"Wesoła Śmiertka"

Elena

- Szczerze ci powiem, że nie mam pojęcia. W sumie nie byłoby źle zostać kimś tak ważnym...Cóż...co o tym sądzisz córuś? - zapytała córki i uśmiechnęła się do Viki. - I życzę ci powodzenia w teście. Po zdaniu zapraszam do mojej restauracji "Złoty Smok" na oblanie sukcesu. - dodała i uśmiechnęła się figlarnie.

Kaji Meyit

Nucąc znów podeszła do ulubionej półeczki, z której ściągnęła trzy buteleczki z przeźroczystymi cieczami oraz jedną z pomarańczowym. Tę ostatnią podetknęła pod nos Shire, rechocząc pod nosem i mrużąc zabawnie swoje szmaragdowe ślepiska.
- Proszę bardzo! To odblokuje wspomnienia - zanuciła śpiewnym tonem. - A teraz coś dla Ciebie, przystojniaku - rzuciła wesoło, odwracając się ku Assire.
Nagle Kajeczka poczęła podskakiwać w miejscu niby piłeczka, wstrząsając zawartością trzymanych w ramionach fiolek. Wreszcie zatrzymała się usatysfakcjonowana, po czym odkorkowała je i ze śmiechem wylała wszystkie trzy na kąt stołu, w jedno miejsce. Substancje zapulsowały, aby następnie niby rozlana rtęć połączyć się w jedną przeźroczystą plamę. Owa plama uformowała się powoli, leniwie w kulę wielkości oka, zmatowiała następnie, po czym kolory jej ułożyły się odpowiednio - białe białko, źrenica i zielona tęczówka.
- Chuchnij! - wykrzyknęła szczęśliwa Magiczna, szturchając energicznie Betę w ramię.

DLA SHIRE!
Dane o miksturze:
Smak: Słodkawy
Kolor: Pomarańczowy
Działanie: Wprowadza spożywającego w stan otępienia, po czym doprowadza do gwałtownego odtworzenia/odblokowania zapomnianych wspomnień. Działanie jego może doprowadzić do krótkotrwałego szoku, otępienia, roztrzęsienia.

Viktoria

Viki wciąż przypatrywała się zachowaniu Ev. Zmieniła się. Była bardziej radosna. Już nie była taka nieufna.
- Pewnie, że przyjdę. Ale nawet jak mi się nie uda, to Cię odwiedzę w "Złotym Smoku" - machnęła wesoło ogonem.

Maxime

Maloe też przysnęła. Obudziła się właśnie teraz, ziewając głośno i ukazując wszystkim swe nowe oblicze. Pijanym krokiem wyszła na środek Śmiertki, rozsiewając aurę pokoju.
- Jestem głodna. Macie coś do zjedzenia w tej karczmie?
Spytała, siadając na tyłku niczym zupełnie małe szczenię i czekając na odzew. Wszystkich zmierzyła wzrokiem swoich uroczych, błyszczących oczu. Mają jej dać jeść, a co!

Retes

Słysząc głos swej cnej sjestry Retes zamyślił się. Kiedy ostatnio coś zjadł? Nim ta myśl przeszła mu przez świadomość szczeniak siedział już przy Maloe.
- Dobrze powiedziane, młoda. Spożyjmy coś. - rzekł spoglądając na Kaji Meyit. Oby była zaopatrzona w coś nadającego się do zapełnienia ich żołądków...

Renna

Wadera od dłuższego czasu szukała partnera. Ze zmrużonymi oczyma dostrzegła jasnego samca. Shire?
Shire?
Shire!
Niemal podbiegła ku niemu. Bez słowa wtuliła się w jego sierść.
- Shire - mruknęła jedynie, przytulając się mocniej.

Shire

{Kajinka... czy Shire zna cię na tyle, by mógł się ucieszyć w twojego widoku?}

Spojrzał na wilczycę, która wręcz rzuciła się na niego i... ekchem. Zignorował ją. Jego mina mówiła ,,O co ci chodzi, odczep się!''.
Wilk sięgnął po napój i spróbował. Dość smaczny był. Ale ponoć miał wywołać ból, Shire wzdrygnął się. Patrzył przez chwilę na falującą powierzchnię zabutelkowanego oceanu.
-Raz kozie śmierć, jak to mawiają.-westchnął i przytknął sobie naczynie do ust, pochylając je w stoją stronę. Zielona maź wpłynęła mu do gardła.
Wypił i zakaszlał. Zamarł, nieprzytomnie odkładając butelkę na stolik. Spojrzał przed siebie. Jego oczy nie wyrażały żadnych emocji. Był najwyraźniej w stanie chwilowego otępienia. Alergia? A może... tak powinno być? Czół ból, najchętniej zwinąłby się w kłębuszek na podłodze, ale nic więcej prócz umysłu nie słuchało jego poleceń.

Renna

Zmrużyła oczy. Co się dzieje? Co on pił? Po tym wypiciu eliksiru przecież znowu się poznali. Przypomnieli sobie siebie samych. CO on pił?
Jedno pytanie krążyło po jej głowie.
- Shire? Wszystko dobrze?
Jej głos był wyjątkowo cichy, spokojny i niepewny. To było do niej niepodobne. Przełknęła ślinę.

Shire

Wilk otrząsnął się z otumanienia. Odwrócił powoli głowę w stronę wilczycy i uśmiechnął się do niej.
-Cześć, Renn.-przywitał się. Pamiętał wszystko, tylko nie to, że zapomniał. A to ciekawe... Był całkiem nieświadomy wszystkiego, co związane było z zapomnieniem, że tak powiem.

