Jasna polana

Hiretsuna Shinigami

Hiretsuna westchnął ?! barkami.
- No cóż. Jak widać demony nie tylko są te złe. A po[b]_za_tym. Jakoś znudziło mi się to całe wkurzanie innych. Ehh... Jakoś teraz wole pomagać tym co mieli źle w życiu.[/b] - oznajmił i przejechał wężowatym językiem po zębach.

Westchnął?!
Nie da się westchnąć barkami. Można co najwyżej wzruszyć ramionami, no, ewentualnie barkami.
~Carolajn

Elena

Elena otarła się łbem o łopatkę demona. To było takie...uznanie w jej stylu. Zawsze okazywała uczucia innym tak, jakby byli jej rodziną.
- Wiesz co? Jesteś najmilszym demonem z jakim miałam do czynienia. A uwierz mi, wiem co to zły demon. Mogę coś dla ciebie zrobić w podzięce za wszystko co dla mnie zrobiłeś? - zapytała podnosząc wzrok na facjate Hiretsuny. Patrzyła posto w jego oczy niemal stykając się z nim nosem.

Hiretsuna Shinigami

Ten uśmiechnął się delikatnie do wadery.
- Raczej nie. A dlaczego? Ponieważ nikt nie musi mi dziękować czy robić coś za uratowanie życia czy pomocy. - oznajmił i wyszczerzył się w uśmiechu. Zamknął na chwile ślepia po czym otworzył je.
- Kto by pomyślał że znudzi mi się znęcanie nad innymi. - sapnął.

Nie chcę być niemiła, ale proszę, popraw trochę swoją ortografię.
~Carolajn

Elena

//Ravciu, pisze się Życie x3//

Elena tylko się zaśmiała i oparła łeb o szyję demona.
- Czasami zaskakujemy sami siebie. - odparła spokojnym tonem. Hiretsuna stał się częścią jej życia, był jak brat. Cokolwiek się stanie ona będzie go broniła i jeśli ktoś powie na jego temat coś złego, to natychmiast wyprowadzi go z błędu.
- Może mi wytłumaczysz na czym polega to znikanie jednego z was? - zapytała nie odrywając łba od ciała wilka.

Hiretsuna Shinigami

Hiretsuna zamyślił się.
- Chodzi ci o znikanie czyli zdolnośc czy znikanie jednego z nas czyli mnie albo Rav'a? - zapytał. W każdym razie czekał na odpowiedź po czym zamachał ogonem z nudów w te i wewte.

Elena

- O to, że jedno z was zniknie z ciała... Co będzie z tym co opuści ciało i jak będzie z tym, który w nim pozostanie. - odparła spokojnie założywszy jedną łapkę na drugą. Jej czarna grzywa opadała na bok szyi a pasiasty, przydługi ogon leżał wzdłuż ciała wojowniczki kończąc się zawinięty przy przednich łapach. Wreszcie trochę odpoczynku po całym wisiłku i zamieszaniu.

Hiretsuna Shinigami

Demon pomyślał chwilę.
- Sam nie wiem. Ale chyba coś z Raven'em jest nie tak. Albo on ginie albo się ze sobą złączymy na stałe i będe w jego ciele. - oznajmił.
- Hmm... Dlaczego o to taże pytasz? - zapytał z lekkim uśmiechem.

Elena

- Bo się martwię. Tak robią przyjaciele, wiesz? - powiedziała i uśmiechnęła się do niego ciepło. To dziwne, leży teraz oparta o demona i po prostu sobie z nim rozmawia. Ba, ona go bardzo lubi a kiedyś zabijała takich jak on. Jakie to życie przewrotne.

Hiretsuna Shinigami

Ten spojrzał znowu w niebo.
- Nie mam pojęcia. Wiesz, mi większość uczuć jest nieznana. Zapewne będzie trzeba się ich nauczyć. - oznajmił z uśmieszkiem delikatnym. Wilk zastrzygł uchem lecz jednak po chwili położył je po sobie od tak.

Elena

Elena obróciła łeb w strone Hiretsuny.
- No więc uwaga! Nauka uczuć się rozpoczyna! - zachichotała i dodała - A oto lekcja pierwsza. Okazywanie sympatii i tego, że się kogoś lubi. Wtedy dba się o tego kogoś, martwi o niego gdy coś mu może się stać, razem z nim się cieszy i martwi. A tak się dziękuje i okazuje to uczucie... - to mówiąc przytuliła go, pocałowała w policzek i pogładziła po łapie.
- Rozumiesz? Kiedy się to okazuje to czuć ciepło w brzuchu. Jeśli chcesz spróbuj sam.

Hiretsuna Shinigami

Wilk kiwnął łbem.
- Myśle że raczej zrozumiałem. - odpowiedział po czym uśmiechnął się delikatnie. Nauka uczuć? Wow ale to chyba nie dla niego co?

