Stara polana

Carly

Wilczyca uśmiechnęła się zadziornie, spoglądając mu figlarnie w ślepka. Gdy ten otulił jej ogon, nieco uścisnęła go tą tylną kończyną, jakby dając mu poczucie bezpieczeństwa, nieme zdanie "jestem tu i będę". Gdy ten jej o to spytał, przez chwilę zastanawiała się, co miał na myśli. Ech, starośc, nie radośc. Chociaż ona właściwie stara nie była, ale przecież tak się mówi! - Po prostu lubię szczenięta - mruknęła, unosząc jedną brew i lekko cofając łeb do tyłu, przez co jej zadziorna grzywka opadła jej na pyszczek, niemal całkowicie go zasłaniając.

Taharaki

Uśmiechnął sie pogodnie, słysząc słowa swojej lubej. Skinął ze zrozumieniem łbem.
- Rozumiem, moja droga - powiedział wesoło, po czym jednak entuzjazm jego jakby znacznie przygasł. Wziął głęboki oddech, po czym spojrzał prosto w ślepia dawnego dowódcy szpiegów. Pokręcił w milczeniu łbem, jakby w niemej oznace niezadowolenia uderzając ogonem o podłoże. Czas na test. Pewnie najtrudniejszy jak dotąd. Jego bursztynowe oczy na moment jakby utraciły blask, a odmalowała się w nich niebywała powaga, wyraźnie sygnalizująca o randze kwestii, która wyraźnie zaprzątała jego umysł.
- Wybacz mi, kochana, ale muszę znikać. Mam pewne obowiązki do wypełnienia. - Wyjaśnił, wcale niespiesznie podnosząc cielsko z podłoża. Obdarzył Betę jeszcze jednym, całkiem przelotnym wejrzeniem jasnych oczu, po czym wraz z głośnych westchnięciem, które uparcie dobyło się z jego krtani, ruszył przed siebie - prosto w stronę terenów watahy. Nie odwracał się, nie zastanawiał nad reakcją ukochanej. Nie chciał, by jeszcze trudniej było mu ją opuścić. Kroczył ciężko, niespiesznie, choć jakieś oznaki zdenerwowania raz po raz targały jego ciałem. Asmodeusz usiadł na jego barku, jakby usiłując dodać mu otuchy. Przez pysk basiora przemknął krótkotrwały grymas zadowolenia, kiedy poczuł nieme wsparcie niedużego kompana.

zt.

Carly

Wybacz że tak długo O>o

A jego luba chciała, by jeszcze tu został! O, kochany, gdzie odchodzisz? Nawet nie powiedział, gdzie idzie.. No cóż, widocznie obowiązki faktycznie wzywają. Carly sama już dawno nie była wzywana przez Starszyznę czy władze Wody.. Czy tam się w ogóle coś dzieje? Co robi Viktoria? I.. i reszta władz? To wszystko dopiero teraz weszło jej do głowy. Wcześniej cieszyła się tylko tym, że widzi dawno nie widzianego ukochanego, który właśnie ponownie odszedł. Może czas się nad tym zastanowic.. Bez większego ociągania pomyślała, że nic tu już po niej, bo co ma tu do roboty? Rozłożyła skrzydła i cisnęła nimi o powietrze, wzbijając się w przestrzeń.

zt.

Inugami

Inugami właściwie nie wiedział, co tutaj robi, ani jak się tutaj znalazł. Czuł jedynie pustkę, widział ciemność i słyszał swój miarowy oddech. Jednak z chwili na chwilę coraz więcej zdawało się do niego docierać ze świata zewnętrznego. Odgłosy życia, szum wiatru, szelest liści i traw. Nie mógł się ruszać, jego ciało wydawało mu się wolne od wszelkich trosk i niepotrzebnych rozkazów z zamroczonego umysłu. Pozostawał w takim stanie, nie zdając sobie sprawy, że leży na polanie, jako mały szczeniak i wygląda, jakby spał. Bardzo mocno, zwinąwszy się w kulkę i z całej siły zaciskając powieki.

