Polana pełna kwiatów!

Crusoo

Szczeniak zamerdał ogonkiem, a jego oczka zabłyszczały. Te wszystkie słowa Nefrytu trafiały do młodej i były dla niej przyjemne, lecz nie egoistycznie, a tak jakby... Cru było ciężko to wyjaśnić nawet samej sobie. Po prostu uznała, że smoczyca na swój sposób przypieczętowuje jej przyszłość. Crusoo w tejże chwili zapragnęła być szamanem. Nie był to słomiany zapał, typowy dla młodych. O nie, małą wiedziała, że zostanie szamanem i będzie żyć w zgodzie z naturą.
Jednak, pozostało pytanie...
-A co dokładnie robi szaman - zapytała cicho. Miała nadzieję, że nie papla zbyt dużo.

Nefryt

- Podczas gdy Mag używa energii natury która nas otacza, Szaman korzysta z materialnych dóbr przyrody. Używa roślin by robić mikstury i eliksiry lub leki. Niektórzy Szamani potrafią rozmawiać z ptakami, rybami, zwierzętami. Są bardzo związani z naturą. Stąd też ich rzadkość. - Do tego tematu smoczyca nie doszła, bo był to ciężki temat dla szczeniaka.

Crusoo

-A więc, zostanę szamanem -powiedziała, a raczej przyrzekła samej sobie. O tak, Cru była tego pewna, jak własnej płci. Choć też się trochę lękała, nie miała zamiaru przez to pozostawać zwykłym wilkiem.
Spojrzała w oczy smoczycy. -Jest Pani bardzo mądra - stwierdziła. Teraz jej uwagę przykuły łuski Nefrytu. Były takie... dziwne.

Nefryt

- Tyle jest mądrości których nie znam. Gdy będziesz dorosła będziesz tak samo mądra jak ja! A nawet mądrzejsza.
Owszem, łuski Nefryt przypominały lekko sierść, były tak gładkie a krawędzi nie było wręcz widać. Trzeba jednak wspomnieć, że gdyby smoczyca się napuszyła każde dotknięcie bolałoby i tnęłoby skórę.

Crusoo

-Oj, nie wiem - przyznała cicho i podeszła do niej. Przyglądała się bardzo dokładnie fakturze łusek smoczycy. -Czy... czy ja mogę je dotknąć - spytała zafascynowana. Nie chciała zrobić niczego, co nie spodobało by się Nafrytowi. - I czemu ma pani łuski, a nie sierść - zadała kolejne pytanie.

Nefryt

- Możesz je dotknąć. - rzekła, rozluźniając się. Rzadko kiedy ktoś ją dotykał. - Taka się urodziłam. Ja mogę cię zapytać, czemu masz sierść a nie łuski. - odpowiedziała i cicho zaśmiała się we wnętrzu swojej paszczy.

Crusoo

Młoda usiadła na zadku zbita z tropu, uważając przy tym, by niczego nie zgnieść. Patrzyła się na smoczycę i wysilała mózgownicę.
-A nie mam futra po to, żeby było mi ciepło - spytała niepewnie. Wydawało się jej to nawet całkiem logiczne. Uśmiechnęła się też zaraz i przypomniała sobie o tym, na co pozwoliła jej smoczyca.
Podniosła się i ostrożnie zbliżyła się do niej. Stanęła na tylnych łapkach, a przednie oparła o wielką łapę Nefrytu. Zaczęła nimi miziać łuski smoczycy, zachwycając się ich czystą bielą i gładkością.

Nefryt

- Są dni tak ciepłe jak dziś, ale są także zimne, jakich jeszcze nie poznałaś. Są deszczowe i mokre. Suche i gorące. Zimne i lodowate. Futro chroni cię przed kapryśną pogodą. - powiedziała i poruszyła łbem. - Wiesz, że istnieją wilki, które mają łuski?

Crusoo

Rozszerzyła ślepka ze zdziwienia i o mały włos nie upadłaby.
- Jak to? Nie wiedziałam.
Co prawda, nie było to żadne wytłumaczenie, bo Cru nie wiedziała jeszcze o wielu sprawach.
- A są takie wilki - spytała. Odpowiedź wilczycy o futrze zachowała w pamięci. Może jej się jeszcze kiedyś przydać. Teraz jednak czekała na kolejną odpowiedź smoczycy, cały czas miziając ją po łuskach. Robiła to niemal mechanicznie.

