Tęczowa Pustynia

Taidara

Taidara skończył badanie spojrzeniem Bereniki, w końcu zdaniem każdej normalnej osoby nadmierne wpatrywanie się w czyjąś postać mogło być oznaką braku kultury, a nie chciał, żeby za niewychowanego go uznano.
- Prawda, nie jestem - powiedział szczerze Taidara.

Berenika

Teraz Ber była pewna. Czuła, że musi go oprowadzić po krainie, lecz musiała trochę więcej wiedzieć na jego temat. Tak więc postanowiła przystąpić do pytań. Naszedł ją iście dziennikarski instynkt.
- Masz przyjaciół? - Padło pytanie z jej strony. Gdyby to dobrze przemyślała, palnęłaby się w głowę, lub w ogóle się o to nie zapytała. Niemożliwe, że wilk z tak krótkim stażem w krainie już miałby przyjaciół. Nie pomyślała, ale lepsze takie pytanie dla podtrzymania rozmowy.

Taidara

Taidara jednak nie był osobnikiem, który mógłby się obrazić o taką byle rzecz, więc jedynie uśmiechnął się delikatnie i powiedział:
- No jakichś to chyba każdy ma - rzekł spokojnie, przeciągając się i ponownie siadając na piasku, na przeciwko wilczycy.

Berenika

Berette myślała nad kolejnym pytaniem. Zapomniała już o co miała się spytać, toteż pozostało jej jedno wyjście.
- Może chciałbyś dokładniej poznać krainę? - Zaproponowała - Tu jest wiele ciekawych miejsc do zwiedzenia.
Chęć ponownego zwiedzenia krainy opanowała waderę. Chciała już wyruszyć, ale przecież to ów samiec musiał zadecydować, czy zechce, by ona go oprowadziła.

Taidara

Taidara przeciągnął się raz jeszcze. Ach, jakże te mięśnie potrzebowały nieco ruchu... Ale reszta ciała nie za bardzo. Łazić po krainie? Dopiero tu przybył, chyba wolałby nieco odpocząć. Z drugiej zaś strony dobre wychowanie nie pozwalało odmówić, w końcu mogło to skutkować obrażeniem się na jego osobę. A nie lubił, gdy ktoś się na niego obrażał.
- No dobra - powiedział, kryjąc lenistwo za maską lekkiego, opanowanego uśmiechu.

Berenika

Berenika nie obraziłaby się, gdyby Taidara odmówił, jednak skoro nie wyczuła niechęci w słowach samca...
- Wolałbyś najpierw odwiedzić spokojne tereny, na przykład morza, jeziora albo wodospady? - Zapytała się. Nie wiedziała, w jakich Tai gustował miejscach, ona sama wolałaby jednak morza, szczególnie podczas zachodu słońca. Wtedy stają się one takie romantyczne... dość marzeń, trza powrócić do rzeczywistości. Berette podniosła zadek i czekała, aż basior odpowie.

Taidara

- Mogą być wodospady - powiedział Taidara, po prostu powtarzając ostatnie słowo wilczycy. No, ale nic - z lenistwem podobno trzeba walczyć. A przejść się zawsze można, w końcu rozciągnie nieco zastałe kości i od razu łatwiej będzie mu pokonać zmęczenie i niechęć do wszystkiego, co wymaga ruchu.

Berenika

Gdyby Ber wiedziała o czym myśli Taidara, przyznałaby, że jest leniem. To już ona dłużej od niego żyje, a czuje się niczym nastolatka. No, ale przejdźmy do tematu. Berette odwróciła się i powoli ruszyła. Nie miała ochoty nawet na trucht, gdyż złapała lenia, może się od samca nim zaraziła. Obejrzała się niespiesznie.
- Chodź za mną. - Powiedziała tylko i znów spojrzała przed siebie. Poruszała się powoli, lecz pewnie stawiała łapy. W końcu poczuła, że senność ją opada. Przyspieszyła nieco kroku.

z.t. - Zimny Wodospad...

Taidara

- Hai - Taidara skinął głową, po czym dokonał całego rytuały wstawania - wyprężył grzbiet, wyciągnął łapy, ziewnął i dopiero ustawił się do truchtu. Poszedł posłusznie za wilczycą, zastanawiając się, po co w ogóle to wszystko robi i oddalił się leniwym krokiem, acz z miną wyrażającą zadowolenie. No, coś ciekawego się w końcu dzieje.

zt.

Anastasie

Kaori cicho westchnęła, spoglądając na basiora. Chyba miał ochotę odejść.
-Dobry, jestem Kaori.- rzekła wadera, lekko się uśmiechając. Wilk bardzo się jej spodobał, toteż jej serce zaczęło szybciej być. Tak jak przy spotkaniu z Salemem... którego w krainie nie ma i chyba on o niej zapomniał. Wadera zastrzygła uszami, z lekką nutą zazdrości.
Zaraz.
-Berenika?! Co tutaj robisz?- spytała, kątem oka zerkając na Taidarę. Który wychodził.
~Super...~ pomyślała wadera, również opuszczając te miejsce.

zt.

