Wierzbowa Polana

Burak

Łeb odchylił się do tyłu, po pysku przebiegł kolejny odruch, gdy wargi się skrzywiły. Te wilki są jakieś.. chore? Niedorozwinięte? Jeszcze przez chwilą miała ochotę wypłakać mu się na ramieniu, zaś on, niczym mędrzec z góry Świętej Lamy zaczął prawić jej swoje pie*rzone prawdy o życiu, a teraz - niczym szczeniak bawiła się śniegiem. Idioci everywhere. Po grzbiecie przeszedł mu niemiły dreszcz, wzdrygnięcie. Pośladki marzną, warning. Odchrząknął. Będzie się zbierał, nic tu po nim. Albo sam zgłupieje. Miał nadzieję, że nie było to zaraźliwe ani dziedziczne, gdyby postanowił nieco w krainie zaszaleć i znaleźć parę panien.

Violetta

Komatta

- Może roślinożerców? Z tego co mi wiadomo, często można spotkać wędrujące tam stada saren. Jest okres zimowy, niektóre z nich zaciążyły. Będą łatwiejszym celem patrząc fizycznie, gorzej, że mogą być pod czujną uwagą jelenia. - Zaczęła rozmyślać. Mimo wszystko tak, to było chyba najrozsądniejszym pomysłem jeśli miało się na celu zaspokojenie żołądków dwóch dorastających wilczyc i jednej dorosłej gryficy. Podążyła za wzrokiem Viol, gdy ta spojrzała na Cleo i przez krótką chwilę się jej przyglądała. Przynajmniej dopóki nie wybudziło jej pytanie, na które i tak zareagowała z opóźnieniem.
- Biegać? - Powtórzyła. - Cóż, zdaje mi się, że nie idzie mi to najgorzej szybkościowo, jednak wydaje mi się, że bardziej czuję się pod względem siły.. - Odpowiedziała z uśmiechem i machnęła ogonem, jednym stanowczym ruchem.

Violetta

Siły...Siły...Okej, Kom będzie prowadzić atak. Violka więc spróbuje skupić uwagę stada na sobie, a wtedy Clex i Kom zaatakują wybrane okazy. Czyż to nie wspaniały plan? Wytłumaczy im wszystko na miejscu. Wtedy mogą się zgodzić, lub nie. W każdym razie, Violetta była szeroko uśmiechnięta i po chwili oblizała pysk. - Nie mogę się doczekać.

Karuki

Samica przybiegła w to miejsce z wyraźnym rozbawieniem na pysku. Spojrzała na wschodzące słońce i oblizała sobie pyszczek. Czas sobie coś zjeść. Karuki podbiegła do najbliższego drzewa i popatrzyła w górę na rozległe gałęzie. Siedział na nich wielki czerwony ptak. Wilczyca wyciągnęła swój mały sztylet i rzuciła nim z całej siły w brzuch ptaka. Ofiara wydała z siebie przeraźliwy pisk i padła martwa u stóp Karuki. Samica wyciągnęła sztylet z brzucha ptaka i schowała go z powrotem.

Kalina

Kalina czuła, że to nie będzie taki znowu dobry dzień, jak zwykle zresztą. Pogoda była średnia, nieprzyjemnie się stąpało po resztkach śniegu i w ogóle - wszystko było takie nijakie, jakby koniecznie chciało zanudzić biedną demonicę na śmierć. Wadera westchnęła z ubolewaniem, rozglądając się po miejscu, do którego trafiła - polana, fakt faktem, wierzbowa. Ilość wilków niestety spora, szczególnie samic w dość irytującym wieku lat młodzieńczych, co niespecjalnie przypadło jej do gustu. Zresztą, niezależnie od tego, czy byłyby to dojrzewające samice, czy podstarzałe samce, Kalina tak czy siak nie byłaby zadowolona i niewiele mogłoby się w tej kwestii zmienić. Odpuściła sobie nędzne przywitania, które ktoś mógłby mylnie odebrać jako zaproszenie do rozmowy i przysiadła pod jednym z drzew, specjalnie wybierając jako miejsce spoczynku spory kamień, coby nie odmrozić sobie niepotrzebnie tyłka o zamarzniętą glebę.

