Tęczowa Pustynia

Helmi

Helmisiak szedł przez pustynię, taszcząc w pyszczku wielką gałąź. Gdy mała w końcu zatrzymała się przy jakiejś piaszczystej górce, położyła się na niej, przytulając do gałęzi.

Melly

Szybowała nad pustynią czując leciuki wiatr w śierści. Spojrzała na dół i zobaczyła coś, co przykuło jej uwagę. Powoli szykowała się do lądowania, chciała sprawdzić obiekt jej zainteresowania. Podkuliła nieco swoje jasne skrzydła i zaczęła opadać w dół. Wylądowała na piasku, lekko uginając swe łapy. Dopiero z bliska zrozumiała co tak przyciągneło jej wzrok w locie. Otóz, była to malutka wilczyca. -Na oko widać, ze śpi. -Powiedziała cichuto do siebie, aby nie obudzić małej. -Postanowila podejść bliżej. Przyglądała się jej przez dłuższy czas i była nią bardzo zafascynowana. Postanowiła poczekać do momentu, aż maleństwo się obudzi ... Usiadła wygodnie na piasku i czuła ciepło rozchodzące sie po jej ciele. -Pustynia. -Westchnęła, zamknęła oczy. Już po krótkiej chwili przeniosła się do świata snu.

Atrita

Niezwykle widoczna na jasnym piasku szła w kierunku zapachu Helmi. Wtem zorientowała się, iż wyczuła również kogoś innego. Nieznajomego. Sierść zjeżyła się jej na karku. Przystanęła nieco zdezorientowana. Dlaczego tak zareagowała? Dlaczego zezłościło ją to, że małej coś może zagrażać? Może przez to zagubione spojrzenie, kiedy Helmi przyznawała się, iż nie należy do żadnej watah? Zagubione... Jak jej, kiedy przebudziła się nad rzeką... całkiem sama. Jednak zagubienie przykryła pierzyna chłodu, nie dopuszczając już tego uczucia do duszy.
Zbliżyła się do dwóch wilczyc, wyszczerzyła kły ku nieznanej jej osobie. Przysiadła tuż za Helmi, obserwując zimno nieznajomą.

Melly

Obudziła się z dziwnym przeczuciem. Miała wrażenie, że jest tu jeszcze ktoś inny oprócz niej samej oraz małej wilczycy. Otworzyła swoje oczy i -Tak ! -Pomyślała. Wyczuwała bardzo dobrze czyjąś obecność. Kogoś jej nieznajomego. Szybkim ruchem zerwała się na nogi i spostrzegła dorosłą wilczyce ze spiczastymi uszami. Szybko odskoczyła na bok i wysuneła z pyska bardzo ostre kły. Czekała na ruch nieznajomej.

Helmi

Ziewnęła przeciągle i otworzyła ślepka, przewracając się na grzbiet. Jej spojrzenie najpierw zatrzymało się nieznajomej skrzydlatej wilczycy o kremowej sierści, później na znajomej Atricie. Nie wyglądały jej na przyjaźnie nastawione. Mała gwałtownie podniosła się do pozycji siedzącej, otrzepując z piasku, który uczepił się jej sierści.

Melly

-Nie zrobie ci krzywdy -Wyszeptała do młodej wilczycy. -Jak się nazywasz ? Ja jestem Melanie.-Zamrugała oczami i uśmiechnęła się do malutkiej.- Możesz mi mówić Mel lub Melly jak wolisz i oczywiście jeżeli chcesz. -Podeszła bliżej. -Nie chciałam nikogo zdenerwować, a tymbardziej wystraszyć. -Czekała na reakcje małej.

Atrita

Zawarczała, pokazując kły, z czego jedna para była dłuższa niż inne. Białe ślepia zalśniły złowieszczo, sierść zjeżyła się na karku. Stanęła przed Helmi, przygotowując się do ataku bądź ewentualnej obrony.

Helmi

Uśmiechnęła się szeroko, lustrując wilczycę ciekawskim spojrzeniem swoich wielkich, intensywnie niebieskich oczek. Spodobała jej się ta wilczyca. - Helmi - przedstawiła się krótko. Zadarła łebek, spoglądając na Atritę. Zdziwiło ją trochę zachowanie wilczycy, przecież Melly sprawiała wrażenie nieszkodliwej.

Atrita

Przestałą warczeć, pozostając jednak w pełni gotowości. Odsunęła się nieco, nadal chłodno i badawczo przyglądając się Melly.

Melly

Zawarczała nagle na dorosłą wilczyce. -A ty kim jesteś ? -Syknęła do niej wkurzona.

Atrita

Zmierzyła Melly chłodnym spojrzeniem, siadając na piasku.
- Atrita - powiedziała krótko, mrużąc ślepia. Jej postawa nadal pozostawała nieufna.

Melly

Nic jej nie mówiło to imie. Mierzyła ją ciągle swoim spojrzeniem oczu zimnych jak lód.

Atrita

Uśmiechnęła się ironicznie na widok badawczego spojrzenia wilczycy, wręcz ociekającego chłodem.
- Coś nie pasuje? - zapytała szyderczo.

Helmi

Zdziwionym wzrokiem patrzyła raz na Atritę, raz na Melly. Skąd u nich taka wrogość? - "A może się pokłóciły, gdy spałam?" - pomyślała. Westchnęła głęboko i przygarbiła się lekko. Nie lubiła być świadkiem takich wydarzeń.

Atrita

Zerknęła kątem oka na Helmi.
- Powinnaś być bardziej ostrożna - warknęła, otrzepując futro z piachu. - Gdyby to był wróg, zginęłabyś.

Helmi

- Ale jest całkiem miła... - odpowiedziała trochę zaskoczona słowami Atrity. Nigdy nie pomyślałaby, że ktoś może zrobić jej krzywdę.

Melly

Zignorowała pytanie Atrity patrząc w stronę małej. -Cóż, wtrąciła się w ich rozmowe. -Nie miałam ziamiaru wyrządzić krzywdy Helmi, chciałam tylko zobaczyć kim jest. -Powiedziała troche poirytowana kreśląc łapami ślady na piasku.

Atrita

- Nigdy nie wiadomo, co czai się za plecami - mruknęła Atrita. - Lepiej zareagować wcześniej, niż zginąć. Czyż nie? - dodała, przymykając lekko powieki.

Melly

Może i masz rację -rzekła lekko zamyślona. Nie wiedziała o czym jeszcze może rozmawiać z Atritą. Wydawała jej sie taka .. hm nieprzychylnie nastawiona. -Spoglądała na nią spokojnym wzrokiem.

Atrita

Przyjrzała się jeszcze raz nieufnie Melly, po czym odwróciła do Helmi.
- Uważaj na siebie, mała - mówi poważnym, pobrzmiewającym chłodem głosem. Spokojnym krokiem odeszła w swoją stronę.