Polana pełna kwiatów!

Joke

Joke spojrzał na niego z ukosa, a lewą brew uniósł ku górze.
- Niesamowity? Nie przesadzajmy. Po prostu taki już jestem, i tyle. - oznajmił i siedział dalej. Spojrzał na jego strzałkę.
- Szykowne znamię. Dodaje ci uroku. - oznajmił i uśmiechnął się do niego delikatnie, acz ciepło. Joke był typem, spokojnego myśliciela. Nie lubił być w centrum uwagi, a lubił myśleć i rozmyślać. Jednak przy Jacku troszkę się zmieniał.

Hivtro

Na polanę zdyszany, wpadł Hivtro. Biegł mając łeb przy ziemi, jęzor zaś na wierzchu w celu ochłodzenia ciała. Gorące było to lato w porównaniu do wiosny... Jak dobrze, że noc przynosiła upragniony chłodek. Czerwonofutry wywalił się plackiem na środku polany i westchnął. Czuł się osamotnionym, małym wilczkiem. Tak dawno nie widział rodziny, ani nawet kogokolwiek innego, do kogo mógłby pysk otworzyć.

Netra

Troszkę leniwa Netra znalazła się w tych stronach. Nie miała ochoty wędrować po krainie w gorącym słońcu, szczególnie, gdy ta wielka kula na niebie wcale nie przestawała grzać.
- Ale patelnia, nieprawdaż? - powiedziała, podchodząc do Hivitro. Tylko zapach kwiatów mógł ją uspokoić i odprężyć. Położyła się trochę dalej od basiorka, rozkoszując się zapachem polnych kwiatów.

Hivtro

Hivtro momentalnie odwrócił łeb w stronę żeńskiego głosu i odruchowo zamerdał z radości każdym z czterech ogonów jednocześnie. Na jego długą, chudą kufę wpłynął wesoły uśmiech. Wreszcie! Wreszcie ktoś z kim będzie mógł pomówić!
- Tak - wysilił się na odpowiedź samczyk. - A tak w ogóle to jestem Hivtro, a pani jak ma na imię? - spytał wilk z zaciekawieniem. Nie często trafiał na swej drodze na inne wilki. A szkoda. Był wbrew pozorom dość towarzyski.

Netra

- Po prostu Netra. Przyjaciele zwą mnie Srebrną Iskrą, a ty możesz jak chcesz. - uśmiechnęła się kącikiem ust. Nie chciała robić przykrości samczykowi, dlatego też zachowywała się jak wesołe... hem... słoneczko?
- Widać, że coś rzadko ktoś z Tobą gada, bo takiego wystrzału energii jeszcze nie widziałam. - powiedziała ze zdziwieniem, wskazując na cztery ogony. Cztery?! Ojojoj, to o trzy za dużo.

Hivtro

// Sorry za takie 'zacięcia' ale są wakacje i tak jakoś dziwnie rzadko siedzę na kompie. xD

Hivtro pokiwał głową. Tak, rzadko miał okazję z kimś pomówić. No cóż, jakby populacja w Krainie zmalała? Niee, samczyk nawet nie miał pojęcia, jak bardzo się mylił...
- Bardzo ładne imię - uśmiechnął się przymilnie. - To pierwsze i drugie - zaraz szybko dopowiedział i pozwolił czwórce ogonów rozłożyć się na glebie jak im się żywnie podobało.
- Owszem, cieszę się niezmiernie, że mogę więc z panią porozmawiać - odparł na drugie pytanie, a widząc zainteresowanie jego trójką nadplanowych ogonów, uniósł wszystkie w górę strzygąc uszy. - Oczywiście, o ile to dla pani nie jest udręką rozmawiać z młodszymi.

Netra

- Udręką? Drogi wilczku, rozmawianie z młodymi to dla mnie przyjemność! - odpowiedziała szczerze i machnęła ogonem.
- Nigdy jeszcze nie słyszałam takiego oryginalnego imienia. Zazwyczaj słyszę "Tosia" czy "Bingo", a to takie... nieoryginalne, nieprawdaż? - rzekła machając łapą, jakby coś tłumaczyła. Coś, co trudno zrozumieć.