Karuki

Gdy Karuki zobaczyła, że nowo przybyła samica siada niedaleko niej to prychnęła tylko pod nosem. Zaraz jednak się opamiętała i zamachała jej końcówką ogona na znak przywitania. Uśmiechnęła się delikatnie i zaraz zaczęła odrywać kawałki mięsa ze swojej zdobyczy.

Kalina

Co miało znaczyć to prychnięcie? Czyżby mała samiczka była niezadowolona z obecności Kaliny? Pfff, jeżeli ktoś ma tu być niezadowolony, to tylko ona! W końcu nie prosiła się o trafienie do szkółki szczeniąt, prawda? A że zmęczenie zbiło ją z nóg właśnie w takiej chwili, cóż... Nie miała na to większego wpływu, w końcu wrażenia ostatnich miesięcy mogły jej nieco osłabić kondycję fizyczną. Nie uszło uwagi demonicy, że młoda spożywa coś, co najprawdopodobniej było mięsem. Szacun, ostatnio coraz częściej widziała wilki jedzące ludzkie żarcie, w dodatku otrzymane w restauracjach za drobną opłatą, podane na talerzu i kto wie co jeszcze... Polowało się chyba coraz rzadziej, prawda? Ona sama niewątpliwie nie chcąc brudzić sobie łapek, wolałaby poczekać aż ktoś zajmie się jedzeniem za nią, zamiast wcinać z ziemi surowe mięcho, zamordowane przed chwilą. Nie, żeby miała coś przeciwko morderstwom, ale rozleniwiła się i coraz wyraźniej było to widać. Kalina westchnęła i zakryła dłonią oczy, mając prawdopodobnie w planach małą drzemkę... Ale sen nie przychodził, a jeszcze jak straci czujność w takim miejscu, to ją okradną...

Karuki

Samica napotkała wzrok samicy. Złapała zębami jeszcze (prawie) całe jedzenie i podeszła do samicy. Rzuciła koło niej posiłek i powiedziała:
- Jak chcesz to bierz... -po czym oblizała się po wargach. Nie znała tutaj dużo wilków. Tak szczerze to nikogo nie znała... Nie chciała żeby dorosła samica zareagowała negatywnie. Coś w stylu: - A co?! Myślisz, ze sama nie umiem nic sobie znaleźć do żarcia?! -nie wchodziło w grę.

Kalina

Samica ze zgrozą spojrzała na martwe zwierzę leżące u jej stóp, a następnie na dojrzewającą waderę, która tutaj to zwierzę przyniosła.
- Po co mi twoje rozkrwawione zwłoki? - zapytała chłodno, niespecjalnie zadowolona z faktu, iż ktoś się nad nią lituje rzucając koło niej jedzenie. Czy może ta mała wzięła ją za bezdomną i chciała nakarmić? Niedoczekanie, w końcu Kali była kwintesencją kobiecności i atrakcyjności, ha! Demonica odwróciła wzrok od martwego ptaka, czy czym tam te zwłoki właściwie były, po czym przeniosła go na młodą samicę, ponownie bacznie obserwując jej osobę.

Karuki

Wilczyca spodziewała się takiej odpowiedzi i sama odpowiedziała:
- Do jedzenia.
Karuki ułożyła się na ziemi i zaczęła polerować swój sztylet. Spojrzała w oczy wadery i przyjrzała się jej dokładnie. Była naprawdę bardzo ładna. Cała delikatnie różowa z zielonymi oczami. Po prostu cud wilczyca!
- Mówił ci już ktoś, że jesteś piękna? -zapytała ze szczerościa.

Kalina

- Jakoś nie jestem głodna - mruknęła samica, wymownie spoglądając na dojrzewającą. Może spokojnie zabrać swoje jedzenie z dala od niej, raczej się nie poczęstuje. Na kolejne słowa wadery, Kalina zdębiała. Oczywiście, że nie słyszała wcześniej podobnych słów, lub puszczała je mimo uszu, nie lubiąc słyszeć od nieznajomych żadnych komplementów. W końcu za dumna była na to.
- Mówił - powiedziała jednak, nadal nie spuszczając z tonu swojego głosu ani trochę chłodu, który tak idealnie do niej pasował.

Karuki

Samica uśmiechnęła się i powiedziała:
- Nie dziwie im się. Jesteś najśliczniejszą samicą na całym świecie! -
Karuki spojrzała na kolorowy ogon samicy i uśmiechnęła się pod nosem, bo przypominał jej ogon jej matki. Tylko ona była pomarańczowa, a nowa samica jest jasnoróżowa.
- Jakby co... Karuki jestem. -powiedziała zadowolona.

