Tęczowa Pustynia

Retes

- Heh... - wilk spojrzał w przestrzeń. Już nie był tą samą osobą, którą był niegdyś. Teraz stał się... dorosły. Trochę go to denerwowało, ale podobało mu się. Tyle fajnych rzeczy mógł robić, poznawać... Spełnić swoje marzenia. Właściwie to dawno nie widział rodziców. Od kiedy pogodził się z matką nie mieli czasu porozmawiać. Ojca też widział tylko przy tym incydencie z Enary. - Młodość...

Virve

- Jak to jest? - spytała nagle - Jak to jest tak ,,dorosnąć"? Co czułeś, gdy zrozumiałeś, że już...nie jesteś właściwie dzieckiem? - dokończyła pytanie spokojnym tonem, wbijając wzrok w samca.

Retes

- Noo... widzisz... Tego nie możesz tak poznać, z dnia na dzień. Nie wstajesz rano i nie myślisz: "Ojej! Chyba dzisiaj już jestem dorosły!". To samo przychodzi, po kolei... Najpierw zaczynasz myśleć jak dorośli, robić różne rzeczy... - wyjaśnił najlepiej jak potrafił. No cóż, w pewnym sensie sam nie do końca rozumiał pewne procesy, które w nim następowały.

Virve

- ah...Czyli juz zaczyna dorastać - powiedziała wesołym tonem. Nagle zamyśliła się. - A pamietasz, jak na tej polanie chciałeś mnie obkleić gumą do żucia? - tutaj się zaśmiała. Virve, kiedy ty dorośniesz.
No, całkiem niedługo.

Retes

Retes zaśmiał się na to wspomnienie.
- No... Pamiętam, pamiętam... - powiedział wesoło i odruchowo rozejrzał się w poszukiwaniu jakichkolwiek gum do życiu, którymi to mógłby obkleić Virve... Niestety, jak na złość żadna nie leżała pod ręką. A to pech.

Virve

- Huh. Życie było świetne bez tych wszystkich problemików. a pamiętasz, jak chciałam cię załaskotać na śmierć? - spytała chytrze.
O tak, to było podchwytliwe pytanie. Nic takiego nie miało miejsca, ale V. sprawdzała jego pamięc...A może coś jeszcze miała w planach?

Retes

- Załaskoootać? - zdziwił się Retes. - Kiedy? - zapytał szybko mrużąc oczy i z uwagą przyglądając się Virve. Takie wydarzenie widocznie wyleciało mu całkowicie z głowy, chociaż... Może coś takiego było, a on po prostu zapomniał? Heh... W końcu miał kawał życia za sobą, dziwnym by było, gdyby tak wszystko pamiętał.

Virve

- Hyym, to niedługo będziesz pamiętał, bo zrobiłam to...teraz - zawołała wesoło i poczęła za pomocą swoich łap łaskotać Wojowniaka.
Hah, napaść. Broń się, Retesiu! Nadal go łaskotała, wybuchła wesołym śmiechem pełnym radości.

Retes

Niestety... Retes był chyba jedyną postacią pewnej użytkowniczki, która nie miała łaskotek. Więc zgoń, przepadnij Virve, bowiem na nic twoje nędzne wysiłki! Wilczek poczuł jedynie delikatne wstrząsy w okolicach brzucha, czy gdzie tam napadła na niego wadera.
- Ha, ha, ha... - powiedział chytrze spoglądając na wilczycę z szerokim wyszczerzem zdobiącym jego twarz.

Virve

- Huh, nie działa to na ciebie? - powiedziała, marszcząc nosek i wywalając się na niego. - Zmęczyłam się tym łaskotaniem - mruknęła, dając do zrozumienia, że idzie spać. - dobra, lecę. Długo mnie nie będzie. Do zobaczenia - powiedziała wesoło.
Wyszła, przyjacielskim gestem ocierając się o basiora.

