Arena wojowniczki Xerri

Xerri

Arena ta jest bardzo duża. Gdzieniegdzie są większe skałki i krzaki. Na całej arenie rozmieszczone są przeszkody. Tylko na środku arena jest pusta. Tam Xerri trenuje ze swoimi uczniami. W prawym południowym rogu areny stoją manekiny do ćwiczeń. Jest ich pięć, ale w schowku wojowniczka trzyma ich więcej. W północnym rogu znajdują się płotki do przeskakiwania. Mają różne wysokości. Od najniższej do najwyższej. Są zrobione z drewna sosnowego. We wschodniej części areny znajdują się paliki do slalomu. Test sprawności i szybkości. No i oczywiście dokładności. Za to w zachodniej stronie areny treningowej znajduje się wyrzutnia kamieni i strzał. Gdy nowy uczeń chce sprawdzić się w tej dziedzinie Xerri uruchamia wtedy wyrzutnie kamyków. Gdy uczeń jest już zaawansowany to wilczyca uruchamia wyrzutnie strzał. Wszystko po trochu.
-----------------------------

Taihen

Na niebie pojawił się niewielki ciemny punkt, zbliżając się z dużą prędkością. Wyglądał na ptaka...
Nie, za duży! Z tej odległości można już było wyraźniej zobaczyć sylwetkę. Gryf.
Pan i władca wszystkiego, jak sięgnąć wzrokiem powoli podchodził do lądowania. Około dwóch tysięcy metrów nad ziemią złożył nagle swe wspaniałe skrzydła, pikując.
Tysiąc pięćset, tysiąc trzysta... Połykał dystans w oszałamiającym tempie.
Tysiąc, osiemset, pięćset... Zbliżał się coraz bardziej. Czterysta... Trzysta... Jeśli szybko nie zwolni, może się rozbić. Dwieście... Sto... Pięćdziesiąt...
Dwadzieścia metrów nad ziemią Tai rozłożył swe ogromne skrzydła, momentalnie wytracając prędkość. Łagodnie wylądował po środku areny.
Rozejrzał się.
Ostatni moment, by się wycofać. Ale czemu miałby zmieniać decyzję? Tylko dlatego, że uczyć ma go wilk? I to w dodatku płci żeńskiej? Prawda, nie był specjalnie zadowolony, taka praca nie przystoi przecież pannie, ale cóż... Była jedyna. Poza tym została dobrze wyszkolona, jej arena wyglądała profesjonalnie... Może nie będzie tak źle?
Chociaż... Arena i sprzęty na niej nie zostały chyba zrobione z myślą o gryfach... Były dużo za małe.

Xerri

Samica stałą przed bramą. Była w czarnym kapturze i miała czarny płaszcz. Nutka tajemnicy dodawała wojowniczce niespotykanej mocy. Miała przewagę nad gryfem. Może i był większy, ale ona była doświadczona. I przy okazji on jej nie widział o ona cały czas go obserwowała.
Po chwili weszła na arenę. Kiwnęła głową na gryfa i kiwnęła głową na znak przywitania. Spod kaptura było jej widać tylko czarny nos i zielone ślepia.
- Witaj. Zwę się Xerri. Jestem wojowniczką watahy Nocy. - Odezwała się swoim odważnym głosem.

Taihen

Wielki gryf spojrzał z zaciekawieniem na zakapturzoną postać.
No to punkt za zaskakujące wejście. Ale wejścia nie decydują o wojnach. Robią to umiejętności.
- Witaj.
Również lekko pochylił łeb, mniej jednak, niż ona.
- Ja zwę się Taihen. Chodziłem po tej ziemi, zanim narodzili się twoi rodzice. Należę do Grona Gryfów, co zapewne łatwo zauważyć.
Świdrował ją spojrzeniem, usiłując dojrzeć jakieś detale pod kapturem. Szkoda, że daremnie.
Ta wilczyca chciała chyba, by uznał ją za realne zagrożenie, kogoś potężniejszego, niż on sam. Dobre sobie! On, z twardym niczym stal dziobem, lwimi i orlimi pazurami, skrzydłami niczym żagle i rozmiarami dwukrotnie przewyższającymi swą nauczycielkę nie bał się nikogo i niczego.
- Przybyłem tu, by pobierać nauki - oznajmił, rozkładając szerzej skrzydła. Chciał "zrobić wrażenie" jak to się teraz mówi.