Renna

Przez moment nad czymś rozmyślała.
- Co to za płyn? - spytała niepewnym głosem, wskazując łbem na pustą fiolkę.
Jej brwi były lekko zmarszczone. Czy nic nie stało się jej partnerowi? CO to było? I czy ona też powinna to zażyć?

Sarlent

[Tu Shire, to co poprzednio. Z góry przepraszam >.<]

Shire spojrzał na płyn lekko zdziwiony.
-Nie wiem. Skąd mam wiedzieć?-zapytał zbity z tropu. Nic, absolutnie nic nie pamiętał aż do momentu minięcia stanu otępienia. O co chodziło Rennie?
-To jakaś zagadka? Łamigłówka? Podpucha?-podsuwał pomysły, a z każdym coraz szerzej się uśmiechał.

Assire

Assire zaśmiał się wesoło i zamachał swym ogonem. Poczochrał swą złotą grzywę i patrzył jak Kaji tworzy protezę. Artysta zaciekawił się. Rozejrzał się po lokalu, a jego oko zalśniło, gdy Magiczna zrobiła już swoje. Spojrzał na to z wesołym uśmiechem, a po jej słowach dmuchnął.

Elena

- Witaj Maloe. Pamiętasz mnie jeszcze? - zapytała patrząc na córkę Viktorii. - Stello, może porozmawiasz chwilkę z rówieśnikami a ja porozmawiam z Viktorią? Jak tylko wypijemy herbatkę obiecuję, że od razu pójdziemy trenować. - pogładziła córkę po głowie i uśmiechnęła się do Retesa i Maloe.

Viy Curay

- Do ciebie, kochanie. - Rzekł do czerwonej wadery, wskazując nań łapą. Szkoda tylko, że mu przeszkodzono sen... każdemu się czasami zdarza. Co ja plece ..... Viy'owi przeszkadzać nie można. Ehhh, chyba tez jestem śpiąca. - Coś nie tak? - Spytał się, ziewając.

//A może, już bez tej utraty pamięci?\\

Kaji Meyit

Spojrzała na szczeniaki z szerokim uśmiechem, po czym mrugnęła do nich figlarnie.
- A na co macie ochotę, gaki? - zapytała wesoło, samej czując potrzebę zapełnienia żołądka jakąś stałą, dobrą w smaku substancją. Chętnie by coś przekąsiła, a że ma tutaj małą kuchenkę, zawsze mogła coś upichcić.
Zerknęła kątem oka na Shire, uważnie studiując jego reakcję na miksturę. Wszystko wydawało się przebiegać w porządku, toteż zanotowała krótką notkę w notesiku - wyciągniętym nie wiadomo skąd - i schowała go z powrotem nie wiadomo gdzie.
- Zapomniałeś, a teraz sobie przypomniałeś - podsunęła mu dobrodusznie odpowiedź, jakiej poszukiwał, gdyż nie pamiętał o tym, iż razem z Renną wypili eliksiry wymazujące pamięć.
Odwróciła się następnie ku Becie Wiatru i uśmiechnęła się szerzej, spoglądając na stabilizujące się oczko. Mruknęła ukontentowana, po czym zarechotała radośnie, podnosząc kulkę wyglądającą jak prawdziwe ślepie i podała je Assire'mu.
- Proszę bardzo i proszę dwadzieścia kosteczek - powiedziała śpiewnie, strzygąc zabawnie dziurawymi uszyma.

Stella

Stella podeszła do dwóch wilków wskazanych przez jej mamę. Z zaciekawieniem wpatrywała sie to w jednego do w drugiego.
-No cóż, jak się państwo zwą?-spytała, wyciągając zeszyt.-Pozwólcie, że dokończę tylko wpis w książce pt. ,,Zjeść ciastko i mieć ciastko".

Assire

Assire uśmiechnął się szeroko do Kaji i potrząsnął swoja głową, a następnie wziął sztuczne oko z wesołą miną. Po chwili zaczął szukać owej liczby kostek. Zamachał ogonem i wyciągnął 20 kości.
- Proszę i dziękuję - powiedział dając waderze kości. Uśmiechnął się wesoło i poczochrał jej granatową grzywę. Podszedł do wyjścia i w pusty oczodół włożył sztuczne oko. Zamrugał kilka razy i otworzył drzwi, a następnie wyszedł powoli.

zt.

Renna

- Nie wiem, Shire. Nic już nie wiem. Kim jestem, po co tu jestem. A ty...Możesz mi to wyjaśnić? Może ty coś pamiętasz. Może ty znasz naszą przeszłość. Jeszcze cię o to nie pytałam. Dziwnie się czuje.
Mówiąc to, oparła łeb o jego bark.

Retes

- Hmm... Ja to bym zjadł... Albo ty coś wymyśl, Mal. - zwrócił się szczeniak do siostry. Kątem oka ujrzał Evanę i coś mu się w mózgu odblokowało.
- Proszę pani, proszę pani! - naskoczył znienacka na waderę i spojrzał nań oczami wielkimi jak spodki. - Pani jest Wojowniczką, prawdaaaa? - zapytał przymilnie. - Nauczy mnie pani czegoooś?

Viktoria

Viki uśmiechnęła się pod nosem. Może trochę potrenować magię.
- Jeśli chcecie mogę Wam coś zamienić w obiadek. Albo po prostu pójdziemy na polowanko - uśmiechnęła się ponownie i znów spojrzała na Evanę.