Biała polana

Linda Richelieu

Linda uśmiechnęła się słodko i spojrzała wzrokiem pełnym wdzięku na wilkołaka.
- Gabrielu, nie jesteś wilkiem, prawda? - spytała. Z niemałym zainteresowaniem przyglądała się mu przez chwilę zanim z zachwytem nie skomentowała wszystkiego: - To takie piękne...

Sidney

Gdyby potrafił coś czuć, zapewne poczułby się zignorowany, lub zazdrosny, ale niestety, nadal się jeszcze niczego nie nauczył. Ogólnie, to nawet nie wyraża chęci, by to zrobić. A jako iż nie został o nic zapytany nie odzywał się - w końcu po co niepotrzebnie nadwyrężać gardło? Gdzieś tam, głęboko w środku chce znaleźć kogoś, kto 'oprowadzi' go po życiu i emocjach. Przydało by się znaleźć takich kilu, tak...

Gabriel

I właśnie w tym momencie po twarzy Gabriela nie było już widać ani śladu uśmiechu. Źrenice wilkołaka poszerzyły się do grani możliwości, a ręce zacisnęły się i rozwarły. Chłopak zacisnął zęby i wymusił krzywy, bardzo krzywy i leciutki uśmiech, który prędzej przypominał grymas. Psychopata? Nie. Ale pobyt w psychiatryku proponowało mu już wiele. Gab zamknął oczy, potem znów je otworzył by ujrzeć Sidneya. Wyglądał na takiego, który nie czuje, nie wspomina, nie pamięta... W pewnym sensie Gabriel pod tym względem mu zazdrościł. Nie wiecie jak bardzo chciał nie pamiętać, nie czuć i nie wspominać... Pozwoliłoby mu to żyć, bez tej paskudnej rozpaczy za sforą. Zaraz potem Gabiś skierował wzrok na Lindę.
- Nie. - odpowiedział całkiem szczerze... No i krótko.

Linda Richelieu

Linda zaś nie czując się skrępowana zachowaniem wilka ani trochę, uśmiechnęła się.
- To... piękne - powiedziała, z zachwytem wpisanym w oczach, przyglądając się Gabrielowi. Jednak był tu przecież także Sidney, nie zapomniała o nim bynajmniej. - Masz takie cudowne oczy... - rzekła, niczym urzeczona wpatrując się to w Gabrysia, to w Sida. Jakże fantastyczne towarzystwo się jej trafiło.

Sidney

No i tak jak sądziłam, wilk nie wie jak się zachować. W końcu co ma zrobić, kiedy nie jest nauczony człowieczeństwa[wilczeństwa? o.o], trudno mu nauczyć się wszystkiego od początku. Bardzo trudno.
Wygiął kąciki ust w lekkim, prawie, że niezauważalnym zakłopotanym uśmieszku, zaraz potem jego twarz powróciła do normalności. Czyli kamiennej twarzy, w tym przypadku.
Jest już jakiś przełom, radujcie się, o ludu!

Deebie

Wtem na polanie pojawiła się Deebie. Jej długi i postrzępiony ogon ze świstem przecinał powietrze. Samica dumnie szła przed siebie. Nagle poczuła znajomy zapach.
~ Sidney ~ pomyślała i podeszła do białego wilka. Gdyby nie ta obraża, n8ie byłoby go tu widać...
- Hej, Siddy. Dawno się nie widzieliśmy... Co tam u ciebie - powiedziała spokojnie i oplotła samca ogonem. Nie ścisnęła, nie chce nikogo zabijać... Na razie. c:

Gabriel

Pół wilk uśmiechnął się tylko na komentarz Lindy. Ona w niczym nie przypominała Shelby. Co?! Co to ma znaczyć, że nie wiecie kto to Shelby?! Pominęłam ją w historii Gabrysia?! Jak to?! Dobra, spokojnie... Oddychaj. Tak więc... opowiem wam o niej kiedy indziej, na razie wystarczy wam fakt, iż jest zupełnym przeciwieństwem Lindy. Niemniej jednak wilk zaraz potem skierował swe szkarłatnie szare oczęta na nowo przybyłą. Pachniała... krwią. A tfe!

Linda Richelieu

Wilczyca spojrzała na nowo przybyłą. Cóż, zbyt duży wybór okazów jak na nią. Nawet jak na nią. Widząc, że biało-czerwona wadera zajęła się Sidneyem, Linda posłała uśmiech Gabrielowi uroczy uśmiech. Wdzięcznie usiadła obok niego, nie przejmując się czymś takim, jak przestrzeń osobista. Miała coś powiedzieć, raz jeszcze skomplementować jego wygląd, jednak nie umiała się powstrzymać i złapała w dwa palce kosmyk jego włosów. Delikatnie oczywiście.
- Ludzkie? - spytała zachwycona.

Gabriel

Gabryś spojrzał dość... dziwnie na Lindę. Po chwili jednak ten dziwny grymas zamienił się pogodny uśmiech. W odróżnieniu od Lindy, jak i userki Gabriel miał przestrzeń osobistą. Ale obecność białej wilczycy poza przestrzenią mu nie przeszkadzała. Choć zachwycony nie był. Wilk zamyślił się na chwilę. Ludzkie co? Włosy?
- Uhmm... Tak. - rzekł.

