Polana Lodowej Róży

Dominic

Posłał jej kolejny uśmiech, do którego biło ciepłem jak od letniego słońca. Taką miał już właściwość, że kiedy tylko się uśmiechał, poprawiał innym nastrój swoją radością. Wprawdzie miał sobie wiele do zarzucenia przez lata podróży, wiele nieprzyjemnych rzeczy go spotkało, ale zdawał się w ogóle tego nie dostrzegać, jakby problemy i troski w ogóle nie istniały. No, a przynajmniej w stosunku do siebie - nie zwracał uwagi tylko na własne smutki. Na żale innych był wyjątkowo wyczulony.
- W razie czego, nie krępuj się. Od tego się ma przyjaciół. - Mrugnął do niej porozumiewawczo, oczywiście, zdrowym okiem. Co do właściwości drugiego nie wnikajmy, to dosyć... drażliwy temat. Ale my nie o tym, a o ich rozmowie.
Słysząc jej słowa mimowolnie zaśmiał się w duchu. Raczej z tego nie korzysta. Wolał dzielić się problemami z samym sobą, ewentualnie Phla, ale z nikim innym. Po prostu nie lubił zadręczać innych swoimi nastrojami, smutkami i żalami, ale trosk innych zawsze potrafił z uwagą wysłuchać. Może po prostu nie był tak otwarty w uczuciach, jak się zdaje...?
- Dzięki za propozycję. - Skinął jej łbem, a pióra wplątane w sierść poruszyły się niespokojnie, jakby targnięte nagłym podmuchem wiatru. - To miło z twojej strony, Tsu. - Dodał jeszcze, i na jego kufie zagościł kolejny uśmiech.

//Jasne, nic się nie stało. Ale wypadałoby ich wrzucić do innego tematu, żeby cały wątek nie toczył się w jednym miejscu. W razie czego PW.//

Tsubaki

//W sumie masz rację.//

Tsubaki uśmiechnęła się lekko. Mimo wszystko miała wrażenie, że nawet jakby coś go zadręczało to i tak by jej nie powiedział. Cóż, ona jest otwarta. Można wręcz powiedzieć, że można z niej czytać jak z otwartej księgi. Wiedziała o tym i czasami trochę ją to smuciło. Miała wrażenie, że z tymi wszystkimi swoimi wybuchami zachowuje się jak dziecko, którego nikt nie nauczył ogłady. Z jednej strony nie lubiła tak o sobie myśleć, ale z drugiej wiedziała, że jest to jak najprawdziwsza prawda. A prawda czasem boli. Cóż... może nie czasem. Dość często. Westchnęła leciutko. Najgorsze było przyznawanie się do błędu. A teraz musiała się do niego przyznać. Miała Dominica za wilka otwarcie okazującego swoje uczucia. Najwyraźniej pomyliła się. Chyba... Może... Jeszcze nie znała go zbyt dobrze i nic nie mogła na ten temat powiedzieć. Doskonale o tym wiedziała, a jednak zlekceważyła tą wiedzę. Właśnie za takie sytuacje nienawidziła się. Tak samo było ze szczeniaczkiem... Potrząsnęła lekko głową, jakby chciała pozbyć się ponurych myśli. Wiedziała, że ze strony Dominica może to wyglądać bardzo dziwnie, ale wyjątkowo nie dbała o to. Rozejrzała się i zorientowała, że cały czas stoją w tym samym miejscu. A ona tak chciała zwiedzić krainę...Tym razem spojrzała na Dominica z błyskiem w oku.
- Mógłbyś oprowadzić mnie po krainie? - zapytała z pasją. Zwiedzanie zawsze jest ciekawsze, gdy ma się fajnego przewodnika. - Wiesz, do tej pory byłam w niewielu miejscach, a chciałabym jak najwięcej zobaczyć - wyjaśniła. Miała nadzieję, że to go przekona. Cóż... Nie liczyła na cuda, ale miała wrażenie, że Dominic może się zgodzić. Chociaż nie mogła być tego pewna. Dokładnie. Niczego nie może być pewna. Jednakże teraz spojrzała na wilka zarazem pytająco i prosząco. Chciała się przekonać jak piękna jest ta kraina z kimś u boku. Nie chciała być sama.

Dominic

Odwzajemnił jej uśmiech, grymas na jego pysku był jednak o wiele szerszy. Po prostu miał tak w zwyczaju.
- Wprawdzie sam nie znam tutaj zbyt wielu miejsc, bo sam niedawno przybyłem do krainy, ale myślę, że razem coś zdziałamy. W końcu lepiej jest włóczyć się z kimś, niż samemu, prawda? Jest to o wiele bezpieczniejsze i przyjemniejsze niż wędrówka ze samym sobą. - Znowu zaczął mielić jak najęty, co niestety, również weszło mu już w krew. Ale każdy musi mieć swoje wady, prawda? Jedną z jego jest właśnie okropne gadulstwo. Zawsze znajdzie powód, żeby się rozpaplać, nieważne czy na treningu, polowaniu, samotnym spacerze czy po prostu zwykłej rozmowie z kimś innym. Chociaż to ma też swoje dobre strony - przynajmniej w jakiś sposób udawało mu się podtrzymywać rozmowę. Właściwie z każdym. - No, to musimy się zbierać, bo w takim tempie noc nas złapie, nim dojdziemy gdziekolwiek. - Po tych słowach dźwignął się z ziemi, a pióra poprzyczepiane w jego sierść ponownie zakołysały się niespokojnie. Basior otrzepał się, właściwie sam nie wiedział z czego Skłonił się nisko w stronę Tsubaki, jedną łapę wyciągając przed siebie, a na drugiej klękając, i uśmiechnął się pod nosem. - A więc ruszajmy, moja Pani, by zaczerpnąć świeżego powietrza, gdziekolwiek dojdziemy. - Nie był zbyt dobry w takich przemowach. Ale liczą się chęci prawda?
Ruszył przed siebie, w takim tempie, żeby jego towarzyszka mogła z łatwością za nim nadążyć. Nie wiedział właściwie, gdzie iść, więc rzucił się na głęboką wodę, i polazł po prostu przed siebie.

[z.t]
Hopaj; http://www.wilki94.fora.pl/font-color-8cd9b3-wodospady,12/diamentowy-wodospad,208-7540.html#732507

Salome

Samica wstała i spojrzała na przybyłe tu wilki. Pokręciła z irytacją głową i powiedziała do towarzysza:
- Przepraszam cię bardzo, ale nie za dobrze czuję się w takim towarzystwie. Za dużo tu wilków do rozmowy. Dość niezręcznie, prawda? -
Rzuciła jeszcze okiem na czarną samicę. Miała czerwone oczy. Zupełnie jak ktoś kogo kiedyś bardzo dobrze znała. Ech...
Ponownie odwróciła głowę na samca i powiedziała:
- Przepraszam. Ale mam jeszcze kilak spraw do załatwienia. Żegnaj. -
Po czym ukłoniła się lekko i odeszła lekko kręcąc ogonem.
z.t