Lwia skała

Mimic

Mimic wędrując już od paru tygodni, szukała kogoś z kim mogła by pogadać. Pod jej łapami trzeszczał świeży śnieg. Wilczyca zeszła z małej wydeptanej ścieżki i nagle ujrzała wielką skałę. Mimic zatrzymała się w miejscu, kawałek dalej była mała grupka wilków, lecz do niej nie miała zamiar się zbliżać.

Scarlett

Scarlett uśmiechneła się szeroko do KokuRai.
-Ja niestety nie posiadam rodziny... No ale trudno nie ma co płakać.
Koku była naprawde miłą wilczycą. Scarlett spojrzała na nowo przybyłą.
-Witam cie jestem Scarlett z watachy ognia a ty?

Mimic

{*watahy}

Mimic cały czas siedziała i się gapiła na skałę, dopiero po chwili zauważyła że ktoś się do niej odzywa. Uśmiechnęła się lekko - Witam... - powiedziała i pomachała parę razy ogonem - Jestem Mimic - dodała i usiadła. Popatrzała na zebrane tu wilki, wszyscy wyglądali jakoś inaczej, niż to do czego Mimic się przyzwyczaiła w swoich rodzinnych stronach.

Scarlett

-To naprawde ciekawe imie.-powiedziała patrząc uśmiechnięta na Mimic.
-A czy my się nie znamy bo jakby cię trochę kojarzę a ty?

Sorki cały czas mi sie myli wataha z watacha!!!

Mimic

Mimic się uśmiechnęła i wzruszyła lekko ramionami {?}. - Nie wiem, ja ciebie nie poznaje, chociaż... Nie raczej nie. - odpowiedziała i lekko pokręciła głową. - A właśnie, ja jestem samotniczką - odpowiedziała jej na wcześniejsze pytanie.

Alliance

Wtem ciszę na pustyni przerwało przeciągłe skrzeczenie. Na niebie pojawiła się różowa plama, która okazała się być dorodnym, pięknym feniksem. Na jego karku siedziała drobna istotka z szerokim uśmiechem, co jakiś czas piszcząc z zadowoleniem. Wielkością była równa młodemu, które ma około dwóch tygodni, ale psychicznie była prawie dorosła. Yuki uwielbiała adrenalinę, dlatego latanie na jej feniksie Anjii było jednym z najprzyjemniejszych środków transportu. A jeszcze feniks był taki wielki, że spokojnie mogło by na nim lecieć dwoje dorosłych wilków, to wyobraźcie sobie, jak to było z malutką wilczycą. Feniks prawie nie czuł jej na swym grzbiecie. - W dół Anjia, w dół! - zakomenderowała swoim nieco skrzekliwym głosem mała wilczyca. Feniks zrobił beczkę i począł w szybkim tempie zmierzając ku ziemi. Gdy w końcu rozłożyste jego szpony dotknęły piasku, pochylił się, a wzdłuż jego szyi zjechała Yuki, lądując tuż obok dwóch młodych wilczyc. - Siemacie. - rzekła wesoło i optelepała futerko z drobinek piasku. - Nazywam się Yuki! - powiedziała i usiadła, wymachując pomponikiem na boki.

Scarlett

-Rozumiem. I przepraszam po prostu skojarzyłam cię z kimś... Ale trudno. Miło cię poznać napewno ci tu będzie dobrze. Wilki są miłe. Oczywiście niektóre nie bo nie wszyscy są idealni prawda?-powiedziała Scarlett do Mimic. A więc wilczyca jest w grupie Samotników tak? Scarlett jest w Wataszce Ognia i to jej pasuje.

Mimic

- Prawda - powiedziała, i prawie w taj samej chwili zauważyła szczeniaka który spadł obok nich - Heloł, jam być Mimic - powiedziała do Yuki i się zaśmiała pod nosem. - Cóż taka mała Ty robisz tu? - zapytała Yuki, nudziła jej się więc próbowała gadać jak upierdliwy dorosły.

Scarlett

Widząc szczenię które tu przybyło powiedziała:
-Witaj. Me imie to Scarlett a ciebie jak zwą?
Spytała dość oficjalnie Scarlett. Popatrzyła na Mimic i uśmiechneła się do niej delikatnie. No coż czym więcej wilków tym więcej nowych znajomości.

