Lodowa Pustynia

Karmel

Karmel zaśmiał się cicho, chowając strzykawę z powrotem.
- Żarcik - powiedział - Nigdy nie brałem, i raczej brać heroiny nie zamierzam, o to bać się nie musisz. To jest tylko taka zabawka do przerażania znajomych.
Nie spodziewał się, że przyjaciel tak... gwałtownie zareaguje na strzykawę. Była dobra do straszenia szczeniaków, ale że on...
- Ale... Wiesz, że Obrońcy nigdy tu nie dotarli? I raczej nie dotrą...
Horus zignorował wilka. Na pokaz, bo na pokaz, ale zignorował. Zamierzał mieć focha, dopóki Bart nie zasłuży znów na łaskę kota.

Bart

- Do przerażania znajomych... Świetnie spełnia swoją funkcję - zauważył, o wiele już spokojniejszy, siadając gdzieś nieopodal naburmuszonego kocura. Lekko pochylił do niego pysk, rzucając spokojnie i dość obojętnie:
- Tylko baby się obrażają, Horus. A co z godnością godną wspaniałego monarchy?
Zaraz jednak powrócił spojrzeniem na pysk wilka. Zareagował, jak zareagował, w końcu do niedawna mógł nazywać Karmela ćpunem z prawdziwego zdarzenia. Teraz jednak liczył, że coś się zmieni. Fakt, narkoman pozostanie pewnie narkomanem do końca życia, ale może nie będzie już brał. Postara się tego dopilnować. Siedział tutaj z nim już jakiś czas i ten nadal pozostawal trzeźwy, to chyba dobrze rokuje?
- Obrońcy? - spojrzał na wilka dość nieprzytomnie. Wędrował, śwait poznawał, a o Obrońcach jednak nigdy nie słyszał. Chyba, że słyszał, ale już nie pamięta, bo pamięć też miał dobrą, ale krótką.

Karmel

Horus spojrzał z politowaniem na wilka. On naprawdę nie widzi różnicy między obrażeniem a fochem? Foch jest bardzo królewski. Jeśli monarcha się "obraża" znaczy to (wg. rodziców userki) że zmienia się w obraz. Horus miał najbardziej królewską odmianę focha - foch z przytupem.
Karmel spojrzał zaskoczony na Barta.
- ...Praw Zwierząt? - dokończył. - Ci, o których przed chwilą wspomniałeś.
Wilk poruszył lekko głową. Zaczynała go boleć... A jak na złość nie posiadał żadnych nadających się proszków.

Bart

Bart strzeliłby się w łeb, gdyby tylko mógł. Tak to jest, kiedy pisze się kilkoma postaciami na raz i zapomina, o czym która mówiła.
- Taaa, racja. Ta wielka strzykawa chyba już na odległość działa dość destrukcyjnie na mózg - powiedział, dość zakłopotany. Demencja? Nie był na to jeszcze zbyt młody? Uśmiechnął się dość głupkowato w stronę Karmel'a. O migrenie nie miał pojęcia, bo niestety (albo i stety) nie miał aż tak rozwiniętej zdolności współodczuwania. Chyba to byłoby aż niemożliwe, co nie? W każdym razie kota olał.
- Cholera, Karmel, za niedługo będę musiał się zbierać... - jęknął z lekka, spoglądając na słońce. Za niedługo zniknie i go nie będzie. Aż do jutra. Nieprzyjemna sprawa.

Karmel

Pokiwał głową z uśmiechem. Zaraz potem skrzywił się lekko. Nie powinien tego jednak robić...
- Możliwe, chociaż dotąd się z tym nie spotkałem. - powiedział.
Od czego może go tak boleć? Może to właśnie jest początek końca?
- Trudno. Jak mówią: jedynym, czego rozciągnąć nie można jest czas.
Horus raczył zauważyć Bart'a na tyle, by wydać poirytowany pomruk. Jak niby ma sobie poradzić z Karmelem bez pomocy Barta?
Kot czuł, że niedługo może zrobić się niemiło. Karmel był trzeźwy nieco zbyt długo, już widać było po nim tego efekty.

Bart

Bart byl tylko facetem. Mało spostrzegawczym, jeśli chodzi o wilcze zachowania czy poczucie. Zdecydowanie o wiele lepiej szło mu kontemplowanie przyrody, uff, cóż za ciężko słowo. Łapą lekko poczochrał rozgniewanego czy tam oburzonego kota.
- Uważaj na niego, Horus - powiedział nieco ciszej, jednak na tyle wciąż głośno, że i Karmel bez wysiłku mógł to usłyszeć. Spojrzał na przyjaciela.
- Trzymaj się, Karmel. W razie czego jakoś zawsze mnie znajdziesz. Albo ja znajdę Ciebie - powiedział spokojnie, łapą lekko szturchnąwszy wilka w bark. Położyłby mu na nim dłoń, ale to chyba u wilków niemożliwe? Anatomio, why?!

Po chwili ruszył przed siebie, wcale się nie spiesząc - bo i do czego?

/zt, przepraszam, ale potrzebować będę za niedługo miejsca ;__; A glupio byłoby mi potem wybyć w środku jakiś ważniejszych wydarzeń /

Karmel

Kot spojrzał z dezaprobatą na Barta, udając, że wcale nie było mu przyjemnie. Tylko siłą woli powstrzymał mruczenie.
Karmel pokiwał ponownie łbem.
- Do zobaczenia.
Wilcza anatomia w Krainie nie zgadzała się raczej z tą z podręcznika. Tu wilki były inne. Może ewolucja bywała tu ostatnio?
Wilk spojrzał na Horusa.
- Wygląda na to, że zostaliśmy sami... - rzekł.
Razem z kotem opuścił ten temat.

zt.