Stara polana

Rosity

-Aha...? - mruknął, nie rozumiejąc ani słowa. Ale znał zabawę w butelkę - dzięki Bogu.
-No... Zależy, o jakie ,,tu'' ci chodzi. Tu-do tej krainy, czy tu-konkretnie w to miejsce? - mruczał, patrząc na szary kamień leżący w środku kręgu.
Spojrzał po pozostałych zawodnikach. Uśmiechnął się do Mizu i mrugnął doń.

Mizu

A ona 'jeździła' wzrokiem po zebranych, tak z nudów... Po prostu nic nie było do roboty. Choć w sumie... mogłaby pójść spać? Ostatnio była trochę zmęczona więc co w tym złego? Ale tak specjalnie zasypiać to w sumie... niezbyt na miejscu. Chyba, że powiedzieć, że to przez przypadek. Niee, będzie się trzymać. Natrafiła na Rosity i lekko się zdziwiła gdy ten do niej mrugnął. Przekrzywiła lekko łepek i uśmiechnęła się dość... kłopotliwie. Odwzajemniła mu uśmiech, jednak nadal niezbyt rozumiała jego zachowanie. Nie znali się, no ale okej ...

Viktoria

Viki podniosła się i podeszła do Mizu. - Widzę, że się nudzisz. Może się poganiamy? - Zaproponowała. Uwielbiała biegać. Była szybka i zwinna. Dlatego też była dobra w polowaniach. I znowu się rozkojarzyła. Poczuła zapach zwierzęcia. Ale nie miała ochoty napolowanie, więc została przy Mizu.

Samuerian

Jael także poczuł zapach zwirzyny, lecz zignorował to. Nie był głody. Zauważył, że Viktoria podeszła do Mizu. Ale nie szedł za nią. Podszedł do Ady i Lei.
- Hej, dziewczyny. - rzekł. - Co tam u was słychać? - spytał. Po chwili spojrzał w oczy Lei. - Nie zamartwiaj się już nimi - niedbałym gestem wskazał na Schatta i Shinrę.

Lea

- Dobra... - powiedziała Lea smutno. Znowu straciła cały humor. - Postaram się. - rzekła i odeszła kawałek. Nie chciała już słuchać słów pocieszenia. Pdeszła do Setha.
- Cześć - rzekła. - Nie wiem czy zdążyliśmy się lepiej poznać. Jestem Lea. - uśmiechnęła się delikatnie. Nie miała już z kim pogadać.

Alliance

Yuki poczuła się teraz totalnie zignorowana. A jeszcze była przybita sentymentami i tym, że nie rośnie. Kiedyś jej to nie przeszkadzało, ale teraz, widząc te wszystkie miłostki, rosnące szczeniaki wpatrzone w swą świetlaną przyszłość, poczuła się osobliwie. Wstała i wzięła miśka w zęby. Skacząc jak sarenka nad trawami, stanęła i jeszcze raz obróciła się do szczeniąt, ale posmutniała jeszcze bardziej. Więc poczęła skakać dalej. Wiatr rozwiewał łzy, które mimowolnie staczały się z jej zielonych oczu. Gdy była już wystarczająco daleko, by uważali, że sobie poszła, nie słyszeli jej ani nie widzieli położyła się w trawie i przytuliła do miśka, po czym rozpłakała się na dobre. Musiała wypłakać swoje smutki, była wewnętrznie rozdarta na wylot. Nie chciała płakać. Ale niestety, nie ona decydowała, a jej serce, w tej chwili niczym pokruszony, czysty lód.

Naomi

Spojrzała z pod rzęs na Jaela. - Jak ci się układa z Viktorią?- spytała cicho. PO czym dodała - Dobrze Ci z nią?. - rzekła. Po czym odwróciła wzrok i starała się unikać spojrzenia Jaela.

Samuerian

- No wiesz... - rzekł niechętnie i spojrzał w stronę Viktorii. Ostatnio wydawało mu się, iż to uczucie, które ogarniało go na widok wilczycy zniknęło. Może nie do końca zniknęło, ale gasło. I to szybko. Czyżby to co, szczeniak pragnął po osiągnięciu stało się już nieatrakcyjne? Jael wolał o tym nie myśleć. W końcu był jeszcze szczeniakiem! - Tak. - powiedział. - Dobrze nam się układa. - Nie wiedział czy było to kłamstwo, czy nie.

Naomi

- To super - Skłamała Ada. Nie miała nic przeciwko Viktorii, a tym bardziej przeciwko Jaelowi. Ale wydawało jej się, że tych dwoje nie pasuje do siebie. A nic jej tak nie denerwowało jak nieudane związki.