Elena

- W takim razie, jeśli kiedykolwiek będziesz czegoś potrzebował jestem do usług. - odparła i cicho syknęła z bólu, bo niechcący poruszyła złamaną łapą. Przeklęła lisa i tą całą sytuację w myślach. Bardzo chciała czasami nie mieć obowiązków, ani takiego poczucia, żeby mogła całymi dniami leżeć, ale za to jej starania nagradzane były zadowoleniem i szczęściem innych.
- Wybacz mi, ale muszę iść z tą łapą do lecznicy i z tym bokiem nie jest najlepiej. Niedługo się spotkamy. Do zobaczenia. - wstała i pokiwawszy mu łapą odeszła w stronę lecznicy.

[zt]

Hiretsuna Shinigami

Ten wysłuchał jej słów po czym wstał powoli. Pokiwał jej łbem na do widzenia. Ruszył powoli ku wyjściu. W końcu wyszedł z tych terenów aby pójść gdzieś indziej. Nie będzie się tutaj kisił. A więc wyszedł z tąd. z.t.

Leth

Leth przydreptał tu ze złamanym sercem. Jak jego matka, dziecię tolerancji, mogło go tak upokorzyć? Rzekłbym, że normalnie, no ale jak mu to wytłumaczysz? Załamany Leonardo Da Vinci przysiadł na jasnej polanie.
- Nikt mnie nie rozumie... Po co ja w ogóle tu wracałem?
Szepnął do samego siebie. Czyżby emo mode on?

Anexia

[Dużo relogów muszę robić. x3]
Ishett wkroczyła tu z uśmiechem większym, niż kot z Alicji w krainie czarów, a i on miał wystarczający wytrzeszcz. O nie! Tu ktoś jest! Ishett zatrzymała się, nie ruszając. Brrr. Bała się zawierać nowe znajomości, tak więc obserwowała ów ktosia z bezpiecznej odległości 10 metrów.

Leth

// Może najpierw zakończmy sprawę z wyglądem i nieco zachowaniem Leth'a, bo nie wiem co pisać? :3

Leth'cior ze swoimi pięknymi blond włosiskami zakrywającymi kufę użalał się nad sobą. Mimo iż jego nos zwietrzył obecność samicy, to jego ciało się nie poruszyło, a on sam nadal mruczał coś sam do siebie. Ach tak to jest, jak się źle zrozumie matkę i jest się Leth'em...

Shegyen

Shegyen wędrował powoli przez kolejne tereny krainy, która od niedawna stała się jego nowym domem. No cóż, chyba czas pomyśleć o zostaniu tutaj na dłużej... Wilk przysiadł na trawie, bacznie obserwując znudzonym wzrokiem całe otoczenie. Dość ciekawie... Ale w sumie, przecież wszystko jedno gdzie mieszka. Byle było dobrze i byle było jedzenie...

Caro

Nagle pojawiła się tu i Carosia w całkiem nowym, szarym szablo... wyglądzie! No proszę... nareszcie postanowiła zmienić swój wygląd, po tylu miesiącach w starym, brązowym futerku. No ale mniejsza. Uwolniwszy się od tłumów przybiegła tutaj z zamiarem... właściwie żadnym zamiarem. No powiedzmy, że z zamiarem zobaczenia mniej-więcej co się dzieje w krainie. Aczkolwiek okazało się, że nie jest tu sama. Są tu także inne wilki. Wadera uśmiechnęła się więc poczciwie i zwróciła się do jednego z nich - właśnie Sheygena.
- Witam. - Odparła. No proszę. Dobry humor jej nie opuszczał.

Shegyen

Shegyen spojrzał w stronę, z której dobiegł go dźwięk czyjegoś głosu. Oczom wilka ukazała się wadera o szarym umaszczeniu, z długimi uszami i błękitnymi oczami. Shegyen skinął jej głową w odpowiedzi na powitanie. Po co przyszedł w to miejsce? Czemu po prostu nie zaszył się w jakiejś ciemnej grocie i nie został tam do końca zimy? Ach, tak. Miał zamiar zacząć nowe życie w tej krainie, co oznaczało szczegółowe zapoznanie się z jej terenami i zawarcie chociaż kilku, nawet przelotnych znajomości. Teraz jednak zastanawiał się, czy aby z tym ostatnim nie przesadził - po co mu w końcu jakiekolwiek znajomości, skoro samotność była jego przyjaciółką przez tak długi, piękny czas... Niemniej Shegyen nie zignorował Caro, co było dobrym zwiastunem tego, że najprawdopodobniej może wyniknąć jakaś rozmowa pomiędzy tych dwojgiem. Ale cóż, wilkowi było to całkowicie obojętne...

Caro

Caroś uśmiechnęła się przyjaźnie do wilka i odgarnęła grzywkę, która bez przerwy wlatywała jej w niebieskie oczęta.
- Co cię tu sprowadza? - standardowe pytanie. To już chyba stały zwyczaj dla Caro, prawda? Niemniej wydaje mi się, że tak. Wilczyca klapnęła sobie na cztery litery i siedziała tak sobie chwilę w bezruchu wpatrując się w wilka. Nigdy go chyba nie widziała... hm. Czyżby nowy? Ah! Byłoby wspaniale. Carosia zawsze chciała oprowadzić jakiegoś nowego wilka po krainie. Albo zaprosić go do swej groty... hm. Niemniej gdyby był nowy z pewnością nie obeszło by się bez miliona pomysłów na minutę, od czego mogą zacząć zwiedzanie krainy.