Polana pełna kwiatów!

Wasp

- Nic dziwnego. Tego nie da się lubić - odpowiedział i prychnął pod nosem, spuszczając wzrok na śnieg, który otaczał go wszędzie dokoła. Ze wszystkich istniejących pór roku Wasp nienawidził tylko jednej. zimy. Była istną kumulacją wszystkiego, czego ten wilk nie znosił najbardziej: zimna, chłodnego wiatru przeszkadzającego w locie, świąt i szczeniąt bawiących się w śniegu.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się znów, a następnie rozejrzała się. - Znasz jakieś fajne zabawy? - zapytała, ponieważ Koku nie zna za dużo zabaw. Samica siedziała na zimnym śniegu, który pomału topniał. - Na szczęście za niedługo zima się skończy - rzekła z ulgą myśląc o ciepłym słoneczku.

Wasp

Wasp zaśmiał się po raz kolejny. Zabawy? Koku musiała być bardzo młodą wilczycą, skoro miała chęć na tego typu rozrywki. Cóż, Wasp też nie stronił od wygłupów.
- Zabawy, mówisz... - mruknął, zastanawiając się. - Rozumiem, że zabaw na śniegu ani lodzie nie lubisz, skoro nie przepadasz za zimą?

KokuRai

- No nie lubię - powiedziała patrząc na Waspa. Mimo że Koku była dorosła to czasami zachowywała się jak szczenie. Koku zamachała ogonem, a następnie spojrzała w niebo. Koku siedziała na zimnym śniegu nie przejmując się zimnem.

Wasp

Przygarbił się nieco, być może w nieco przesadny sposób eksponując smutek.
- Więc niestety nie znam żadnej fajnej zabawy - powiedział, ściągając z pyska ten zdawałoby się przylepiony doń uśmiech. - Jedyne, które przychodzą mi do głowy to te ze śniegiem, to pewnie przez to białe otoczenie.

KokuRai

- Aha no nic - powiedziała po czym zaczęła rzeźbić. - Jest tylko jedna rzecz, którą lubię w zimę, a jest to rzeźbienie w lodzie - powiedziała kończąc pięknego wilka, który jest szczęśliwy i zadowolony z siebie, a wygląda jak Wasp. - Nie smuć się, a na pocieszenie to dla ciebie - rzekła podając mu figurkę. Koku uśmiechnęła się.

Wasp

Wasp z niemym podziwem obserwował, jak Koku zgrabnie rzeźbi w bryle lodu jego podobiznę. Kiedy przyjrzał się figurce dokładnie, przeniósł zdumiony wzrok na waderę.
- No... muszę przyznać, że masz talent - powiedział. - Piękne.

KokuRai

- Wiem rzeźbię już od dawna i każdy mi mówi że mam talent - powiedziała uśmiechając się. Koku była szczęśliwa że figurka podoba się samcu. Zamachała ogonem, a następnie poprawiła maskę tak żeby nie było widać bandaża, który jest pod spodem.

Wasp

- A... potrafiłabyś wyrzeźbić siebie? Ale tak bez przeglądania się w wodzie lub lustrze, z pamięci? - zapytał, ot, z ciekawości. Tworzenie czegoś z pamięci, bez stojącego obok "modela" z pewnością było trudniejszym zadaniem, choć zapewne Koku podejmowała już próby wykonania takiego swoistego autoportretu.

KokuRai

- Tak potrafiłabym - powiedziała i pomyślała trochę, a następnie wzięła się za rzeźbienie. Po chwili figurka samej siebie była gotowa. - Proszę oto ona - rzekła pokazując ją. - Coś jeszcze? - zapytała. Koku miała już dużą wprawę w rzeźbienie.

