Stara Arena Akinori'ego

Akinori

- Tak. - Odpowiedział z uśmiechem. Faktycznie, latanie było czymś pięknym. Chodź Akinori nigdy w życiu nie miał takiej okazji, by wzbić się w górę, ponad chmury. Ale z samych obserwacji gryfów, smoków, jak i skrzydlatych wilków, wywnioskował, ze musi to być wspaniałe uczucie.
- Ponoć, każdy kiedyś jest odpowiednio dojrzały i gotowy na skrzydła. - Dodał, tym razem trochę ciszej.
Cóż, jemu to nie przeszkadzało. Rosan mogła pytać o co tylko zechce, bo czemu by nie? Od tego jesteś, Akiś, żeby odpowiadać na pytania.

Rosan

Rosan ucieszyła się od razu i ożywiła nieco. A więc jest jeszcze nadzieja! Jej życie nabrało sensu. Teraz jednak poczuła w sobie coś w rodzaju typowo nastoletniego, zadziornego głosu chcącego wilczycę wpędzić w jakieś kłopoty. Uwielbiała przygody, a one słyną z tego, że się coś dzieje prawda? Jeśli więc ktoś ma jakieś zadanie w zanadrzu czy też nudzi mu się, to Rosan byłaby niezwykle rada z owej szansy przeżycia czegoś ciekawego w życiu. Chce mieć co wspominać na stare lata.
-Dziękuję. - powiedziała cicho wilczyca spuszczając lekko łeb.
To był gest czysto... No z resztą już mówiłam, Akinori - dowódca, Rosan - żołnierz. Więcej dodawać nie trzeba.
EDIT
Rose po pewnym czasie zrozumiała, że powinna odejść. Później powinna poszukać mistrza, a póki co należy się oddalić. Wilczyca wstała i z mieszaniną smutku i zmieszania popatrzyła na basiora. Skłoniła lekko łeb.
-Dziękuję i do zobaczenia, mam nadzieję.
Po tych słowach Rose wycofała się, a następnie odwróciła i wolnym krokiem oddaliła od areny.
zt.