Tęczowa Pustynia

Sarcastic

Uśmiechnął się do niej i przytulił ją mocno - Kocham Cię - powiedział i uścisnął ją jeszcze mocniej. Pocałował ją w sam środek pyszczka.

Niki

- Póki co możemy iść teraz do twojego legowiska i się trochę ogrzać - uśmiechnęła się zawadiacko i pociągając go za sobą wstała. - Co ty na to? - jej ślepia zabłyszczały.

Sarcastic

- Jasne - uśmiechnął się i wstał - Więc co idziemy? - spytał i ruszył ku wyjściu - Prowadź mnie moja księżniczko :D - uśmiechnął się do niej.

Niki

- Do twej groty to ty powinieneś mnie prowadzić - uniosła wysoko łeb i przetarła jego bok swoim ogonem. - Więc przewodniku...wskaż mi drogę bo nigdy u ciebie nie byłam. - zaśmiał się.

Sarcastic

Uśmiechnął się - Oczywiście - zaśmiał się i pociągnął Niki w kierunku swojej jaskini. Chwycił ją i razem zniknęli.

//z edytuje posta w jaskini//

Wasp

Kroczył powoli przez pustynię, nucąc pod nosem jakąs wesołą pioseneczkę. Raz na jakiś czas podskakiwał wesoło. Taaak... był we wspaniałym humorze. Jak zwykle nieuwaznie stawiał kroki, więc po chwili potknął się i sturlał na dno sporej niecki. - Ała... - burknął.

Dasty

Przyszła tutaj ciężkim krokiem, prychała pod nosem na matkę. Była wściekła każdy krok wyładowywał jej złość a piasek aż się unosił. Usiadła na wydmie i wbiła pusty wzrok w piach. Jej ślepia migotały a kły zaciskały się mocno.

Wasp

Usłyszawszy czyjeś kroki, powoli dźwignął się na łapy. Gdy otrzepał się z piasku i wylazł z niecki, spojrzał na siedzącą nieopodal wilczycę. Wyglądała na tak wściekłą, że skojarzyła mu się z burzą gradową. Nieznajoma była bardzo podobna do Shade, zapewne jej córka...

Dasty

Siedziała tak nawet nie wiedząc, że nie jest tu sama. Na piach spadła jedna błyszcząca łza, owinęła łapy ogonem a jej migające oczy wpatrywały się w piach.

Wasp

Zbliżył się niepewnie do wilczycy na odległość zaledwie kilku kroków. Spytał. - Coś się stało? Może mogę jakoś pomóc?

Dasty

Uniosła spłoszona czyjąś obecnością łeb i nastawiła uszy automatycznie. Spostrzegła czarnego wilka, jej lśniące ślepia spoczywały teraz na nim - Nikt nie może nic zrobić. - odrzekła posępnym tonem i westchnęła.

Wasp

Przekręcił łeb, a jego krwistoczerwone ślepia błysnęły w charakterystyczny dla niego sposób. - Skąd ta pewność? - zapytał. - Nie lepiej sprawdzić czy rzeczywiście tak jest?

Dasty

- Tak a co zrobisz...moja matka jeszcze niespełna kilka godzin temu szlochała za moim ojcem, który zginął a teraz pociesza się w ramionach jakiegoś szczeniaka. - była wzburzona.

Wasp

Czyli zgadł. Miał przed sobą córkę Shade. Po chwili ciszy powiedział. - Gdy stracimy drugą połowę, niezależnie od tego co się z nią stanie, podświadomie zaczynamy poszukiwać kogoś innego - powiedział. - Nie miej jej tego za złe... chyba lepiej mieć drugiego tatusia niż matkę w depresji?

Dasty

- Tatusia?! On nigdy nie będzie moim ojcem...- wyraziła sie stanowczo i jasno. - Nie wiem jak dla ciebie, ale ja nie umiem tak łatwo zastępować wilków następnymi. Ojca miałam tylko jednego i żaden następny partner tej wilczycy nigdy nie będzie moim ojcem. - położyła się a jej oczy zaszkliły się.

Wasp

Westchnął. Położył się obok wilczycy, patrząc na nią uważnie. - Być może Shade postępuje dość egoistycznie, ale sama dobrze wiesz, że potrzeba jej teraz dużo siły. Masz młodsze rodzeństwo, które ona musi wychować. A gdyby nie znalazła sobie oparcia w innym wilku, mogłaby się załamać...

Dasty

- Skoro tak ja już mówiłam, zajmę się moim rodzeństwem i mogę je sama wychować. Niech sobie ma tego swojego partnera, ale ja nie muszę tego akceptować. - mówiła, Dasty choć młoda była poukładana. Nikt jej nie uczył niczego i o wszystko musiała walczyć sama. - Dasty. - przedstawiła się krótko.

Wasp

- Wasp - przedstawił się, po czym rzekł. - Jeśli tak bardzo boli cię jej decyzja, nie akceptuj jej... ale pamiętaj, staraj się nie robić matce przykrości. Ona też ma prawo do szczęścia.

Dasty

- Nie martw się...zapewne jej przyjaciel. Nie zamierzam się już do niej zbliżać. Niech się cieszy tym szczęściem, które teraz ma. - zamknęła oczy i położyła uszy po sobie.

Wasp

- Na pewno nie będzie szczęśliwa gdy straci córkę - powiedział, owijając łapy ogonem. Nawet na pustyni odczuwało się późną jesień.