Morte

//Wybacz, że teraz. Ale wyłączali u mnie 6 razy prąd i za każdym razem post kaput..//

Jakaś dziwna sylwetka wyłoniła się zza krzaków. Rzecz jasna, była do nasza zadumana Morte. Kroczyła pewnie, a łeb miała uniesiony ku górze. Czyżby znów uważała się za lepszą? Zapewne tak, ale teraz nie jest to istotne. Przystanęła na chwilę, zaciągnęła się powietrzem i westchnęła ciężko. Wyczuła tu jakąś dziwną woń, zapewne drugiego wilka. Rozglądnęła się dookoła, lecz nikogo nie ujrzała. Dziwne. Podrapała się po łbie i powoli ruszyła przed siebie. W końcu zmrużyła ślepia i dostrzegła coś w oddali. Momentalnie dobiegła do ''tego czegoś''. Leżał tam młody wilczek, skulony. Obeszła go kilka razy, lecz jej kroki były niepewne. W pewnej chwili przystanęła.
- To zwykły, niewarty mojej uwagi, szczeniak.- pomyślała, przewracając oczami. Jednak głęboko w swym paskudnym i lodowatym sercu poczuła mocne ukłucie. Poraz kolejny westchnęła. Zrobiło jej się żal, małego wilczka. Podeszła do niego i przysiadła na zadzie, a następnie wzięła jego małe ciałko w łapy, uśmiechając się przy tym lekko.
- Hej mały.- powiedziała do niego, nieco czule? Można tak powiedzieć. Delikatnie pogładziła go po łebku, czyżby spał? Nie była pewna.

Inugami

Głos. Nieznany mu głos dobiegający z zewnątrz. Inugami otworzył oczy i tym razem mu się udało. Ujrzał wilczycę, która przypatrywała mu się z uczuciem, którego nie znał. Szczeniak poruszył mięśniami, rozluźniając spięte ciało. Nie miał pojęcia, gdzie był, ani kim była ta wilczyca, która go trzymała. Szczeniak w pełni rozchylił powieki, spoglądając na Morte.
- Kim jesteś? - zapytał niepewnie, cichym, dziecięcym głosem.

Morte

- Ja jestem Morte.- powiedziała spokojnie, gdy młody zadał jej pytanie. Uśmiechnęła się lekko, choć było to ledwo widoczne.
- A ty?- spytała, unosząc brew ku górze, oczywiście jeżeli w ogóle takową wilki posiadają. Przekręciła łebek na bok, przyglądając się basiorowi. Ciekawe kim był, ale Morte poczuła do niego jakąś więź.

Inugami

Wilczek wyswobodził się z łap wilczycy i stanął obok niej, obserwując uważnym spojrzeniem. Pytała o jego imię, prawda?
- Jestem Inugami - odpowiedział, tym samym cichym głosem, który jednak nie był już tak niepewny jak na początku. Na pyszczku szczeniaka nie gościły żadne większe emocje, jedynie uprzejme zainteresowanie obecnością wadery w tym miejscu.

Morte

- Nigdy wcześniej cię tu nie widziałam. Skąd jesteś?- spytała, strzygąc uchem i prostując się. No fakt, nigdy go nie widziała, a i imię miał bardzo oryginalne. Przekręciła lekko łeb, nadal z ciekawością przyglądając się młodzieńcowi.

Inugami

- Nie wiem - powiedział, nie do końca zgodnie z prawdą. Znał swoją naturę, jednak nie lubił zbytnio opowiadać o niej nowo poznanym wilkom. W sumie to nikomu jeszcze nie powiedział, czym tak naprawdę jest. I miał nadzieję, że tak pozostanie, na wieki wieków... No, może nie aż tak długo. Ale póki co nie miał kandydatów na wysłuchanie jego tajemnicy. - Gdzie ja jestem? - zapytał, rozglądając się po polanie. Wyglądała normalnie. Czyli jednak ma szczęście.

Morte

- Nie wiesz?- powiedziała, lekko zaskoczona tym wszystkim.
- W krainie wilków. - powiedziała spokojnie i machnęła lekko ogonem.
- A w ogóle, przynależysz do jakiejś watahy?- spytała po chwili. Ciekawił ją ten wilk, był jakiś inny? Ale dlaczego? Może dlatego, że nie może się tutaj na razie odnaleźć? Pewnie dlatego.

Inugami

Szczeniak pokręcił głową przecząco.
- Nie należę nigdzie - odpowiedział, wciąż rozglądając się ciekawie po polanie. Kraina wilków. W sumie się zgadzało. Był wilkiem, prawda? Przynajmniej w pewnej części. - Są tutaj watahy? - zapytał z zainteresowaniem, jednak jego pyszczek nadal nie ukazywał większych uczuć. Ale co nieco dowiedzieć się o tym miejscu można.

Morte

Jej uśmieszek, niczym na zawołanie, zniknął, a w zamian za niego, pojawiła się powaga.
- Owszem. Jest wataha Ognia, Nocy, Wody i Wiatru.- wyliczyła mu, a na koniec mlasnęła. Skoro nie należy do żadnego stada, zapewne jest samotnikiem, czyż nie?
- No i są jeszcze samotnicy, którzy wiodą żywot na własną łapę.- dodała. Pytał o stada, fakt, ale jak już Morte zacznie opowiadać, to więcej i więcej.

