Polana pełna kwiatów!

Sherii

- Jak słodko - powiedziała i spojrzała na dwójkę przyjaciół.
- Trochę się nudzę, ale to taki mały szczegół... - mruknęła do siebie i spojrzała w ciemne już niebo.

Whitewind

Spojrzała jeszcze raz w jego, jakże piękne oczy. Cieszyła się ze szczęścia Rivena. Nigdy nie czuła do niego takiego przywiązania... Polubiła go jeszcze bardziej i postanowiła, że zostanie jej kolejnym najlepszym przyjacielem.

Riven

Uśmiechnął się cieplej do niej.
-Zauważyłaś,że już dość długo nie ma Luny?-zapytał.
-Już jakiś długi czas jej nie widzę-dodał.
Spojrzał na nieznajomą mu wilczycę i kiwnął jej łbem na powitanie.

Whitewind

- Owszem, i trochę się o nią niepokoję - Powiedziała już trochę smutniejszym głosem. - Ciekawe gdzie ona się podziewa - Dodała, a z jej pyska zniknął uśmiech, ale tylko na chwilkę.

Riven

-No,ciekawe-rzekł.
-Może zrobiła sobie jakąś wędrówkę?Lub długą wycieczkę?kto wie...-dopowiedział i spojrzał na Whitewind.

Sherii

Patrzała cały czas na tych dwoje i zastanawiała się nad czymś. Odruchowo też kiwnęła łbem. Nudziła się strasznie, ale co ona mogła za to... Postanowiła, że będzie obserwować niebo, może zobaczy jakąkolwiek gwiazdę.

Whitewind

- Może i masz rację... - Westchnęła ciężko, ale nadal się uśmiechała. Whitewind była jedną z niewielu osób, które w czasie smutku umiały się uśmiechać. - Miejmy nadzieję, że niedługo wróci - Dodała.

Riven

-Ja cały czas tą nadzieję mam-rzekł a po chwili zapytał-zauważyłaś też że Melly też długo nie ma?-spojrzał na niebo.

Whitewind

- Owszem - Jeszcze raz westchnęła. Po chwili spojrzała w rozgwieżdżone niebo. Zwróciła wzrok na księżyc i smutnym tonem dopowiedziała - Dantego też już długo nie ma - Posmutniała trochę.

Riven

Spojrzał na nią-ale na pewno,za niedługo wróci i będzie przy tobie-powiedział z przekonaniem.
-Musisz go kochać...to widać po tobie-dodał i spojrzał znów na niebo zakrywając się grzywką.

Whitewind

- Tak... Kocham go z całego serca... - Powiedziała nadal wpatrując się w niebo. - Nie trudno zgadnąć, że ty równie mocno kochasz Lunę - Dodała już weselszym głosem. Whitewind nie umiała długo się smucić, tak samo jak nie umiała długo się złościć. Spojrzała na Sherii życzliwym wzrokiem jakby zapraszała ją do rozmowy po czym znów spojrzała na księżyc.

Riven

Nie odrywa wzroku od nieba.
-Tak,kocham ją jak nikogo innego w życiu.Jest moim aniołem,który mnie podnosi na duchu i rozwesela gdy jest mi źle.Jest moim ogniem,który grzeje mnie gdy jest mi zimno.I zostanie w moim sercu na zawsze-powiedział.

Whitewind

Zachichotała cichutko i spojrzała na niego - Dobry z Ciebie poeta - Znów była wesoła jak wcześniej. - No, ale trudno się dziwić w końcu mówisz o swoim, cytuję ,,aniele" - Zawędrowała wzrokiem na jego grzywę.

Riven

-Jaki tam poeta?-zaśmiał się głośno.
-Wielki Poeta od bólu boleści-powiedział z śmiechem i posłał jej oczko.

Whitewind

Zaczęła się śmiać jeszcze głośniej. Ale nie zaczęła się tarzać, chyba się już tego oduczyła. Również puściła mu oczko i powiedziała - Nie bądź taki skromny! - Znów zaczęła się chichotać.

Riven

-Ależ ja nie jestem skromny!-zaśmiał się.
-Hmn...zostanę poetą który będzie pisał cudaczne wiersze i będę okrzykiwał je na ulicy pod starym mostem!-rzekł.
-Na przykład:Siedzę,siedzę,daje się w ofierze,porwij mnie,no porwij dziewczyno,a ja zabiorę Cię na pysze wino!-powiedział śmiejąc się.

Whitewind

Nie mogła się powstrzymać od śmiechu. Zaczęła się tak śmiać, że aż po policzku poleciało jej kilka łez i trochę ją już brzuch bolał. Ostatkiem sił powiedziała - No, no , nieźle jak na początek... I nawet się rymuje.

Riven

Próbuje się powstrzymać od śmiechu.
-No,spróbuj ty coś wymyślić-powiedział i uśmiechnął się.
Od tego śmiechu rozbolał go brzuch.Zapomniał o całej łapie i o swoich pytaniach.Tera interesuje go to co wymyśli Whitewind.

Whitewind

- No to hmm...Oj, powiedz mi chłopie coś miłego, bo spotka Cię coś tak złego, że będziesz miał guza dużego! - Zaśmiała się i zrobiła zdziwioną minę - Jeszcze trochę mi brakuje do twojego poziomu - Po tych słowach znów się roześmiała.

Riven

Zaczął się śmiać i nie mógł przestać.
Z jego oczu spłynęły aż łzy.
Położył się na plecy i powiedział głośno z śmiechem-to było piękne!