Biała polana

Vanoisy

Wilczyca gdy poczuła kogoś, małego wzrostu, na sobie. Zobaczyła małego szczeniaka i spojrzała na nią ze zdziwieniem. Przez chwilę nic nie mówiła, lecz potem spytała - Nic Ci nie jest? - Nie, Van nie martwiła się o siebie, albowiem to Itami na nią wpadła, ale miała przynajmniej miękkie lądowanie. Zaraz położyła delikatnie małą samiczkę na ziemię.

Itami

Kiedy Itami stała na ziemi spojrzała na przednie łapki i na tylne potem na ogonek i nosek.
- Łapy, ogon, nosek jest więc nic mi nie jest. -Powiedziała uśmiechając się.
- Jak się nazywasz? -Zapytała się mała wilczyca siadając i owijając łapki długim puszystym jasnym ogonkiem, którego końcówka poruszała się na boki. Itami przyjrzała się waderze na którą wpadła. na szczęście nie była na nią zła.

Vanoisy

- Vanoisy. Możesz mi mówić Van - Odwdzięczyła się małej uśmiechem. Dziwne. Znajomość od nagłego wypadku. Hmm... Wilczyca poczęła o tym myśleć. Heh, to się nazywa przypadkowa przyjaźń!

Itami

- Masz ładne imię. -Stwierdziła młoda wilczyca.
- Ja jestem Itami. -Przedstawiła się i poczęła jeszcze mocniej machać ogonkiem raz na prawo raz na lewo. Szczeniak dmuchnął na grzywkę która opadła jej na oczy.
- A z jakiej jesteś watahy? -Zapytała się.

Vanoisy

- Wataha, Wiatru - Odparła owijając swe szczupłe łapki ogonem, lecz zaraz odsłoniła je, jakby nie było jej wygodnie - hm... Masz rangę? - Spytała, odwracając głowę w tył. Dlaczego? Ponieważ musiała kichnąć xD. Następnie wróciła do swojej, przedchwilowej pozycji - Ja chcę zdać na tropiciela - Powiedziała z zatkanym nosem.

Itami

- Na zdrowie. -Powiedziała Itami uśmiechając się przez cały czas.
- Ja należę do watahy Ognia. A jak dorosnę chce być wojownikiem jak mój tata. -Dodała dumnie Itami. Jednak po chwili trochę posmutniała gdyż przypomniała sobie o swojej rodzinie. Jednak jak zawsze była dzielna i dodała.
- A czekoladę albo truskawki lubisz? -Zapytała tak aby myśleć o czymś innym.

Vanoisy

Wilczyca szybko odwróciła głowę, gdy tylko poczuła, iż łaskocze ją w nosku i... Apsik! - O, ludu! Sorry, że tak kicham... - Łoo! Vanka. Od tej strony cię nie znałam. Czyżby uczulonko? - Czekoladę, a co? - Spytała ciekawa, co szczenię wymyśliło.

Itami

- Spoko nie ma sprawy. -Stwierdziła Itami machając łapką na znak ze nic się nie stało. Sama dobrze wie jak to jest tak kichać i kichać. Tylko poczekać tak do października i Itami będzie tak samo kichała. Młoda wilczyca nagle wyjęła czekoladowego królika rozmiarów zeszytu szkolnego.
- Bo ja ją uwielbiam pod każdą formą. -Dodała śmieją się cicho.
- Chcesz? -Zapytała.

Vanoisy

Mwah! A nie? - Tak, poczęstuję się. Dzięki - Rzekła biorąc ' wesołego kostka ' do gąbki. Ojoj. Radzę uważać, ponieważ gdy coś jej zasmakuje, wcina, można rzec jak szalona? Zatem wadera poczęstowała się drugim kawałkiem - Ymm... Pyszna - Ta... Mniam, mniam, mniam - Wiesz, ja przy sobie na razie nic nie mam. Przynajmniej jeśli chodzi o jedzienie - powiedziała z uśmiechem na pysku.

Itami

- Ja w sumie też nic. No oprócz czekolady bo bez tego to jak bez łapy. -Stwierdziła Itami rozbawiona pałaszującą waderą. Młoda dama o jasnej sierść się przeciągnęła i położyła się wygodnie na trawie. Zjadła kolejny kawałek pysznej mlecznej czekolady.
- A masz jakieś zwierzątko? -Zapytała się merdając ogonem na boki.

Vanoisy

- Nie. Chyba nie chcę mieć zwierzątka. A Ty? - Położyła się na przeciw młodej wilczycy. Van ma szczęście do szczeniaków. Ostatnio spotkała Taką jedną, Helmi. Wilczyca wyczuła niemiły zapaszek. Tym razem to nie było uczulenie. Van raptem stanęła na łapy - Poczekaj... - Nuchu, niuchu - Coś... - Rozpoczęła poszukiwanie za daną wonią. Przytknęła nos do ziemi aż wywęszyła stado zajęcy - Mam! Eureka, odkryłam żarcie. - Krzyknęła radośnie odwracając się do jej mówcy, czyli Itami.

