"Wesoła Śmiertka"

Viktoria

Viki początkowo spoglądała na wyczyny Kata i jego "oranżadkę". Szpaner. Później z wielkim uśmiechem na kufie przeniosła wzrok na Van i Retesa. Mró, czuć uczuuucia. Ona również zachichotała. Teraz przypomniałam sobie mała, młodą jeszcze Vanilie. A teraz? Jest starsza od Reteska... Dziwne rzeczy dzieją się na tym świecie...

Helios

Nagle drzwi śmietki otworzyły się gwałtownie i wbiegła mała biała kulka.
- Ktoś mnie śledzi! Pomóżcie! - krzyczał cały czas i biegał w kółko. Nie wiedział gdzie się znajduje, ani kim oni wszyscy są. Łapy go tutaj przywlekły żywcem! Po chwili zatrzymał się gwałtownie i z piskiem. Wskoczył na niebieską, dziwną waderę (Kaji).
- Pomóż mi! - krzyknął przytulając się do jej szyi.
- To chyba zboczeniec - szepnął do jej dziurawego ucha.

Ohme

Ohme znów weszła do "Śmiertki". A kogo zobaczyła? Rzecz jasna - Heliosa. Nie miała jednak ochoty na rozmowę z nim. On ostatnio jest... dziwny. Ohme mu nie ufa. Stał się inny. To nie jest ten sam zabawny i zdenerwowany na struśka Helios. Teraz jest gorszy.

Vanilie

Ba, bardzo dziwne rzeczy! Ona sama nie wiedziała kiedy zdążyła urosnąć! Spojrzała na Viki i się lekko uśmiechnęła, pan Shajen się zawiesił.. To ją nie dziwiło, szczerze mówiąc. Znów spojrzała na Retesa i westchnęła cichutko. Słysząc coś o zboczeńcu, odwróciła szybko głowę w stronę owego głosu. To w tej krainie są zboczeńcy? Nie spodziewałaby się tego... Ale, czy jest w ogóle jakiś kraj, albo kraina gdzie nie byłoby chociaż jednego zboczeńca? No właśnie nie.

Retes

Retes spojrzał na Viktorię. Chyba nie czuła się najlepiej. Nie każdy nagle uśmiecha się w przestrzeń i zaczyna chichotać. No, ale cóż - trzeba w końcu być tolerancyjnym. Niech chichocze, skoro dzięki temu staje się szczęśliwsza. Wilczek uśmiechnął się do niej spokojnie, po czym przeniósł ponownie wzrok na Vanilie. Jakaś cisza między nimi zapadła.

Maxime

Mal siedziała cicho. Brat ją zdradził! Zawiązał sojusz z krainą Viktoriowo. Nieee! Siły wroga są większe! POMOCYYY! Huh... "No to mamy problem" pomyślała niechętnie trącając brata łapką i szepcząc mu coś na ucho.
- Jak mogłeś? Teraz siły wroga będą przeważające, przegramy tę wojnę! Ja nigdy się nie poddam!
Krzyczała mu do ucha. Cicho krzyczenie jest praktycznie niemożliwe, ale ona to umiała...

Retes

- Nie panikuj, siostro. - powiedział Retes spokojnie. - Mam wszystko pod kontrolą. Viktoria nic nam nie zrobi, a jeśli tylko spróbuje, zrzucę ją z urwiska. - obiecał szczeniak całkowicie poważnie. Niedługo ma zamiar zdawać na Wojownika, więc miło by było na kimś potrenować. *sadistic spojrzenie*

Maxime

Maloe wydała z siebie ciche "Weee~!" i zapytała.
- Ale ja nie muszę jej lubić?
Spytała wskazując na Viktorię. Nie zamierzała się z nią pogodzić. Nie, nie, nie. Ona się nie da, nawet jeśli brat się dał.

