Tęczowa Pustynia

Renna

Zmarszczyła brwi.
- Dlaczego więc tu dołączyłeś? Czemu wcześniej nie wstąpiłeś do ,,Watahy Wody". Dlaczego teraz cię ,,oswieciło"? - zadała serię pytań suchym, bezuczuciowym tonem.
Zobaczy się. Teraz wyciągnie z niego to, co się da. A potem porozmawia z Atritą.

Tod

Tod miał swe powody. - W tejże watasze była moja Matka. Ja i Chillynis zostaliśmy w tej watasze, jednak siostra Crusoo była samotniczką. To nie ja o tym decydowałem. Jak mogłem wstąpić do Watahy Wody, skoro od urodzenia zastałem siebie samego w Watasze Nocy? Dlaczego teraz? Śnił mi się parę tygodni temu głos, przemawiający do mnie ostrzej niż Alfa, powiedział tak: ,,Prędzej czy później opuścisz swą watahę. Nie unikniesz przeznaczenia''. Oczywiście nie wierzyłem w te słowa, nie sądziłem, że tak może się stać. - Powiedział, z nieco poplątanym jak zwykle językiem.

Renna

- Głos? - mruknęła, machając łbem na boki.
- SKoro juz wiedziałeś, że odejdziesz...Dlaczego przyjąłeś posadę Młodszego Szpiega? Dlaczego zdecydowałeś się służyc watasze, do której nie chciałeś dołączyć?

Tod

- Godziłem się z tym, że tu jestem. Nie myślałem, że stanę się kaleką i nadal myślałem, że ten głos to tylko brednie. Dopiero teraz okazał się jawą. - Naśladował ton głosu Renny. Z powagą wwiercał w nią swe chłodne spojrzenie. Nie to, że był zły. Starał się ją naśladować, co było całkowicie widoczne. Tak naprawdę był tylko poddenerwowany.

Renna

Starał się ją naśladować? Niemal żałosne.
- Hm... Godziłeś się? - mruknęła bardziej do samej siebie.
- Tak więc, drogi Todzie...Co z tobą począć. Sam nie masz odwagi, dlatego ja rozmówię się z Atritą odnośnie twojego tematu. - powiedziała spokojnie, wstając.
Po chwili odeszła, zamiatając kolorowy piasek ogonem.

/ A tak z innego tematu...Skąd podziałeś imię varrie? Używałam go kilka razy w swoim opowiadaniu, kóre tutaj wstawiłam. Samo ci przyszło do głowy? /

Tod

/A myślałam, że co? Nie wiem, tak po prostu pisałam co mi pierwszy do łba wpadnie. Gniewasz się? TT/

Tod z westchnieniem wpatrywał się w odchodzącą Rennę. Postał jeszcze trochę rozmyślając i wpatrując się w ciemne, bezgwiezdne niebo. Westchnął znów i odszedł w swoją stronę. Kuśtykając biegł przed siebie, wywracając się czasem. W końcu zniknął. Nie za drzewami, nie za lasem. Z pola widzenia wilków. Renna porozmawia z Alfą? Lekkie ciarki go przeszły. Ale Atrita na pewno z chęcią go wyprosi z watahy.

Xythuel

Xyth już miał odpowiedzieć... Tyle, że wiadomość o czyimś odejściu zawsze go bulwersowała i na miejscu Renny, która się z nim rozmówiła, gdy ten popadł jak zwykle w plątaninę myśli, wyznaczył jakieś ultimatum. A czemu? Był on młodym szpiegiem! Mógł w każdej chwili zdradzić tajemnice Nocy... Ale nic... Miał przynajmniej nadzieję iż samica beta wzięła to pod uwagę. A tymczasem oboje odeszli... A więc i na Xytheriana czas. Nie będzie tu tkwił zupełnie niepotrzebnie gapiąc się w tęczowe krajobrazy owej pustyni. Mniejsza. Chwilę potem samiec udał się ku wyjściu z tego miejsca, powoli acz spokojnie udając się w stronę lasów tutejszej krainy...

z.t.

Stille

Shinq leżała na jednej z gór piasku i wpatrywała się w rozmowę Renny i Tod'a, ze zwieszonym językiem. Gorąco, ufff jak ciepło. Otarła mokre czoło od potu i westchnęła.
- No, no, koleżko, brak Ci zbytnio odwagi. Idzie się do Alfy, do jasnej ciasnej! - rzekła bez zastanowienia, a jej ogon szurał po piachu.

Sarlent

Waris spojrzała tępo na wilka.
-Że cóż proszę?-przechyliła głowę na lewą stronę i podrapała się za uchem, wciąż nie spuszczając wilka z oczu. Tego jeszcze nie było, takiej dziwacznej zjawy. A przynajmniej Waris takiej nie widziała.

