Lwia skała

Assire

Assire przybył tutaj z głową w chmurach. Szedł nerwowo przez całą pustynię, aż potknął się o kamień i wywalił an piasek, lecz nie przejmował się tym i nie ruszał. Po pewnym czasie wstał gwałtownie i wypluł całą zawartość piasku, która znajdowała się w jego paszczy. Zamachał delikatnie ogonem i rozejrzał się po okolicy łapą kopiąc kupkę piasku. Naglę zauważył jakiegoś czarnego samca, więc podszedł do niego.
- Witam - wydusił patrząc na niego. Przyjrzał mu się dokładnie i uśmiech pojawił się na jego kufie. Tak, samiec też ma grzywę na jedno oko. Czyli oby dwoje coś z nim mają nie tak.

Veli-Matti Onni

Vali-Matti usłyszał, że ktoś się zbliża, usłyszał też jakieś dziwne łupnięcie. Odwrócił się, by spojrzeć na tego, kto robi tyle hałasu. Ach, jakiś wilk się przewrócił. Matti patrzył na niego beznamiętnym wzrokiem, a kiedy nieznajomy przywitał się z nim, odpowiedział:
- Witam.

Assire

Assire zrobił smutną minę. Czy tego wilka coś trapi? A może.
- Jestem Assire - przedstawił się, a jego ogon poruszał się bardzo wolno na ziemi. Przeczesał łapą swą różową grzywę, by ten nie zauważył braku prawego oka. Zastrzygł uszyma by wyraźnie usłyszeć imię samca, lecz drugie oko byłego Artysty zaczęło dziwnie widzieć. Tak, wszystko było nie wyraźne. Chyba będzie musiał sobie kupić okulary, a jak na razie, to będzie głównie opierać się o słuch i węch.

Veli-Matti Onni

- Veli-Matti Onni. Ale nie musisz mówić mi pełnym imieniem. Wybierz sobie człon, który podoba ci się najbardziej - odpowiedział i klapnął na cztery litery. Owszem, Veli-Mattiego coś trapiło. Choć zapewne gdyby był akurat beztroski i radosny Assiremu i tak zdawałoby się, że jest nieszczęśliwy. Po prostu on taki był. Sprawiał wrażenie ponurego.

Assire

- No to miło mi cię spotkać Matti - powiedział uśmiechając się. Westchnął głęboko i spojrzał na piasek.
- Masz dzieci? - zapytał smutnym głosem. Czyżby Assire tak szybko stał się smutny? Na to wygląda. Wiatr odgarniał od nich cały czas choć trochę piasku, a samiec patrzył, na to próbując dokładnie ujrzeć każdy szczegół. Zamachał gwałtownie ogonem, waląc nim przypadkowo w piaszczystą ziemię.

Veli-Matti Onni

Na dźwięk tego pytania coś przewróciło mu się w żołądku. Veli-Matti poczuł się jeszcze gorzej niż przed chwil,a lecz usiłował nie dać tego po sobie poznać.
- Mam - odrzekł dokładnie tym samym, co wcześniej tonem. Spokojnym, wyważonym, beznamiętnym.

Assire

- Czyli wiesz jak, to jest. Moje się nie ruszają. Wyglądają jakby umarły! - powiedział przenosząc wzrok na niebo, a z normalnego oka zaczęły spływa łzy. Jego ogon zatrzymał się gwałtownie na dole. Tak, ale czemu jego dzieci się nie ruszają?! Czy one umarły?! Czy jeszcze śpią?! A może poszły już do nieba?! Assire nie umiał tego wytrzymać. Jego łapy był jak z waty i Artysta upadł na ziemie kładąc głowę od razu. Pierwszy raz w życiu płakał. No dobra nie pierwszy raz, ale to rzadko się działo.

Veli-Matti Onni

Od razu doskoczył do jasnowłosego samca. Wystraszył się, że coś mu się stało, lecz ten wyglądał po prostu na załamanego.
- Nie ruszają? Poczekaj... opowiedz mi wszystko od początku, dobrze? - zaproponował. - Twoja partnerka urodziła dzieci, tak? I małe cały czas śpią?

Assire

- Tak. Idalia, moja ukochana, urodziła bardzo piękne maleństwa. Jedno tylko się obudziło, lecz potem przestało się ruszać tak jak pozostałe. Nic, a nic. Więc może umarły? Ale dla czego. Przecież moja partnerka jest zdrowa, a one? One nie potrafią się obudzić! - powiedział, a łzy zaczęły spływać szybciej. Za niedługo, to nie będzie pustynia, a jakieś morze, jak on tak dalej będzie płakać.

