Gorące źródło

Sempress

Sempress opuściła trochę wzrok, kiedy wilk zauważyła że wilk, na nią patrzy. Sempress ruszyła lekko łapą tafle wody, i się położyła, w tym czasie znowu zdążyła się przyjrzeć wilkowi. Patrzała się teraz na swoje odbicie, jej ogon się powoli bujał w tę i spowrotem. Co jakiś czas jej wzrok na sekundę lub dwie, unosił się, i lądował na wilku.

Richard

Mruknął tylko coś pod nosem, po czym wzrok wrócił na odbicie w tafli wody. Po chwili wpatrywania się w siebie położył się, a głowę oparł na łapach. Co chwila rozglądał się dookoła i przyglądał się waderze. Z nudów począł bazgrać coś pazurem na mokrym piachu.

Sempress

Wilczyca wstała, przez chwilę wyglądało jakby ignorowała wilka, lecz zaczęła iść w jego stronę. Kiedy stała oddalona od niego, o jakieś 2-3 mer odezwała się - Ktoś ty? - Sempress nie lubiła być uprzejma i żeby to się zdarzyło, musiał to być jakiś cud. Jej ogon nie przestał się ruszać, nadal bujał się spokojnie w te i spowrotem.

Richard

Usłyszawszy obok siebie głos momentalnie spojrzał w tamtą stronę. Okazało się iż to 'dredowata', jak ją sobie nazwał. W myślach oczywiście. Ponownie zlustrował ją tym razem ciekawskim spojrzeniem, po czym dźwignąwszy się na łapach usiadł. - Zwą mnie Richard. - mruknął tylko wwiercając swoje czerwone ślepia w sylwetkę wadery.

Sempress

Sempress się prawie nie ruszyła, jej wzrok zlustrował wilka. Spojrzała na chwilkę na bok, lecz po krótkiej chwili wrócił na wilka - Sempress - rzuciła szybko, ignorowała wwiercający się wzrok Richarda.

Sory, muszę spadać.

Richard

Na jego pysk wkradł się ledwie dostrzegalny, można powiedzieć cwaniacki uśmieszek. - Należysz do jakiejś watahy? - spytał i rozejrzał się dookoła już po raz kolejny tego wieczora. Spojrzał przez moment w niebo, by po chwili ponownie wrócić wzrokiem na waderę.

Sempress

Sempress usiadła, a jej wzrok był cały czas przyklejony do Richarda. - Nie, lecz myślę nad jedną. - powiedziała, teraz trochę zwolniła. - A ty? - zapytała, mimo tego że to ona zadawała pytania, coś co nie jest dla niej normalne, to i tak głosem szorstkim i zimnym.

Richard

- Noc. - mruknął krótko i zwięźle, po czym spojrzał przez chwilę na swoje odbicie w wodzie. Tak z nudów. Chociaż i tak rozmowa była lepsza niż leżenie plackiem i nic nie robienie. W sumie... Nie, jakoś nie bardzo mu się to uśmiechało. Mlasnął kłami i jego wzrok ponownie padł na waderę.

Alliance

I wtem z krzaków wyłoniła się Yuki, która błądząc od kilku dni po krainie, zaglądała to tu, to tam, nie zatrzymując się na dłużej, niż kilkanaście minut. Może tutaj posiedzi dłużej? Za sobą wlokła miśka z wydłubanymi oczami, na których miejsce niestarannie przyszyte były czarne guziki. Nie widać nawet śladu po pięknych, niebieskich i dużych, zdobionych guziczkach. Uszy miał poszarpane, w wielu miejscach wychodził mu plusz, miał łaty, równie niestarannie przyszyte. Czemu tu się dziwić, był to miś od Mela, którego szczerze nienawidzi, jednakże nie jest na tyle chamska, by wyrzucać prezent. Tym bardziej że do tego miśka się przywiązała. Usiadła nad gorącym źródłem, smętnie wyrzucając tylne łapki do przodu, a przednimi opierając się o ziemię. Westchnęła głęboko i nawet nie zauważyła obecności Ryśka. Zdjęła czapkę i zaczęła ją obracać w łapach, kładąc miśka obok. Ukazały się równie smętnie zagięte w pół uszy, oraz w całej okazałości duże, zielone oczka, przymglone smutkiem. Jej ogonek, zwykle radośnie merdający na boki leżał jak kłoda. Zaraz jednak wzięła od nowa miśka w zęby i podreptała w krzaki, przed siebie.

