Lodowa Pustynia

Hari

Nie mógł nadziwić się pokojowemu podejściu malej do świata.
- Nie możesz jeść samych owoców, bo będziesz słabiutka - powiedział poważnie. - I nie musisz polować od razu na jelenie, zawsze możesz pochwycić jakiegoś zająca, a nawet mysz. - Zmierzył szczeniaka spojrzeniem. - Jak jest Ci zimno, możesz się tu położyć. - Wskazał miejsce tuż obok siebie, oferując własne ciepło. W końcu nie mógł pozwolić komuś tak drobnemu i nieprzystosowanemu marznąć!

Mizu

Wsłuchiwała się w słowa Daleka obserwując małą śnieżynkę, która po chwili się stopiła i stała kropelką wody...
-No to paa... do zobaczenia później. - Pożegnała się z gwiazdką śnieżną. Spojrzała na wskazane przez wilka miejsce, po czym na niego. Lekko się zatrzęsła z zimna.
-No dobra. - Powiedziała i podeszła do Daleka, następnie kładąc się obok niego.
-Kto to jest? - Zapytała pokazując łebkiem na niewyraźne sylwetki innych wilków.

Hari

Zanim odpowiedział na pytanie, otulił Mizu ogonem, aby nie było jej tak zimno. Potem zastrzygł uchem, powęszył w powietrzu.
- Nie jestem pewny, nic nie mówiąc, a ich zapachu nie znam - powiedział, patrząc w stronę niewyraźnym postaci. On także był ciekaw, któż to taki.

Mizu

-Ja ich nie znam. Ogólnie znam tu mało osób. Raz, dwa, trzy, cztery! - Wykrzyknęła. - Znam cztery osoby. Ale nie dobrze... Tylko tak krótko. Ale wiem, że będzie dobrze... A ty tu jesteś od małego? - Zapytała nagle "badając" całą rozmowę.

Hari

- Tak - powiedział krótko, spoglądając w górę, na zasłonięte chmurami i zlatującymi płatkami śniegu niebo. Westchnął cicho, przypominając sobie o swej rodzinie, której tyle nie widział. Ba! Ojca nawet nigdy na oczy nie widział!

Mizu

-No to musisz dobrze znać tę krainę. - Powiedziała.
-A byłeś tutaj, na tej... ymm.. pustyni wcześniej? - Zapytała.
-A gdzie twoja mama ? - Wypaliła głupie pytanie... Nie miała hamulców. Nie wiedziała o co może pytać, a o co nie... To była zwykła, szczenięca ciekawość.

Hari

- Może się tu urodziłem, ale jeszcze nie byłem we wszystkich miejscach - odpowiedział, po czym usłyszał kolejne pytanie, te dotyczące rodzicielki. Stulił bardziej uszy, spuścił łeb niby w geście porażki czy smutku. - Nie wiem, gdzie jest. Ostatnio widziałem ją w lesie, gdy mówiłem jej o moim odejściu z Watahy Nocy - rzekł wreszcie, obdarzając małą słabym uśmiechem.

Mizu

Chociaż wiał wiatr i miała grzywkę na swoich ślepiach, widziała smutek w oczach Daleka.
-Przepraszam... - Powiedziała smutno. Zrozumiała, że nie powinna o to pytać.
-Nie chciałam Cię zasmucić. - Dodała po chwili a jej uśmiech zamienił się w smutną podkówkę.
-A do jakiej należysz watahy? - Zapytała chcąc zmienić temat.

Hari

- Nie szkodzi - odparł, czochrając małej grzywkę.
- Przez jakiś czas byłem zwykłym wilkiem bez watahy, ale teraz należę do Wiatru - powiedział, rozpogadzając się zupełnie. I choć teraz Wiatr był jego nową rodziną, to Noc również tkwi w tej kategorii nieporuszona. Szacunek i pamięć do dawnej wspólnoty nie minął, nie miał zamiaru pozbywać się wspomnień i rodzinnych więzów.