Itami

- Mam feniksa Awarie. -Powiedziała Itami. Kiedy Van się zerwała Itami również tak zrobiła tylko że zaczęła się rozglądać na boki co się dzieje. Gdzie się wali czy pali. A może to jakiś demon albo smok albo niedźwiedź. Kiedy wadera wyjaśniła dlaczego tak się nagle poderwała Itami zaczęła niuchać.
- Co ty mówisz gdzie?! Ja nic nie czuję! -Zawołała niuchając. Zdecydowanie ona nie wyczuwała nic apetycznego do jedzenia. Itami żywiła się tylko czekoladą i myszami no od czasu do czasu królikami. I to takim co sama złapała.

Vanoisy

- Wiesz, Ty możesz mniej czuć ale ja wyczówam zwierzynę nawet na kilometr - Wilczyca skierowała się ku lewej stronie, po czym przyczaiła się w krzakach. No i oto są. Zajączki - No nie Widzisz, tych ślicznych, a jakże pysznych królików? - Spytała szeptem Małą oblizując się - W prawdzie nie jestem doświadczoną łowczynią ale... Warto spróbować -
- To jak? Masz ochotę na mięsko?

Itami

Itami podkradła się tam gdzie dorosła wadera. Widząc apetyczne króliczki aż zaburczało jej w brzuchu a ślinka pociekła do ust. Było to szczególnie wzmożone tym ze uciekł jej obiad składając się z myszy. Itami podpełzła trochę bliżej. W sumie to ona by sie od razu rzuciła na nie i tylko liczyła na to ze uda jej się upolować jedno ze zwierzątek. Rzadko bowiem miała okazji podpatrywać dorosłe wilki na polowaniu. Tak więc była ciekawa jak one to robią.
- A jak je mamy złapać? -Zapytała szeptem.

Vanoisy

Wilczyca zaczęła podkradać się a jej pysk był coraz bliżej obiadku. No cóż... Głód wziął gróę a wilczyca nie mogła nic na to porwdzić i ruszyła w pogoń za gryzoniem. Zatem się nie skupiła i mogła szybko odstraszyć roślinożerców. Całe szczęście udało się, lecz pogoń trwała niecałe siedem minut. Van poczęła dumnie iść w stronę Itami. Następnie rzuciła zdobycz na ziemię - Proszę. Obiad gotoey - Uśmiechnęła się, po czym urwała małe odko.

Itami

- Jacie dobra jesteś. ja umiem polować tylko na myszy. -Stwierdziła Itami patrząc na smakowite i świeże mięsko. Mała wilczyca podeszła bliżej wąchając je dokładnie i zapamiętując zapach.
- Dzięki. -Powiedziała uśmiechając się do Van. Itami ugryzła kawałek po czym zaczęła go dokładnie przeżuwać smakując mięso.
- Wiesz to jest pycha! -Zawołała pałaszując jeszcze jedne kawałek królika.
- Ale nie jest tak słodkie jak czekolada. -Dodała z uśmiechem oblizując pyszczek.

Vanoisy

- Ee tam. Rodzice nauczyli mnie polować, aczkolwiek moje łowiectwo w niczym nie przypomina myślistwa doświadczonych łowców - Powiedziała obojętnie patrząc na pałaszującą mięso waderkę. Gdy wilczyca zjadła nieco, podeszła do zdobyczy i wyrwała następne udko, a resztę zostawiła samiczce.

Itami

- Ja się sama nauczyłam polować. Bo moi rodzice niestety nie zdążyli. -Stwierdziła trochę smutno. Młoda samiczka dalej jadła królika. Kiedy najadła się do syta i była pewna że przez najbliższe kilka dni nie będzie głodna położyła się koło Van.
-A twoi rodzice kim są? -Zapytała się od tak.

Vanoisy

Wadera zahihotała się - Kim? Wilkami - Odpowiedziała śmiejąc się dalej, lecz po chwili rzekła - Moja matka była łowczynią i może dlatego tak dobrze poluję, a tato jak to, niektórzy ojcowie. Walczył, czyli, że był wojownikiem - Van przyuważyła, iż Itami wspomniawszy o swoich rodzicach, posmutniała więc wilczyca siedziała w błogiej ciszy.

Itami

- Mi też byli wilkami. Albo są. Tato wojownikiem jak chyba większość wilków a mam szpiegiem. -Stwierdziła odgarniając puszystą grzywkę która opadła jej na oczy. Młoda samiczka oblizała pyszczek oczyszczając go z kawałeczków mięsa i krwi która została po spożytym przed chwilą posiłku.