Stara polana

Lemmiki

Mała nie miała oczywiście pojęcia, jakie podejście do szczeniąt ma przybyła na polanę wilczyca, więc jej widok bardzo Lemmi ucieszył. Bez wahania wstała i podeszła do Maxime raźnym, energicznym krokiem.
- Dzień dobry! - powiedziała grzecznie.

Maxime

Ta zaś niechętnie przerzuciła swój wzrok na żółtą istotkę, by charknąć z obrzydzeniem i zaraz też uśmiechnąć, się, obłąkanie wyszczerzyć i przytknąć swój nos do jej niewielkiego noska.
- Do widzenia.
Syknęła przeciągle, nadal się uśmiechając, a na sam koniec odsuwając się od stworzonka.

Lemmiki

Lemmi była niedoświadczona. Nie poznała dotychczas wilka negatywnie do niej nastawionego. Nie bała się więc nieznajomej wilczycy, zamiast tego Maxime wzbudziła w niej tylko ciekawość.
- Dlaczego jest pani taka niemiła? - zapytała, nie tracąc ni krzty pewności w głosie.

Maxime

- Bo nie lubię szczeniąt.
Rzuciła prosto z mostu, przewracając oczami i drepcząc w obcym jej kierunku, ażeby odejść jak najdalej od nachalnego szczenięcia. Myśli jej krążyły na różne tematy, począwszy od jej rodziny, kończąc na jej własnym życiu. Uznała, że lubi być wolną i zniewoloną jednocześnie... Przynajmniej miała zapewnioną ochronę i dom.

Lemmiki

Lemmiki oczywiście od razu ruszyła za Maxime, idąc dokładnie jej śladami.
- A dlaczego? - zapytała. Głupie to było pytanie, ale Lemmi musiała wiedzieć! Utkwiła w wilczycy nachalne spojrzenie, przyspieszając troszkę kroku.

Noire Mower

Coc postanowiła rozejrzeć się po krainie. Gdy spojrzała swoim błękitnym jak niebo okiem w stronę dorosłej i maleńkiej wilczycy poczuła coś dziwnego. Wzdrygnęła się, a po jej plecach przeszedł dreszcz. Zmarszczyła brwi i spokojnym, płynnym, kojącym głosem przywitała się.
-Salut. Je suis nouveau ici et je suis à la recherche d'un guide ou quelque chose comme ce modèle ...-podrapała się niezręcznie po głowie i uśmiechnęła się nieśmiało. 'Pamiętaj, najpierw zrób dobre wrażenie, a potem nękaj'.

EDIT.
|No cóż, minęło już dużo czasu, więc..|

Wilczyca dmuchnęła nosem i machnęła łapą, na znak zniecierpliwienia i nudy. Potem zniknęła wśród krzaków, paproci i cieni.

zt.

Megan

Wśród szeleszczących liści usłyszeć można było chichy szmer. Tup. Tup. Tup. Megan zjawiła się na polanie. Odgarnęła łapą grzywkę i rozejrzała się dookoła. Nie widziała nikogo. Baczne oczy spoglądały to w tą to w tamtą, wypatrując przybyszy. Wow. Rośliny. Prawdziwe rośliny. Nigdy takich nie widziała. Z resztą nie widziała tak wielu rzeczy... Morza, Gór, Oceanów, Lasów, Dolin, Kwiatów, a przecież to było tak wspaniałe.
- Halo. - rzekła cichym zduszonym głosem.
Jednak nikogo nie było.
- Czy jest tu ktoś? - szepnęła pytająco.
Jednak znowu cisza, ta dławiąca, niepokojąca cisza. Wiedziała, że ktoś tu był. Czuła czyjąś obecność. Jakby duchy, duchy roślin, krzewów, natury.
- Halo. - powtórzyła ponownie. - Jestem Meggg..g.g... Megan. - rzuciła pośpiesznie.
Rozejrzała się i zdawało się, że usłyszała cichy głos szepczący "Witaj Megan, witaj.
Wilczyca schowała głowę w śniegu czekając na dalsze wydarzenia.

