Cukrowa Polana

Nirdosa

Nirdosa na słaby refleks narzekać nie miała prawa, toteż nie minęła chwila, jak zorientowała się, co uczynić zamierza ta całkiem zgrabna wilczyca. Złapała zatem krówkę do łapy, po czym zaśmiała się krótko, acz całkiem ciepło i serdecznie, po czym sprawnie rozwinęła papierek i wepchnęła cały cukierek do buzi, wcale nie przejmując się na chwilę obecną jakimikolwiek zasadami kultury czy dobrym wychowaniem, jest pora na bycie 'łał' i pora, w której śmiało można poudawać kogoś 'ble i fuu', czyż nie? Stworzenie o ślepiach w odcieniu turkusu uznało najwidoczniej, że oto nadeszła ta druga pora. Jej pysk począł kręcić się we wszystkie strony, walcząc widocznie z kleistym nadzieniem krówki.
- Szmaczne! Dawno nie jadłam niszego tak szmacznego. - wydobyło się z jej kufy, którą na krótki moment przysłoniła łapą, zupełnie, jakby obawiała się, iż cukierek jej wypadnie czy nadzienie wypłynie... A może zwyczajnie, walczyła o choć niewielki przejaw jakiejś tam, względnej chociażby, kultury?

Deebie

Strzeliła ogonem niczym batem. Kraina Wilków, tego się nie da zapomnieć. Pomimo wędrówek dalej o niej doskonale pamięta. Warknęła. Nienawidzi tych wilków. Akinori... Jej cel. Zabić go. Zabić. Przytknęła nos do podłoża. Trzeba go wywęszyć. Najlepiej jeszcze Hiretsunę. Tegoż demona również znienawidziła, ale jednak ma do niego sentyment. Ma jego cząstkę...

Hiretsuna Shinigami

Wilk strzelił swym ogonem niczym biczem. Od zawsze tak miał. Tym bardziej, że wężowaty syk wyszedł z jego gardła. Zdziwiło go to, że i ktoś tak czysto strzelił ogonem. Poznał to. Rozglądał się jednak poczuł nos na podłożu. Skierował tam swój pysk. Deebie. Basior z delikatnym uśmiechem spojrzał na waderę.
- Witam Córko. - ozwał się i wpatrywał w jej kufę.

Deebie

Deebie podniosłą gwałtownie łeb. Zmrużyła lekko oczy. zna tylko jednego wilka, który strzela ogonem. I to po nim ona to mam.
- Witaj, ojcze. A gdzie Elena, Akinori i ta... Annica? - syknęła. Była zazdrosna. Młodsze rodzeństwo, do którego nie chciała się przyznawać, odwróciło uwagę Hiretsuny od młodej demonicy. Nie podobało jej się to.

Hiretsuna Shinigami

Wilk swym krwistoczerwonym ślepiem wpatrywał się w ów demonice.
- Elena zdradziła mnie. Akinori dorasta, i ma swoje życie a Annica zapadła w śpiączkę. - mruknął i wpatrywał się w nią z podniesioną głową, jak zwykle.
- Ale prócz tego. To co tam u ciebie? Jak twoje szanowne moce? - zapytał i podniósł jedną brew. Ciekawiło go, czy zmieniło się coś.

Deebie

Zdradziła? Cudnie. Ale Akinori i tak się doigra.
- U mnie bez zmian. Moje moce... nie potrafię jeszcze ich używać. Nadal jestem zwykła wilczycą... która ma w sobie demona. On też się rozwija, ale nadal nie ma dość siły by mnie przejąć - odpowiedziała spokojnie. - Natomiast coraz lepiej potrafię mówić do mojego węża w jego języku... Co jak co, ale zdolności mam fajne - zaśmiała się.

Hiretsuna Shinigami

Wilk postawił swe uszy na sztorc. Słuchał wadery z zainteresowaniem.
- Jednak to już jest coś. W końcu jesteś wyjątkowym dzieckiem. Raz na kilka set szczeniąt potrafi przejąć cząstkę demona jednego z rodziców. - oznajmił po czym spojrzał jeszcze raz na nią. Dokładnie ją sobie obejrzał.
- Takie pytanie. Masz jeszcze uczucia? - zapytał i czekał na jej odpowiedź.

Deebie

- Zależy jakie, bo te dobre... są tylko przy Tobie, mamie, Lei i Raksasi'emu - westchnęła. To prawda, ale tylko przy Hiretsunie czuła się najlepiej. Brakowało jej go bardziej niż Raven'a...