Nefryt

Zmruczała. Miło było być głaskanym.
- Nazywane są Hybrydami. Zapewne mają cechy gadów. Lecz nie są to naturalne stworzenia. Są stworzone dzięki nagromadzeniu się magi lub.. istoty, która sądzi, że góruje nad nami, rodem lasów. - jej ślepia zabłysnęły nagle ożywione.

Crusoo

Nagle jej łapki się zatrzymały, a młoda przejrzała się w łuskach.
- Jak to możliwe - spytała przejęta, podnosząc wzrok na smoczycę. Ciarki przeszły jej po plecach. Zaczynała się bać, ale nie było tego po niej widać.- Czy te wilki już nie są wilkami? - przejechała jeszcze pare razy łapkami po łuskach nafrytu.

Nefryt

- Nie są. Nie są takie jak my. Nie urodziły się jak my. Nie znają magi. Uważają nas za nieme i tępe zwierzęta. Dlatego my smoki im się nie ukazujemy. Choć są znane przypadki, że to właśnie smoki i te istoty pokonywały zło razem. Ale czasy się zmieniły. - smoczyca westchnęła cicho.

Crusoo

- To znaczy, że były kiedyś dobre - spytała. Usiadła na zadku i połozyła łapki na dużej łapie smoczycy. Miała ogromna nadzieję na to, że nigdy nie spotka takiej istoty, że one juz wyginęły.
Nieśmiało machnęła ogonkiem, bardziej po to, żeby samą siebie przekonać o tym, że nic złego się nie dzieje.

Nefryt

- Nigdy nie były dobre do końca. - zakończyła smoczyca i ziewnęła, ukazując białe kły. Rzadko odsłaniała zęby: słyszała już zbyt wiele opowiastek o magicznych smoczych kłach, gdy to wilkołaki nocą wiązały smoka, otwierały mu paszczę i wyrywały kły. Nierzadko najpierw męczyły biednego osobnika..
- Twoja rodzina tutaj mieszka? - spytała.

Crusoo

Kiwneła łebkiem, słysząc odpowiedź smoczycy. Na jej pytnie ożywiła się trochę.
- O tak. Moja mama, tato i mój brat - wyliczała na własnej łapce. To wszyscy? A może miała więcej rodzeństwa, którego nie znała, bo było dorosłe? A to dopiero dylemat...
Młoda podrapała się po łebku i uśmiechnęła się z zakłopotaniem. - Chyba nie znam całej mojej rodziny - przyznala. Wiedziała, że powinna ich znać i kojarzyć, ale była przecież jeszcze tylko dzieckiem.

Nefryt

- Nikt do końca nie zna swojej rodziny. Miło jest ją poznawać. - rzekła smoczyca. Lekko ogonem odsunęła od siebie szczeniaka i wstała. Przeciągnęła się jak kociak.
- Niestety, będę musiała już iść.

Crusoo

Kiwnęła łebkiem. No tak, dorośli mają mnóstwo spraw i nie powinno się im przeszkadzać.
- Dobrze, więc do widzenia Pani. Miło mi było poznać Panią - pożegnała się grzecznie i też wstała. Miała nadzieję, że kiedyś jeszcze spotka smoka w swoim życiu i będzie on tak miły, jak Nefryt.

Nefryt

- Żegnaj. - rzekła. Obróciła łeb na długiej szy i i spojrzała w oczy szczeniaka. - Jeszcze się spotkamy, opowiem ci więcej. Teraz chcę poznać twoją krainę. Twój dom. A może i niedługo mój. - powiedziała i dość szybkim krokiem jak na smoka odeszła.

zt.

Mystic

Mystic przybiegł tu. Dość szybko. Jednak tm razem bardziej uważał. Zatrzymał się na skraju polany i rozglądnął dookoła. Nic do roboty. Nuda przez wielkie 'n'. Myśli były spokojne, wszystko mu się w końcu poukładało. Nudy na pudy. I co on miał biedny zrobić? Tylko ruszył kuper, obiegł nieco polanę i odbiegł.

zt.

Crusoo

Crusoo kiwnęła łebkiem. Cieszyła się z tego spotkania. tak dużo z niego wyniosła.
Cru szybko się uczyła, ale wiedziała, że jeszcze sporo przed nią.
Odwróciła się do przybyłego wilka, ale nie zdążyła się z nim przywitać. No cóż... trzeba ruszać dalej.
Młoda zaczęła iść przed siebie sprężystym krokiem, uważając, żeby nie nadepnąć żadnej z roślinek, a te najmniejsze przepraszała w myślach za to, że po nich chodzi.

zt.