Lwia skała

Enney · Wysłany: Pon 20:42, 19 Mar 2012 Temat postu:

Waderka pobiegła za resztą grupy. Wesoło biegła za krukiem i rozglądała się wokół. - Idziemy na wyprawę supcio. - Enni odważnie spojrzała na prawa grupę i pobiegła.

z.t.

Morte · Wysłany: Pon 21:23, 19 Mar 2012 Temat postu:

Wilczyca westchnęła i wstała, po czym poszła za grupą. Ahha! Więc dobrze kminiła. Uśmiechnęła się zadziornie i popatrzyła na oddalającego się kruka.
Wyjątkowy...-pomyślała i popatrzyła za siebie. Było już prawie pusto.

zt.

Yenn · Wysłany: Pon 21:25, 19 Mar 2012 Temat postu:

Yenn uśmiechnęła się delikatnie i zniknęła. Gdzie była? Nikt się raczej teraz nie dowie... Leciała sobie podziemiami. Tak, a więc Mroźne Szczyty, jakoś nie miała w ogóle czasu tam pójść.

zt.

Hiretsuna Shinigami · Wysłany: Wto 7:02, 20 Mar 2012 Temat postu:

I basior wraz ze swoją grupą oddalił się wraz z Hono-no ku przeklętej puszczy. Jednak szedł jakoś powoli. Ehh... Chyba się starzeje. Jednak wilk od dawna nie używał swojej mgły a z tym równa się zachowanie siły. Basior spojrzał na Carly.
- Chodźmy. - powiedział do niej z uśmiechem i skierował się ku wyjściu. Jednak zaprzestał tego, jakoś bolały go łapy. Pojawila się jego mgła a ten zniknął w niej. z.t.

Anastasie · Wysłany: Wto 10:02, 20 Mar 2012 Temat postu:

-Super!- krzyknęła Kaori i sprintem zniknęła, biegnąć za krukiem. A nawet prawie że pod nim.
Po jakimś czasie zniknęła z pola widzenia.
zt.

Carly · Wysłany: Czw 12:34, 22 Mar 2012 Temat postu:

A więc jednak puszcza. Beta siedziała chwilę, odprowadzając wzrokiem drugą grupę, po czym wstała i biegiem dogoniła swą grupę. Grupę Prawą, wilków mocnych, Alf i Bet. Nadal nie bardzo wierzyła lisowi. Ale każdemu trzeba dac szansę, prawda? A ona wie o tym doskonale. Nie jeden błąd zhańbił jej duszę..

z.t

Viktoria · Wysłany: Nie 11:52, 25 Mar 2012 Temat postu:

Viktoria poderwała zadek do góry i ruszyła za resztą wilków. Ach, przygoda. Ostatnio dość często szuka rozrywek. Cóż, ma poradzić, że się nudzi? Rozprostowała skrzydła i poderwałą się w powietrze. Mmm, ten wiatr...

z/t

Salem · Wysłany: Pią 6:14, 30 Mar 2012 Temat postu:

Wilk spojrzał na oddalających się towarzyszy. Chwilę siedział w miejscu rozmyślając, czy taki wysiłek jest opłacalny. Jednak zaraz potem, szybko pobiegł z resztą swej grupy. Nowy wiatr, nowa przygoda. Ciekawe co się będzie działo...

z/t

Enary

Enary kroczyła z wdziękiem w kierunku lwiej skały. Kiedy tu dotarła weszła do z dawna opuszczonej przez lwy jaskini. Tu był spokój, cisza i Enary była pewna, że będzie sama ze swoim rozmówcą. Usiadła na legowisku zrobionym z sianka i czekała aż Wichura zjawi się za nią.

Wichura

Wichurowi udało się nie zgubić, dlatego z zadowoloną miną zaraz też pojawił się w jaskini wraz z Enary. Przeciągnął się smacznie, zanim podszedł do białej wilczycy i uśmiechnął się do niej lekko. Usiadł na legowisku obok En, spoglądając na waderę spokojnym wzrokiem.