Wasp

Obserwując powstawanie kolejnej lodowej figurki, położył się na ośnieżonym podłożu, nie zważając zupełnie na śnieg, który zaraz zmoczy i ochłodzi jego gęste futro.
- Podejrzewam, że o co bym cię nie poprosił, wykonałabyś to bez mrugnięcia okiem - odrzekł na jej pytanie. Po chwili sam jedno zadał. - Próbowałaś rzeźbić w innym materiale niż lód? Na twój niebywały talent przydałoby się coś trwalszego niż lód.

KokuRai

- Wiem zawsze o tym marzyłam żeby rzeźbić w innym materiale, lecz nie potrafię takiego znaleźć - powiedziała patrząc na swoja figurkę. Samica spojrzała na Waspa, a następnie jej ogon lekko się poruszył.

Wasp

- A drewno? - zaproponował wilk po krótkim zastanowieniu. Drewna było w krainie mnóstwo, wiele drzew zostawało zwalonych przez wietrzyska lub ściętych przez ludzi - łatwo było się w nie zaopatrzyć bez specjalnego wysiłku. - Drewno to materiał miękki, więc łatwo by ci było w nim wycinać. No i jest go mnóstwo w krainie.

KokuRai

- Masz rację - powiedziała zastanawiając się. Po chwili podeszła do drzewa i wzięła gruby badyl, a następnie wyciągnęła nóż. Spojrzała w niebo, a potem zaczęła rzeźbić. Po ukończeniu powstało przepiękna figurka drzewa. Koku położyła ją obok dawcy drewna (drzewa). Samica podeszła do Waspa i powiedziała - Łatwo się rzeźbi w drewnie. Bardzo dziękuje. - Potem wadera usiadła w miejscu, gdzie stopniał trochę śnieg.

Wasp

Zaśmiał się.
- Nie masz za co - odpowiedział, patrząc przez chwilę na drewnianą figurkę postawioną obok drzewa. Wyglądała wspaniale. Dodał. - Zapewne prędzej czy później sama byś na to wpadła.

Candia

Candia nie chciała podejść blisko. Stała cicho. Wiedziała że Wasp jej nie lubi. Może z jej usposobienia? Nie wiem. Czekała na odgłos, na sygnał, na coś, aby mogła wreszcie do nich podejść. W tym momencie usiadła, ponieważ jej łapy ścierpły. Zaczęła liczyć mrówki. Przynajmniej miała wkurzające zajęcie, które oby jak najszybciej się skończyło.

Wasp

W kierunku skrzydlatego samca zawiał lekki, mroźny wietrzyk, który przyniósł do jego nozdrzy znajomy zapach. Basior powęszył przez chwilę, by upewnić się, do kogo owa woń należy i rzekł:
- Candia, dlaczego kryjesz się po kątach?

Candia

- A bo tak... - odrzekła mu bo nie wiedziała co powiedzieć. Wykopała ogromną dziurę i schowała się w niej. - Szukasz! - krzyknęła i zaczęła węszyć gdzie jest basior.

Wasp

Wasp zaśmiał się i pokręcił łbem. Candia była niemożliwa - skąd u niej takie pokłady energii? Wstał i kierując się niezawodnym węchem, począł iść w stronę, gdzie wilczyca schowała się w wykopanej własnoręcznie dziurze. Minęła chwile i Wasp już stał nad nią.
- No i znalazłem - odrzekł, uśmiechając się lekko. - To wcale nie było takie trudne.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się pod nosem, a następnie jej zielone ślepia zabłysły. Samica wzięła gruby badyl i zaczęła rzeźbić. Figórka przedstawiająca Waspa była gotowa. Koku napisała na kartce: ,,Dla Waspa, z którym się fajnie rozmawia (Ta się nie roztopi". Wadera papierek z tekstem wsunęła pod figórkę, a nastepnie krzyknęła: - Wasp ja już pódę. - Samica wyciągnęła zapalniczkę i papierosa, a następnie go zapaliła i włozyła do mordki peta, a zapalniczkę schowała. Koku potem znikła za cieniem krzaków.