Stara polana

Morte

- Oj, nie ma za co.- odparła, patrząc gdzieś w niebo.
- Więc.. Chciałbyś trochę pozwiedzać krainę, albo dowiedzieć się czegoś?- spytała. Ona potrafiła być dobra, jednak trzeba było to z niej wydobyć, potem już idzie łatwo. W jej przypadku, zapewne słabością są szczenięta, ale to już nie jest istotne.

Inugami

Inugami kiwnął głową. Krainę można przecież zwiedzić, zwłaszcza, jeżeli ktoś oferuje nam wycieczkę.
- Chętnie - powiedział do Morte, nie wiedząc jak się do niej wracać. Per pani, czy już na ty? Bo na powiedzenie "mamo", pewnie by się jeszcze nie odważył. Zbyt szybko się to potoczyło, tyle zmian w życiu młodego wilka.

Morte

- Więc co zwiedzamy najpierw? Jakieś łąki, lasy, wodospady, jeziora, pustynie, czy może jakiś sklep? Co tylko chcesz.-tak wiele pytań, a tylko jedno miejsce do wyboru, uh. Morte faktycznie go polubiła, sama nawet nie wie dlaczego. Może to dawne i nie znane jej już uczucia współczucia i żalu wróciły? Możliwe, nawet bardzo.

Inugami

Inugami rozmyślał, jednak zbyt wiele obiektów padło, żeby mógł się jednomyślnie zdecydować.
- Nie wiem... - powiedział. Przekazał wybór Morte, gdyż sam miał zbyt duży mętlik w głowie wywołany wrażeniami ostatnich dni, aby teraz rozmyślać nad tym, co chciałby zobaczyć w nowej krainie.

Morte

- Hmm.. Więc może pójdziemy nad jakieś jezioro, a później na jakieś ciastko, czy coś?- spytała, podchodząc do samca i poklepując go lekko po ramieniu. Inugami był spokojny i opanowany, czego Mordeczce w dzieciństwie bardzo brakowało. Choć Morte stara, mogła się nauczyć czegoś od niego. Tylko czego? A i pokory! Której jej brakowało, z resztą, wiele rzeczy jej brakowało. Przyglądała się mu z uwagą. Był dla niej jak ten syn, którego nigdy nie miała..

Inugami

Szczeniak kiwnął delikatnie głową. Mogło być i tak, nie widział jeszcze żadnego jeziora w tej krainie, a ciastko w istocie by spożył, najlepiej takie z kremem, owocami i czym się jeszcze da... Niestety, nigdy mu nikt ciastka nie dał, a szkoda, bo cieszyłby się widokiem szczęśliwego, zajadającego szczeniaka. Inugami wstał i spojrzał na Morte.
- Chodźmy - powiedział.

Morte

- To trzymaj się blisko, bo droga nie jest za ciekawa.- powiedziała obojętnie do młodego, choć tak na prawdę cieszyła się. Wszystko zaczęła ukrywać pod maską. Pokaże mu, co sądzi o tym jeziorze i ostrzeże go. Chyba już większość wie o jakie chodzi. Tak tak, JZ, to niby ''zaczarowane'', rzygać się już nim chce.. Mlasnęła głośno i zaczęła iść przed siebie. Kroki stawiała małe, a tempo nie było szybkie, chciała żeby Inugami nadążył. Kilka mrugnięć okiem, a je już tu nie było.

zt. (Tutaj c;)

Inugami

Inugami kiwnął głową. Łatwo powiedzieć "nieciekawa", skoro szczeniaka interesowało wszystko, co nowe w tej krainie. Podreptał za Morte, jak zaczarowany, uważnie obserwując wszystko, co mijali po drodze i wykazując ogromną fascynację nowym miejscem zamieszkania. Nie miał pojęcia, gdzie wilczyca go prowadzi, ale był szczęśliwy, że ją poznał, w końcu bowiem miał kogoś, kto się nim zajmował.

zt.

Lunatria

Przybyła w to miejsce wolnym krokiem. Rozejrzała się dookoła. Polana wydawała jej się oazą spokoju. Na środku polanki rosły dwa drzewa. Wyglądały na bardzo stare. Wadera podeszła do drzew i usiadła pomiędzy nimi. Słońce prześwitywało przez ich korony. Wilczyca przymknęła oczy. Ten klimat tak różnił się od pogody którą znała z dzieciństwa...I choć wielkimi krokami nadchodziła zima, nadal było jej tu jakoś tak...za ciepło.

Zed

Samiec przybył w to miejsce bez jakichkolwiek powodów. Kraina zdaje się być teraz mniej bezpieczna, a pogoda nie wydaje się być wcale lepsza.
Polany były jednak czymś innym, jakby odrębnym elementem wszystkich miejsc w jakich ów basior miał okazję się znaleźć.
Rozejrzał się niepewnie, ale nadal szedł przed siebie. Chyba nawet nie zauważył, iż znajdował się tu inny wilk pomiędzy drzewami. Położył się na ziemię jakby nigdy nic i głośno westchnął.

Lunatria

Wilczyca zastrzygła uszami. Z pod półprzymkniętych powiek ujrzała jakiś cień. Otworzyła oczy. Ów cieniem był nieznany jej czarny wilk. Nieznajomy zbliżył się do drzew i legł na ziemi. Wadera obserwowała go kątem oka. Zastanawiała się jak zacząć rozmowę. A może w ogóle nic nie mówić? Być może ów osobnik poszukiwał samotności, spokoju? Postanowiła zaczekać, aż basior zrobi pierwszy ruch. O ile zechce...

