Cukrowa Polana

Ree

Nagle wilczek "wypadł" ze swojego domku. Nie wiediał gdzie jest, nic nie widział, było mu zimno i mokro. Zaczął piszczeć i, nie rozumiejąc co do niego mówią, tulić się do najbliższej mu istoty, czyli ogona Wheat.

Fikis

Fikis dreptała spokojnie po zielonej trawce, aż zauważyła coś przepięknego. Jej oczy zalśniły. Była to cukrowa polana. Zamachała gwałtownie ogonem i zastrzygła uszyma. Podbiegła do jakiegoś super miejsca, a tam usiadła i zaczął powoli jeść słodycze. Były przepyszne. Rozglądała się cały czas, ponieważ może ktoś tutaj jeszcze przyjść. Waderka nie potrafi przewidywać przyszłość, więc nie wie zbytnio. Kochała dyniowe żelki, ale inne smaki również mogą być.
Uśmiechała się sama do siebie.

Silentia

Któż by się spodziewał, że akuratnie w tym momencie młoda wadera przybędzie na polanę? Nie znała tego miejsca, ni nie miała zdolności wyczuwania konkretnych osób na kilometry. Jednak widząc szczenię równie kolorowe co cukrowa polana uśmiechnęła się szeroko i postanowiła zaryzykować. Rozpędziła się na ścieżce i wskoczyła nieznajomej na plecy, próbując ją przewrócić.
- Sieema!

Fikis

Fikis z powodu zaskoczenia, lgnęła na ziemię, przyklejając się do słodyczy, które są klejące. Zaśmiała się i zamachała gwałtownie ogonem. Zastrzygła uszyma. Może pozna tego kogoś po oddechu. Jednak nic. Nawet zapach jej nic nie mówił.
- Elooooooo!
Krzyknęła rozbawione. Gdy chciała podnieść mordkę to nie mogła. Przez słodycze była przyklejona do ziemi i nie potrafiła się odkleić.

Silentia

- Haha..! Będziesz teraz baardzo słodka! - zaśmiała się wesoło i spojrzała na nieznajomą. Chciała jej spojrzeć w oczy, więc zniżyła swój łebek, lecz nagle łapa się jej poślizgnęła i również się przykleiła do słodyczy, wciąż wesoło śmiejąc. Początek znajomości wydawał się być ciekawy i wesoły, więc była szansa, że wilczyce zostaną przyjaciółkami! Silentia ucieszyła się na tę myśl jeszcze mocniej.

Fikis

Ona sama zaczęła się śmiać. Noto teraz oby dwie są przyklejone do ziemi. Zamachała gwałtownie ogonem, a jej zielone oczy zalśniły. Zaczęła myśleć jak się z tego uwolnić, jednak jej własny, wesoły śmiech nie pozwalał, na to.
- I teraz oby dwie leżymy. Jestem Fikis
Oznajmiła wesolutkim tonem. Próbowała potrząsnąć głową, jednak nic. Spojrzała na wilczycę.
- Ej! Ty też będziesz słodka!
Zaśmiała się po jakimś czasie. O nie! Jej czerwona chusta się pobrudzi! A kit z tym! Ma ich o wiele więcej. Polizała słodką ziemię.
- Ty! Dobre. Może próbujemy to wylizać?
Zapytała i zaczęła sięgać językiem ziemi by wylizać wszystkie słodkości, jednak było to za ciężkie. I co teraz? Może se tak poczekają, aż Któraś wpadnie na lepszy pomysł. Małą wadera zaczęła się lekko zastanawiać. Oby dwie będą bardzo smaczne.

Silentia

- Ja jestem Silentia, miło mi. - odpowiedziała z wesołym uśmiechem, który niestety był utrudniony w wykonaniu, ponieważ sierść na jej bródce była przylepiona do podłoża. - O nie! Rzucą się na nas mrówki! - zawołała zaraz i szybko zaczęła wymyślać jakiś plan uwolnienia się z objęć słodkości. Zgodnie z radą Fikis wydłużyła język ile mogła, lecz nie dosięgła. Jej plan był skomplikowany : Nawilżenie śliną poduszek i łapy, a następnie pocieranie nią o zlepki sierści. Udawało się!
- Haha! Rób to co ja! - podpowiedziała jej, podnosząc powoli łebek.

Fikis

Fikis posłuchała ją, a następnie zrobiła to co ona i rzeczywiście to działa. Po dłuższej chwili była już wolna. Skała w kółko, ale usiadła, ponieważ bała się o poślizg. Uśmiechnęła się wesoło. Kolejna mądra osoba w tej krainie. Tak jak Dyniowa.
- Możesz mi mówić Dynia, albo Dyniowa
Oznajmiła puszczając jej oczko. Rozejrzała się po okolicy. Było tu tyle słodyczy, Mniam! Ino wszystkie zjeść!

