Zwierzaki i Dodatki u Xerri!

Xerri

Wadera podążyła za wzrokiem małej.
-To jest moja Mała... Kasa fiskalna! W niej mam kości zarobione od klientów. Wkładam je tam a potem zamykam. Mogę też wydawać innym wilkom resztę, jeśli za dużo zapłacą a nie mają wydać.
Wadera ściągnęła z lady kasę i położyła koło Małej.
-Tylko proszę Cię nic nie przyciskaj. Dobrze?

Kera

Kera przytaknęła i przysunęła łapy bliżej tułowia, tak na wszelki wypadek. Zaczęła przyglądać się maszynie. Przyciski bardzo kusiły, aby je nacisnąć, lecz wiedziała, że nie może.
- Po co tyle jest tych przycisków? - Zapytała się i odsunęła by jej już tak nie kusiły.

Xerri

-Wiesz co mała ja też nie wiem poco są te wszystkie naciski.
Wilczyca odłożyła kasę na ladę.
-Co chcesz teraz porobić?

Kera

Mała pomyślała przez chwilę.
- Porysować, jeśli to nie problem - powiedziała i wysłała wiczycy szeroki uśmiech. Wcześniej dużo rysowała, lecz później już nie miała czasu i materiałów, by dalej to robić.

Xerri

Wilczyca odpowiedziała:
-To żaden problem!
Pobiegła za ladę, przykucnęła i wyciągnęła tak z kilkanaście kartek i dwa opakowania kredek świecówek i mazaków. Podała Małej.
-To dla ciebie!
Wilczyca poklepała Mała po główce i dodała:
-Na zawsze!

Kera

-Bardzo dziękuje- odpowiedziała, wzięła jedną kartkę oraz otworzyła kredki świecowe. Wyjęła żółtą kredkę, narysowała cztery kropki. Później nad dwoma kropkami narysowała ciemno-różowe uszy, a dalej resztę ciała wilka. Przy dwóch następnych kropkach narysowała szarego, mniejszego wilka, siedzącego na pniu drzewa. Po pokolorowaniu tła dała obrazek wilczycy.
-To dla ciebie - powiedziała.

Xerri

Wilczyca zaskoczona wzięła obrazek.
-Jest... jest... jest... Śliczny!
Wilczyca położyła obrazek starannie obok siebie. Przybliżyła się do Małej i ciepło ją przytuliła. Miała łzy wzruszenia w oczach.
-Bardzo ci dziękuję Mała!
Wilczyca w końcu przestała przytulać Małą.
-Jeszcze raz bardzo ci dziękuje!

Kera

-Nie ma za co - powiedziała i zarumieniła się - lubię rysować.
Kera wzięła kartkę i zaczęła rysować następny rysunek przedstawiający feniksa. Po chwili przestała.
-Masz rodznę? - spytała patrząc w oczy wilczycy.

Xerri

Wilczyca wstrzymała oddech.
-Nie... Nie mam rodziny...
Wilczyca wypuściła powietrze z płuc. Nie lubiła rozmawiać na ten temat.
-A ty... Mała... Masz rodzinę?
Wilczyca potrząsnęła delikatnie głową na znak, że nie chce rozmawiać o swojej rodzinie.

Berenika

Berenika zjawiła się tu szybko. Po prostu wbiegła. Uśmiechnęła się do dyrektorki sklepu.
- Witam, ja tutaj w celu nie-kupienia rzeczy. - Powiedziała żartobliwie. Nagle spoważniała trochę.
- Witam, Berenika-Dziewięciolatka, były Dowódca Łowców i teraźniejsza Wojowniczka, czekająca, aż ją znowu przyjmą na Radną. - Przedstawiła się, jak tego wymagało prawo, całkowicie. Uśmiechnęła się uspokajająco do obcej. Nie chciała, by się wystraszyła.

Xerri

Wilczyca spostrzegła katem oka, że ktoś otwiera drzwi. Była przygotowana. Powiedziała Małej do ucha:
-Poczekaj chwilkę lub jak chcesz posadzę cię na ladzie i sobie posłuchasz co mamy do pogadania z panią Bereniką.
Wilczyca położyła koło lady malutkie schodki, żeby Mała mogła szybko po nich wejść na ladę.
-Dzieńdoberek. Przyszła pani nie-kupować? To w czym innym mogę pomóc?-Wilczyca zwróciła się do nowo przybyłej. Berenika wyglądała na silną, piękną i szybką wilczycę. Marzenie każdego samca.

Berenika

Berenika zamyśliła się chwilowo. Po co ona przyszła tutaj? Ach, tak!
- Ja tutaj w gościnę, mam nadzieję, że to nie jest źle. - Powiedziała i usiadła na najbliższym krześle. Czuła się lepiej, od kiedy wypiła herbatę z rumem. OCzy Bereniki śledziły dokładnie pysk samicy.
- Jak Ci na imię? Nie-czytałam szyldu. - Mruknęła i owinęła łapy ogonem. A miała przeczytać ten szyld. Zapomniała.