Akeli

Polaną przedzierała się niska wilczyca o złotej, błyszczącej sierści... Lustrowała ona swoimi bystrymi oczyma wszystko dookoła. Tą wilczycą była Akeli... Szamanka z Wiatru. Akeli szła przed siebie, stawiając delikatnie łapki na śniegu. Szła z gracją... A jej ogon falował leciutko na wietrze. Wilczyca widząc osóbkę chowającą głowę w śniegu. Podeszła do Niej i przekrzywiła lekko głowę w bok.
- Cześć. Co Ty wyrabiasz? Zaziębisz się jeszcze, i co będzie?
Zapytała i wyjęła młodą wilczycę ze śniegu, stawiając ja przed sobą. Akeli usiadła spokojnie na śniegu, machając wesoło ogonem.
- Jestem Akeli.
Przedstawiła się, nie spuszczając młodej z oka.

Viktoria

Delikatny trzepot skrzydeł...
Tak, to Viktoria dalej zwiedza Krainę. Być może to są ostatnie tygodnie, które tu spędza.
Gdy na dole zobaczyła postać żółtej wilczycy uśmiechnęła się szeroko.
O, tak, Ona już wie kto to.
Beta zapikowała w dół i wylądowała obok świeżo upieczonej Bet Wiatru.
- Witaj, Akeli. Cieszę się, że Ciebie widzę. Gratuluję zdania testu i zajęcia miejsca Bety w Watasze Wiatru - powiedziała dostojnie.

Akeli

Wilczyca odwróciła się do Viktorii i podniosła się z miejsca, stając na przeciw Niej.
- Och, Viktoria! Miło mi Cie widzieć i dziękuję bardzo!Cóż Cię tu sprowadza moja droga?
Zapytała z uśmiechem. Czyżby Viki tak samo jak Ona zwiedzała Krainę? Interesujące, interesujące. Wilczyca machnęła wesoło ogonem, uważając żeby nie uderzył młodej wadery za nią ogonem. Czyżby młoda się jej wystraszyła, bo tak zamilkła...?

Viktoria

- Cóż, zwiedzam Krainę. Prawdopodobnie gdy Carly wróci do Krainy, a ja wrócę z Wyprawy... odejdę. Toteż zwiedzam różne miejsca, w których jeszcze nie byłam - powiedziała spokojnie. - A wylądowałam tutaj, ponieważ już od jakiegoś czasu planuję odnowienie sojuszu Wiatr-Woda. Dowiedziałam się, że zostałaś Betą, widząc Cię od razu postanowiłam z Tobą porozmawiać - skończyła.

Akeli

Ach tak, więc to o to chodziło! Wilczyca z lekkim uśmiechem przytaknęła głową.
- Ach... Rozumiem. U nas też Karenaj odeszła... Na razie. A co do sojuszu. No właśnie... Przydałoby się sojusz odnowić... O ile dobrze mi wiadomo.. Ogień i Noc posilają więzi, i dbają o sojusz. A nasz to.. Tak jakby nie istniał. Oczywiście.. Przepraszam z góry, jeśli Cięto uraziło. Ale tak czy owak, trzeba wzmocnić więzi i być jak jedna wataha.
Powiedziała i usiadła, owijając łapy ogonem.

Viktoria

Viktoria zaśmiała się cicho.
- Nie, nie uraziło. Sama tak o tym myślę. No i właśnie mamy ten kłopot. Ogień i Noc to strasznie potężne Watahy, a Woda i Wiatr... No cóż... Niby trochę wilków przybywa, ale jednak większość gdzieś znika. W szczególności Ci starsi. Musi odnowić Nasz sojusz. Ogień i Noc wiedzą, że nie jest z Naszymi Watahami najlepiej. Mogą to wykorzystać. Obie Watahy coraz bardziej rosną w siłę. Może chociaż sojusz Nam pomoże... - westchnęła.

