Polanka

Reneesme

Satsu otworzyła leniwie oczy i skierowała je na nowoprzybyłą. Hm, była dość nieokrzesana.. świetnie! Bardzo w typie wadery. Mierzyła jej sylwetkę z szalonym uśmieszkiem na pysku.

Maryse

Spojrzała kątem oka na wilczycę, która gapiła się na nią z dziwnym uśmieszkiem. Podniosła łeb, obejrzała ją dokładnie i... na jej pysku wymalował się prawie taki sam uśmiech. Machała energicznie ogonem w tę i spowrotem.

Reneesme

Satsu była z pewnością wariatką, o czym wszyscy wiedzieli. Jednak ona lubiła być taka, jaka była. Machnęła dziwacznym ogonem i prychnęła pod nosem. Wciąż nie odrywała wzroku od nowoprzybyłej.

Maryse

Przez chwilę wilczyca wydawała być się taka... inna niż wszystkie ? Sama nie wiedziała jak to określić. Ale cóż... pozory mylą. Ogon nie latał już machinalnie w tę i spowrotem, jedynie końcówka lekko się poruszała. Uśmiech nadal był na jej pysku, ale słabszy i jakby wymuszony. Nie zpuszczała wzroku z brązowej wadery.

Reneesme

Nie miała zamiaru odwracać wzroku, a wręcz przeciwnie, chciała sprowokować waderę. Ogon przecinał lekko powietrze, a ruchy były płynne. Zastrzygła jedym uchem i nie wiadomo z czego, zasmiała się głupawo. Wader wydawała się być zainteresowana szaloną Sat.

Maryse

Przekrzywiła lekko łeb nie odrywając wzroku od wilczycy. Otworzyła pysk już chcąc coś powiedzieć, ale zaraz go zamknęła. Domyśliła się o co chodzi waderze, przynajmniej jej się tak zdawało. "To tak się bawimy..." - pomyślała i uśmiechnęła się cwaniacko. Łapą zaczęła grzebać w ziemi.

Sammaria

Weszła.
Położyła się na pobliskiej skale.Nudziło się jej.Czekała na przyjaciółkę z którą się tu umówiła.Położyła łeb na łapach i rozmyślała.

Fedorra

Przybiegła , cała w skowronkach , kiedy zobaczyła swoją przyjaciółkę uśmiechnęła się do niej i powiedziała : - Cześć ! Co u Ciebie ? - zapytała . Usiadła koło niej i czekała na odpowiedź.

Sammaria

Sammaria zasneła.Nie słyszała swojej przyjaciółki.Gdy się obudziła jej już nie było.Wstała i w strone wodospadów.

Getsu

Getsu przybiegł cały uśmiechnięty i zauważył owieczkę, która leżała na polanie. Wilk zaczaił się, a później skoczyła na nią i tak zdobył 30 kości.

Omega

Omega przyszła i usiadła. Rozejrzała się, jej wzrok zatrzymała się na Getsu. Wstała i podeszła go niego.
- Hejka. Co tam? - powiedziała uśmiechnięta.

Getsu

- Nic - odpowiedział Gestu. Patrzał na Omegę. Usiadł na kamieniu i wpatrywał się w trawę. Wilk nie lubił różnych, rzeczy, a w tym była wpatrywanie się w trawę z nudów.

Omega

Omega spojrzała na Getsu.
- Muszę już iść. Pa. - powiedziała i poszła.

Nivera

Zza horyzontu zaczęła wyłaniać się czarna plamka. Powoli przesuwała się na przód przybierając na rozmiarze. To Nivera zmierzała obojętnie na polankę. Rozejrzała się. Widziała kilka wilków, ale poszła nieco dalej - nie interesowało jej dziś niczyje towarzystwo. Kiedy odeszła kawałek położyła się na trawie i pochyliła głowę. Nareszcie miała okazje odpocząć - jakby nie było, bardzo tego potrzebowała. Czuwała.

Azura

Azura przyszła na polankę, rozglądając się za ciekawym miejscem. Znalazła! Niestety było one zajęte przez innego wilka, mimo wszystko Azura podeszła i zapytała.- Mam nadzieje że nie przeszkadzam Ci moją obecnością?- Na jej twarzy pojawił się wredny uśmieszek.

