Gorące źródło

Severus

Jego wargi przez moment wygięły się i gdyby mogły, przybrałyby dokładny wyraz literki o lub kółeczka z zdziwienia. Rogacz królewski? No, może, gdyby nie te biedne, wymęczone uszy, wypalone piętna na łapach przez co chodził krzywo i zostawiał charakterystyczne ślady oraz brudne futerko. Umyj się, śmierdzielu.
- Dziwne jesteście, wy wilki. Na prawdę. - rzekł, przekrzywiając łeb. Poczuł ból w karku. Te rogi na prawdę dużo ważą.

Xerri

Wilczyca zdziwiła się i zapytała
-To ty nie jesteś wilkiem, Rogaczu? Myślałam, że jesteś, bo wiesz.... wyglądasz jak wilk.
Xerri nie chciała żeby Rogaczuś coś sobie o niej złego pomyślał. Ona po prostu chciała się zaprzyjaźnić z nowym wilkiem. Nic w tym wielkiego. No chyba tylko to, że Xerri przed chwilą skopała kolegę.

Severus

Och, sprytna bestia. Ale Sev jest sprytniejszy, prawda? Zmrużył oczy, poruszając noskiem.
- Nie wiem.
Tak, o wiele sprytniejszy. Wiele, wiele sprytniejszy. Bo on nie wie. Różni się rogami, charakterem, przyzwyczajeniami. Powoli jednak zaczął wczuwać się w wilczy tryb życia - tyczyło się to także życia na lądzie. Tęsknił za dawnym życiem a jednocześnie.. teraz oddychał pełną piersią.
Bolało go jednak to, że albo miał zwidy, lub jego futerko zmieniało kolor. Gdzieniegdzie zauważał lekkie czerwone włoski. Irytujące, ale może tylko mu się wydaje.

Xerri

Wilczyca zamrugała energicznie. Ten wilk nie wiedział kim jest! O mamo! Trzeba mu pomóc odnaleźć się w towarzystwie.
-A jesteś bardziej kim?-wilczyca zadała pytanie tonem detektywa. Brakowało jej tylko czarnych okularków i garniturku. A no i czapeczki! Było by doskonale. Perfekcyjnie.

Severus

Przekrzywił łebek, nagle chwycił małą, białą kuleczkę i przytulił ją do piersi niczym misia. Była ciepła i bardzo mięciutka w dotyku. Więc może być misiem :3
- Sobą, a kim k*rwa mam być? - mruknął, odwracając wzrok od Xerri i zaczynając się kiwać. Lubił się kiwać. Gdy siedział samotnie za młodu na statku i łajba bujała się z nim czuł się mniej samotny. Objawy choroby sierocej.
Bo przecież on nawet nie pamięta o swojej przeszłości.
To jest chore, Sev.

Xerri

Wilczyca wstała. Rogacz jej się znudził. Rzuciła jeszcze ostrzegawczym wzrokiem w Croix'a. I zaczęła biec. W końcu uwolniła się od tego dojrzewającego. Mogła znów gdzieś polecieć. Znaczy nie dosłownie. W przenośni.
z.t

Severus

Spojrzał za Xerri i prychnął śmiechem. Nie, nie prychnął. Wybuchł. Pierw zaczyna się interesować jego osobą, potem po jednym złym słowie ucieka. Otarł brudną łapą łzy śmiechu z pyska, tuląc do siebie białą kuleczkę. Chichotał jeszcze nerwowo, gdy załzawionymi oczami spojrzał na drugiego młodzika, który się zamroził.

Croix

Severus

- L-Lis? - wydukał, przestając się kiwać i patrząc na młodzika uważnie. Zmarszczył znów nosek, przeszukując pamięć. Lis. Lis. Co to jest lis do cholery? Zaraz jednak przypomniał sobie ubranie z lisiego futra, które często dziewczęta oglądały w portach. Bardzo cenny i drogi materiał. Zarabiały na niego dając d*pę przez cały rok a potem 3 dni po kupnie ubranko i tak było kradzione. Rzeczywistość boli.
- Z pyska jesteśmy tacy sami. - fuknął, choć czuł się niezwykle oryginalnie.

Laika

Czy to na skutek uderzenia? Czy może raczej znów sparaliżowało ją skrajne przerażenie? Tak czy inaczej, Laika zdawała się dopiero teraz powrócić do żywych. Czując jednakże uścisk Rogatego, znów zamarła. Bała się nawet oddychać. Nadal bolał ją łebek i kręciło jej się w głowie, niemniej czuła się już troszkę lepiej.

Croix

- Z pyska i ciała - ależ i owszem, jednak masz inne futro i jesteś mniejszy niż wilki. Niewiele, acz mniejszy - odpowiedział spokojnie. Nie miał nic do lisów, wręcz przeciwnie. Uwielbiał je za ich przysłowiowy spryt i przebiegłość. Poza tym, niczym prócz właśnie kolorem futra i wielkością nie różniły się od wilków.

