Arena Mentorki Eleny

Viy Curay

//On tu wróci. :3 \\

- Przepraszam ja... muszę na chwilę iść. - Rzekł po czym powoli udał się do wyjścia. - Niedługo wrócę! - Krzyknął tylko, po czym wybiegł z areny. już go tu nie było... Musiał zrobić coś ważnego, a nie miał jakby skąd iść. No cóż musi zostawić tą walkę na później.

//Mogła bym Viy'a wymienić na Ventusa? :3\\

Elena

//Jeśli tak wolisz//

Evana uśmiechnęła się i usiadła na kamieniu. Teraz zaczęła się zastanawiać co strzeliło jej córce do głowy. Będzie musiała się ostro wytłumaczyć bo Evana nie jest wilczycą, która głaszcze po głowie za wszystko. Pora parę rzeczy ustalić. Ale póki co wstała i podszedłszy do kuli zawieszonej na najwyższej kłodzie podskoczyła i uderzyła w kulę z dość sporą siłą. Opadła na ziemię i natychmiast odbiła się tak, że dosłownie owinęła ciało wokół kuli. Puszczała ją łapami i chwytała co jakiś czas by w końcu zeskoczyć na ziemię gdy kula się zatrzymała. Z tego miejsca jak strzała wpadła w kłody na których ćwiczył Retes i ze sporą szybkością je omijała wciąż przyspieszając.
W końcu zatrzymała się wbijając pazury w ziemię i westchnęła. Musiała odnaleźć swoich uczniów i wyjaśnić, iż zniknie na parę dni. No, to do roboty!

[zt]

Yenn

Przyszła powoli na arenę. Kiwnęła łbem i uśmiechnęła się delikatnie.
Zastrzygła uchem i uśmiechnęła się niezbyt pewnie. Rozejrzała się po otoczeniu.

Elena

Elena czym prędzej gnała na arenę. Nowi uczniowie, pora ich nauczyć co to znaczy być wojownikiem. Wpadła na arenę z takim impetem, że wzburzyła niewielki kurz. Wyhamowała przed Yenn i ogarnąwszy się nieco uśmiechnęła się życzliwie.
- Witam na mojej arenie! Elena, będę cie uczyć na wojownika. A jak ty się zwiesz słonko? - zapytała jak małe dziecko. Była starsza, tak więc nic dziwnego.

Yenn

Słonko-pomyślała Yenn, no nic.
Jestem Yenn-powiedziała i uśmiechnęła się miło. Popatrzyła na Elen'ę, była z watahy ognia ^_^.

Elena

Klasnęła w łapy
- Jakie ładne imię! No dobrze, nie przedłużając. Reszta niedługo dołączy. Ale z tobą można zacząć teorie. Reszcie powtórzę w czym rzecz. No, to od początku. Jaki powinien być wojownik? Jakie cechy powinien posiadać? - usiadła sobie z gracją na ziemi i owinęła ogniste ciało długim, puchatym ogonem. Uśmiech nie schodził z jej pyska a oczy się błyszczały. Była całkiem spokojna, uspokoiła już oddech i łagodnym spojrzeniem wpatrywała się w Yenn.

Neir

Neir wesołym krokiem wkroczył na arenę. Będzie się szkolił na Woja. Na jego pysku pojawił się nikły uśmiech. Podszedł do czerwonej wilczycy.
- Witaj, piękna kobieto. Jestem Neir. Czy to Twoje piękne szkarłatne oczy będą obserwowały moją naukę? - Ponownie się uśmiechnął.

Elena

Uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
- Ah, witam drugiego ucznia. - poczochrała go po łebku - Tak, jestem Elena a to jest Yenn, druga uczennica. A jakie imię ty nosisz? - zapytała miłym tonem i dodała po chwili - Przed chwilą zapytałam Yenn jaki powinien być wojownik, jakie cechy charakteru powinien posiadać. Może jej pomożesz w udzieleniu odpowiedzi na to pytanie?

Neir

- Mówiłem, że na imię mi Neir, piękna wilczyco. Wojownik musi być odważny i stanowczy. Za wszelką cenę powinien bronić Watahy. Jednak gdy jest on Samotnikiem, jak ja, ma za zadanie bronić swej rodziny. Woj jest silnym i zdyscyplinowanym wilkiem. Niema mowy żeby jakiś chuderlawy patyczak zajął tak ważne stanowisko - sam dziwił się skąd tyle wie. Może coś mu się przypomina z praktyk w Zaświatach?

Yenn

Yenn potrzepała łbem i się uśmiechnęła.
Powinien też być odważnym wilkiem, a nie jakimś tchórzem. Musi także wiedzieć o co walczy, to zawsze motywuje-powiedziała.

