Polana śniegu

Idalia

Skoro nie znała go, na pewno nie będzie jej tak ciężko pogodzić się z jego śmiercią. - Nazywam się Hekate - przedstawiła się krótko i uśmiechnęła delikatnie. - A Ty?

Dasty

- Dasty - odrzekła równie krótko i wstała siadając i zawijając ogon wokół łap. Zaczęła węszyć i wyczuła charakterystyczną woń - Wataha Nocy...więc jesteśmy sąsiadkami - zaśmiała się krótko i po chwili jej uśmiech zniknął z pyska równie szybko jak się tam pojawił.

Idalia

Zamknęła oczy. Przez zimny wiatr znów zaczęły ją szczypać. - Ty również jesteś z Watahy Nocy? Czy tylko twoi rodzice? - zapytała.

Dasty

- Moi rodzice, ale ja również chcę się do niej przyłączyć...chociaż...zastanowię się nad tym jeszcze - odrzekła. Zmrużyła ślepia - Myślałam o watasze Ognia...- wyznała.

Idalia

Uśmiechnęła się lekko. - Masz jeszcze dużo czasu. Nie spiesz się z wyborem - odrzekła. - Ogień i Noc to najpotężniejsze watahy w tej krainie, ale obie mają zupełnie inne charaktery.

Dasty

- Tak. Nie będę się spieszyć...ty pewnie długo tu jesteś - stwierdziła obserwując wilczycę, szczególną uwagę przykuły oczy Hekate.

Idalia

- Hm... Czy ja wiem? - sama musiała zastanowić się nad odpowiedzią. - Raczej tak... pamiętam jeszcze czasy Innej. Ale czasem odchodzę na dłuższy lub krótszy okres.

Dasty

- Ahh tak...ja byłam długo w śpiączce...hmm. - wyznała i zmiotła ogonem. - Miło mi cię poznać i dziękuję - dodała i uśmiechnęła się ciepło.

Idalia

- Rozumiem... niektórzy po urodzeniu dość późno budzą się do życia - odpowiedziała, po czym zaśmiała się krótko i spytała. - Dziękujesz? Za co?

Dasty

- Poprawiłaś mi humor i dzięki twym słowom pozytywnie się nastawiłam do życia. - odrzekła i uśmiechnęła się szerzej. - A ty masz tu rodzinę? - spytała.

Idalia

- Nie - odpowiedziała bez zastanowienia. - Moja rodzina została bardzo daleko stąd, o ile w ogóle jeszcze żyje. Swego czasu miałam w tej krainie wielu przyjaciół, ale nie wiem czy wciąż tu są.

Dasty

- Ah - wstała i otrzepała się ze śniegu, spojrzała w niebo i wróciła na Hekate - Muszę już iść. Do zobaczenia Hekate - dodała i zniknęła gdzieś w dali.

Idalia

- Do następnego, jeśli takowe nastąpi - odpowiedziała i uśmiechnęła się delikatnie na pożegnanie, po czym oparła pysk o przednie łapy i zmrużyła oczy.

Sune

Wciąż siedziała na białym, miękkim puchu. Patrzyła przed siebie, w niewidzialny punkt, który znajdował się gdzieś na śniegu. Po chwili wybiegła.

Idalia

Dopiero teraz, gdy młoda wilczyca oddaliła się, do nosa Hekate dotarł zapach jeszcze innej osoby znajdującej się na tej polanie. Wilczyca nie zareagowała. Zapach kolejnej nieznajomej był na tyle daleko, że nie musiała się obawiać.

Carly

Leżałam wciąż na śniegu, mimo nieznośnej nudy. Słyszałam słowa małej wilczycy i Hekate, zapewne jest córką Shade i Smitha, wreszcie się obudziła. Czyżby coś się stało Smithowi?

Star

Star przyszedł pospiesznym krokiem, węsząc. Chciał coś upolować i szybko nakarmić zdobyczą Karenaj. Kiedy myślał, że znów urodzi mu szczenięta, cieszył się bardzo. Postanowił się jednak skupić na polowaniu.
Na otwartej przestrzeni raczej niczego nie napotka- szedł więc wzdłuż zarośli wypatrując na białym puchu równie białych zajęcy. Dostrzegł jednego, lecz ten zdołał uciec.
Teraz natomiast gonił kolejną ofiarę. Dopadł ją dużo szybciej i chwycił za kark. Podrzucił go góry i poddusił. Szybko skończył męki zająca i wziął go w zęby.
Usiadł w widocznym miejscu, czekając na Karenaj. Powinna już nadchodzić.

Wilczyca_23

Obserwowała zachowanie Kaji i Macka.Położyła się na trawię.Znów myślała.Łzy wyciekły z jej oczu.Obserwowała zachód słońca za polanie.
Cześć...-powiedziała smutnym głosem.Zauważyła nagle króla obok siebie i go zabiła jednym ciosem łapy.Zaczęła się czyścić z Krwi.Zająca nie ruszyła...

Kinnojo

Ciężkie, a jednak zadane bez żadnego wysiłku kroki. Ciche sapnięcie. Nawet bardzo ciche. Czerwone oczy lustrowały teren polany. Potężnie zbudowany wilk położył się w trawie. Była na tyle wysoka, że było widać tylko jego dumnie uniesiony łeb. Końcówka ogona muskała źdźbła trawy. A on myślał, wpatrzony w niebo. Wiosenne niebo, upstrzone już gwiazdami.

Aronn

Wszedł . Zobaczył bordowo białego wilka .
Niuchał nisko ziemi . Poczuł coś . To coś wytwarzało słodki zapach . Aronn postanowił zacząć kopać . Dokopał się przez lodowaty śnieg do jakiejś szkatułki . Otworzył ją i wyciągnął medalik w kszałcie serca . Otworzył go i ujrzał napis - Kocham cie Aronn - .
Zdziwił się strasznie , zawiesił sobie medalik na szyi , położył się na śniegu i myślał kto może być właścicielem tego medaliku .