Lwia skała

Idalia

- To bez sensu - powiedziała bez entuzjazmu. - Nasi lekarze zaniedbują swoje zajęcia. W lecznicy pewnie nie ma nikogo poza ogromną kolejką potrzebujących, którzy i tak nie doczekają się pomocy.
Wyciągnęła skręconą łapę, by nie urażała jej przy każdym ruchu.

Assire

- No tak pasz całkowitą rację - powiedział patrząc w zachmurzone niebo. As uśmiechnął się szeroko, a następnie zamachał swoim ogonem, który wyglądał jak smoczy. Jego żólte oczy zalśniły, a wiatr czesał jego fytro.

Idalia

- Mieliśmy dużo szczęścia w tym ludzkim mieście - powiedziała, opierając smukły pysk o przednie łapy. Dodała. - Dwunożni ponoć potrafią być dla nas bezlitośni.

KokuRai

Koku rozejrzała się, a następnie wstała, a jej wzrok padł na parę wilków. ,,Ciekawe czy są razem" pomyślała po czym się uśmiechnęła i jak najszybciej wybiegła z tego miejsca. Wiatr był łagodny, lecz zamaskował zapach wadery, który pomału stawał się bardziej ,,niewidoczny".

Amija

Amija leniwie otworzyła oczy i rozejrzała się dookoła. Chyba jej się przysnęło. Mruknęła coś niewyraźnie pod nosem, po czym powoli dźwignęła się na łapach. Sokół, który dotychczas wiernie spoczywał na barku wilczycy wzbił się w powietrze. Spojrzała kątem oka na obecnych, by później zgrabnie zeskoczyć ze skały. Po chwili zniknęła w zaroślach.

Toboe

Poczul jak Cleo wniego się wtula . Przebaczył jej i blagal o jej przebaczenie. a ona przebaczyła mu i razem wtuleni w siebie cicho nucili pieśń.

Cleo

Zrozumiała go i szepnęla -chodźmy znaleźć taki zakątek by nam niikt nie przeszkadzał ,a lou już urósł poradzi sobie -szepnęła i wzniosła się w powietrze czekając na niego w locie.

Toboe

Razem polecieli do chmur i zniknęłi niczym przepiękna rodzina. było widac po nich czarna plamka aż w końcu zniknęla i zastała głucha cisza.

Dream

Przyszedł i usłyszał płacz to Ariana. Pobiegł spiesząc z każdą chwilą i znalazł ją łkającą na ziemi. Przytulił ją do swoich piersi głaszcząc czule -nie płacz siostrzyczko, jestem przy tobie- mruknął pocieszając.

Ariana

Przestała płakać poczuła jak brat ją przytula i pociesza. -Ale ty nie widzisz - szepnęła.
A on się śmiał okropnie się śmiał. -Z czego się śmiejesz -powiedziała nieco zdziwiona Ariana.

Dream

Nie z ciebie- bąknął -Po prostu wyobraź sobie, że poszłem do doliny Marzeń i znalazłem wodospad snów i marzeń, a tam stoi cudowne drzewo , i te drzewo mnie uzdrowiło, widzę i cieszę się - powiedział nieco radosny. Pocałował siostrę i pognał przed siebie znikając za drzewami.

Ariana

Uśmiechnęła się do niego i zapiszczała z radości. Poczuła jak brat ją pocałował w policzek i pobiegł znikając. ,,Też wstanę i pójdę poszukać mamę i tatę" pomyślała i pobiegła i znikła za krzewami.

Assire

- Też tak słyszałem - powiedział Idali patrząc na nią z uśmiechem. Na szczęście nic wielkiego im się nie stało. Samiec zamachał ogonem, a jego czarne, złożone skrzydła poruszyły się delikatnie. - Nie jest ci zimno? - zapytał martwiąc się.

Idalia

- Trochę... ale w taką pogodę chyba każdemu jest zimno - odpowiedziała, a na jej pysk wstąpił delikatny uśmiech. Idalia pochodziła z zimnych terenów, wiecznie pokrytych lodem i śniegiem, lecz odeszła z nich tak dawno temu, że już odzwyczaiła się od mrozów. By nieco rozgrzać sobie łapy, owinęła się ogonem.

Assire

Assire uśmiechnął się do Idalii, a następnie spojrzał w niebo. - Jak ci będzie za zimno, to powiedz - rzekł uśmiechając się. Jego błękitne oczy zalśniły, a wiatr rozwiewał jego futro. Po chwili cały ogon samca zaczął płonąć, a następnie bardzo szybko płomień zgasł, a wtedy jego dziwaczny ogon stał się najzwyklejszy, puszysty i długi. - Mój ogon jest normalny, ale jak? - wydusił te słowa ze zdziwieniem.

Idalia

Wilczyca patrzyła, jak ogon Assirego przeobraża się w zwyczajną, wilczą kitę. Ona również była zaskoczona tym wydarzeniem.
- To... bardzo ciekawe - stwierdziła, badając wzrokiem ogon basiora. Przeniosła wzrok z jego ogona na pysk.

Assire

Assire spojrzał na Idalię, a następnie na swój ogon. - Teraz będę musiał się do niego przyzwyczaić - powiedział uśmiechając się. Wiatr nadal rozwiewał jego futro. Samiec nie wiedział, dla czego tak się stało, lecz nie przejmował się tym. Ważne że jest normalny. Assire poruszył swoimi czarnymi skrzydłami. Znów się uśmiech, ale teraz weselej.

Idalia

- To raczej nie będzie trudne. Myślę, że zmiana, która dokonała się w twoim ogonie wyjdzie ci tylko na lepsze - powiedziała i odwzajemniła jego uśmiech. - Posiadanie ogona, którym przypadkowo ktoś mógł się oparzyć chyba nie należało do najbardziej komfortowych, co?

Assire

- Masz rację ten ogon jest lepszy - powiedział radośnie machając swoją wilczą kitką. Assire spojrzał w niebo, a potem na Idalie. Wiatr już się uspokoił, lecz nie na dobre oczywiście. Samiec rozejrzał się, a następnie spytał: - Chciałabyś iść w jakieś inne miejsce? - Zamachał swoim puszystym ogonem, ciesząc się. - Ten ogon jest o wiele lepszy - rzekł uśmiechając się wesoło.

Idalia

Od razu przystała na propozycję Assirego. Podniosłą się do pozycji stojącej.
- Tak, tak chodźmy gdzieś - powiedziała. - Na szczycie skały, nieosłoniętym drzewami powiewy wiatru są wyjątkowo odczuwalne.
Przez ten silny, mroźny wiatr Idalia zdążyła już nieźle zmarznąć. Nawet gęsta sierść nie mogła jej w pełni przed tym chłodem uchronić.