Lodowa Pustynia

Yumi

-No dobrze, dobrze. Rozumiem. - Powiedziała i zastanowiła się chwilę. - Yy... A coś z nią nie tak? - Zapytała. Według niej młoda wadera wydawała się w porządku. - Nie musisz tak często się tarzać w śniegu. Twój zapach tak szybko... ymm... jakby to powiedzieć? Nie powróci. - Z uśmiechem powiedziała. Ale sama musiała teraz się wytarzać. Raz, dwa i HOP! do śniegu. Yumi lubiła śnieg. Wolała śnieg niż gorąc słońca, od którego boli głowa.

Kaji Meyit

Ojej! Czy ona się zamyśliła? Oj, oj... zawiesiła się! Zamrugała, szczerząc ząbki i popatrzyła na Mu. Mu... jakie ciekawe imię.
- Za czym się tak rozglądasz? - zapytała ciekawie, widząc jego zachowanie. Ona również postawiła uszy na sztorc, kręcąc głową niczym sowa w poszukiwaniu smakowitej myszki.

Samanta

Samanta wytarzała się w śniegu i ponownie zaczęła obserwować uroczą parkę . Zachowywała się bardzo cicho . Nie można było spostrzec jej ze względu na jej białe oczy . Wadera warknęła do siebie głucho i tak aby filetowa wilczyca jej nie słyszała .

Sempress

Wilczyca weszła jak zawsze cichym i wolnym krokiem, kiedy nagle trafiła ją fala chłodu i poczuła śnieg pod łapami. Wtedy też zauważyła że się zmieniła, że była dorosła. Rzuciła okiem na wszystkich obecnych i zauważyła Kaji ~ Znowu ona!? ~ Usiadła w miejscu i patrzała przed siebie.

Kaji Meyit

Rozglądając się zauważyła przybycie znajomej wilczycy. Cóż, niezbyt dobrze im się rozmawiało ze względu na różne poglądy, jednak Kaji trzymała się swojego, gdyż spotkała szczęśliwe wilki. O, Carly, z którą niedawno się zapoznała.
- Dzień dobry! - krzyknęła, machając łapą Sempress i uśmiechając się. Co z tego, że mają inne zdania? Przecież świat jest różny i to czyni go tak pięknym, ne?

Sempress

Sempress jak usłyszała Kaji, zacisnęła zęby i wymusiła z siebie - Cześć! - było powiedziane bardzo cichym i szorstkim głosem, lecz jej głos już nie był do końca taki zimny jak wcześniej.

Kaji Meyit

- Piękna pogoda, prawda? - zapytała radośnie, szczerząc kiełki w kierunku wadery i nie zważając na zimny wiatr podrywający płatki śniegu z powierzchni lodu. - A! Właśnie. To jet Mu - przedstawiła towarzysza, szturchając go energicznie łapą w bark.

Sempress

Sempress rzuciła okiem na niebo, tak ładna pogoda, ale tego nie powiedziała. Potem rzuciła okiem na Mu - A, to on... - powiedziała całkiem bez entuzjazmu .

Kaji Meyit

- Znacie się? - zapytała z entuzjazmem godnym psa na widok przepysznej kości. Machnęła puszystym ogonem, rysując pazurem po krystalicznej nawierzchni lodu. Z zadowoleniem przyjrzała się swoim rysunkom, a raczej surowym, dziwnym wzorom. Cóż, nie każdy jest jak Picasso, ne?

Sempress

Sempress coś mruknęła pod nosem - Nie znamy się, lecz go widziałam nad Diamentowym wodospadem. - powiedziała i popatrzała na rysunek Kaji - Co to za bazgroły? - zapytała i wykrzywiła minę, jakby poczuła jakiś ohydny zapach, na widok rysunku.

Kaji Meyit

- Bazgroły - odparła szczerze, nie przejmując się miną wadery. Nakreślone linie tworzyły dziwne coś, czego nie można było porównać do żadnej istoty czy rzeczy. Ot, zbiór łuków, kwadratów, trójkątów i innych krzywych kształtów, układający się w nierozpoznawalne coś. Przekrzywiła łeb, wpatrując się w wyrzeźbione linie ze zmarszczonym nosem. - To wygląda jak... eee...

Sempress

Sempress rzuciła jeszcze na chwilkę okiem na bazgroły Kaji - Wygląda jak po bazgrany lód. - powiedziała szczerz, nie chciało jej się rozmyślać na tym co te bazgroły mogły przedstawiać.

Kaji Meyit

- Rzeczywiście! - Zaśmiała się, stawiając prawe ucho na sztorc, lewe zaś opuszczając na szyję. Przymknęła ślepia, kiedy wiatr zawiał mocniej, targając jej grzywką i ogólnie futrem. Parsknęła, gdy na jej ciepłym nocie wylądował płatek śniegu i zaraz stopniał.

Sempress

Sempress zacisnęła zęby i warknęła - Czy ty musisz się tak śmiać? To jest wkurzające! - powiedziała z irytowanym głosem, i zaczęła machać wolno ogonem.

Kaji Meyit

- Skoro Ci to przeszkadza - rzekła usłużnie, po czym zamiast śmiać się, zaczęła chichotać. Było ciszej, więc nie powinno przeszkadzać to tej waderze, która zdawała się zjeść mózgi wszystkim gburowatym wilkom.

Sempress

Sempress popatrzała na Kaji, tak jakby miała ją zaraz zabić - Możesz przestać?! - zapytała rozkazującym tonem, coś co było trochę dziwną mieszanką.

Kaji Meyit

Wzruszyła ramionami, zaprzestając chichotać. Rozejrzała się dookoła, po czym z uśmiechem zanuciła:
- Shiroi yuki wa houbou araundo. - Pacnęła łapą w jedną z małych wydm śniegu, jakby chciała potwierdzić wyśpiewane słowa.

Sempress

Sempress słysząc jakieś śpiewanie po jakiemuś tam zapytała - Co to za język? - razem z pytaniem towarzyszyło dziwne, tak samo jak wcześniej spojrzenie.

Kaji Meyit

- Nie wiem, jak się nazywa - wzruszyła ramionami. - Tak mówiono tam, skąd pochodzę - dodała, uśmiechając na wspomnienie domu. Ojej! Jak ona dawno nie wspominała rodziny! Toż to hańba i wstyd... Zmarszczyła nos, po czym powróciła do swojego normalnego, dobrego humorku w zaledwie sekundę.

Sempress

- Tam skąd ja pochodzę, nie wymyślali jakiś, nie możliwych do zrozumienia języków. Moja rodzina i wataha, nie była tak pokręcona. - powiedziała takim tonem jakby chciała ją obrazić, i tak Sem chciała obrazić Kaji.