Polana deszczu

Retes

- Tata jest fajny. I rudy. I uczył mnie... por... pod... podrywać! - oznajmił dumnym tonem, kiedy tylko przypomniał sobie to dziwne słowo, jakiego użył ojciec. No tak, nie żeby podrywanie mu się jakoś szczególnie podobało. Liczyła się głównie zabawa. Zwłaszcza, że po tej wpadce z oczami Leavi chyba trochę się ośmieszył.

Wasp

Wasp się zaśmiał. Bardzo wcześnie rudy tatuś zaczynał Retesa edukować w sprawach damsko-męskich.
- I co, podoba ci się to podrywanie? - zapytał. Skrzydlaty zerknął ukradkiem na ducha Macka. Kto jak kto, ale Mack o podrywaniu wiedział chyba wszystko x3

Retes

- Sam nie wiem... Trzeba wymyślać różne teksty, a ja powiedziałem, że Leavi ma oczy jak morze pełne glonów... - przyznał się. - No bo miała zielone. - wytłumaczył szybko. - Ale się nie obraziła. - zapewnił. Nie chciałby, żeby Leavi się na niego obraziła. Lubił ją. Dużo szczeniaków lubił. A sporo ich już w tej krainie poznał.

Wasp

Wasp powstrzymał chichot, usłyszawszy komplement, jakim Retes uraczył swoją koleżankę.
- Ehm... przynajmniej całkiem oryginalnie podszedłeś do sprawy - powiedział i uśmiechnął się. - A tak swoją drogą, to pamiętaj, żeby nie przesadzać z podrywaniem. Możesz jakiejś wilczycy sprawić przykrość, jeśli będziesz oglądał się za zbyt wieloma koleżankami.

Retes

- E tam. I tak mam tylko jedną koleżankę. Dwie. Może trzy. - powiedział Retes przypominając sobie kolejne wadery, jakie poznał. - Ale nie oglądam się za wszystkimi. Co najwyżej za dwiema. - no, może przesadził. 'Oglądać się' to zbyt mocne słowo jak na jego czystą sympatię do tych dwóch wader.

Wasp

- Na razie tak jest. Ale tego, co będzie, gdy podrośniesz, wiedzieć nie możesz - odpowiedział i puścił mu oczko. Wasp na własnej skórze doświadczył tego, co dzieje się w tej krainie z młodymi kawalerami. Zresztą tak samo, jak każdy inny tutejszy wilk. Cóż, żyło w tych okolicach dużo więcej przedstawicielek płci pięknej.

Retes

Cóż, Retes na razie nie doświadczył wiele z damsko-męskich spraw, więc... możliwe, że miał szczęście.
- Nie mogę... - potwierdził. Właściwie nie chciał wiedzieć. Bo co się wydarzy, to się wydarzy i niewielki mamy na to wpływ. - At pan jak poznał Carly? - zadał pytanie z jednej ze swych ulubionych dziedzin: 'Jak wykorzystać wiek szczenięcy, by bez większych podejrzeń wtrącić się w cudze życie?'.

Wasp

- Jesteś ode mnie sporo młodszy, ale mów mi po imieniu. Jestem Wasp - powiedział. Nie lubił, gdy mówiono mu per 'pan'... Wasp miał wrażenie, że to go postarza. A przecież on zawsze był, jest i będzie młody i piękny! - Jak poznałem Carly? Hm... to było nad Złotym Jeziorem, o ile pamięć mnie nie myli. I nie towarzyszyły naszemu poznaniu żadne nadzwyczajne okoliczności. Po prostu przedstawiliśmy się sobie... i tyle.

Retes

- Aha. - jakoś nie lubił mówić do kogoś dorosłego, kogo ledwie znał po imieniu, ale skoro Wasp sam nalegał... - A podrywał...eś ją? - spytał zaciekawiony, czy też przy tym spotkaniu padły jakieś komplementy o oczach i tym podobne. Może okaże się, że i jest sposób, by bez tego móc postępować z płcią przeciwną.

Wasp

- Raczej nie. Bez tego można się obyć - powiedział. On sam nie przepadał za prawieniem komplementów. Nigdy nie wiedział, co druga strona chciałaby usłyszeć na temat swojego wyglądu.