Veli-Matti Onni

- Sprawdziliście, czy oddychają, czy biją im serduszka? Byliście w lecznicy? - zapytał. Mówił bardzo spokojnym, łagodnym tonem - choć jego głos był niski i zachrypnięty, niczym wokal mężczyzny po długiej libacji alkoholowej, kiedy Matti się postarał, brzmiał miło dla ucha. Chciał, by ten spokój choć w małym stopniu udzielił się Assiremu, lecz wiedział, że raczej niewiele pomoże to w tej sytuacji.

Assire

- Tak, oddychały, lecz tak jakby za chwilę miały przestać! - powiedział cały nerwowy. jego ciało się trzęsło, a on cały czas myślał o swoich dzieciach. jak mógł na to pozwolić? Wreszcie doczekał się dzieci, a tu...nic. Nie ruszają się. Ani trochę. gdyby mógł coś zrobić. Assire nawet odda życie za swe pociechy. Za swe największe skarby na calutkim świecie.

Veli-Matti Onni

Po przyjacielsku poklepał Assirego po grzbiecie, chcąc dodać mu otuchy.
- Jeśli oddychają, to znaczy, że prędzej czy później się obudzą. Najważniejsze, że ich ciała są zdrowe - powiedział. - Żeby pobudzić trochę maleństwa, spróbujcie delikatnie pomasować ich ciałka, pobudzić serduszka do szybszego ruchu.

Assire

Assire nie wiedział co am robić, jednak po słowach Matti'ego uspokoił się trochę.
- Widzę, że się na tym znasz - oznajmił ocierając łapa łzy. Jego ogon zaczął poruszać się łagodnie po ziemi. Zastrzygł uszyma by dobrze wszystko słyszeć. Zerknął na samca.
- Dziękuje - wydusił bez żadnego problemu. Znał te słowo bardzo dobrze. Jego ciemno granatowe skrzydła był cały czas złożone.

Veli-Matti Onni

- Może te słowa zabrzmią banalnie, ale zobaczysz, że sprawy obiorą jeszcze pozytywnego obrotu - powiedział. On sam nie lubił, kiedy wciskano mu teksty typu "jeszcze się wszystko ułoży", "wszystko będzie dobrze" itp. Lecz Veli-Matti naprawdę sądził, że z dziećmi Assirego będzie w porządku.

Assire

Assire otarł łzy i uśmiechnął się.
- Jeszcze raz dziękuję - powiedział, a jego ogon zaczął powoli poruszać się po ziemi. Jego oko zalśniło, a drugie było przykryte grzywką.
- Coś Ci się z okiem stało. Cały czas masz grzywkę na bok - oznajmił zastanawiająco. Może nie powinien o to pytać?

Veli-Matti Onni

- Zostałem w nie zraniony, gdy byłem szczeniakiem - odpowiedział i łapą odgarnął gęstą grzywkę, by odsłonić prawe ślepię - było ono zupełnie inne niż lewe, bo pozbawione złocistej barwy, szarawe, a przez powiekę ciągnęła się długa blizna. Odpowiedź Veli-Mattiego zabrzmiała dość wymijająco, ale nie dlatego, że basior chciał zataić okoliczności towarzyszących straceniu wzroku w prawym oku. Po prostu by to zrozumieć, trzeba było znać cała historię życia Mattiego. Ta zaś był długa i nużąca, zwyczajnie nie chciało mu się jej opowiadać.

Assire

Assire uśmiechał się cały czas, lecz już trochę inaczej.
- Ja straciłem oko niedawno. Przy ratowaniu małej dziewczynki - oznajmił i również odsłonił swe prawe oko. Byłą tam pustka. Pusty oczodół. Potem zakrył je z powrotem. Zamachał ogonem i położył się znów na ziemi (O ile już nie leży). rozejrzał się po okolicy.

Veli-Matti Onni

- Możesz być dumny z tego, że poświęciłeś swoje zdrowie w tak zaszczytnym celu - odpowiedział i uśmiechnął się. Ucieszyło go, że Assire chyba przestał martwić się problemami z dziećmi, że całkowicie oderwał się od tych przykrych myśli. Tego Veli-Matti właśnie chciał.

Assire

Assire uśmiechnął się do Mattiego. Zamachał gwałtownie ogonem i podniósł się. Jego oko zalśniło.
- Chcesz iść w inne miejsce? - zapytał niepewnie. tak prawda Artysta nie lubi piaszczystych miejsc. Tam za trudno się pobrudzić. Poprawił jeszcze raz swą grzywkę. Wiatr delikatnie rozwiewał grzywę na jego karku, dodając mu większej pewności siebie.

Veli-Matti Onni

- Inne? Dlaczego? - spytał, rozglądając się po okolicy. Lwia Skałą wybijała się wysoko ponad pustynię, pozwalając rozejrzeć się po okolicy bardzo dokładnie. Dodał. - Jest tu dość ponuro, to prawda. Ale przynajmniej spokojnie.