Retes

- Nie musisz, ale polecam wybaczanie. - powiedział Retes z uśmiechem. Czuł, że jest coraz bliżej osiągnięcia stanu błogości i wewnętrznego spokoju... Nirvano, mr. R nadchodzi. W każdym razie szczeniak postanowił odmienić nieco swoje życie zaczynając od pozbycia się wroga.

Maxime

Mal zaczęła więc rozważać wybór. Kapłan czy Asasyn? Kapłan czy Asasyn? Kapłan!
- A więc... Masz moje zbawienie Viktoriu!
Oznajmiła całkiem poważnie, unosząc łapki w górę i tworząc nad sobą niewidzialną aurę światłości. Chwilę potem spojrzała na brata.
- Chyba wybaczyłam.
Oświadczyła. Była gotowa przebaczać tak każdemu wrogowi i nieść światłość światu.

Stella

Stella powolnym krokiem weszła do lokalu. Spojrzała na wilki i uniosła jedną brew. Podeszła bliżej nich.
-No witam.-odezwała się cicho.

Maxime

- Witaj wędrowcze.
Powiedziała do innej, dość młodej wadery machając doń łapką. Chwilę potem w podskokach podeszła do niej i ukłoniła się mówiąc...
- Jam jest Maloe, niosę światło chłopom i dziewkom!
To mówiąc siadła i zaczęła obserwować obcą jej samicę.

Brielle

-I just came to say hello!!!-wykrzyczała, wbiegając do lokalu. Odgarnęła z oka białą grzywkę i wyszczerzyła się do wilczyc.-Hello!-powtórzyła jeszcze raz.

Maxime

- Uspokój się, zacny jaszczurze, bowiem oto ja roświetlę Ci drogę!
Powiedziała spokojnie do smoczycy. Coś jej odbiło? Nie, ona wciąż nie mogła pogodzić się z tym, że życie w tym wieku należy traktować na serio. No cóż...

Brielle

Brielle spojrzała na waderę i syknęła.
-Żadny jaszczurze! Wy, wilki, myślicie, że jak jest was więcej w krainie, to wam wszystko można.-Brielle uderzyła swym długim ogonem o ziemię i nadal wpatrywała się w nieznaną jej wilczycę.

Retes

- Spokojnie, szanowne panie. - Retes w takim razie będzie nieść istotom wszelakim pokój i świeże pieczywo. - Wybacz proszę mej siostrze, szara smoczyco. Nie chciała cię urazić, a jedynie przywitać się, tak Mal? - powiedział dyplomatycznie spoglądając to na Brielle, to na siostrę.

Brielle

Brielle prychnęła tylko w stronę wilczycy i spokojnie już spojrzała na wilka.
-Dobrze. Wybacz, ale to akurat mój słaby punkt. Smoków w tej krainie jest zaledwie garstka, nasze Grono nie ma nawet przywódcy.-powiedziała obojętnie.

Retes

- Nie martw się Maloe. Ona tylko rozświetla drogę cnym dziewojom jak ty i hardym mężom, jak ja! - powiedział Retes spokojnie. - O siostro, skoro Viktorii udzieliłaś rozgrzeszenia może zrobimy coś szalonego, coś, coś... Czego nie wypada robić dorosłym, a my musimy zanim dołączymy do tego grona drętwych dziadów! - zawołał. - Rzuć tylko jakiegoś luźnego pomysła. - dodał.

Brielle

Brielle przechyliła głowę i wpatrywała się w Retesa.
-Nic nie rozumiem.-powiedziała. Chyba się trochę pogubiła w tej jego mowie. O co tu wogóle chodziło?!

Retes

- A co tu rozumieć? - zdziwił się Retes, po czym przetłumaczył swe słowa na bardziej ludzki język - Maloe, moja siostra sprzedaje lampy. - no bo jak inaczej można nieść istotom żywym światło? Wilk uśmiechnął się. - To jak? - zwrócił te słowa do Mal, a chodziło oczywiście o jego poprzednie pytanie.