Alliance

- Co Ty moją matką jesteś? - uniosła brew i oblizała kiełki. - Chodzę gdzie chcę, robię i mówię co chcę. Jednak gdyby moja mama to widziała, zapewne dostałabym ochrzan w królewskim stylu. Ale na szczęście jest oddalona o dziewięćset lat w przyszłość. - Yuki podeszła do feniksa, nie zdając sobie sprawy, że owe wilki nie wiedzą, o czym ona mówi. To nic. Wyjęła grzebień zdobiony kamieniami szlachetnymi, który kiedyśtam dała jej ciotka. Taka beznadzieja, a niby to taka ważna. Poczęła nim czesać splątane przez wiatr gdzieniegdzie futro feniksa. Bo jej feniks miał nie tylko pióra, a też futerko! Na pytanie Scarlett poruszyła tylko uchem. - Nie słyszałaś? Yuki. - rzekła z przekąsem. Taa. Pierwsze wrażenie odnośnie Scarlett - słodkość. Zaraz pewnie będzie chciała być przyjaciółeczką Yuki. Nie, nie, nie. Ona ma swoją elitę, która się składa z wariatów. Słodkości i rodzynkom wstęp wzbroniony.

Scarlett

Spojrzała na małe szczenie i sie uśmiechneła.
-Wiesz ja znam małe szcznie takie jak ty. Taką Zoe. Ona też nie lubi jak ją wszyscy pytają ,,A co ty tu robisz malutka", ,,Gdzie twoi rodzie".- powiedziała i uśmiechneła się jeszcze szerzej niż zwykle. Wiedziała jak się czuje mała wilczyca.

Alliance

- Tylko że nie chodzi o to, że ja nie lubię. Ja nienawidzę. Nikt tak na prawdę nie wie, że nie jestem wcale malutka. - burknęła ponuro. Oczywiście. Nikt nie śmiał jej nigdy zapytać, kiedy jej czas stanął na wieki.

Mimic

Mimic się zaśmiała - Żartowałam... Mnie za bardzo nie obchodzi co mówisz i robisz. - powiedziała. Nagle długa chwila ciszy, nie było żadnego odgłosu - W królewskim stylu? - zapytała żeby przerwać długą cisze.

Yuuseki

Czyżby te młode futrzaki, które przybyły tu tak tłumie, cierpiały na ślepotę? Nie zauważyły zielonej smoczycy, która leżała w zasięgu ich wzroku? Cóż, Yuu to nawet odpowiadało, gdyż zajęta była kontemplowaniem nowej bransoletki, która błyszczała srebrem na jej nadgarstku.
Prezent...
Tylko raz coś dostała - kieł ojca na pożegnanie. Nie wyciągało to z niej radosnych wspomnień, a wręcz przytłaczało depresją jeszcze bardziej. Jak tu cieszyć się - a cóż to znaczy? - życiem, skoro tyle osób już odeszło i kolejne tyle - jeśli nie więcej - jeszcze odejdzie...

Dermanotta

Dermanotta wstała. Najwidoczniej zasneła. Otrzepała się z piasku i ruszyła ku Złotemu Jezioru z wielkim uśmieche na pyszczku. Tyle ją tu widziano.

z/t

KokuRai

Koku rozejrzała się, a następnie jej wzrok padł na smoka. Ona jeszcze nigdy ich nie widziała. Ktoś jej mówił że są to wredne bestie, które ino zabijają, ale jak widać to nie prawda. Ta wilczyca wydawała się...

Scarlett

Scarlett przypomniała sobie że musi iść na zjazd rodzinny. Szybko podniosła worek i nie mówiąc nic uciekła w stronę gór. I tyle jej tu było.

z/t

Mimic

Kurcze! Znowu ktoś jej zwiał. Mimic leniwie wstała i ruszyła w stronę ścieżki która ją tutaj doprowadziła - Pa! - zawołała do Yuki zanim zniknęła.

Alliance

- No tak. Naturalnie. Przychodzę ja, zaraz wszyscy sobie idą. - fuknęła do siebie mała wilczyca. Lwia Skała opustoszała z wilków. Jej uwagi nie przykuł w ogóle smok. W Kryształowym Pałacu widziała wiele dziwadeł niezgodnym z naturą. Ale to nic. Przyzwyczaiła się. Wdrapała się zręcznie na Anjię. - Hop, hop. - zakomenderowała zdecydowanym głosem, a ptak wzbił się w przestworza i odleciał.

z.t

KokuRai

Koku podeszła do smoka i zmierzyła go wzrokiem. - Witam jestem KokuRai, ale wole Koku - powiedziała uśmiechając się szeroko. Usiadła, pomachała ogonem i dalej gapiła się na małą smoczy-cę.