Kalina

- Chcesz czegoś? - zapytała Kalina, wiercąc Karuki spojrzeniem swoich zielonych oczu. W końcu, jeżeli nieznajoma obrzucała ją słodkimi komplementami, to raczej miała w tym jakiś ukryty cel. A to co ukryte wydawało się demonicy niebezpiecznie, więc szybko wolała poznać ów cel, zanim stanie się coś złego. Natrętne zachowanie dojrzewającej zaczynało ją trochę irytować, więc wolała szybciej dowiedzieć się, co jest grane i zdążyć jeszcze na popołudniową drzemkę.

Karuki

Samica usiadła i okryła się ogonem. Prychnęła ponownie i odpowiedziała:
- Po pierwsze zaczęłam z tobą w ogóle rozmawiać, bo przypominasz mi moja matkę. Po drugie chciałam aby ktoś poświęcił mi trochę uwagi. Po trzecie chciałam zapomnieć o mojej przeszłości i zacząć tu nowe życie i nowe znajomości. Po czwarte wydajesz się interesująca. -
Spojrzała na kałużę pomiędzy nimi i ponownie prychnęła. Odrzuciła z oczu grzywkę.

Kalina

- Wzruszające. Naprawdę wyglądam na osobę, którą to obchodzi? - zapytała spokojnie, znowu przykrywając dłonią oczy. Chyba nic nie będzie z jej drzemki, a tak by było miło... Wadera westchnęła z ubolewaniem nad własnym smutnym żywotem i przeniosła wzrok na samicę.
- Zakrztusiłaś się, czy coś? - zapytała, mając na myśli jej ciągłe prychanie. Chyba konie tak robią. Konie i obrażone małolaty. Sama, gdy jest zirytowana wydaje podobny dźwięk, ale nie w tak dużej częstotliwości, z czymś takim spotykała się pierwszy raz i jedynym wytłumaczeniem były dla niej problemy zdrowotne Karuki.

Karuki

Karuki przymrużyła zielone oczy i pomyślała:
~ Czemu ja zawsze mam takiego wielkiego pecha do znajomości! ~
Spojrzała na drzewo na którym kiedyś siedziała jej ofiara. Wilczyca złapała zębami dawny posiłek i rzuciła go na drzewo. Na najwyższą gałąź.
- Nadal nie znam twojego imienia. -powiedziała cicho.

Kalina

Kalina nie wiedziała, że można czymś rzucić na drzewo i to jeszcze tak, żeby to pozostało. Najwyraźniej Karuki ma jakieś dodatkowe skille, jak moce szatańskie, czy coś... Wadera jednak nie zastanawiała się nad tym fantem dłużej.
- Może to i lepiej - powiedziała spoglądając na młodą wzrokiem mówiącym "O, widzę, że nadal tutaj jesteś", jednak po chwili westchnęła ze zrezygnowaniem.
- Kalina - przedstawiła się, opierając o pień drzewa, który wyrastał za jej plecami.

Karuki

Samica odsunęła się trochę od nowo poznanej i powiedziała:
- Fajne masz imię, Kalina.
Wilczyca nie chciała aby Kalina od razu jej znienawidziła. Karuki nie umiała nawiązywać nowych znajomości. To była jej największa wada.
- Nie lubisz mnie, prawda? -zapytała po chwili.

Kalina

- Mało kogo lubię - powiedziała Kalina, obserwując samicę znudzonym spojrzeniem. Może jakby wybrała się na jakieś zapomniane tereny, typu stary zamek, o ile coś takiego istniało... czy tam miała szansę na małą drzemkę? To by było przyjemne, samotnie w opuszczonym miejscu... spać. Długo i intensywnie, dawno przecież tego nie robiła. A wcześniej zjeść spaghetti. Nigdy się nie przyznawała, ale spaghetti było jej zdaniem wyjątkowo perfekcyjną potrawą. Ciekawe, gdzie można tutaj dostać spaghetti... Pewnie na placu handlowym, kiedyś tam już była. Straszny tłok, niestety... No, ale na czym stanęło? Ach tak... Jest póki co na polanie, napastowana przez młodą samicę, byłaby pewnie zapomniała, kiedy jej myśli pochłonął sen i jedzenie.