Hivtro

Samczyk zastanowił się chwilę. W jego mniemaniu jego imię było całkiem normalne i nawet pospolite. Co nie zmieniało faktu, że nie znał nikogo o takowym mianie, oprócz siebie oczywiście. Ale zaraz stwierdził, że Netra jest przecież o wiele od niego starsza i wie też więcej od niego.
- No chyba... - zaczął niepewnie Hivtro. - Nie wiem, chyba ma pani rację... - dopowiedział, acz nadal nie był co do tego przekonany.

Netra

- A powiedz mi przyjacielu kto się Tobą zajmuje? Masz rodzinę? - spytała i podniosła łeb do góry. Słońce trochę ją oślepiło, więc przez chwilę trzymała zamknięte oczy. Otworzyła je z powrotem i położyła się. Było strasznie gorąco, wręcz parno.

Hivtro

Właśnie Hivtro, czy ktoś prócz ciebie samego jeszcze się tobą zajmuje? Chyba nie... Myśl, że coś mogło się stać rodzince, która nagle, ot tak się rozmyła, coraz to bardziej dręczyła malucha. Przecież jako ich syn i brat miał obowiązek odnaleźć zagubionych... A zresztą, nic im się przecież nie mogło stać. Hivtro miał to do siebie, że uważał, że jeśli ktoś był starszy, to i od razu mądrzejszy, silniejszy... A to nie zawsze była prawda.
- Mam mamę Rennę, tatę Lee'go, siostrę Rosemary i brata Ichigo - powiedział zadowolony z posiadania tak pokaźnej rodzinki, a przynajmniej z tej jej części, którą znał. - Ale dawno ich nie widziałem... - dodał smutno. - A pani? Ma pani jakichś bliskich? - spytał zaraz Netrę, siląc się na uśmiech w tej smutnej sytuacji.

Netra

Na twarzy Netry pojawił się lekki strach i zakłopotanie. Doskonale pamiętała dzień, w którym zabili jej rodziców. Brutalnie. Widziała to na oczy, a przecież była szczeniakiem! Każdy teraz mógł sobie wyobrazić, przez jakie piekło przeszła.
- Nie, nie mam rodziny. Nikogo bliskiego. Co prawda jestem już dorosłą wilczycą, ale czasami brakuje mi osoby, z którą mogłabym porozmawiać czy poczuć jej ciepło. A jeśli chodzi o miłość, to mam od niedawna partnera, Mort'a. To bardzo sympatyczny wilk. - rzekła, uspokajając się na koniec. Mocno wciągnęła powietrze nosem i delikatnie wypuściła dwutlenek węgla pyszczkiem.

Hivtro

Samczyk któryś raz z kolei pokiwał łebkiem na znak zrozumienia sytuacji wadery. Co prawda jego sytuacja była inna - jego rodzina najprawdopodobniej żyła i nie zostawiła samego... To znaczy, może nie do końca. Hivtro oblizał pysk i legł na ziemi, o ile wcześniej tego nie zrobił. Niestety nie chce mi się zaglądać w poprzednie posty...
- Partner do polowań? - spytał zaciekawiony szczeniak, tak naprawdę niezbyt zdając sobie sprawę z roli takiego wilka. Był młody, miał jeszcze czas by wszystko zrozumieć i ogarnąć. A jednak nie było go aż tak dużo... Dojrzałość zbliżała się nieubłaganie. Dobrze, że przynajmniej głupi nie jest. A przynajmniej ma troszku inteligencji.

Jack

- Dziękuję - oznajmił nieco speszony. Chyba chwilkę przysnął, ponieważ nie pamięta co się przed chwilą działo, a w sumie to nie wie. Tak jakby ktoś mu to wymazał. Chyba na serio zasnął na jakaś chwilę. Zamachał gwałtownie ogonem, rozglądając się.
- Przepraszam - rzekł krótko i jak najszybciej wybiegł z krainy. Coś tu było nie tak...

zt.