Inugami

- Aha - odpowiedział szczeniak, przenosząc wzrok na niebo. - Więc ja jestem samotnikiem. A pani? - spytał Morte, zerkając na nią wielkimi oczami, w których malował się ślad zainteresowania. Aż cztery watahy, tak? W przyszłości może zastanowi się nad wyborem którejś z nich, jednak na razie woli zbadać całą sytuację i pozostać na uboczu, zanim pozna wszystko dokładniej i będzie gotów do podejmowania takich decyzji.

Morte

- Ja przynależę do Ognia.- odpowiedziała na pytanie samca. Wlepiła swe miodowe ślepia w jeden punkt i tak już pozostało. Huhm, niezręczna cisza, jak ona tego nie lubiła, szkoda gadać.
- Masz może tutaj jakąś rodzinę?- spytała, strzygąc uchem, jak opętana. No w sumie była.. Ale w innym znaczeniu tego słowa. Przekręciła lekko łeb, wyczekując ze spokojem odpowiedzi wilka i rozmyślając nad wszystkim. Przypomniały jej się czasy, gdy przybyła do tej krainy, udając złego, a tak na prawdę bojąc się jej i tego, jak ją tutaj ocenią. Teraz takie szczegóły, ma gdzieś. Nie przejmuje się opinią innych na jej temat, a jak jej dobrze nie znają, jednakowoż obgadują, powinna im chyba pogratulować.. Tak najłatwiej. Prychnęła cicho, powracając do rzeczywistości, przenosząc z wolna swój wzrok na basiora. Oblizała kły i cóż? Nic już nie zrobiła, zwyczajnie patrzyła i wyczekiwała odpowiedzi.

Inugami

Szczeniak przecząco pokręcił głową. Nie, nie miał nikogo bliskiego, co jeszcze bardziej utrwalało go w zastanawianiu się, jak właściwie trafił do tej krainy. Może to siły wyższe, o których nie miał pojęcia, go tu przyprowadziły, może coś innego. Albo po prostu lunatykował i jakoś znalazł się na tej polanie. Był dzieckiem, więc tolerował wiele rzeczy, bez zastanawiania się nad ich przyczyną i głębszym sensem.

Morte

I kolejne ukłucie w serce. Zrobiło jej sie na ponów szkoda szczeniaka, nie mógł się tutaj odnaleźć, chyba. Oj Morte, nie rozklejaj się! Westchnęła cicho.
- Jeżeli chcesz, mogę się tobą zaopiekować.. - zaczęła, przyglądając się wilkowi.
- W dwójkę jest raźniej. A skoro ty jeszcze tej krainy tak dobrze nie znasz.- dodała. No tak, ona wcześniej też wiodła samotny tryb życia, który na prawdę może się znudzić..

Inugami

Szczeniak zdziwił się wielce i było to pierwsze wyraźne uczucie, jakie zarysowało się na pyszczku młodego.
- Mną? - wolał się upewnić, ale zaraz go olśniło. No tak... Przecież Morte nie ma pojęcia, że nie jest zwykłym szczeniakiem. Gdyby się dowiedziała, na pewno znowu zostałby samotny, tak jak to zwykle bywało. Musi za wszelką cenę dopilnować, aby nie dowiedziała się o jego prawdziwej naturze.

Morte

- Hmm.. A widzisz tu kogoś innego, prócz nas?- spytała i uśmiechnęła się krzywo. Oj Morte, Morte, z ciebie straszna ''mama'' się robi. Zastanawiała się przez chwilę i doszła do wniosku, że ona również nie wyjawi swojego ''sekret''? Można to tak nazwać, uznajmy zwyczajnie, że jest zwykłym Tropicielem i wystarczy.

Inugami

Szczeniak usunął wyraz zdziwienia ze swojego pyszczka, zaś przywołał po raz pierwszy szczery uśmiech.
- Dziękuję - powiedział i machnął ogonem. - Nikt jeszcze nie był dla mnie taki miły - dodał. Pewnie dlatego, że widział o jego prawdziwym gatunku. Wyrzuty sumienia pojawiły się na chwilę w główce szczeniaka, kiedy uświadomił sobie, że Morte nie zna i ma nie poznać prawdy o nim. Inugami jednak wyrzucił je z głowy. Gdyby jej powiedział, pewnie zostałby całkiem sam.