Hiretsuna Shinigami

Wilk uśmiechnął się tym razem szeroko.
- Może i jesteś już dorosła. Ale i tak w mojej pamięci pozostaniesz małą córeczką. - oznajmił i podszedł do Deebie i przytulił ją. Wadera mogła poczuć ciepło bijące od wilka. Jak od Raven'a tak i od niego to ciepło biło zawsze.
- I tak. Chodziło mi o te dobre uczucia. Debry już dawno nie widziałem. Czasami widuję tylko Leę jeśli wpadnę do lecznicy. - dodał dalej ją przytulając.

Deebie

Mruknęła. Owinęła swój ogon wokół ojca.
- Czyli można powiedzieć, że zostałeś mi ty. Lei nie znam za dobrze, ale widząc ją potrafię się uśmiechnąć - powiedziała spokojnie. - Kocham Cię, tato - wtuliła się w cieplutkie futro basiora.

Hiretsuna Shinigami

Wilk usłyszał te słowa pierwszy raz od Deebie... Dość dawno. Wilk wtulił swój pysk w kark wadery.
- Ja ciebie też kocham córeczko. - odparł z uśmiechem który skierował sam do siebie. Po chwili swoją kufę odsunął od karku wadery i uśmiechnął się do niej.
- Kto wie, może Raksasi lub Debra wrócą tutaj. Nikt nie wie. - dodał i pocałował ją w czubek głowy, jak to robił szczeniakom. Jednak Deebie mimo swego wyglądu i lat, nie przypominała wilkowi dorosłej wadery. W oczach rodzica, szczeniak, nawet dorosły, zawsze będzie kochanym szczeniaczkiem.

Deebie

- Może wrócą... Ech, z Raksasim i mamą spędziłam tak mało czasu. Chciałabym móc ich mieć przy sobie - powiedziała. Sama się sobie dziwiła, że jest aż taka spokojna i miła... Ale wolała się teraz cieszyć, że Hiretsuna znów jest jej.

Hiretsuna Shinigami

Wilk uśmiechnął się ponownie do córki.
- Ale muszę ci coś powiedzieć. - oznajmił i spojrzał w oczy waderce.
- Nie posiadam już demona. Wypędził go ze mnie wbrew mej woli. Za to, że nękałem pewnego złego wilka. Ale odzyskam demona. Wiem gdzie przebywa. - oznajmił i uśmiechnął się do niej. Po chwili wpadł na pewien pomysł.
- Może pójdziemy nad jezioro zmian? Chętnie zmienię wizerunek. Zbyt długo tkwie w tej skórze. - mruknął i jego dwa górne kły wyszły z pyska w geście uśmiechu.

Deebie

- No to się policzy z zóreczką, kiedy ta zostanie juź opętana - zaśmiała się. - Dobrze, więc chodźmy - i spokojnym krokiem ruszyła w stronę Jeziora.

z/t

Hiretsuna Shinigami

Wilk uśmiechnął się.
- No i ja się z nim policze jak znajdę tego szamana. - oznajmił i uśmiechnął się dość skromnie. Gdy ta skierowała się do jeziora zmian i on również tam się skierował. Musiał się zmienić. Z wyglądu oczywiście! z.t.

Flake

Nie zwróciła większej uwagi na przybyłe wilki, była teraz zbyt zajęta rozklejaniem szczęk, które mordoklejka załatwiła na amen. Po dłuższej chwili dość męczącego przeżuwania i mlaskania zdołała rozewrzeć drobny pyszczek. Od razu wyszczerzyła się w szerokim uśmiechu.
- Ba! - odparła z głębokim przekonaniem, namiętnie oblizując się po zjedzeniu pysznego cukierka. - Nie ma nic lepszego od krówki!

Nirdosa

Nirdosa nawet nie spostrzegła, że nie były tutaj same. Dopiero po chwili poruszyła leniwie uchem, a zawieszony umysł począł przetwarzać bodźce. Co tam. Może także przybyli w ramach darmowej wyżerki? A może... może zerwać kilka żelkowych źdźbeł trawy i sprzedawać po promocyjnie niskiej cenie? O czymże Ty, głupia, myślisz? Potrząsnęła energicznie głową, poniekąd wyzbywając się natrętnych i nieco wręcz niedorzecznych myśli.
- Mosze powiesz cosz o szobie? - rzekła, mlaszcząc głośno. Och, ileż to karmelu uczepiło się podniebienia i dziąseł wadery! Próbowała jęzorem wyzbyć się uporczywych drobin, niemniej jednak z marnym skutkiem. Ktoś, kto zjada krówki zapewne doskonale wie, jakie to uczucie.
- Czym żajmujesz szie na czodzień? - spytała, spoglądając na Flake. Ukazała w serdecznym uśmiechu umazane brązową mazią kły.