Akeli

Wilczyca uśmiechnęła się szerzej do Viktorii.
- W takim razie.. Masz może jakiś pomysł na wzmocnienie sojuszu?
Zapytała. Ona myślała nad zebraniem na terenach Wiatru, albo Wody. W sensie, nad zebraniem tych dwóch watah. Ale najpierw żeby odbyły się dwa zebrania i omówienie pomysłu i tak dalej. W sensie, że zebranie Wiatru, i Wody. A następne zebranie byłoby połączeniem tych dwóch watah.

Megan

- Pppppani jest Betą? - zapytała. - A ma pani jeszcze jakąś rangę? - uśmiechnęła się.
Zbliżyła się do Akeli i spojrzała w jej błękitne oczy.
- Jestem Megan. - podniosła dumnie głowę. - I w przyszłości chciałabym zostać szamanką, tylko, że muszę znaleźć kogoś kto pomoże mi się jeszcze więcej nauczyć. - dodała po chwili.
Niby nieładnie jest przerywać, ale no cóż.

Akeli

Wilczyca spojrzała na Megan i się do niej uśmiechnęła.
- Tak.. Jestem Betą i Szamanką. Bardzo cieszę się z tego, iż jest pewna osoba, która interesuje się szamaństwem. Wiesz... Mogłabym.. Pomóc Ci w nauce. I jestem Akeli, niezmiernie miło mi Cię poznać. I nie mów na mnie :Pani", bo się dziwnie czuję.
Powiedziała i machnęła puszystą kitą, patrząc wyczekująco na to, co mała powie na ten temat.

Eskarina

Tu Megan
- Naprawdę? - wilczyca uśmiechnęła się. - Dziękuję pa...Akeli. - natychmiastowo się powstrzymała.
Om, nom, prawdziwa szamanka! I zgodziła się ją uczyć. Już kiedyś zastanawiała się, co jest jej największym skarbem. Niegdyś, myślała, że są nimi marzenia, lecz teraz zrozumiała, że są też nimi osoby, które pomagają nam je spełniać. (co to? Mogłoby nawet do cytatów pójść)

Akeli

Wilczyca widząc radość Megan, aż się szerzej uśmiechnęła. Widząc radość innej osoby, na jej pyszczku pojawiał się uśmiech. Taki cholernie duży, szczery uśmiech. Wspaniałe było to, jak jedna błahostka (ważna dla osoby, która jej pragnie), potrafi sprawić taką radość. Szczerze mówiąc... Gdy Akeli to widziała to od razu jej się humor poprawiał. Lubiła gdy ktoś się cieszył, nawet z małych rzeczy.
- Mhm... Ależ nie ma za co, skarbie. Przyjemność z mojej strony! Od kiedy chciałabyś zacząć?
Zapytała.

Viktoria

Viktoria uśmiechnęła się pod nosem. Ach, Akeli... Zauważając, że Megan nie odpowiedziała jeszcze na pytanie Szamanki, głos przejęła Magiczka.
- Najlepiej byłoby zrobić jakieś organizacyjne zebranie. Mogłybyśmy połączyć nasze Rady, aby były one taką... jedną Radą. O, Radą Naszego sojuszu. Aktualnie zdaję test na Alfę, więc gdy tylko skończę może się spotkać. Co ty na to? - zapytała spokojnie.

Akeli

Wilczyca uśmiechnęła się do Viktorii.
- Oczywiście, oczywiście. Nie widzę żadnego problemu... Na razie w Wietrze przeprowadzana, albo raczej.. Zaczęła się obrada.. Więc jak się tylko ona skończy, to podeślemy do Ciebie Naszą Radę.
Powiedziała do wilczycy, uśmiechając się miło. Viktoria będzie alfą? Jej, to wspaniale!