"Wesoła Śmiertka"

Eskarina

- Jeżeli tak - to cóż z chęcią dotrzymam jej towarzystwa. - kiwnęła głową. - Gdybym była Alfą, zawiadomiłabym wszystkie Alfy i Przywódców. Wezwała magów, wojowników i ewentualnie Szamanów. Może tak udałoby się ograniczyć straty. Nadal możemy coś zrobić. Jeżeli zechcesz mogę powiadomić Alfy. Jestem jak na Młode zadziwiająco szybka, często "znikam" i nagle się pojawiam. - powiedziała.
Spojrzała na Samuela.

Samuerian

- Spokojnie, poradzimy sobie. - powiedział z uśmiechem. Z determinacją i sprytem Eskarina nadawała się na Szpiega, może nawet Przywódcę. Ale skoro wybrała magię to jej decyzja. - Zajmij się nauką, żebyś aby dobrze zdała test. - dodał i zabawnie wyszczerzył zębiska. Lubił dzieci, niestety się swoich nie dorobił.

Eskarina

- Z jednej strony wam zazdroszczę - wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Właściwie zazdroszczę Kaji. Ach to będzie pewnie dla niej wspaniała podróż - powiedziała.
Zaczęła rozmyślać. Jak to by było...
- Kiedyś pragnęłam być Szpiegiem oraz kimś z hierarchii. - rzekła. - Jednak nie mogę być i Szpiegiem i Magiem. Nie ma też wolnych miejsc w hierarchii Nocy. Przynajmniej nie dla Samicy - Moja matka pragnęła abym była Tropicielką. Jednak to już dawna sprawa. Jeżeli nie zdam testu na Maga, spróbuję drugi raz. Jeżeli mi nie wyjdzie to może zostanę Szpiegiem, a później Dowódcą Szpiegów. - rozmarzyła się.

Samuerian

- Bogato zaplanowana przyszłość. - ocenił Samuel. Kiedy on był szczenięciem nie planował nic. A właściwie planował, planował obiboczyć się i lenić do końca swoich dni. Potem pod wpływem impulsu, chęci rozwijania się został Magiem. Kiedy jego siostra została Betą on także spróbował. Potem zwolniła się posada Alfy, więc skorzystał... I właściwie za każdym razem mu wychodziło. Bez problemów zdobył profesję, stanowisko, skrzydła... Czy to Ogień nad nim czuwał? Czy teraz, po uwolnieniu Ognistego Lisa jego szczęście się zakończy?

Zoe

-Sammy?-spytała cicho, wchodząc to pomieszczenia.-Słyszałam, że coś się stało w krainie. Mówili coś o jakimś zaleńcu, czy coś...-powiedziała podchodząc bliżej wilka. Spojrzała na niego i Kaji-Przeszkadzam?-spytała.

Kaji Meyit

Kajinkulkuczeniuczelkusiuniusieniuńka, która wpadła w trans na samą myśl o Krainie Barw, wybudziła się się wreszcie i skoczyła na równe łapy z niezwykłym entuzjazmem. Wyrzuciła swe przednie kończyny w powietrze i poczęła tańczyć jakiś dziwny taniec-połamaniec, śpiewając przy tym niezrozumiałe pieśni. Wreszcie, gdy zaprzestała owych harców, dopadła do Sammy'ego, wbijając w niego swoje wielkie, szmaragdowe ślepiska.
- Mogę? Mogę? Mogę? Mogę? Mogę? Mogę? Mogę? Mogę? - poczęła zalewać go tym jednym słowem, jak najbardziej chcąc udać się do tego cudownego świata. - I moją Uczniaczkę biorę ze sobą, un! - dodała stanowczym, acz nadal przymilnym tonem.
W końcu, jeżeli młoda miała się czegoś nauczyć, to co lepsze jest od praktyki i podróży?

Samuerian

- Możesz, możesz, myślę że zrobisz to o wiele lepiej ode mnie. - powiedział Samuel z uśmiechem. Z przyjemnością wyślę Kaji na wyprawę, gdyż dupska tymczasowo ruszać mu się nie chciało. - Tylko pilnuj swojej uczennicy. Nie chcemy, żebyś nam ją po drodze zgubiła, czyż nie? - wilk uśmiechnął się jeszcze szerzej. Odzyskiwał siły i mógł kontynuować próby ocalenia krainy.

Mogę poprowadzić tę wyprawę jako MG? Mogę, mogę, mogę? x.x

Xythuel

No i kto przyszedł? No kto? No ba, że Wujek Xythu. Wilk, czując ogromne skupisko przygody, która też zakończyłaby jego nudę, wymknął się znad Małego Jeziora i przydreptał do Kajinki, mającej na wszystko receptę.
- Hej...
Dało się słyszeć ciche, oschłe powitanie, skierowane do Samuela i Kaji - tych, których mógł nazwać przyjaciółmi.

Anexia

Dzisiejszego dnia wadera miała naprawdę bardzo dobry humor. Miała wiele chęci, by zacząć od nowa. Z prędkością światła wkroczyła na salę, witając się z wszystkimi. Z tego co wiedziała, to tu można było znaleźć magów, a ona musi odszukać mentora, gdyż chce się kształcić właśnie w tym kierunku. Jedyne kogo tu rozpoznała to alfę swej watahy - Maga Xytheriana, tak więc to do niego podeszła, wlepiając swe zielone oczy w wilka.

Xythuel

Xythu odwrócił wzrok ku różowej istotce, która uporczywie się doń wpatrywała. Nowa w watasze... Wilk wysilił się na delikatny, niemrawy uśmiech.
- Słucham?
Wydał z siebie krótkie ni to pytanie, które oczekiwało odpowiedzi 'dlaczego się na mnie lampisz'. Przecież musiała czegoś chcieć, nie? Musiała!