Samuerian

- Tak... - zamyślił się Jael. O co chodziło Adzie? O co chodziło w jego związku z Viktorią? Od zawsze był podrywaczem, zwykłym, małym podrywaczem. Może długi związek nie jest odpowiedni dla niego. - A dlaczego pytasz? - spytał patrząc z lekkim uśmiechem na wilczycę.

Naomi

- A nic, nic - rzekła Ada. Po czym spojrzała wyczekująco na Shatta. W końcu już długo nie otrzymała od niego ani pytania ani zadania. Zaczęła się delikatnie niecierpliwić. Ale starała się tego nie okazywać zbytnio. Może po prostu bała się tego co Shatt wymyśli... w końcu czy chciała czy nie chciała musiała to wykonać. Dalej czekała na odpowiedź Shatta.

Viktoria

Viki patrzył na rozmowę Jaela i Ady. Wyczuła zakłopotznie "jej basiora". On chyba już jej nie kochał. Viki poczuła smutek. Podeszła do nich i powiedziała - Jael możesz ze mną na stronę? - I podeszła do starego drzewa. - Ty chyba już się mną nie interesujesz, prawda? Powiedz prawdę ja to przeżyje. Już jeden wilk sprawił mi zawód. Moje zycie jest pełne zawodów... - Powiedziała cicho.

Alliance

Yuki gdy już się pozbierała, wstała i spojrzała w stronę Jaela, Viktorii oraz Ady. Dobrze słyszała ich rozmowę, miała świetny słuch. Westchnęła. - Nie jestem sama - szepnęła do siebie, po czym z miśkiem pod pachą podreptała przed siebie, wśród falujących, oziębłych traw.

z.t

Dante de Cossa

- Kogo przyjaźń cenisz najbardziej? - Spytał w końcu. Nie miał pomysłów. Ale pytanie musiało być. Był ciekawy, co Ada odpowie. Czy przyjaźń samicy, czy jakiegoś samca... Ale tego dowiedzą się wkrótce. Wystarczyło czekać.

Seth von Wiegemesser

- Jam jest Seth, a znamy się od czasu tamtego pamiętnego przyjęcia, które skończyło się małym polowaniem. - Rzekł, kłaniając się delikatnie. Mogli sobie o nim myśleć co chcieli, ale niegrzeczny to on nie był. Posądzenie go o coś takiego, byłoby co najmniej dziwne.

Samuerian

Jael spojrzał na Viktorię smutno. Więc wyczuła? Po chwili rzekł niepewnie:
- Ja... ja... ja nie wiem... - na jego twarzy pojawił się smutek. - Nie rozumiem nic z tych uczuć... Nic. Możemy dać sobie jeszcze jedną szansę i... spróbować ponownie...? - szczeniak uśmiechnął się pojednawczo.

Lea

- Aha... - wymruczała Lea cicho. - Jestem Lea w takim razie. Miło mi cię poznać. - rzekła i uśmiechnęła się. Lubiła zawierać nowe przyjaźnie. Spojrzała radośnie na Setha, ale w jej oczach nadal gościł smutek.

Seth von Wiegemesser

- Lecz skąd jesteś damo? Jakaż to kraina była twym domem? - Spytał Leę. Trzeba było podtrzymać jakoś zabawę w butelkę, choć pytania były coraz dłużej zadawane, a odpowiedzi też nie lepiej.

Mizu

Mizu odprowadziła odchodzącą wcześniej Yuki wzrokiem. Cóż atmosfera na polanie nie była byt wesoła... Mizu czuła promieniujący smutek i zakłopotania. I to nie było spowodowane zadawanymi pytaniami, sprawami 'prywatnymi' wilków. Czy powinna tu zostać? Może lepiej pójść i nie przeszkadzać grupce przyjaciół? Może lepiej nie być piątym kołem u wozu? Spojrzała na Viktorię, no dobra... skoro teraz rozmawia z Jaelem to okej. Mizu odeszła kawałek, jednak nie poszła do kółka. Podeszła do jednego z drzew, które stało na granicy polany, a lasu i położyła się pod nim. Pomiędzy wysuniętymi łapami do przodu usadowiła łepek i zamknęła oczy... Nie chciała spać, ale może przyda się do czegoś udawanie tego.

Seth von Wiegemesser

- Ja pochodzę z krainy pięknych lasów i gór, one od urodzenia były mym domem... - Rzekł rozmarzonym tonem. Zawsze będzie pamiętał te malownicze i piękne tereny. Lecz czy kiedyś tam wróci? Tego nie wiedział on ani nikt inny. Przyszłość jest nieznana.