Silentia

Po uwolnieniu się ze słodkiego więzienia Sil poczęła niczym kot wylizywać skroploną na końcówkach sierści słodycz. Przerwała jednak te czynności, słuchając słów Fikis. Uśmiechnęła się szeroko, a jej zielone oczka błysnęły wesoło.
- Dynia..? - powtórzyła cicho, nie wiedząc co oznacza to słowo. Nie znała świata tak dobrze by wiedzieć, że dynia to roślina, a osoba która takowe warzywo lubi może chcieć być nazywana jego mieniem. - Dynia to imię? - otworzyła szeroko pyszczek, zdziwiona.

Anastasie

Franczeska przyszła na polanę.
-Cześć!- zamerdała na widok innych szczeniąt. Co jej odbiło? Nigdy taka nie była.
Przyłożyła pysk do 'ziemi' i polizała ją. Trawa z marcepanu! Jak ona kocha marcepan! Oblizała pysk i zaczęła gwałtownie lizać podłoże.

Fikis

Fikis zarechotawszy wesoło, zamerdała swym długaśnym ogonem.
- Nie. Dynia to moje przezwisko, ale też to jest roślina. Ja nie pamiętam swojej przeszłości. Obudziłam się właśnie na Dyni nic już nie pamiętając
Oznajmiła uśmiechając się. Swój wzrok przeniosła na nowo przybyłą wilczycę i znów zamachała swym czymś.
- Cześć
Rzekła jak zwykle wesołym oraz lekko zachrypłym głosem.

Anastasie

Młoda wilczyca przedstawiła się.
-Nazywam się Franczeska. A Wy?- spytała radosnym, acz niskim tonem.
Przypomniała sobie o Halloween.
-Jutro Halloween! Pamiętacie? Ciekawe, co się jutro wydarzy...- zastanowiła się i zamknęła oczy.

Fikis

- Ja jestem Fikis, ale mów mi Dynia, albo Dyniowa
Oznajmiła uśmiechając się szaleńczo. Zamachała swym długaśnym ogonem i lekko się zastanowiła. No tak! Jutro jest Halloween. Całkowicie o tym zapomniała, a przecież to jej ulubione święto.
- Ja pamiętam. Racja...ciekawe co się wydarzy
Rzekła swym lekko zachrypłym tonem. Jej zielone oczka zalśniły. Zerknęła na Silantie. Ciekawe czy ona pamięta.

Anastasie

-Dyniowa?- zarechotała- To pewnie Twoje ulubione święto.
Zamachała puszystym, siwym ogonem. Rozbawiło ją to.
-Mi możesz mówić France. Lubisz marcepan?- na samą myśl o tym przysmaku Franczeska dostała ślinotoku.

Fikis

Wilczyca uśmiechnęła się do czarnej.
- Marcepan? Niezbyt. Wolę żelki i mordoklejki
Oznajmiła z lekkim zastanowieniem w głosie. Poprawiła swą białą grzywę, a następnie zamachała swym ogonem. Rozejrzała się po okolicy, a jej zielone oczka zalśnił jak zwykle, co stawało się już nieco nudne.
Fikis wzięła w łapę garść mordoklejek i wsadziła se je do mordki. Już po chwili jej cały pyszczek zaczął się kleić.

Anastasie

Franczeska przekrzywiła głowę.
-Mordoklejki? Nie lubię. Żelki kocham. I karmelowe cukierkii!- rozmarzyła się France.-A te cukrowe kwiatki na tortach? Cuudownneee...
Wilczyca padła na plecy, wywaliła jęzor i machała przednimi łapami ku niebu. Złapała ADHD.

Hatsune

Silcia siedziała jedynie, wpatrując się raz w jedną wilczycę, a raz w drugą, zależnie która podejmowała się dyskusji w konwersacji.
- Jestem Silentia, no.. - wybuchła nagle, przedstawiając się. - Nie lubię hejołinu. Lepsze są walęwtynki. - wyraziła swoje zdanie i zajęła pyszczek kwiatkiem z czekolady.. ~Sil

Anastasie

/Czy wilki nie trują się od czekolady? o.O /

-Mhm. Ja lubię Wielkanoc, ale Halloween również. I karnawał. Ogółem mówiąc kocham zabawę...- coś stanęło wilczycy w gardle, więc mowa wyszła już jej bardziej ochryple.
Zamerdała tylko łagodnie ogonem i przymrużyła oczy. Była potwooornie zmęczona.

Fikis

Fikis uśmiechnęła się. Walentynki? No też nie są złe. Zamachała swym ogonem i dalej jadła mordoklejki. No to teraz się wkopała. Tyle tych słodyczy na raz! Chyba nigdy się nie odklei. Rozejrzała się po okolicy, cały czas żując. Podrapała się za uchem dla wygody, ponieważ coś ją tam zaswędziało.
- OLoijafp ojasfbas opjafaf
Zabrzmiało to dziwnie, a miała powiedzieć "Walentynki też są fajne". Coś jej się chyba nie udało. Ciekawe czy któraś z nich rozumie mowę bełkotu?

Anastasie

Franczeska przekrzywiła głowę jeszcze bardziej. O co chodziło Dyniowej? No nic, France wyjęła cukierki i pożarła od razu całe opakowanie.
-Aph of ho fi fodiho?- spytała z pełną buzią.