Xerri

Wilczyca mrugnęła do Bereniki.
-Ty tu w gościnę? Bardzo mi będzie miło cie gościć.
Wilczyca wybiegła do magazynu. Szukała czegoś wyjątkowego. Gdy już miała wracać przypomniało jej się, że zawsze chciała zostać Łowcą lub Wojownikiem. Wadera wróciła pchając przed sobą duży fotel a na nim butelkę Coca-Coli dla gościa. Wszystko położyła obok Bereniki. Nie sprawiało jej to kłopotu bo była bardzo silna wiec la niej taki fotel to pikuś. Pan Pikuś.
-Proszę... Czuj się jak u siebie!
Nie wstydziła się Bereniki (takiej ważnej osoby), od urodzenia była taka odważna i wygadana. Więc łatwo nawiązywała znajomości. Chociaż była nowa w krainie.

Berenika

Berenikę bardzo zdziwiła gościnność wilczycy. Jednak nie znała jej imienia.
- Nie przedstawiłaś mi się. - Powiedziała, wyraźnie rozbawiona całą tą sytuacją. Za dużo szacunku dla niej. Skrzywiła się zabawnie i dalej siedziała na krześle. Przykleiła się do niego. Nie chciała usiąść w fotelu, choć ten musiał być bardzo wygodny. Złapała butelkę coli i upiła jeden, mały łyk. Gdyby nie minęła zima. nie mogłaby nic wypić z tej butelki. Na tą myśl wypiła jeszcze dwa nieduże łyki i położyła butelkę na stole.
- Dziękuję, ale po co aż tyle? - Zapytała. Ciężko było zrozumieć jej pytanie. Chodziło jej o to, że po co aż tamten fotel i butelka najlepszej coca-coli.

Kera

Mała miała już odpowiadać, gdy do sklepu weszła ciemna wadera. Nawet trochę się przestraszyła, lecz kiedy Xerri powiedziała, że może wejść na ladę rozlużniła się. Wzięła kartki, kredki, flamastry i weszła po schodkach na górę dokończyć swój rysunek.

Xerri

Wilczyca odpowiedziała:
-Wiem, że się nie przedstawiłam, przepraszam. Me imię to Xerri.
Wadera zobaczyła jak mała wchodzi po schodkach na górę.
-Pomogę ci!
Wzięła Małą za kark i podniosła na środek lady.
-To jest pani Berenika. Bereniko to jest Mała... To znaczy Kera!
Wilczyca zaśmiała sie serdecznie.
-Co cie tu sprowadza wojowniczko?
Wilczyca zwróciła się do Bereniki. Nagle przypomniało jej si.e co co chciała jej powiedzieć:
-Wiesz... Ja zawsze chciałam zostać albo wojowniczką albo łowcą. Ale chyba bardziej wojowniczką.

Berenika

Berenika pomyślała chwilę intensywnie.
- Jeśli więc chcesz, Xerri, mogłabym Ciebie ćwiczyć w wybranym przez Ciebie kierunku. Masz do wyboru:
Łowca - Tylko trochę Ciebie pouczyć na ten temat.
Wojownik - Ćwiczyć Ciebie jako mentorka i nauczycielka. - Powiedziałą i uśmiechnęła się szeroko do Xerri oraz Kery.

Xerri

-Naprawdę zgadzasz się?
Wilczyca była bardzo szczęśliwa.
-Jednak wybieram kierunek... Wojowniczka!
Wilczyca aż podskoczyła z radości.
-Kiedy chcesz zacząć mnie trenować?
Xerri nagle się coś przypomniało.
-A moja Mała będzie mogła patrzeć jak mnie trenujesz?
Wilczyca teraz zwróciła sie do małej:
-Chcesz patrzeć jak będę zdawać na Wojowniczkę?

Berenika

Berenika spojrzała znacząco na obie wadery.
- Idziecie ze mną razem, przecież nie zostawisz tej małej tutaj samej, prawda? Jeszcze się jej coś stanie. - Powiedziała zupełnie poważnie. Wstała i zeszła z krzesła.
- Jeśli chcesz, to już możemy zacząć trening. Wrócę do Ciebie, jak znajdę odpowiednie miejsce. - Rzuciłą i wybiegła ze sklepu.

z.t. tylko nie leć za mną.

Kera

Kera zbytnio nie słuchała rozmowy wilczyc, lecz kiedy usłyszła, że jest przedstawiana szeroko uśmiechnęła się do Bereniki. Później bardzo powoli zeszła z lady i usiadła obok opiekunki. Ciągle trochę bała się nowej wilczycy, ale bardzo chętne popatrzy na naukę Xerri.