Elena

- Wybacz moje roztargnienie. Dobrze. Oprócz tego powinien być sprytny i inteligentny, powinien umieć walczyć i to bardzo dobrze, powinien nabywać każdego rodzaju wiedzę i umiejętności i wykorzystywać je w dobrych celach a nie dla siebie. Wojownik jest wierny swej watasze, walczy dla niej i żyje dla niej, jest chętny do pomocy i nigdy jej nie odmawia. A jak myślicie co należy do jego obowiązków, hmm? - zapytała strzepnąwszy długim uchem.

Yenn

Do jego obowiązków należy nieść pomoc i wsparcie innym. Walczyć za swoich. Bronić swej watahy i rodziny-powiedziała cicho i zastrzygła kilka razy uchem. Uśmiechnęła się delikatnie.

Neir

Przecież powiedziałem to co ta szkarłatna samica! - przeleciało Neirowi przez myśl. Westchnął i pokręcił łebkiem.
- Zadaniem Wojownika jest obrona swej Watahy i jej władzy. To jego główne zadanie. Powinien mieć również honor i nie bić słabszych. Musi mieć w sobie tę siłę, aby nawet życie oddać dla dobra Watahy. Jego obowiązkiem jest, tak jak powiedziała Yenn, obrona i niesienie pomocy słabszym - zakończył i machnął delikatnie ogonkiem.

Elena

- Dobrze. Prócz tego powinien pomagać każdemu z watahy, bez wyjątków, patrolować granice naszych terenów by sprawdzić, czy nic niepokojącego nie pojawiło się w pobliżu i kontrolować stan członków watahy, czy nikt nie zaginął, czy nikt nie jest ranny i nie potrzebuje pomocy. No i oczywiście każdy wojownik podlega Dowódcy Wojowników, w watasze ognia mi. - odparła spokojnie i z uśmiechem. Nie będzie tak źle, trafiali jej się zdolni uczniowie. - Dobrze, w takim razie zerknijcie prosze na przyrządy do ćwiczeń i wybierzcie sobie jedno, na którym zaczniecie trenować. - wskazała łapa na resztę areny.
(wszystko opisane na pierwszej stronie + maszyna wystrzeliwująca piłki).

Neir

Wilczek spojrzał na wszelakie urządzenia. Uśmiechnął się pod nosem i odwrócił się do Eleny.
- Ja z chęcią nauczę się szybkości i zwinności. Poproszę ta pale, przez które trzeba skakać - powiedział spokojnie.

Yenn

Yenn oglądnęła sprzęt. Uśmiechnęła się szyderczo.
No to ja poproszę tę kulę-powiedziała i wskazała łapą na dziwną maszynę którą się rozkręcało, a następnie trzymało zębami dopóki się nie zatrzyma.

Elena

- W takim razie proszę, do roboty. Pokarzę w czym rzecz. - najpierw podeszła do maszyny, którą wskazała Yenn. Grzmotnęła kulę łapa i nagle odbiwszy się mocno od ziemi wgryzła się w wirującą kulę. Trzymała się długo trzymając ciało proste niczym struna. W końcu puściła i zeskoczyła na ziemię.
- Twoja kolej Yenn. A Neir proszę tu. - podeszła do pali i zaczęła zwinnie i szybko biec między nimi jedynie przekładając za kij zewnętrzną łapę, robiąc dwa kroki i ponownie zewnętrzną omijając kolejny. Zatrzymała się gwałtownie i odsunęła się.
- Proszę bardzo, zaczynamy! - dała tylko komunikat i przyglądała się swoim uczniom.

Neir

Szczeniak spojrzał na to cuda. Wzruszył barkami podszedł do maszyny. Pzełknął nerwowo ślinę zaczął robić to co Elena. Po jakimś czasie podskakiwał jak młoda sarenka chcąc uniknąć pale.

Elena

- Całkiem nieźle. Postaraj się mniej machać łapami, po prostu je stawiaj i przemieszczaj nisko nad ziemią. Będzie sprawniej, szybciej i łatwiej bez zbędnego wysiłku. - powiedziała patrząc na Neir'a.

Yenn

Yenn się uśmiechnęła i zmrużyła ślepia. Nagle walnęła z całej siły w kulę.
Napięła mięśnie i skoczyła. Udało się jej! Uśmiechnęła się i wyprostowała jak struna. Jeszcze się nie rozluźniła. Cały czas była napięta. Kula kręciła się bardzo szybko, ale po jakimś czasie zaczęła stopniowo zwalniać.