Nivera

Jej ucho zastrzygło, podniosła wzrok i zmierzyła nim wilczycę. Bez skrupułów wierciła nim w jej twarzy. Czy taki wzrok mógłby być krępujący? Skądże..
- Nie tylko obecnością - rzuciła przez westchnięcie, odwracając wzrok przed siebie.
- Co mi tam, siadaj.. wszystko mi jedno - dodała po chwili i podniosła swój tyłeczek w celu rozciągnięcia się. Usiadła i ziewnęła. Zjadłaby coś.. tylko co? Sarny i jelenie raczej tędy nie chodzą.. za dużo wilków.. Trudno. Głodna będzie.
Spojrzała na Azure, jej oko błysło.
- Swoja? - mruknęła podejrzliwie. W sumie nie oczekiwała na odpowiedź. Nikt nie był swój. Nikomu nie potrafiła zaufać.

Azura

-Swoja? Nie do końca rozumiem pojęcie swoja. Każdy może Cie zdradzić, oszukać czy też zabić.- Na słowo zabić wilczyca zobaczyła w trawie szczura którego postanowiła upolować. Podkradła się cichutko... i CIACH! Wilczyca wróciła na swoje miejsce nie robiąc wielkiej draki z upolowanej zwierzyny.Spojrzała na wilczyce i tak jakby od nie chęci rzuciła.- Jestem Azura i upolowałam szczura.-Uśmiechnęła się szyderczo na samą myśl o zjedzeniu tej że zdobyczy.

Nivera

Zmierzyła ją wzrokiem. Po co mówiła jej coś co wiedziała doskonale? Zawiodła się już na tylu osobach, że nigdy nie będzie zdolna zaufać.
Spojrzała na polującą wilczyce.
- Gratulacje! - rzuciła ironicznie machając ogonkiem i robiąc minę na wesołego szczeniaczka. Po chwili znowu spoważniała.
Wstała. Czuła jakby coś się zbliżało. Niepewnie podniosła ucho i obserwowała nerwowo otoczenie. A może to tylko cieczka? (XD) Po chwili się uspokoiła. Może to jakaś sarna biegła za polaną..
-Nivera - przedstawiła się podchodząc do wilczycy. Stała i krążyła patrząc na okolice. Pomimo wszystko te tereny nadal były jej obce..
Zauważyła kilka kruków. Wyglądały tak dumnie okryte płaszczem nocy. Podeszła powoli, w sumie, to się skradała. Rzuciła się i złapała ptaszysko w pysk. Żyło dopóki wilczyca nie zacisnęła zębów - gruchot kości biednego zwierzęcia i dźwięk wychodzących na wierzch flaków był niej melodią! Usiadła i zaczęła konsumować zdobycz.

Azura

Słodko-powiedziała rozszarpując szczura łapą, bez żadnej reakcji, tak sucho, oschle.- Więc zwą Cię Nivera.-Azura zjadła szczura i oblizała pysk z krwi owego zwierzęcia i zaczęła się zastanawiać czy właśnie sprawiła ból jakiemuś młodemu szczurkowi szukającemu matki która właśnie została pożarta przez wilczyce.- Jak myślisz Nivero, czy nas też ktoś tak pożre?-Azura zapytała nie ze strachu, ale od czasu do czasu ma ochotę na chwile refleksji, nie wiedziała dlaczego, ale wybrała Nivere jako swoją rozmówczynie.

Nivera

Rozszarpywała właśnie skrzydło kiedy wilczyca zaczęła mówić.
- Możliwe - rzuciła na pytanie retoryczne dotyczące jej imienia. Niektórzy świetnie kłamią.. może właśnie ona? Nikt tak naprawdę nie jest szczerym.. szczerym bezinteresownie..
Azura zadała dość refleksyjne pytanie. Nivere nieco zaskoczyło - sama kochała snuć refleksje, ale zazwyczaj z nikim się nimi nie dzieliła.
- Ciężko powiedzieć. Zjeść? Za duże jesteśmy. Ale zniszczyć się da.. nawet nie w sensie fizycznym.. psychicznym.. chodź moja dusza tak czy siak doznała całościowej destrukcji.. z nią chyba się już nic nie da zrobić.. - powiedziała cicho patrząc w ziemię.. po chwili zamyślenia ponownie zaczęła jeść. Skończyła. Wcale nie poczuła się syta.. kruk.. co to jest..