Retes

- No... To cześć. - powiedział Retes, ale Virve już zniknęła. Dziwne. No, może miała coś innego do roboty. Cóż. Wilczek przeniósł wzrok na Betę. Zamilkł. Może się zamyślił. Może... W głowie Retesa zaczęły snuć się domysły dotyczące, jakoby to wrogie siły spoza naszej galaktyki przejęły władzę nad umysłem Maga, chcąc zeń wyssać informacje dotyczące naszej planety. Wow... Retes kochał swoją wyobraźnię. Po chwili jednak wilczek pokręcił głową i odwrócił się, skinąwszy wcześniej Xythowi na pożegnanie i oddalił się krokiem lekkim, acz szybkim.

zt.

Illiana

Illiana przydreptała tutaj. W tym miejscu jeszcze jej nigdy nie było. A było tutaj inaczej niż wszędzie indziej gdyż tutaj nie było roślin. Ciekawe czemu? A no przecież to pustynia. Illiana z okularami na oczach maszerowała sobie raźno pogwizdując przy tym.

Shadarn

Shadarn przybiegł tutaj szybkim krokiem. Jego ogon wirował, sierść przez lekkie podmuchy wiatru była skierowana na prawą stronę, a jego uszy jak zawsze postawione na sztorc. Jego odciski łap odciski wały się bardzo wyraźnie na piaszczystym terenie. Zobaczywszy jakąś waderę w oddali miał zamiar do niej podbiec i ją przywitać. Gdy był już blisko niej zatrzymał się, a kroki stawiał dopiero po jakimś czasie.
- Witam. - rzekł spokojnym tonem.

Illiana

- Cześć. -Przywitała go Illiana strzygąc prawym uchem. Spojrzała na basiora, który podszedł i się przywitał. Samiczka wyczuła na nim zapach swojej watahy więc się uśmiechnęła szeroko.
- Jestem Illiana a ty jak się zwiesz? -Zapytała się siadając i machając puszystym ogonkiem.

Shadarn

Shadarn również wyczuł głęboką woń samicy z jego watahy. Basior także usiadł.
- Jestem Shadarn, lecz możesz mówić na mnie Shad. Widzę, że jesteś tak jak ja - nowa. - odparł bardzo wyraźnie, lecz krótko.
Samiec czuł się źle siedząc na małych ziarenkach piasku, więc wstał i otrzepał się.

Illiana

- Tak masz racje. -Przytaknęła mu wadera. Illiana dmuchnęła na grzywkę co spowodowało klapnięcie lewego ucha. Zachichotała sama z siebie po czym oblizała nos. Illiana spojrzała na wilka.
- Skąd jesteś? -Zapytała się go zaciekawiona merdając końcówką ogonka.

Shadarn

Wilk spojrzał na waderę z powagą oraz z dumą.
- Eh... dużo by o tym opowiadać. A ty? - odparł z maleńkim uśmieszkiem. - Może poszukamy Oazy? - zapytał.
Po czym podrapał się za uchem. Z każdą chwilą słońce paliło nie miłosiernie na oba wilki. Dobrze przynajmniej, iż co jakiś czas przychodziły bardzo małe oraz lekkie podmuchy wiatru.

Illiana

- W sumie to nie wiem. To było jak się nie mylę w Lesie. W Lesie snów.. Ale daleko. -Odpowiedziała grze bając w pamięci i szukając odpowiedniej odpowiedz na jego pytanie. Illiana się rozejrzała dookoła.
- A wiesz gdzie można takiej Oazy szukać? -Zapytała się po czym poprawiła okulary słoneczne.

Shadarn

Shadarn wziął głęboki oddech i ponownie podrapał się za uchem.
- No nie wiem. - rzekł z zamyśloną miną.
Basior choć nie wiedział, gdzie można spotkać oazę poruszał się bardzo małymi kroczkami na przód. Na chwilę chmury przykryły słońce i nagle się ściemniło.

Illiana

Illiana schyliła się i przystawiła nosek do ziemi. Po czym się wyprostowała i kichnęła.
- Wiesz co ja nie czuję nic nadzwyczajnego.. oprócz piasku. -Stwierdziła i spojrzała na niebo, które pociemniała na chwilę.