Lwia skała

Jerome

Prze chwilę obraz mu migał w głowie pod postacią, niebo, ziemia, Sune, niebo, ziemia Sune...zaraz jednak został wciśnięty w ciepły piach pustyni przez jej ciało. - Auuu...- mruknął wyciągając łapą z pod siebie ostry patyk i wyrzucając go na bok. - Ty jednak nie jesteś taka słodka...słoneczko. - rzekł z kpiącym uśmieszkiem. Nie za bardzo miał ochotę teraz wstawać.

Sune

Uniosła jedną brew do góry. Przeciągnęła się, wbijając swoje ostre pazurki w jego ciało i zjeżdżając niżej. - I vice versa kotku - odrzekła zaczepnym tonem, po czym zeskoczyła.

Jerome

Uniósł jedną brew wodząc za nią wzrokiem, zgaszony? Co za charakter. Pokiwał pyskiem na boki po czym podniósł się i otrzepał z piasku. - Jak miło Suune. - przeciągnął jej imię kąśliwie i...zamachnął się ogonem przejeżdżając nim tuż po gładkiej okrywie piaskowej tak, że cała burza piachu spadła na jej białe futro. - Upsss. - wyrwało mu się robiąc niby to skruszoną minę.

Sune

Przewróciła oczami. - Jer, i co ty chcesz pokazać przez swoje zachowanie? - zapytała zrezygnowanym głosem. Nagle, w okamgnieniu rzuciła się na niego z szerokim uśmiechem na pyszczku, przewracając go na górę piachu. Teraz obydwoje byli piasku. - I wszyscy są szczęśliwi - powiedziała ze specjalnie przesłodzonym uśmieszkiem.

Jerome

Już chciał coś powiedzieć gdy został zatopiony w piasku. Zmarszczył brwi i odepchnął ją tylnymi łapami podnosząc się do siadu. - Jesteś nudna jak flaki z olejem. - skwitował kłapiąc paszczą po czym zgrabnie omiótł się ogonem z piasku.

Nikita

Weszła nic nie mówiąc .
Położyła się w piasku .
Czekała i rozmyślała .

Balaa

Przyszła i położyła się naprzeciwko biało-granatowej wilczycy.Westchneła i obróciła głowe w strone skały.Marząc o ...niebieskich migdałach.

Nikita

Cześć - powiedziała podnosząc się z piasku .

Balaa

-Witaj
Wilczyca przeniosła wzrok na biało- granatową wilczyce
-Mam na imie Balaa .A ty??
Wilczyca posłała jej ciepły uśmiech.

Nikita

- Nikita - Odwzajemniła uśmiech . Następnie rzekła :
- Jesteś bardzo ładna ... - Obeszła ją dokoła .

Balaa

Wilczyca podążała za nią wzrokiem .
-Ty również jesteś bardzo piękna.
I znów posłała jej uśmiech.

Nikita

Weszła nic nie mówiąc . Następnie weszła na lwią skałe i usiadła .
Czekała aż ktoś przyjdzie

Torres

Przybył na ten skalisty szczyt spokojnym, powłóczystym krokiem. Trochę poodbijany i zmęczony po długiej wędrówce usiadł i rozejrzał się po okolicy. Jakież było jego zdziwienie, gdy zobaczył, że w tym zwykle opustoszałym miejscu znajduje się jeszcze ktoś. Przyjrzał się nieznajomej pokrótce.

Nikita

Nie wiedziała czemu obcy dziwnie się jej przygląda , lecz po krótkim czasie zapytała - Czemu mi się tak przyglądasz ?

Torres

Pytanie wilczycy wydało mu się dość dziwne. W końcu każdy ma prawo przyjrzeć się nieznajomej osobie, prawda? Obserwowanie obcej wadery nie miało niczego na celu, Torres postanowił jednak odpowiedzieć, więc z przewieszonej przez jego bark dużej torby wydobył kawałek ukradzionego ludziom papieru i rysujący węgielek. Chwyciwszy węgielek w łapę, naskrobał nim na kartce. - Bo jesteś piękną wilczycą.
Pchnął karteczkę w kierunku samicy. Tak, Torres wciąż był niemową. Dlaczego? To chyba wiedział tylko on sam.

Nikita

Przeczytała . Zarumieniła się i rzekła : Dziękuję bardzo . Na jej policzkach pojawiły się czerwone niczym zachód słońca rumieńce . Następnie zapytała : Jak masz na imię ? -
Był już wieczór .
Usiadła na lwiej skale i wpatrywała się w gwiazdy .

Balaa

Przyglądała się rozmawiającym wilkom na lwiej skale .Wstała i nieco zbliżyła się do lwiej skały,przysiadając pod nią w cieniu spojrzała na gwiazdy .

Nikita

Kiedy zauważyła wilczyce w mgnieniu oka znalazła się zaraz przy niej . Siadła tuż obok niej i położyła swą głowę na jej ramieniu . Następnie rzekła :
- Piękne jest dziś niebo . Pełne gwiazd . O spójrz ! - Wskazała łapą na spadającą gwiazdę i pomyślała życzenie .

Balaa

-To prawda.
Odparła wilczyca spoglądając dalej w niebo.Po chwili zmróżyła powieki,wyciągneła szyje i wczuwała się w szumiący wiatr.

Torres

Nie miał zamiaru wtrącać się w rozmowę wilczyc. Zmęczenie spowodowane podróżą dawało mu się coraz bardziej we znaki. Położył się na zimnej skale, patrząc w dal.