Polana pełna kwiatów!

Riven

Usiadł bliżej brata.I odpisał mu na śniegu-Dobrze Torres.Będę mówił Ci po imieniu.
W tym momencie dziwnie się poczuł.Pierwszy raz odgrywa rolę "starszego"brata.
Westchnął i spojrzał parę razy na niego kątem oka.

Torres

Odpisał, z niezadowoleniem mocząc łapę w mokrym śniegu. - Dziękuję, ze darujesz sobie bezsensowne ksywki.
Popatrzył na brata z zaciekawieniem w oczach. Dlaczego Riven każdą swoja wypowiedź okraszał kilkoma westchnięciami?

Riven

Zakrył oczy grzywką.Dziś niebo dla niego wydaje się być niezwykłe.Podkulił ranną łapę,która dalej boli.Jego oczy błyszczą jak kryształy w słońcu.Nie widać ich całych,bo są przykryte,ale widać ich blask.Pomyślał-Luno,tęsknie.Nasunęło się mu pytanie-Czemu tak musiało być?-Próbuje sobie przypomnieć znów,ostatnie słowa matki.
Kątem oka spogląda na brata.Słyszy jego bicie serca,jak i szum wiatru,który otula jego futro.

Torres

Wciąż patrzył na Rivena badawczym wzrokiem. Znów wyglądał na przygnębionego. Torres szturchnął go lekko łapą i posłał mu pytające spojrzenie.

Riven

Poczuł szturchnięcie i spojrzał na niego-tak?-zapytał przyjaźnie.
Odkrył oczy i położył łapę w opatrunku obok drugiej łapy.

Torres

Odpowiedzią był ten sam co przed chwilą pytający wzrok Torresa, który utkwiony był w grzywce Rivena, gdyż do jego oczu wilk nie miał dostępu. Dlaczego jego brat się czymś zamartwiał?

Riven

-Jeśli chodzi Ci o to,czemu się tak zachowuje...to nie jest to jakieś przygnębienie ani chyba zamartwienie.Widzisz,męczą mnie dwa dręczące pytania...-Zaczyna patrząc na brata.

Torres

Uniósł brwi, co mogło wyglądać jak gest zapytania: jakie? Być może Torres wyglądał teraz na ciekawskiego, ale chciał wiedzieć, co gryzie Rivena.

Riven

-Otóż...Czemu akurat matka mnie porzuciła,a nie została ze mną?I czy w ogóle mnie kochała,chciała?Wiem,że powiedziała do mnie ostatnie słowa,ale ja byłem mały,nie rozumiałem ich,a teraz nie pamiętam już...-powiedział.
-w dodatku nie ma Luny...-dodał mówiąc do siebie cicho.
Cieszył się w duchu,że brat go słucha,przynajmniej ma się komu zwierzyć.
-Ja byłem zdany na siebie,błąkałem się i włóczyłem...a nawet jej szukałem,po co?To wszystko okazało się być niepotrzebnym...-Zatrzymał się-no ale...dziękuję naszemu ojcu,że wtedy mnie nie zostawił samego-dokończył.

Whitewind

Spojrzała na każdego z kolejna. Później przeniosła wzrok na śnieg. Spojrzała w niebo... Zobaczyła księżyc, który przypomniał jej...Przypomniał jej Dantego, którego z resztą dawno nie widziała. Dlaczego Noc przypomniała jej o nim? Ponieważ Dante należał do watahy nocy. Po jej policzku spłynęła mała, błyszcząca łezka, którą Whitewind szybko otarła. Położyła się na grzbiecie, wyciągnęła łapy do góry i patrzyła w upstrzone gwiazdami niebo.

Torres

Przewrócił oczami w bardzo wymowny sposób. Po co rozpamiętywać to, co było dawno temu? Gdyby matka porzuciła Torresa, on zapewne uznałby, że po prostu nie była go warta i przestał zaprzątać sobie nią głowę.

Riven

Odwrócił wzrok.On był inny.Miał wiele pytań do życia.Po prostu się różnił.
Spojrzał znów na niebo na którym widać księżyc,mruknął do siebie-Światło księżyca budzi nas do życia,jesteśmy groźni,lecz w sercach skrywamy miłość-zakrył się grzywką ponownie.

Sherii

Wchodząc tutaj kiwnęła łbem na powitanie innym wilkom, była święcie przekonana, że żadnego z nich nie zna, ale tak czy siak wypadało się godnie przywitać.
- Ciemno, zimno i w dodatku nie ma do kogo pyska otworzyć - mruknęła pod nosem.

Whitewind

Znów spojrzała na resztę. Zauważyła, że Rivena także coś gnębi, jednak jak to ona... nie chciała się wtrącać. Spostrzegła także, że szczeniak, którego imienia nadal nie znała, był bardzo pewny siebie i obojętny na innych. On wydawał się nigdy nikomu nie współczuć. Spojrzała z powrotem na niebo, nadal leżała na grzbiecie. Przypomniała sobie znowu Dantego, a przed jej oczami stanęły różne sceny z ich spotkań. Następna łza spłynęła po jej policzku, jednak nie chciała przerywać tych wspomnień.

Torres

Jeszcze raz Torres przewrócił oczami. - "Ckliwe tekściki" - pomyślał. On też był iny. Również miał wiele pytań, ale w jego sercu nie było miejsca na tyle wrażliwości.

Whitewind

Po chwili ocknęła się z tych rozmyśleń. Otarła łzę i spojrzała na nowo przybyłą. Nadal leżała na grzbiecie i nie miała zamiaru się obracać. - Witaj - Powiedziała i powróciła do przyglądania się gwiazdom.

Sherii

- Cześć - odparła krótko, nie znała tej wilczycy, ale i tak nie miała nic innego do roboty, więc postanowiła usiąść nie daleko niej.

Riven

Nagle szybko się zerwał.-Muszę iść już -powiedział i wybiegł z tego miejsca.Biegł szybko nie patrząc za siebie.

Whitewind

Spojrzała na nią jeszcze raz - Whitewind jestem - Dodała krótko. Obróciła się z powrotem na brzuch i położyła głowę na łapach i zamyśliła się. Nastawiła uszu żeby słyszeć odpowiedź nieznanej jej wilczycy.

Sherii

- Mnie zwą po prostu Sherii - powiedziała i pomachała jej łapką, nudziło jej się strasznie, a w dodatku zaczęła ogarniać ją totalna głupawka z braku kontaktu z innymi, w końcu tyle czasu spędziła nad Diamentowym Wodospadem razem z Baksem.
- Nad czym tak rozmyślasz? - zapytała i zrobiła cwaną minkę.