Radioactive

Dobra nie czepia się -.-'
Rad wlazła na dość zwyczajne miejsce. Oplotła wzrokiem cały teren po czym przyśpieszyła kroku, wbijając pazury w glebę zostawiając jedynie szramy. Wilczy zaczęła rozgląda się za jakimś żywym duchem, aby znaleźć kogoś do rozmowy no chyba, że znalazło by się coś do schrupania. Wilczyca zatrzymała się i posadziła swoje cztery litery na ziemi. Oblizała swój pysk zielonym ozorem, jak to miała w zwyczaju i zmrużyła lekko ślepia. Miała dobry humor, jednak z czasem głód ją dobijał. Jeszcze wytrzyma.

Shingo

Czy wilki podskakują? Skoro mogą fosforyzować na zielono, to chyba mogą też podskakiwać? Tak więc w podskokach zawitał tutaj nastoletni optymista. Już kompletnie zapomniał o upokorzeniach, których doznał podczas spotkania z Amiru. Tak już miał, nie przejmował się porażkami zbyt długo. Uśmiechnął się serdecznie na wspomnienie spotkania Rosan, z tamtą nie było żadnych kłopotów. Zatrzymał się, wyłapujac wzrokiem jakieś zielone, świecące znaki, które majaczyły gdzieś tam pomiędzy kwiatami. Przekręcił z zainteresowaniem łepetynę. Jak szczeniaczek! Ale już, dość, powrót. Zmrużył nieznacznie ślepia, analizując wyróżniające się kształty. Chyba wilk, ale pewności nie miał. Aby nie wyjść na niegrzecznego, niewychowanego bąbla podszedł nieco spokojniej w stronę samicy, z ulgą stwierdzając, że wcale się nie pomylił. Uśmiechnął się lekko, zasiadając gdzieś niedaleko wadery, zostawiając jednak pomiędzy nim a wilczycą nieco przestrzeni, żeby jej w jakiś sposób nie niepokoić, ograniczać, osaczać.
- Dzień dobry. Nie przeszkadzam Pani? - zapytał, kulturalnie i z szacunkiem skinął przy tył łbem. Powitanie. Pierwszy punkt na liście "Jak zacząć znajomość" mógł śmiało odhaczyć. Zajrzyjmy, co tam mamy następne?
- Zwą mnie Shingo, jeśli więc Pani to nie kłopot, proszę tak na mnie mówić - powiedział. Poruszył uchem, marszcząc nieznacznie czoło. Czy to nie zabrzmiało kretyńsko? Zabrzmiało! A nie miało, ta daaaam!

Radioactive

Jak widać to trochę czasu minie za nim przyzwyczają się do Rad. Przynajmniej w ciemnościach się nie zgubi. Taaa... Świetny argument. Wilczyca odwróciła w jego stronę łeb, postawiła uszy analizując każdy dźwięk. Otworzyła pysk łapiąc powietrza część, wymawiając do wilka krótkie "cześć". Uśmiechnęła się z dalszej wypowiedzi wilka, choć jego zachowanie też miało swój finał. Rad machnęła przecząco łbem, towarzystwo się jej przyda żeby miło spędzić ten dzień. Owa lista by się jej nie przydała, bo sami do niej ciągną jak ćma do światła. Można by powiedzieć, że dosłownie, ale przy Rad na pewno nie spłoniesz.
Dobra na razie koniec rymowania.
Tak trochę dziwnie to zabrzmiało. Na krótką chwilę zniknął jej uśmiech.
- Miło mi cię poznać. Ja jestem radioactive, ale mów mi Rad. Krócej.- trzeba sobie ułatwiać. Wilczyca oblizała pysk końcówką ozora, unosząc kącik kufy w minimalnym uśmiechu.