<center>~*~*~*~</center>

Spojrzała jeszcze raz w stronę tamtej, po czym, przełknąwszy wszystko co w pysku obecnie miała (a było tego sporo...), zawołała:
- Na mnie już pora. Ale liczę, że jeszcze się spotkamy!
Odwróciła się, skinęła jeszcze raz łbem i siuuup - już jej nie było.

zt.

Panika

Nie panikuj, nie panikuj, nuciła sobie tępo Panika, podskokami przemierzając okolicę. Tyle było przecież do pozwiedzania, świat odsłaniał przed nią swe piękno, dlaczego ma więc siedzieć bezczynnie na dupie i nie pójść na wycieczkę bez przewodnika po krainie?
Przywiódł ją tu cudowny rapach cukru. Powiedzmy sobie szczerze, kto nie lubi cukru? Panika wręcz ubóstwiała ten słodki smak na języku. Wyczuwała cukier z chorych odległości. W każdym razie przypatatajała tu, gdy tylko mózg zaczął nadawać informację ''cukier''. Dotarłszy, legła na trawę i jęła oblizywać co bliżej leżące słodycze. Doprawdy, jakże ten świat jest kochany, cudowny, wychwalajmy go i wyczepisty, że zafundował jej taką ucztę! Aż dziwne, że nikt inny tu nie przyszedł, żeby się nażreć.

Scatt

Och, ależ Paniko, nie panikuj. Zaraz przyjdzie ktoś jeszcze się 'nażreć'. Ale nie słodyczami, a duszami niewinnych, wilczych nastolatek. Scatt. Tak, to on tu przybył. I... nie był w najlepszym humorze. Ostatnio jego myśli krążyły wokół brata i tego, jak bardzo denerwowało go to, że ów osobnik był taki idealny i lepszy od niego pod każdym względem. Wyklinał go i siebie jednocześnie, robiąc co cicho, a mimo wszystko słyszalnie. Roiło się od nieudaczników, debili, pedałów i temu podobnych określeń. Jeszcze tylko brakowało, żeby wpadł w krzak stworzony z waty cukrowej. A to się właśnie stało.
Pięknie... W różowym ci do twarzy, hehe. Stul pysk.
Zamyślić się tkwiąc po uszy w lepkim, nienaturalnym krzaku? Norma. Na szczęście trwało to tylko chwilę. Nie mógł bowiem myśleć wiedząc, że ma na sobie różową, klejącą watę cukrową. Która w dodatku drażniła jego nos. Nienawidził słodyczy, cukru i wszystkiego co z tym związane. Nienawidził.

Panika

Cukier, cukier. Czy może być coś piękniejsze od słodkiego smaku, tak intensywnie oddziałującym na psychikę? No a jak, psychikę, Panika za słodycze mogłaby nawet zatańczyć harlemszejka. Na szczęście do tej pory nikt nie kazał jej tego robić, bo gdyby zaczęła swoje wygibasy, niechybnie zginęłaby co najmniej jedna osoba, i to nie ona. Jej pole rażenia było duże i gdy tylko rozpoczynała swe popisy, nawet na czubku drzewa rosnącego sto metrów dalej nie można się było czuć bezpiecznie.
Panika zajadała się w najlepsze słodkimi darami matki Ziemi, gdy do jej uszu dobiegł jakby znikąd dźwięk kroków i może jakiegoś dialogu czy też monologu. Nie przejęła się tym zbytnio i to raczej ból kręgosłupa spowodowany pochyloną głową (jakoś musiała żreć te słodycze, tak wysoko nie rosły),, aniżeli ten dźwięk, nakazał jej podnieść swój opakowany w szkielet i skórkę móżdżek i leniwie rozejrzeć się, by rozprostować kręgi szyjne. Kręcąc tak swą głową, dostrzegła między różowymi, puchatymi krzewami coś nietypowego. Mianowicie, był to - wątpliwie, ale możliwie - wilczy pysk. Zdecydowanie było to nietypowe widowisko, tak więc Panika była w pierwszej chwili skłonna odrzucić wszelkie rozmyślenia na temat pyska i wrócić na wypychania żołądka cukrem, ale pewien impuls nakazał jej wpatrywać się tępo w tenże dziwny krzew. Przełknęła więc słodycze, których nie zdążyła jeszcze połknąć i zrobiła kilka kroków w stronę waty i znieruchomiała, wpatrując się weń z zaciekawieniem.