Xerri

Zrobić wrażenie? Nawet mu się to udało. Ale samica nie okazywała tego po osobie. Dodatkowy punt dla gryfa za odwagę.
Kiwała lekko łbem, gdy ten ujawniał informacje o sobie. Był starszy od niej. Nawet bardzo. Ona miała kilka lat, a on na oko około 100 lat. Albo nawet ponad. Nie wyglądał na tak bardzo doświadczonego przez życie. Ale pozory często mylą, prawda?
- Chcesz pobierać nauki... A dlaczego akurat wojownik? Jako gryf mógłbyś być dobrym łowcą czy szpiegiem, prawda? Dlaczego chcesz się szkolić na woja? - Zapytała spokojnie lustrując uczniaka wzrokiem.

Taihen

Taihen zastanowił się chwilę. Czemu? Dobre pytanie.
- Chcę, by moja specjalizacja miała wpływ na ewentualną wojnę. Poza tym... Jako gryf nie byłbym dobrym szpiegiem. To kwestia rozmiarów. - odpowiedział w końcu.
Pomarańczowe oczy gryfa nadal świdrowały wzrokiem zakapturzoną postać. Ciekawe, czego mógłby się spodziewać po tak kruchej istotce...?
Złożył powoli skrzydła, wsłuchując się w szelest mocnych piór. Zastanawiał się, czego może jeszcze się nauczyć. On widział już wszystko, co zobaczyć było można, niewiele rzeczy umykało jego uwadze... Ale co szkodzi się upewnić? Zawsze lepiej sprawdzić dwa razy, niż nie sprawdzać wcale.

Xerri

Samica pokręciła głową. Nawet jak nie miała racji to nie powinien jej tego wytykać.
- Gryfy są dobrymi szpiegami, ponieważ mogą z góry wszystko i wszystkich zobaczyć. Rozpoznać z góry najsłabsze miejsce przeciwnika. Wróg chyba nie spodziewałby się ataku z góry.
A przy okazji gryfy są bardzo zręcznymi istotami. Wiec z łatwością omijają nadlatujące pociski. -
Minus, minus! Taihen mógł pozostawić wcześniejszy tekst bez odpowiedzi. A teraz Xerri musiała użyć z dużą mocą swojego głosu.
- Żeby miała tylko wpływ na wojnę. Na nic innego? - Powiedziała spokojnie.

Taihen

- Szpieg to ktoś, kto zjawia się, zyskuje informacje i znika niezauważony.
Widać, że wilczyca nie była zbyt dobrze poinformowana. Cóż, bywa.
- Chcę się szkolić na tę rangę też dlatego, że uważam, że moje umiejętności najlepiej zostaną wtedy wykorzystane.
Czyżby ona sądziła, że jest od niego mocniejsza w gębie? Niemożliwe...
Swoją drogą... Teraz wilki w Krainie zrobiły się okropnie bezczelne. Świat zwariował.
- Zaczniemy trening, czy będziesz dalej zadawać nieistotne pytania? - rzucił w końcu, chcąc nadepnąć na autorytet wilczycy. Niech sobie nie myśli!

Xerri

Samica warknęła ukazując błyszczące kły.
- Tracisz punkty... Jesteś trochę za bardzo pyskaty jak na gryfa. - To mogło trochę zaboleć. Wypowiedziała te słowa dosłownie sycząc. Ale dodała po chwili:
- Cały czas sprawdzam twoją wiedzę. Najpierw technika, potem praktyka. Pierwszy raz na treningu sprawdzającym? -
Spojrzała na brązowego ucznia i przypomniała sobie jak to ona nie mogła spokojnie usiedzieć na swoim "poważnym" treningu. Już lekko łagodniejszym tonem powiedziała:
- Jakie znasz słabe punkty u przeciwnika? -