//Cóż za wena!//

Crimson

- ... i to Ty jesteś dla mnie kwiatem na tej pystynii, droga Waris... - wymamrotał przez sen. Po chwili przeciągnął się, ziewnął i mlasną. Rozejrzał się. Ile tu wilków! A jak wiadomo Crimson woli samotność... Z zamkniętymi oczyma wstał i... wpadł na Sarlent, chociaż dla niego to wciąż była Waris Dirie. Otworzył oczy i przypomniał mu się sen. - W-wybacz, Waris. Ja na prawdę nie chciałem wejść Ci w drogę. A co tam, i tak muszę już powoli... - urwał. Chciał opuścić to miejsce, ale jednocześnie coś go tu trzymało. Nie, Crimson! Puknij się w ten wilczy łeb! Sarlent jest nastolatką, a ty jesteś dorosły. Co to, to nie!

Sarlent

Waris mrugnęła dwukrotnie i spojrzała w odległy punkt ponad głową wilka. Zwariował? Cóż... to nie zjawa. Z pewnością, zjawy nieczęsto jej się oświadczały.

Crimson

Crimson spojrzał na Sarlent. To druga wilczyca, którą zna... No z którą rozmawiał. Pierwsza była Viktoria... Ona była nawet zabawna, lecz rozczesywanie kołtunów już mniej... "Lama... Tak, to ja... Jestem Lama... Jestem Crimson... Jestem Wartownikiem i Członkiem Starszyzny... Nie poddam się..." - przemknęło mu przez myśl. Podszedł do Sarlent i spojrzał jej głęboko w oczy.

Sarlent

Kaszlnęła i odchyliła się do tyłu, zdumiona zachowaniem niedoszłej zjawy.
-Co, co?!-pisnęła, coraz bardziej przechylając się. W końcu kręgosłup dał za wygraną i Waris upadła na piasek.

Crimson

Crimson wystawił łapę do Waris.
- Nie bój się mnie. Nic Ci nie zrobię. Wstawaj... - rozległ się jego melodyjny głos. Rzadko kiedy się odzywał. On jest cichym wilkiem... Jeśli go nie pytają - nie odpowiada...

Abbey

Abbey pojawiła się na tym właśnie miejscu. Jej grzywkę targał wiatr, ogon falował na nim, niczym na wzburzonym morzu. Przy tym lekko pomrukiwała do siebie melodie nowego utworu i przypominała sobie akordy. Patrząc na świat ze swojego miejsca, wilczyca wyciągnęła się na piasku, który według jej mniemania powinien być ciepły.

Taimi

Powinien, ale panowała zima, o czym niestety Atrita poinformowała w dziale z pogodą. Ukradła nam tym samym wiosnę. Tak czy inaczej, pojawiła się tutaj także Taimi - pogodna i rozśpiewana optymistka. Niemalże od razu usłyszała nieznane takty, powoli więc podeszła do leżącej wilczycy, uważnie przysłuchując się temu, co mruczała.
- Pani pisze piosenki? - zawołała pogodnie, nie siląc się ani na przestawienie swej osoby, ani nawet na powitanie. Tak, energii to w niej drzemało niesamowicie wiele. Jak na złość ujawniała się ona w złych i nieodpowiednich porach.

Abbey

Abbey tęskniła za miłym ciepełkiem grzejącym jej futro, ale póki co wiosna nie została znaleziona. Wilczyca spojrzała na osobistość, która do niej podeszła. Wyprostowała się niczym struna od jej kochanej gitary. Chuchnęła na opadająco na jej oczy grzywkę i bez słowa, skinęła głową.
- Tak, czasem... - odparła spokojnie.

Taimi

A młoda Taimi uśmiechnęła się serdecznie i ciepło, jak to miewała w zwyczaju.
- A to co Pani nuciła przed chwilką... - urwała na moment, zbierając dalsze myśli - też Pani to napisała? - dokończyła, patrząc na waderę z zainteresowaniem. Plasnęła się głośno łapą w czoło.
- Zapomniałabym. Jestem Taimi, psze Pani. - przedstawiła się pogodnie.

Abbey

Abbey skinęła jej głową na powitanie. Te dziecięce życie, kiedy to zadaje się tysiące pytań... Ona też kiedyś takie miała. Zamyśliła się przez chwilę, zastanawiała się skąd właściwie znała tą melodyjkę. Trudno jej to było stwierdzić. Raczej nie napisała jej sama. - Gdzieś ją usłyszałam, podczas mojej podróży - stwierdziła. Cały pozytywizm Taimi działał na nią dobrze. - Miło Cię poznać, jestem Abbey - powiedziała.

Taimi

Z uśmiechem skinęła łepetyną, sygnalizując, że jej słucha i zapamięta jej imię.
- A lubi pani opowiadać o tych podróżach? Bo ja lubię słuchać. - powiedziała, a w jej głosie wyraźnie odznaczała się spora nut rozmarzenia. Ona była może z tych co dużo mówią i są niezwykle energiczni, jednak potrafiła (i co więcej bardzo lubiła) także słuchać, zwłaszcza o dalekich podróżach lub dawnych dziejach. Mity, legendy, baśnie - oto coś, co naprawdę ją 'jarało' .