Polanka

Tasha

Gdy tylko znalazła sie na polanie, w oczy rzuciła sie jej ta bezkresna przestrzeń.
-Oooo...Czy to się nigdy nie kończy?-postanowiła sprawdzić. Biegła w strone linii horyzontalnej. Biegła, biegła i nie mogła dobiec. Wilki na środku polany były wielkości ziarenek ryżu. W końcu usiadła. Westchnęła cicho:
-Chyba sie nigdy nie dowiem.-poczym zawróciła w strone innych wilków. nie biegła już, szła spacerem.

Lightning

Wbiegła tym swoim charakterystycznym galopem. Przypatrzyła się innym wilkom,poczym położyła się,kładąc łeb na łapach. Zwróciła uwagę na młodą wilczycę,która biegła przed siebie,poczym zawróciła w stronę polany...

Tasha

Kiedy Tasha wróciła, była obrazona na cały świat i sądziła, że to jego wina iż, nie mogła znależc końca polany. Stała przez chwilę zapatrzona w ziemię. Poczym odwróciła sie w stronę wilczycy, o czerwonej sierści i sptała:
_-To u ciebie kupiłam, Disou, mojego kotka?

Lightning

Podniosła łeb:
-Tak...
Zwróciła łeb w stronę słońca,poczym powiedziała:
-Dlaczego biegłaś?
...

Tasha

-Myślała, że dalej może być cos ciekawego. a tu proszę, ta polana ciągnie sie nieskończenie-mówiła z przejeciem.

Lightning

Obnażyła kły w ironicznym uśmiechu.Sama nie miała czasu na takie...zajęcia. Mrukneła tylko coś niezrozumiałego w stronę wilczycy,na znak że rozumie... Poczym znowu opuściła łeb...

Tasha

Tasha długo rozważała, czy polana moz być nieskończona. Nagle zauważyła, że Disou, jej mały kotek zaczął rozpaczliwie miauczeć.
-Co co jest maleńki?-spytała ciepłym głosem.-Boli cie coś? moze jesteś głodny?
Kotek skinał głową. Tasha długo myslała, jak tu cos upolować. Pomyslała, że ma ze soba kilka kosci do obgryzinia. Dała dwie kotkowi, a ten wziął sie do dzieła. Chrupał, bardzo głośno, tak głośno, że Tasha nie słyszała własnych myśli.

Lightning

Przypatrzyła się wilczycy,poczym wstała,skineła na nią głową i już jej nie było...

Tasha

Tasha była trochę zdiwiona. "Poco tu przychodziła, lezała troce i juz jej ni ma!"-myślała.
-Miauu! My tez wracajmy, jestem zmeczony.-powiedziała Disou łasząc sie do wilczycy.
-Dobrze już idziemy-skinła do kota i odeszli z polany.

Luna

Na polankę wbiegła Luna. Polana była teraz śliczna, księżyc rzucał delikatne błękitne światło na ziemię, było tak spokojnie.

Riven

Riven przybiegł tu zmęczony i padnięty.
-ehh,w końcu mi się udało-powiedział po czym padnął na ziemie.
-Hej Luno-rzekł leżąc i patrząc na nią.

Luna

-Cześć Riven- aż podskoczyła z radości Luna.
-Co u ciebie>- spytała przekrzywiając głowę.

Riven

-Mam kochanego ojca wiesz?Bardzo sie cieszę.Nawet nie wiesz jak bardzo-powiedział z dumą.
Mam też mamę,ale ją dopiero poznam,bo na razie jej nie znam-dodał z uśmiechem.
Tak bardzo się cieszę-pomyślał.
-A i mam nawet dom-uśmiechnął się do Luny.
-A ty Luno masz mamę?albo tatę?-zapytał.

Luna

-Ale się cieszę! Super! Masz szczęście.-powiedziała z entuzjazmem- nie, ja nie mam rodziców, ani rodziny. Ale opiekuje sie mną Akita, jest naprawdę miła.
Naprawdę masz szczęście- powiedziała i uśmiechnęła się do niego.

Riven

Nie chciał urazic Luny pytaniem czy ma mamę i tatę.Po chwili by zmienic temat zapytał-Znasz Donn'a?
Riven podszedł do Luny,usiadł obok i spojrzał jej w oczy czekając aż odpowie.

Luna

Popatrzyła na Rivena.
-Nie znam. Ale na pewno jest fajny, to w końcu twój tata.
Popatrzyła na swój naszyjnik od Akity. Nie było jej smutno. Cieszyła się nawet.
-Teraz będzie ci 100 razy łatwiej.

Riven

Spojrzał na jej naszyjnik.
-jest piękny-powiedział a potem spojrzał znów na Lunę.
-Wiesz,Donn to wspaniały tata-rzekł
-a ty jesteś wspaniałą przyjaciółką i cieszę się,że on mnie zaakceptował jako swojego syna,uszczęśliwił mnie.Również się cieszę,że mam Ciebie za przyjaciółkę-dodał i złapał Lunę za łapkę.
-Tobie też dzięuję że mnie zaakceptowałaś.

Luna

Luna popatrzyła za Rivenem. Fajnie było mieć przyjaciela. nawet jesli nie ma sie rodziców.

Riven

Wrócił się i usiadł znów naprzeciw Luny.
-Jednak jeszcze nie idę-powiedział.
Patrzył na Lunę,a potem się rozejrzał i rzekł-pięknie tu.
-Podoba Ci się to miejsce?-zapytał-mnie bardzo-spojrzał na Lunę.

Luna

-No- przytaknęła Luna. -To jedno z moich ulubionych miejsc. Tu prawie nie ma drzew i zawsze widac całe niebo- popatrzyła wysoko do góry zadzierając głowę, że aż przewróciła się na plecy. Zaśmiała się.