Taihen

Wilczyca nie zdawała sobie chyba sprawy, jak cienki jest lód pod jej łapami...
- A ty wyjątkowo niegrzeczna, jak na samicę - odparł. Tyle, że on nie syczał. On używał w stosunku do niej tonu, jakim karciłby młode (gdyby jakieś miał).
- Dawniej zdarzyło mi się prowadzić test, ale żadnego nie przechodziłem.
Odwzajemnił spojrzenie, usiłując ją przygwoździć wzrokiem.Uwielbiał tego typu pojedynki. Zawsze wychodził z nich zwycięsko.
- Oczy, brzuch, tętnice po wewnętrznych stronach kończyn, ego, pysk, kark, tchawica... To będą wszystkie - wyliczał.
W dalszym ciągu nie spuszczał wzroku. Zmusi ją, by zrobiła to pierwsza, uznając jego wyższość.

Xerri

Samica patrzyła na gryfa i kiwałą głową. Ale gdy on skończył swoją wypowiedź, ta dodała:
- Słabe punkty... To na przykład skroń - uderzenie w dobrym wykonaniu może być nawet śmiertelne, oczy, podbródek, nos, w te miejsca uderzamy, jeżeli chcemy przeciwnikowi zadać ból. Szyja, rzecz jasna klatka piersiowa oraz krocze. Krąg szyjny, lecz tu należy uważać, jak również nogi, jeżeli oponenta chcemy tymczasowo pozbawić równowagi. -
Nie chciała pokazać, że jest lepsza, tylko trochę go poduczyć. Takie było przecież jej zadanie. Jest trenerką i mentorką.

Taihen

- Wilki i gryfy nieco różnią się budową. W razie czego mogę unieść przeciwnika i cisnąć nim o ziemię. Jaki cel w moim przypadku miałoby pozbawianie go równowagi?
Pomarańczowe oczy Tai'a w dalszym ciągu przyszpilały Xerri. Cierpliwości... Jeszcze trochę, i nie wytrzyma. Czuł to. Wiedział, że wygra, tak, jak wygrywał dotychczas.
Jest niepokonany. Niemal nieśmiertelny. Większy od większości mieszkańców Krainy. Nic i nikt nie mógł go pokonać. Po co ma się uczyć o błahostkach typu uderzanie w skroń? On, pan i władca wszystkiego, co się rusza? I to w dodatku od samicy... Wygra w pierwszej walce treningowej. Był tego pewien.

Xerri

Samica uśmiechnęła się i powiedziała:
- Jesteś bardzo pewny siebie. Więc wybierz sobie jedną z moich maszyn treningowych. Zobaczymy jak sobie radzisz. -
Wstała. Ściągnęła kaptur. Jej oczy zabłysły w słońcu. Wbiła pazury w ziemię i spojrzała na kilka maszyn stojących na jej arenie.
Gryf. Skąd on się tutaj wziął? Jak myślał, że Xerri wyuczy go idealnie, to się mylił. Ona była wyszkolona, aby ćwiczyć wilki. A nie inne istoty.

Taihen

Taihen wrócił myślami do ujrzanych wcześniej sprzętów, wzrokiem nadal paląc mentorkę. Płotki? Raczej nie... Z marszu mógłby nad nimi przejść. Slalom? Nie, nie zmieści się między słupkami. To może ta wyrzutnia? Wygląda obiecująco. Trzeba by tylko lekko ją przestawić, by mógł ćwiczyć w powietrzu.
- To - oświadczył, wskazując urządzenie. Nadal nie spuszczał wzroku.
Podszedł do maszyny. Z łatwością uniósł ją i obrócił, by pluła pociskami w niebo. Zrobił to wszystko, patrząc w zielone ślepia wilczycy. Nawet na moment nie zaszczycił maszyny spojrzeniem.
Stanął, czekając. Liczył, że wygra pojedynek, nim zacznie się ćwiczenie. Inaczej byłoby nieco trudniej unikać kamieni...

Xerri

Samica zaśmiała się i podeszła do urządzenia. Poprawiła to i owo.
- Jakbym teraz to włączyła to strzały leciałyby pod złym kątem. Opadałyby od razu na ziemię. Czasami patrz co robisz, bo w przyszłości możesz łatwo sobie lub komuś odebrać życie. -
Teraz przestawiła dźwignie i nastawiła wyrzutnie. I najważniejsze... Wsadziła tam strzały. Bez nich raczej się nie da.
Włączyła urządzenie. Ciekawe jak gryf sobie poradzi. Po dwudziestu zwykłych, drewnianych strzałach, zaczną lecieć w jego stronę strzały z ogniem. Mogą wtedy podpalić mu to i owo. Na przykład skrzydełka bądź coś jeszcze.