Samuerian

- Emasz. - powiedział z uśmiechem Samuel, klepiąc przyjaciela po plecach. - Mamy drobny problem ze starodawnym, potężnym, rozgniewanym bóstwem na wolności, wiesz? - poinformował go dobrodusznie zerkając na Kaji. A potem na wilczycę, która się nagle obok pojawiła. - Heja. - przywitał się.

Elena

Foux wleciał do Wesołej śmiertki i usiadł przed Samuelem. Zaczął wrzeszczeć jak opętany i ciągnął Samuela za sierść na szyi dając mu do zrozumienia, że coś się stało i powinien w tej chwili za nim ruszyć. Wrzeszczał dalej pokazując skrzydłami coś ogromnego jak coś atakuje. Ciągnął co raz mocniej.

Xythuel

- Nie wiem... To jest, właśnie się dowiedziałem, od Ciebie.
Odparł 'wielce' zamyślony i spojrzał na Samuela przekręcając łeb o kilka stopni tak, by wyrazić swe zaciekawienie jak i zdziwienie. Cóż się mogło stać? Zaraz tez rzucił wzrokiem na feniksa. Czego on mógł chcieć od jego przyjaciela?
- On chyba czegoś od Ciebie chce.
Zaiste, stwierdził Xythu.

Samuerian

- Łojeju... - rzekł Samuel widząc ptaka Eleny PTAKA ELENY? Jeny, jak to brzmi... Spojrzał na wszystkich przepraszającym wzrokiem. - Wybaczcie, ale niestety obowiązki wzywają... I chyba wiem już o co chodzi. - pokręcił głową. Kaji na pewno wiedziała gdzie iść, a on musiał się i tak skonsultować z Eleną. - Bywajcie. - powiedział i ruszył w stronę wyjścia.

zt.

Anexia

Ta tylko szybko odwróciła wzrok w innym kierunku, udawając, jak gdyby nigdy nic. Rozmawiała z dwoma alfami! Ukłoniła się, nadal nie wiedząc co powiedzieć. - Nic proszę pana. - Pomimo iż nie była wiele młodsza, starała się być miła i traktować alfę z szacunkiem, yh. Odgarnęła grzywkę, machając lekko ogonem.

Kaji Meyit

/Pewnie, ze będziesz MG, Sammy x]/

Wyskoczyła w górę niby sprężyna, krzycząc przy tym głośne "Yatta!". Była tak szczęśliwa i podekscytowana nadchodzącą wyprawa, iż już nie potrafiła usiedzieć w miejscu i najchętniej wybrałaby się tam już teraz, zaraz.
- Dziękuję! I na pewno jej nie zgubię! - wykrzykneła uradowana, rzucając się na szyję Sammy'ego. Zaraz jednak przeniosła sie na Xythusia, który wszedł do jej przybytku.
Uściskała go mocno - może nawet odrobinę zbyt mocno, ale kto by się tam przejmował... - nawołując przy okazji:
- Jadę na wycieczkę! Jadę na wycieczkę!
Nie zauważyła nawet wyjścia Sammy'ego, tak zaaferowana swoją szansą.

Xythuel

Xyth dopiero spostrzegł się, że tkwi w silnych objęciach niebieskiej Kajinki. Ha, jak można być tak ciągle szczęśliwym? Poklepał magiczkę po plecach i odsunął od siebie by powiedzieć.
- Nie wiem gdzie zmierzasz, nie wiem po co, ale odczuwam, że będzie to coś niezwykłego... Jadę z Tobą!
Obwieścił szczerząc się, a to z kolei ukazało jego ostre kły.

Kaji Meyit

Mwahneła głośno, jeszcze raz obejmując młodszego Maga i odwróciła się błyskawicznie, zaraz skacząc ku swym rzeczom. Chwyciła kilka z najpotrzebniejszych - fiolki z takimi eliksirami, jak na przykład "Wybuch dymu", "Łza burzy", "Ślina wiedźmy"; ciepłe ubranko; mały sztylecik do zbierania ziół; koszyczek; bransolety, kilka ksiąg... - aby następnie przekręcić się i stanąć przodem do dwójki Uczniaków - jednego byłego i jednego obecnego.
- Ruszamy! - wykrzyknęła z entuzjazmem, już mentalnie zacierając szanowne łapencje.

/Sammy, załóż temat w "Misje", a my tam się udamy.

Xythuel

A on? On jedynie poprawił szale, sprawdził czy ma między nimi to, co najpotrzebniejsze i kiwnął głową, na znak, że się zgadza i jest absolutnie gotów. W fioletowych oczach, pojawiła się iskierka ekscytacji. To z pewnością miało być coś więcej niż zwykła wycieczka, wymyślona przez Kajinkę ot, tak. Tym bardziej, że ta, naprawdę wzięła ze sobą potrzebne rzeczy...
- Tak, ruszajmy! Prowadź.
Rzucił do byłej mentorki, lekko machając końcówką ogona.

Anexia

Magiczna wyprawa? Ona musi tam być! Tyle... że nie jest magiem. No cóż, nici z wycieczki. - Pan jest magiem? - Spytała zaciekawiona, spoglądając na Xytheriana. Nie wiedziała czemu uczepiła się właśnie jego, ale wydawał się być interesujący. Ponownie odgarnęła grzywkę, która po raz kolejny spadła jej na czoło i nie mogła obserwować magów, co wydawało je się niezmiernie ciekawe.