

Elena

- Witam w Złotym Smoku! Jestem Elena, choć Retes już mnie zna. Czego sobie państwo życzą? Z tego co słyszałam to mój drogi uczeń pragnie spaghetti a pani zażyczyła sobie wołowiny z winem tak? - zapytała wyskakując zza lady i podchodząc do gości. Rany, jej Złoty Smok robi się popularny! Cieszyło ją to nawet bardzo zważywszy na to, że nigdy wcześniej nie posiadała takiego miejsca.
- I wybaczcie mi moje roztargnienie. Na na zalanie smutków najlepsze jest dobre wino zagryzane mleczną czekoladą. - powiedziała nalewając Caro wina i podając tabliczkę czekolady. - Jeśli będzie kiedykolwiek potrzebna pani rozmowa to prosze przychodzić, jestem tu 24h. - uśmiechnęła się pocieszająco i czekała na potwierdzenie zamówienia.

Caro

Wilczyca popatrzyła na czekoladę. Bleh! Słodkie. (userka odchudza się, spokojnie...) Popatrzyła zaś potem na wino. Mniam! Oczęta jej zabłysły, a łapa złapała za kieliszek i wyżłopała wszystko w niecałe pół minuty, jednak przyznać trzeba, iż wina w kieliszku było dużo. Oblizała się i popatrzyła na Elenę. - Ile płacę? I... proszę dolewkę! - rozkazała z dużymi, już nie zaryczanymi oczkami i szyderczym uśmieszkiem.

Elena

- Razem z drugim kieliszkiem 10 kosteczek. - odparła i nalała ponownie do kieliszka płynu. - Nie ma to jak dobre winko na dolinkę. Tak w ogóle Elena jestem - wyciągnęła do niej łapę.

Retes

- Tak, właśnie tak. - potwierdził z uśmiechem Retes spoglądając na Evanę. - Poprosimy jednak dwa kieliszki wina. - dodał spokojnie. I on się napije, a co! W końcu jest już pełnoletni, jedynie dowodzik utknął przy wyrabianiu. Wilczek, potwierdziwszy zamówienie ponownie przeniósł wzrok na swą towarzyszkę.

Caro

Wadera wrzuciła 20 kostek na ladę. Spojrzała obojętnie na Elenę i wyciągnęła lekko, lecz leniwie i niechętnie łapę.
- Caro. - rzekła. (Num, na razie nazywa się Caro, ale już za niedługo będzie miała złee imię :3) Wzięła w drugą łapę kieliszek i napiła się wina. Nie ma to jak bycie pełnoletnim.

Elena

Włożyła kości do kieszonki u mocowanej tylnej łapy i poszła gotować. Najpierw jednak zaniosła dwa kieliszki wina do stolika Ady i Retesa. Gdy zaniknęła za drzwiami rozległ się brzęk naczyń i pogwizdywanie Eleny. Po jakimś czasie do nosów obecnych doleciała woń wołowiny sączącą się z piekarnika oraz sosu do spaghetti buchającego z garnka. W końcu z kuchni wyszła Elena niosąc dwa talerze, na których piętrzyły się zamówienia w sporych porcjach.
- Życzę smacznego. - powiedziała stawiając talerze przed gośćmi i wróciła za ladę.

Retes

Retes uśmiechnął się i rozpoczął pałaszowanie swojego dania. Makaron nieco chlapał mu w oczy, może dlatego, że jeszcze nigdy nie jadł tego typu żarełka. Smakowało mu, mimo sosu, który z niewiadomych przyczyn pojawił się w jego oku. Wilczek szybko je przetarł i ponowił konsumpcję spaghetti.

Naomi

Ada nie była bardzo głodna, więc zaczęła jeść powoli, jednak gdy poczuła ten smak.. zaczęła wkładać sobie do pyska coraz większe kawałki mięsa. Bardzo jej smakowało. - Może chcesz spróbować? - spytała się wskazując na wołowinę. Następnie wzięła dużego łyka wina na rozluźnienie. Może to doda jej nieco odwagi.

Retes

Ostatnia kluska chlasnęła cicho o oko Retesa i tak oto talerz naszego spaghettiżercy stał się całkowicie pusty. Wilk poczuł się niezwykle najedzony, jego żołądek chyba bowiem zwiększył dwukrotnie swą objętość.
- Chyba... nie dam rady. - powiedział do Ady z trudem i również wypił trochę wina z kieliszka.