z.t

Assire

Assire przyszedł spojrzał na wodę. Usiadł czekając na Idalię. Myślał w tej chwili o przeróżnych rzeczach. Pomachał kilka razy ogonem, a następnie rozejrzał się wesoło. Po chwili wstał i podszedł bliżej źródła. To tam usiadł i czekał.

Idalia

Idalia przyszła tu zaraz za Assire. Przez całą drogą trzymała się blisko niego, by móc ogrzewać się przy jego płomienistej końcówce ogona. Kiedy zbliżyła się do źródła, usiadła obok towarzysza. Ciepło bijąca od wody przyjemnie rozchodziło się po zmarzniętym nieco ciele wadery.

Assire

- Co robimy? - zapytał spokojnie ogrzewając się przy źródle ciepła. - Może popływamy? - zapytał patrząc jej w oczy. Zamachał ogonem ze szczęścia i powiedział: - Szybo przyszłaś, czyli trzymałaś się tego co mówiłem. - Assire cały czas miał uśmiech na kufie.

Idalia

- Tak, tak. I dzięki temu w trakcie drogi nie zmarzłam zbyt dotkliwie - odpowiedziała z uśmiechem, który już od długiego czasu nie schodził z jej pyska. Dodała, wstając. - Chodźmy do wody, tam rozgrzejemy się na dobre.

Assire

- Okej - rzekł i wskoczył do wody z uśmiechem. - Ale fajna woda - krzyknął i wesoło spojrzał na Idalie. - Pośpiesz się - powiedział i zaczął pływać spokojnie. Assire lubił pływać to go odprężało. Jego ogon poruszał się w rytm jakiejś melodii.

Idalia

Nie trzeba jej było tego dwa razy powtarzać! Od razu wskoczyła do niedużego źródła, zanurzając się w wodzie aż po szyję. Jakież miłe było to uczucie, kiedy gorąca woda zderzyła się z zimnem jej zmarzniętego ciała, a gorąca fala rozlała się po nim. Przymrużyła oczy z zadowoleniem. Wreszcie było jej naprawdę ciepło!

Assire

Assire podpłynął do wadery, a uśmiech z jego mordki nie znikał. Samiec wreszcie czuł się przy innej samicy dobrze. - Co robimy? - zapytał wesoło patrząc na Idalie. - Zostaniemy przyjaciółmi? - spytał. Assire nie wiedział co ona odpowie.

Idalia

Idalia nie miała w zwyczaju nawiązywać przyjaźni tak krótko po zapoznaniu się, ale bardzo polubiła Assire, świetnie się z nim dogadywała... postanowiła zrobić dla niego wyjątek.
- Jeśli chcesz, oczywiście - odpowiedziała i uśmiechnęła się.

Dermanotta

Usiadła i zaczeła wyć. Sama, tylko ona na tej polanie. Nikt by porozmawiać, wyżalić się.

A może warto by tak przeczytać regulamin?
She.

Assire

- No pewnie że chcę - powiedział mile i ciepło. Assire pływał w kółko nie wiedząc co robić. Naglę zauważył coś na lądzie i podpłynął do tego. Wyszedł z wody, wziął to. Był to piękny, średniej wielkości kryształ. Assire zrobił z niego na naszyjnik, a następnie wszedł do wody i podpłynął do Idalii. - To dla ciebie. Naszyjnik przyjaźni - powiedział wesoło i dał waderze.

Idalia

- Och, dziękuję ci - powiedziała i założyła naszyjnik. Od kryształu odbijały się promienie światła, nadając mu niebywałą urodę. Przez chwilę patrzyła na niego z zachwytem i zaraz podniosła wzrok na Assirego. Powiedziała. - Wiesz co... po raz pierwszy w życiu dostałam od kogoś prezent.