Cukrowa Polana

Szandia

Szandia spojrzała na Nathaniela. - Nie mam partnera. - odpowiedziała. Po chwili przeniosła wzrok na przybyłą. - Witaj. - przywitała się. Machnęła wesoło ogonem. - Rozmawiamy. - odpowiedziała. Przeniosła słowo niebieski oczy na szczenię. - Słodkie. - powiedziała.

Nathaniel

-Tak, rozmawiamy- potwierdził. Chwilkę pomyślał.... Szandia nie ma partnera, on nie ma partnerki a może... -Szandio... a czy ty chciałabyś może być moją partnerką?- zapytał i machnął ogonem. Miał nadzieję, że Szandia się zgodzi, bynajmniej miał takową nadzieję.

Szandia

- Tak. - odpowiedziała, patrząc na Nataniela. Jej ogon kiwał się rytmicznie. Na jej kufie pojawił się uśmiech. Była szczęśliwa. No i nie skończy jako stara panna, na co się zapowiadało.

Nathaniel

-Bardzo się z tego cieszę..- mruknął i przytulił Szandie. No teraz to miał do tego prawo! Machnął wesoło ogonem i się uśmiechnął, takim oto sposobem siedzą drugą noc patrząc gwiazdy, na szczęście... burzy nie było widać, ani nic takiego.

Szandia

Ona również przytuliła Nataniela. Dała mu całusa. Po chwili spojrzała na mała, która ciągle spała. - No ona to ma dobry sen. - powiedziała, w jej głosie były nuty szczęścia. Przeniosła wzrok na nieznajomą, która chyba nie zwracała na nich uwagi, albo też zasnęła.

Nathaniel

-Powiesz szczerze, że tak. Mogła być zmęczona po tym zajściu z ludźmi..- stwierdził cicho. Znowu patrzył w gwiazdy, w dzień nie było słońca, a on bardziej i lepiej działał nocą. Normalnie jak nietoperz, albo wampir.

Szandia

- Nie wydaje mi się. Ale nie wiemy co robiła wcześniej. Może się bawiła w coś. - powiedziała. Bieganie może szczeniaka dobrze zmęczyć. Uśmiechnęła się. No ona nie musi spać.

Zita

Zita podeszła, spojrzała na Natje i jej,tez zachciało się spać, wiec się kolo niej położyła.

Szandia

//Za mało słów.//

Spojrzała na wilczycę. - Jestem Szandia. - przestawiła się. Na jej kufie nadal widniał uśmiech. Słońce było już nisko nad horyzontem, ale nadal grzało przyjemnie. Jej wzrok skierował się na Nathaniela.

Natja

Natja usłyszała głos Szandi i obudziła się. Powoli stanęła na łapy i zaczęła się przeciągać. Spojrzała zdziwiona na Zitę i powiedziała:- kto to jest?- mówiła przekręcając głowę ku Szandi i Nathaniela.

Nathaniel

Uśmiechnął się wesoło o spojrzał na Zite. -Zwie się Zita, nie znam jej.- powiedział i się zaśmiał. Zerknął na Szandie i się położył. Ale jednak jego ogon nadal spoczywał na drobnym ciałku Natji.

Szandia

Szandia spojrzała na szczeniaka, potem na Zitę, a następnie na Nathaniela. Jej ogon poruszył się lekko. Położyła się. Na niebie pojawiły się gwiazdy. Kolejna piękna noc, a jej nawet trochę nie chce się spać.

Zita

Odpowiedziała- Miło mi Szandia ja jestem Zita. Zaciekawiona spojrzała na Natję. W jej oczach była wyraźna chęć do zabawy. Ale się powstrzymała bo jeszcze jej do końca nie znała. Podeszła do Natji cały czas merdając ogonem, zapytała. -Lubisz się ganiać.

Szandia

Szandia spojrzała na Zite i szczenię. - Ale uważajcie przy zabawie. - powiedziała. Skrzyżowała łapy i położyła łeb, na nie. Machnęła wesoło ogonem. Noc o dziwo nie był bardzo zimna.

Natja

Odparła przyjacielsko:- no dobrze, to ja jestem Natja- Postanowiła podejść do Zity. Gdy była już dość blisko zaczęła merdać ogonem.
Po chwili spojrzała na swoją ranną łapę. Stanęła nią na ziemi i powiedziała szczęśliwie z uśmiechem na pysku : Już mnie nie boli!- lecz było nadal widać zaschniętą krew. Była tak radosna, że nie wiedziała co robi oraz podbiegła do Szandi i Nathaniela przytulając się do nich.

Zita

Odparła: -Na pewno cię łapa nie boli, a co się stało?... z twoją łapką. Zita podbiegła do trzech wilków. -Szandia dzięki, że się możemy bawić. -Natja, dlaczego se tej łapy nie zawiniesz czymś, może się wdać zakarzenie. :)

Szandia

Szandia spojrzała na szczeniaka. - Jest to mała rana, a le zawsze warto zawinąć. - powiedziała. Wstała i wyciągnęła plaster. Zawsze miała kilka przy sobie. Podeszła do malej i zakleiła na ranę. - Teraz już się nie dostanie.

Natja

Natja odpowiedziała- dzięki Zito z zwrucenie uwagi. Gdybyś mi nie powiedziała to kto wie... co by się stało- Natja spojrzała na Szandie- a... co do tulenia to... no... czasami mnie ponosi z radochy- odparła wyszczerzając swój uśmiech pokazując wszystkie swoje ząbki.

Samanta

Ponura postać Łowczyni wyłoniła się z pomiędzy cukierkowych traw. Rozejrzała się dookoła. Jej uwagę przykuło młode szczenie, które szczerzyło się do dorosłych wilków. Samantę śmieszyło zazwyczaj zachowanie malców, tak jak i teraz .
Podeszła do młodego i warknęła w jego stronę. Była ciekawa reakcji młodej i starej wadery.

Szandia

A Szandia odpowiedziała tym samym co zrobiła nieznajoma. Warknęła na nią i łapą odsunęła szczenię. Machnęła ogonem. Nie wiedziała jakie zamiary ma wadera, ale woli trzymać się na baczności.