Shingo

- Radioactive - powtórzył głucho jak echo, wyraźnie się nad czymś zastanawiając.
Nie chciał być niegrzeczny, naprawdę! Ale... to nieco przerośnięte, ciekawskie i może momentami zbyt wścibskie szczenię, o wielkim, złotym sercu. To wyjaśniałoby, dlaczego jego ciało wyraźnie młodzieńcze, choć mentalnie nadal był szczeniakiem. W mniejszym ciałku tak wielki organ nijak by się nie zmieścił. To logiczne. Prawda?
- Czy Twoje imię ma coś wspólnego z atutami, o których niejeden tylko marzy? - spytał, zapewne dość nietaktownie.
Zaraz też pochylił łeb i wymownie zdzielił się łapą po czole. Jest to możliwe, może nie strzelił facepalma, ale jakiś tam symboliczny atak na własne ciało był.
- Ja niemądry... na pewno istnieje pomiędzy nimi jakiś związek. Wybacz, jestem chyba zbyt... wścibski... - przeprosił, uśmiechając niepewnie.
Tak, był zażenowany jak jasna cholerka.

Radioactive

Każdy jest ciekawski, jednak czasami lepiej nie wtykać nosa w nie swoje sprawy. Wilczyca momentalnie zmarszczyła pysk na pytanie wilka. Nie dość, że się nie spodziewała to jeszcze... Nie ważne. Wilczyca spojrzała po swoim futrze i spuściła wzrok na moment na przednie łapy. Jakby myślała nad czymś. Mogło to być mylące. Odetchnęła po czym zadarła łeb i spojrzała na wilka lekko się uśmiechając jak nigdy niby nic.
- tak jakby. Jednak nie chce o tym rozmawiać.- dała wyraźnie do zrozumienia, że nie ma zamiaru o tym rozmawiać. Uśmiech jak się pojawił tak zniknął. Walnięcie się było dobrym pomysłem z jego strony. Oczywiście Rad nie myślała o jakimś przebaczeniu tego "wyczynu" oplotła łapy ogonem i spojrzała na chwilę w innym kierunku żeby atmosfera nie była zbyt napięta. Postanowiła równierz nie zachować się jak żmija i siedzieć na chwilę cicho.

Alegria

Wadera przyszła w owe miejsce i usiadla sobie pod drzewkiem. Zaczęła oglądać to piękne miejsce i zastanawiać się jak jakiejś osobie udało się wychodować tyle przepięknych kolorowych kwiatów. Czy to chodzi o jakieś pyłki? Czy jakoś tak... Coś pamięta kwiaty podczas wiatru zasiewają sie nawzajem...A kit! Nasza Alegrcia nie jest dobra z przyrody. Rozpozna rodzaj ptaka lub nie wiem ryby, ale trakie skomplikowane rzeczy? Przecież żaden wilk do niej nie podejdzie i się nie spyta ,, Hej może wiesz jak kwiaty się zapylają?'' To byłoby dziwne. Ale mniejsza z tym. Wstała ze swego miejsca, nazbierała dużo kwiatów i zaczęła robic tęczusiową obróżkę z kwiatów dla swojej kotki Boni. Oczywiście kocica skakała sobie w najlepsze po kwaitkach robiąc wzorki w wydeptanych przez nia kwiatach.

Puszczyk

Puszczyka bolała dzisiaj głowa. Dziwny, pulsujący ból wydawał się rozsadzać mu czaszkę - ale najpewniej przesadzał, co zdarzało mu się dość często. Samiec niechętnym spojrzeniem omiótł całą polanę. Zdecydowanie za dużo stresów - stwierdził Ten, Który Nie Ma Żadnych Zmartwień i przysiadł z ulgą na trawie, zastanawiając się, skąd może brać się to dziwne uczucie. Może jest chory? Śmiertelnie chory na guza mózgu i zostanie mu teraz miesiąc życia? Czy naprawdę powinien się tak przejmować zwyczajną migreną? Raczej nie, co nie zmieni jednak faktu, że był Puszczykiem i musiał podać wszystko dogłębnej analizie.