Retes

Ach, czyli można się obyć i bez tego. Szczeniak niemal odetchnął z ulgą. Może z wiekiem bardziej polubi kontakty z dziewczynami 'tego typu'. Na razie wolał się z nimi bawić w chowanego, czy też po prostu gadać o rzeczach, o jakich gadają szczeniaki.
- No to dobrze, bo ja nie chciałbym tak tylko opowiadać o oczach, jak rozmawiam z dziewczyną. - powiedział.

Wasp

- Komplementy są bardzo ważne w relacji z wilczycą. Dają jej pewność, że ci na niej zależy, że uważasz ją za piękną, inteligentną. Ale nie należy z nimi przesadzać, za tym wadery nie przepadają - rzekł. Retes był bardzo młodym wilczkiem i miał wiele czasu na zrozumienie tego, ale w dobie podrywaczy, którzy krzywdzili w krainie wiele wilczyc, powinien zrozumieć jak najwcześniej istotę wchodzenia z samicą w bliską relację. By nie robić tego, co oni - nie ranić. Dodał. - Po prostu nie wolno popadać ze skrajności w skrajność. I nie obsypywać komplementami wszystkich wilczyc. Najwięcej mówić ich tylko tej, która nam się podoba.

Retes

- Ale ja nie wiem, czy mi się któraś podoba. Bo mam dwie koleżanki. Ale chyba tylko koleżanki. Czy koleżanki też trzeba komplementować? - spytał zaciekawiony. Jeżeli tak, to chyba nigdy się nie wyrobi z tymi wszystkimi oczami. Przecież każda wilczyca ma inne oczy! I co, ma tak na bieżąco wymyślać porównania dla ich patrzałek?

Wasp

- Nie trzeba. Ale jeśli w wyglądzie lub zachowaniu którejś z tych koleżanek jakiś szczegół bardzo ci się podoba i chcesz sprawić jej przyjemność, możesz go skomplementować - odpowiedział. - Lecz prawienie wielu komplementów najlepiej zachować tylko dla wadery, która jest dla nas szczególna.

Retes

Retes zanotował szybko w pamięci nowe wiadomości. Wszystkie te sprawy wydawały mu się takie... Dziwne. Chyba na razie nie chciał dorastać. Dobrze mu w tym wieku, a te wszystkie inne sprawy mogą poczekać.
- To trudne. - westchnął.

Wasp

- W przyszłości na pewno zrozumiesz to bez problemu - zapewnił i uśmiechnął się. Wasp polubił Retesa - był on inny niż większość znajomych mu szczeniąt. Nie w głowie mu było dokuczanie, miał szacunek do starszych... choć Viktoria popełniała w życiu wiele błędów, wychowała go dobrze.

Retes

- Mam nadzieję. Inaczej chyba nigdy się nie ożenię. - powiedział nieco zrezygnowany. Teraz wszystko wydawało mu się jeszcze trudniejsze, niż kiedy opowiadał o tym jego tata. Takie inne. Ale skoro z czasem wszystko przyjdzie samo, to chyba warto jeszcze trochę poczekać.

Karin

Na Polanę Deszczu przybyła wadera, o żółtym kolorze. Wilczyca ta miała długi kły, nieco dłuższe niż być powinny. Wampirzyca? Skądże to tylko i wyłącznie Karin! Jej długi ogon wywijał dzikie harce. Natomiast postać wilczycy wydawała się dziwna i tyle. A czemu? Może patrząc na jej grzywkę, wyglądała jak buntowniczka. Ale to i tak lepiej, wcześniej mylili ją z Pikachu. Żółta usiadła na kamieniu i postanowiła się przywitać.
-Witam.

Maxime

I na polanę wpadła ona. Ona, czyli Maloe. Zwietrzyła brata po kilku nieudolnych próbach... No ale udało się i to było najważniejsze czyż nie? Rozejrzala się podejrzliwie patrząc na dojrzewającego wilka pachnącego jej bratem, a wyglądającego inaczej niż jej brat.
- Reteeeess! Gdzie się podziewasz!
Krzyknęła lekko ochrypłym, ale bardziej poważnym głosem. Tak, i ją czekało dorastanie. Nie zwróciła nawet uwagi na resztę tu obecnych.

Retes

- Mallooe! - zawołał Retes widząc siostrę. - Gdzie ja się podziewałem? Pytanie gdzie TY się podziewałaś, moja droga. Myślałem już, że Viktoria cię pożarła, albo zamknęła w jakiejś ciemnej, cuchnącej celi. - powiedział z uśmiechem. - I właściwie to miałem zaraz wyruszyć na ratunek. - dodał cwanie.