Taihen

Taihen przesadnie mocno zamachał skrzydłami, powodując niewielką burzę piaskową. Tumany pyłu uniosły się, przesłaniając świat i osiadając na Xerri.
Gryf wyrównał lot, po czym zawisł w powietrzu, w oczekiwaniu strzał.
Pojawiła się pierwsza. Z łatwością uniknął jej, robiąc beczkę w prawo. Ale tam czekała następna. Rozłożone na sztywno skrzydła utworzyły linię prostopadłą do podłoża, co pozwoliło uniknąć mu tego pocisku.
Trzeci pocisk był za blisko, za szybko, by go uniknąć. Nie myśląc wiele Tai złapał go w dziób, przełamując go. Na podłoże areny upadły dwie idealnie równe połówki.

Xerri

Samica ze spokojem strzepnęła cały kurz z futra. Czy tylko jej się wydawało czy Taihen chciał zaszpanować swoimi umiejętnościami? Najwyraźniej tak. Był to typ samca, który musi być we wszystkim najlepszy. Ale nie zawsze mu to wychodzi. Rozpieszczony uczniak jej się trafił.
Obserwowała ruchy samca. Po chwili wrzuciła do maszyny trochę ostrych kamieni. Następny poziom trudności.
Teraz z maszyny wylatywały zwykłe strzały oraz te podpalane, kamienie i odłamki metalu, które z niewiadomych przyczyn tam się znalazły. Teraz Taihen musi wykazać się koordynacja i idealną zręcznością, ale bądź co bądź wszystkich nie ominie.

Taihen

Tai nadal tańczył w powietrzu, unikając ognia, metalu, kamieni i drewna. Szło mu to jednak coraz gorzej. A może po prostu wylatywały szybciej?
Pikował, robił beczki, salta, gwałtownie skręcał, wzbijał się w górę... Mimo wszystko, gdy uderzył pierwszy pocisk poczuł zdziwienie. Nie spodziewał się tego, co nieco zachwiało jego lotem. Dwa kolejne kamienie uderzyły w skrzydło, łamiąc jego długie, piękne pióra. Każde długości pół metra. Spadły delikatnie na ziemię, u łap mentorki.
Wyrównał lot, po czym zaczął się znów taniec. Unikał kamieni, metalu i tak dalej. W pewnym momencie złapał rytm, dostrzegł, jak maszyna wyrzuca pociski. Wpasował się w schemat, unikając kolejnych trafień.

Xerri

Samica widząc postęp gryfa zaklaskała w łapy. Podeszła do urządzenia, widząc, że samiec jest już zmęczony wyłączyła maszynę do treningu.
- Bardzo dobrze. Ale nie możesz być taki roztrzepany. Uspokój się i działaj. Szybko, ale skutecznie. Teraz przejedźmy do dalszej części treningu. Podejdź do największym manekinów i pokaż mi twój najskuteczniejszy cios. -
Podeszła do olbrzymich drewnianych ludzi i popatrzyła na gryfa. Urządzenia był większe od gryfa. Na pewno. Co teraz pokaże nam samiec?

Taihen

Taihen nie lądując nawet skierował się ku manekinowi. Przypuścił atak. Od tyłu, z zaskoczenia.
Orle szpony zacisnęły się na przednich kończynach "ofiary", wbite tak, by przebić tętnice. Tylne, lwie łapy podkurczył, a następnie szybko wyprostował, zostawiając w miękkim drewnie głębokie bruzdy. Dziób zacisnął na karku ofiary, potrząsając. Gdyby nie był to tylko drewniany kloc, to miałby połamany kręgosłup i rozległe rany na plecach i przerwane dwie tętnice. Nie ma szans na odratowanie, a nawet jeśli, to nigdy już się nie poruszy.
Tai wyrwał szpony z drewna, po czym zszedł z kukły.