Enary

Enary uśmiechnęła się słodziutko.
- Wybacz proszę, że doszło do tej nieciekawej sytuacji. - powiedziała namiętnym tonem i wstała. Zaczęła obchodzić samca ocierając się o niego i jeżdżąc koniuszkiem ogona wzdłuż jego kręgosłupa co zwykle wywoływało niezwykłe podniecenie i lekkie dreszcze. Wiedziała czego chce i teraz była pewna, że wilk chce tego co ona.

Wichura

- To nie twoja wina... - powiedział spokojnie Wichura, bezwiednie wodząc wzrokiem za zgrabnym ciałem wadery. Sierść na jego grzbiecie nieznacznie się zjeżyła, kiedy to ogon wadery począł błądzić po jego kręgosłupie, jednak wilkowi się to podobało. Machnął lekko swoim ogonem, nadal przyglądając się ruchom wilczycy spod zmrużonych delikatnie powiek.

Enary

Wilczyca ocierała się o niego pilnując, by nie ominąć żadnego miejsca. W końcu jej ogon spełznął na podbrzusze samca i zaczął po nim błądzić. Niże, wyżej, niżej, wyżej. Po chwili pocałowała go namiętnie, ale krótko. Mrugnęła do niego okiem i mrucząc chwyciła go lekko zębami za ucho. Zastanawiała się, czy to wilk zrobi pierwszy krok do czegoś więcej, czy zostawi to jej. Ona bowiem lubiła, gdy basiory były władcze, zdecydowane.

Wichura

Wichura odwzajemnił pocałunek wadery, niezadowolony, że ta się po chwili oddaliła. Zaraz jednak przybliżył się do samicy, splatając jej ogon ze swoim ogonem pocałował ją ponownie, lewą łapą przyciągając do siebie, żeby wargi wadery były bliżej, wraz z resztą jej ciała.

Enary

Biała zamruczała zadowolona z takiego obrotu sytuacji i naparła lekko ciałem na ciało Wichury. Przesuwała łapą po klatce piersiowej wilka kierując się ku dołowi i kiedy była bardzo blisko... nagle podnosiła łapę aż do szyi basiora i ponawiała gest. Jej oddech przy tym lekko przyspieszył a dotyk stawał się mocniejszy, bardziej zdecydowany.

Wichura

Wichura, nie widząc żadnego protestu ze strony wadery, przechylił się do przodu, tym samym ponownie będąc nad wilczycą i stanowczo, acz delikatnie przygniatając ją do ziemi. Nie przerywał jednak długiego pocałunku, ani gładzenia ogonem jej ogona, przy czym na pysku wilka błąkał się zadowolony z zaistniałej sytuacji uśmiech.

Enary

Wadera również nie ustawała w pieszczotach. Bicie jej serca gwałtownie przyspieszyło i oddech stał się głębszy i szybszy. Także jej pocałunki stawały się zachłanne. Pragnęła go, to uczucie się z każdą chwilą powiększało. Cała dosłownie wrzała. Objęła go łapami w pasie i przyciągnęła do siebie. Delikatnie zaczęła rozszerzać uda dając mu znak, że pragnie czegoś więcej, o wieeeele więcej.

Wichura

Wichura niespecjalnie miał ochotę czekać na więcej znaków od wilczycy, dlatego po chwili zbliżył swoje ciało do ciała Enary i na chwilę tylko przerywając zachłanne całowanie jej warg, pozwolił, by oba ciała złączonych wilków połączyły się jeszcze bardziej. Jego ruchy były początkowo powolne, zaraz jednak zwiększały na częstotliwości.

Enary

En mruknęła się z lubością. Jej oddech znacznie przyspieszył. Całowała wilka po szyi i gładziła po kręgosłupie. Po jakimś czasie z jej gardła poczęły wydobywać się ciche pojękiwania, a serce głośno biło. Oddawała się całkowicie tej chwili napawając się satysfakcją z uwiedzenia Wichury i przyjemnością płynącą z owego stosunku.

Wichura

Wichura uśmiechnął się lekko, pozwalając, aby jego ruchy doszły do końca. Po tym przeciągnął się z lubością i opadł obok Enary, nie wyglądając w ogóle na wyczerpanego. Teraz ciężko było mu się zmęczyć, chociaż brak słońca i ziemi nieco gorzej na niego działały.