Mizu

-A ja jestem w Wodzie... Ale to ze względu na moje imię. - Pochwaliła się Mizu.
-Nie wiem czy znam kogoś z mojej watahy. Chyba nie... - Przyznała i ziewnęła. Kłapnęła ząbkami.
-A co mi ciekawego powiesz? - Zapytała. Jeżeli miała jakiś temat mogła o nim ciągle gadać. A potem z tego przechodziła do innego. Ale jak nie wiedziała o czym mówić to siedziała cicho.

Hari

- Nie wiem, o czym chciałabyś usłyszeć - przyznał się wilk, nie bardzo wiedząc, o czym rozmawiać z małą. Zastanowił się chwilę, po czym zapytał:
- Nie jesteś głodna?

Mizu

-Nie wiem. - Odpowiedziała ze swoim promiennym uśmiechem.
-A tyyyyyyyyyyyyyyy? - Zapytała przeciągając literkę "Y".
-Chodźmy gdzieś! Chodźmy! - Krzyczała wesoło.
Wstała i zaczęła podskakiwać jak jakiś pasikonik.

Hari

Zachichotał ponownie.
- Co powiesz na góry? Widziałaś je kiedyś? - zaproponował, podnosząc się. Przeciągnął się jeszcze mocno, po czym był już gotowy do wędrówki.

Mizu

-Nie - Odpowiedziała szybko i krótko.
-A co tam jest? - Zapytała. "Góry... było coś takiego to musi być tam." Pomyślała i spojrzała na górę.
"Bo jak mówi się, że idzie się w górę, albo spójrz w górę. To tam..." Mała Mizu miała minę myśliciela. Widać. Intensywnie myślała.
-Ty prowadź. - Powiedziała... Po czym dodała:
-...proszę... - Uśmiechnęła się prosząco.

Hari

Zaśmiał się szczerze.
- To wskakuj - zaoferował swój grzbiet, pochylając się niżej, aby ułatwić wejście szczeniakowi. - Będzie szybciej - dodał, szczerząc białe kiełki.

Mizu

-Oki. - Powiedziała radośnie... I wskoczyła na plecy Daleka.
"Łiiiii... Jedziemy na wycieczkę!" Pomyślała.
-Jedziemy na wycieczkę, bierzemy misia w teczkę... - Podśpiewywała sobie.

Hari

Ruszył żwawym krokiem przed siebie, lecz uważał przy tym, aby Mizu czasem nie spadła. Strzygąc uszami i machając ogonem stawiał kolejne kroki na zimnym, białym śniegu, aż wreszcie wyszedł z tej lodowatej pustyni.

Kinnojo

Podniósł się i zwinnym krokiem zaczął biec przez pustynię. Biegł prosto jak strzelił, jakby widział pas startowy dla siebie, czy padlinę tuż za rogiem. Zniknał z pustyni.

z.t

Zyuu

Zyuu rozglądając się powiedziała- Moje serce jest jak ta pustynia pusta i zimna. Po czym położyła się na zimne podłoże. Jej czerwone ślepia rozglądały się wokoło. Nie wiedziała co robić . Futro otulało ją, dzięki któremu nie było jej zimno. Myślała i myślała... myślała tylko o swoim przyjacielu. Nie wiedziała co się z nim stało. Po czym zamknęła ślepia i zasnęła.

Kaji Meyit

Przyszła tutaj raźnym krokiem, z daleka dojrzawszy... biel! Czystą biel śniegu. Zadowolona wparowała do owej krainy, niemal od razu rozjeżdżając się na śliskim lodzie. Łapy poplątały się jak u pijanego pająka, pazury zahaczyły o krystaliczną nawierzchnię, tworząc na niej długie, poplątane ślady.
- Jups! - krzyknęła, padając na pysk i jadąc do przodu. Zatrzymała się dopiero przed jasną, bardzo, bardzo, bardzo jasną wydmą.