Linda Richelieu

Linda uśmiechnęła się szeroko.
- To wspaniale! - zawołała uradowana. - Powiedz mi, drogi Gabrielu - mieszkasz w tej krainie sam, czy masz może jakąś rodzinę, przyjaciół... - zapytała, siadając blisko nowego znajomego i rozpoczynając kulturalną rozmowę.

Gabriel

Teraz Gabriel poczuł się trochę... speszony. Linda była trochę... za blisko. No cóż. Trudno.
- Jestem sam. Nie mam tu nikogo. Właściwie trafiłem do tej krainy przez przypadek. - uśmiechną się Gabryś i wyciągnął się nieco pod tym drzewem...

Linda Richelieu

- Przypadek, jak ja uwielbiam przypadki! - zaśmiała się Linda. - Można powiedzieć, że również trafiłam tu przypadkiem, zaraz po tym jak moja matka przypadkiem znalazła się w mojej sypialni, podczas gdy przypadkiem nakryła mnie na czymś bardzo nikczemnym - dodała z szerokim uśmiechem, zabawnie akcentując każde słowo "przypadkiem".

Gabriel

Kiedy Linda opowiedziała mu tą historyjkę, na wspomnieniu na to ostanie nieco się zdziwił, a jego twarz nieco się zarumieniła. Nigdy nie miał okazji rozmawiać o takich tematach. Właściwie teraz, po rozstaniu się ze sforą uświadomił sobie, że bardzo mało z nimi rozmawiał. Częściej grali w karty, śpiewali przy ognisku wiosną... Ale to się skończyło. Śmierć jego przybranego ojca zniszczyła wszystko. Nie ważne. Gabryś kiwnął głową i uśmiechnął się nieśmiale.

Linda Richelieu

A kto powiedział, że Linda miała na myśli coś z "tych tematów"? Przecież jej mama mogła równie dobrze nakryć ją na jedzeniu kotów, czy czytaniu mangi. Oj, Gabryś ma skojarzenia... c: Linda widząc jego rumieniec uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Zawstydzone wilki wyglądają tak uroczo! Aż zachciało się jej przytulić Gabrysia, ale powstrzymała się. Nie wszyscy lubią przytulanie przez nieznajomych.
- Chciałbyś zostać moim przyjacielem? - zapytała nagle. Nie była to o tyle propozycja, jak pytanie. Pytanie o to, czy wilk chciałby zaprzyjaźnić się z taką osobą jak ona.

Gabriel

No i właśnie w tym momencie Linda odkryła ciemną stronę Gabrysia. Ta, no właśnie... Głupi Gab. Huh. I znowu gadam nie od rzeczy. Niemniej jednak właściwie Gabriel nie pogardziłby przytuleniem. Przecież lubi się przytulać! A zaś pytanie wilczycy... zaskoczyło Gabriela. Nigdy się jeszcze z takim pytaniem nie spotkał. No... właściwie nie musiał się spotykać.
- Oczywiście, czemu nie? - odpowiedział bardzo kulturalnie wilkołak.

Linda Richelieu

Linda aż podskoczyła z radością.
- Jak miło! - zawołała, po czym mianowawszy Gabriela swoim przyjacielem, przytuliła go. Był taki mięciutki, aww... Niczym mój kot o poranku, gdy chce żreć. - Dziękuję ci, Gabrielu. Jesteś bardzo miły. Słyszałam raczej, że ludzie nie są sympatyczni, ale nigdy w to nie wierzyłam - powiedziała, puszczając wilkołaka.

Gabriel

Gabryś także lekko objął Lindę. Widzicie? Lubi się przytulać, niezależnie od osoby i sytuacji. No. Wilczek był nieco zmęczony, tyle drogi przeszedł. Gdyby mógł rzuciłby się teraz na łóżko głową w poduszkę, pomruczałby sobie i poszedł spać. Ale czego się nie robi dla przyjaciół w końcu, ne?
- Ludzie są bardzo sympatyczni... - uśmiechnął się. - ...zazwyczaj. - dodał, a uśmiech przypominał teraz jakby dziką mieszankę grymasu, uśmiechu i przepraszającego spojrzenia.

Linda Richelieu

Linda uśmiechnęła się.
- Tak naprawdę każdy w środku ma chociaż odrobinę sympatii - powiedziała spokojnie, powracając na swoje stanowisko obok Gabriela. Ach, jak miło było poznać takich fantastycznych osobników! Musi zostać w tej krainie już na zawsze!

Gabriel

Gabriel pociągnął nosem... Chyba dopadło go kolejne choróbsko. No nie powiem - Gabryś podobnie (a właściwie tak samo) jak i userka ma niezwykle małą odporność. Szczególnie zimą, kiedy powietrze jest suche no i jest oczywiście bardzo zimno. Chłopak spojrzał na Lindę, a jego uśmiech nieco poszerzył się. "Jednak w tej ślicznej główce czai się jakiś mózg..." - pomyślał.
- Racja. - odpowiedział. Może niezbyt ambitna odpowiedź, ale wena userki chyba odeszła i oby kiedyś wróciła.

Linda Richelieu

- A tak poza tym, to jak podoba ci się ta kraina, piękny Gabrielu? - spytała Linda, wskazując łapą bliżej nieokreślony kierunek, mający być prawdopodobnie symbolem całej tej krainy. Wilczyca spojrzała na basiora wyczekująco, czekając, aż ta rozmowa się nieco jeszcze rozkręci.