Zed

Leżał tak na plecach i szczerze powiedziawszy nic mu się nie chciało. Pogoda nieco uprzykrza mu życie, lecz co poradzić... Trzeba przeboleć najgorsze.
Odwrócił pysk ku waderze i rzucił w jej stronę życzliwy uśmieszek. Dziwne, że dopiero teraz ją zauważył, mimo, iż wcześniej tamtędy przechodził. Urodzony myśliciel z tego Mort'a, nie ma co.
Nie wstawał jeszcze z miejsca, może nie był mile widziany w towarzystwie tejże samicy, ale grunt, że ją przyuważył i dał życzliwy znak, chociaż z drugiej strony, mógłby ruszyć swój leniwy zad i zagadać? Nah... Chyba uśmieszek był wystarczający...

Lunatria

Odwzajemniła uśmiech. W jej wydaniu był trochę nieśmiały, ale cóż poradzić? Taka właśnie była. Od maleńkości.
Wyciągnęła się na trawie. Położyła uszy i lekko zamachała ogonem. Ot, taka oznaka zrelaksowania. Lekko wystawiła język. Nie było to oczywiście znakiem drwiny. Wilczyca nie mogła opanować tego odruchu. Nie ten klimat...

Zed

Ileż to można się bawić w gestykulowanie... Wstał powolutku i ruszył w stronę wadery. Dość ciekawie wyglądała, toteż znajomość z nią mogła nieco poprawić humor basiorowi, ale nie, żeby wykorzystywał w ten sposób jej osobę. Po prostu nie miał do kogo zbytnio pyska otworzyć.
- Witaj. Zwą mnie Mort. Jestem wojownikiem z Watahy Ognia. - przedstawił się nawet z tytułem. Cóż... Tak już miał, żeby nie było potem niedogodności.
Uśmiechnął się ponownie, lekko machnąwszy swym czarnym ogonem. Ciekaw był reakcji samicy.

Lunatria

Wilczyca powróciła do pozycji siedzącej. Z uśmiechem wysłuchała wypowiedzi basiora. Skłoniła lekko głowę.
- Witam, Morcie wojowniku Ognia. Jestem Lunatria. Na razie bez tytułu. - uśmiechnęła się.

Zed

Tytuł to tylko dodatek do przedstawienia się, jego zaś nie był aż tak wysoko postawiony...
Mimowolnie mrugnął ślepiami i usiadł obok Lunatrii. O czym by tu z nią porozmawiać? Jakoś nie miał weny na rozmowę, ale skoro już podszedł i zagadał to głupio by to teraz wyszło, gdyby nagle poszedł sobie w siną dal... Musiał wymyślić coś ciekawego... Coś co będzie interesujące, a zarazem możliwe do znalezienia wspólnego języka.
Wolał na razie zaliczyć wstępne informacje, nie chciał wydać się egoistą czy coś w tym stylu...
- Co u Ciebie słychać? Długo już przebywasz w tej krainie? - zarzucił pytaniami, by dowiedzieć się czegoś więcej o tejże waderze.

Lunatria

- Och, nic ciekawego. Na razie zajmuję się poznawaniem tejże krainy i jej mieszkańców. Jestem tu bardzo krótko, bo zaledwie miesiąc. Dotychczas spotkałam tylko jedną wilczycę oraz Ciebie. - powiedziała. Skąd w niej ta otwartość? I czy cokolwiek mówiło to nieznajomemu? Pewnie nie. Cicho westchnęła.

Zed

Nieznajomemu nic to nie mówiło. Zapewne jeszcze nie miał okazji poznać bliżej Lunatrii, ale zawsze jest ten pierwszy raz. Mort nie miał nic przeciwko w zawiązywaniu nowych znajomości. Im więcej znał osobników tym lepiej mógł się tutaj czuć. Dziwne? Skądże.
- Rozumiem... Zapewne niedługo Twoje grono towarzyskie się powiększy. Jest tu wiele mieszkańców godnych zaufania, choć ja sam nie znam tutaj każdego z osobna... Szczerze to miałbym przez to mętlik w głowie, bo zapewne począłbym mylić imiona, przydomki itp... - oznajmił, zaś prawą łapą podrapał się po łbie.
- Kim chciałabyś zostać w przyszłości? - zarzucił kolejnym pytaniem. Od kiedy on tyle pytań zadaje? Cóż... Chciał jakoś rozkręcić rozmowę.

Lunatria

- Mam nadzieję... - mruknęła. Z jej nieśmiałością i niewielką umiejętnością nawiązywania znajomości mogło to być trudne. Ale...Pożyjemy, zobaczymy. - Nie wiem. - odpowiedziała na pytanie basiora. - Jak na razie nie widzę siebie w żadnej roli. - przyznała szczerze.

Zed

Samiec nieco się speszył. No cóż... Trochę skomplikowanymi pytaniami obrzucał nowo przybyłą. Chyba najpierw powinna oswoić się z nowym środowiskiem, nawiązać parę nowych kontaktów i może wtedy nakierowałaby się pod względem swej przyszłości...
- Wybacz, nie chciałem być tak bardzo dociekliwy. - mruknął cicho pod nosem, ale wadera bez problemu powinna usłyszeć jego odpowiedź.
Popatrzył się na nią i najwidoczniej się zagapił co też mogło wywołać w niej lekkie zakłopotanie.