Severus

- MNIEJSZY?! JA CI ZARAZ DAM TY KURDUPLU MNIEJSZY!!! - zaczął wrzeszczeć. Wreszcie. Pozbędzie się nadmiaru złych emocji, rozdrażnienia ciągłymi zmianami i tym otoczeniem. Tym bardziej, że te wszystkie wilki były wilkami i nie były, bo były takie różne, takie dziwne. A Sev? Sev był jedyny w swoim rodzaju! O taaak!!!! Przycisnął małą mocniej do siebie, jakby była jego tarczą od złych wilków i schował nosek w jej puszystym futerku, uspokajając oddech. Wybuchowy Sev big come back.

Laika

A jednak! Jednak zaraz ją pożre! Pożre jak nic! Jest zdenerwowany, więc to tylko kwestia chwili. Teraz, gdy przycisnął ją do siebie jeszcze mocniej, nie potrafiła złapać oddechu - zatem z jej pyszczka dobywało się jeno urywane charczenie. Walczyła dzielnie! Walczyła o każdy wdech, niepełny, płytki, ale zawsze życiodajny. Co ona tu właściwie robi? I jeszcze te nieznośne zawroty głowy...

Severus

Słysząc charczenie skulił uszy i rozluźnił chwyt, zaraz wracając do lekko zgarbionego siadu i wziął kuleczkę teraz delikatniej w łapki, patrząc na nią uważnie. Czuł się teraz co najmniej zakłopotany, co tyle zestresowany i lekki lęk zajrzał mu w oczy. Jeżeli ją udusił.. Przecież.. teraz jego uduszą, prawda?

Laika

Złapała gwałtownie masy powietrza do pyska. Tyle gazów było, że dziw, iż nie rozsadziło niewielkich płucek na skutek ciśnienia czy coś. Jej powieczki uniosły się, ukazując olbrzymie jak na szczeniaka, lazurowe oczka, z przestrachem wpatrzone w samca.
- Zjedz mnie teraz, szybko i bezboleśnie - rzuciła niemalże błagającym tonem, kładąc po sobie uszki.

Severus

- Ale ja Cię nie chcę zjeść! - mruknął już spokojniej, chociaż w jego głosie nadal czaił się ten charkot, bardzo charakterystyczny po jego wrzaskach. Niby od dawna nie wrzeszczał, ale ten nagły wybuch nie był miły dla jego gardła. Ani przyjemny. Czuł pieczenie. Oblizał nos nerwowo.

Laika

Spojrzała na niego jak na szaleńca. Co on pieprzy? Sama widziała! Widziała na własne oczy, że już miał pysk przy jej futerku! Już chciał ją zeżreć, połknąć w całości! Co go powstrzymało? Ściągnęła brwi w przenikliwym grymasie, mierząc spojrzeniem jego facjatę. Całą. Wielkie zęby. Ogromne rogi. Czerwone oczy. To się źle skończy...
- To dlaczego mnie goniłeś? - Wyparowała. Ubzdurała sobie? Możliwe, userka już nie pamięta. Ale kto by się przejmował, szczenię to szczenię, swoje wie! Machnęła przednimi łapkami, jakby dając jasny komunikat (albo raczej prośbę, biorąc pod uwagę odmalowane na jej pyszczku przerażenie) o treści jednoznacznej: "Odstaw mnie na ziemię..."

Severus

- Wcale Cię nie goniłem. Po prostu mnie zaciekawiłaś. I to ty zaczęłaś uciekać, mały tchórzu! - powiedział, przekrzywiając łebek i patrząc na nią podejrzliwie. Tak, zapewne chce na ziemię. Basior wyszczerzył zęby w złym, bardzo, złym uśmiechu i podniósł ją jeszcze wyżej.
- Miło się wisi? :3 - spytał.

Croix

Zaśmiał się.
- No popatrz, ty jesteś dorosły, ja - nastolatkiem, a jednak wzrost mam y niemal identyczny - odpowiedział. Spojrzał na wiszącą, białą kuleczkę. - A dlaczego by jej nie zjeść? Choć kudłaty, smaczny byłby z niej kąsek - ocenił Croix.

Severus

Prychnął na wypowiedź wilka, zmrużając gniewnie oczęta. Będzie mu to wytykał? Może i Sev był mniejszy niż powinien, ale był o wiele zwinniejszy i nadal miał gębę pełną kłów. Najchętniej oderwałby wilkowi uszy, jednak wiedział, że musi się wpasować w to nowe środowisku. Spojrzał teraz na wilka zaskoczony.
- Uprawiacie tu kanibalstwo? - zapytał, zerkając na szczeniaka. Uroczy.