Xerri

Wadera lekkim truchtem pojawiła się na Pustyni. Lubiła ciepły piasek. Tak miło parzył w zadek. Wilczyca usiadł i mlasnęła głośno pyskiem. Nudziło jej się wściekle. Położyła się na ciepłym piasku i czekała na jakieś towarzystwo.

Elena

Wojowniczka spokojnym krokiem spacerowała po dawno nie widzianej pustyni. To cudowne, że w tej krainie nic się nie zmienia na tyle, by nie dało się tego poznać. W końcu dojrzała dojrzewającą wilczycę. Podeszła do niej z delikatnym uśmiechem i otworzyła zgrabny pysk by się przywitać.
- Witam. Jestem Elena. Co cię tu sprowadza? - ciszę przerwał jej aksamitny głos i przyglądała się z zainteresowaniem w oczy Xerri.

Xerri

Wilczyca od razu wyczuła w jej głosie zachętę doi rozmowy. Odpowiedziała:
-Witaj Alfo, Wojowniczko Ognia. Ja, samica, która za niedługo chce zdawać test na wojowniczkę, zwę się Xerri.
Po czym skłoniła sie lekko w stronę Eleny. Ładne imię!

Elena

El już zapomniała jak to było być rozpoznawanym i poważanym. Miłe uczucie.
- Miło mi cię poznać Xerri. Masz bardzo ładne imię. Powiedz mi, masz już jakąś praktykę, przygotowanie do testu? - zapytała siadając przed rozmówczynią i uśmiechając się ciepło. Ostatnio nie uczyła, niemniej lubiła uczyć młodych, przyszłych wojowników. Wyczuła watahę nocy, w zasadzie trudno było tego zapachu nie poznać, będąc z tą watahą w sojuszu.

Xerri

Wadera nie chciała wyjść na w ogóle nie wytrenowaną, ale też nie wypadało skłamać wiec powiedziała zgodnie z prawdą:
-Kiedyś uczyła mnie Berenika. Niedawno uczyła Shinq. Nie nauczyła mnie za dużo. Chcę mieć za niedługo test, ale nikt mnie teraz nie uczy. Szukam cały czas nauczycielki, która pomoże mi zdać ten test.
Wadera nie spuszczała oczu z samicy. Ci których uczyła teraz pewnie są wielkimi wojownikami.

Elena

Wadera owinęła ciało ogonem i postanowiła, że będzie uczyła Xerri.
- W takim razie mogę cię uczyć jeśli chcesz. - powiedziała z uśmiechem. Pora zająć się obowiązkami po powrocie i szybko ich się nawarstwia. Wyuczyła już kilku znanych wojowników jak choćby Retes. Trzeba wreszcie zająć się pokoleniem wojowników, bo niestety, tak jak kiedyś było ich mnóstwo, tak dziś rzadko kiedy się takowego widuje.

Xerri

Wadera zaczęła merdać obonem. Zupełnie jak pies. Uśmiechnęła się szeroko i odpowiedziała:
-To będzie dla mnie zaszczyt!
Po czym wadera wstała i zaczęła skakać wokół samicy.

Elena

Zaśmiała się serdecznie i przyglądała się wesołym podrygom.
- No dobrze. To może zaczniemy od teorii? - zapytała kładąc się na piasku. - Powiedz mi, co wiesz o byciu wojownikiem. Jakie cechy powinien posiadać wojownik? - zadała pierwsze pytanie z uwagą patrząc w oczy Xerri. To bardzo ważne, by znać cechy i obowiązki wojownika, zawsze takowe pytania się pojawiają i to one decydują w dużej mierze, czy przejdzie się do testu praktycznego.

Xerri

Wilczyca przestała skakać koło mentorki i z szybkością strzały wystrzelonej z łuku pojawiła się przed mentorka i zaczęła odpowiadać:
-Wojownik musi byś silny i skupiony. Odważy i dzielny. Ma bronić słabszych jak i swoja watahę i rodzinę. Nie może używać swojej siły do własnych zachcianek. Musi wiedzieć, że najlepiej wroga atakować w brzuch, szyję, skronie, kroczę i gardło. Musi tez umieć wykorzystać otoczenie do pokonania wroga. Na przykład gdy jest na pustyni może sypnąć piaskiem w oczy przeciwnikowi. To go na chwilę spowolni, ale tylko na chwilę. Musi umieć się obronić przed każdym rodzajem ataku. Nie może być tchórzliwy. Nie może także się chwalić i wywyższać nad innymi za to, że to on jest wojownikiem.
Kończąc swoja wypowiedz wilczyca usiadła i uśmiechnęła się do Eleny.

Elena

Wilczyca była bardzo zadowolona z odpowiedzi nowej uczennicy.
- Bardzo dobrze. Nie mam nic do dodania. - powiedziała z zadowoleniem. - Dobrze, to powiedz mi komu podlegasz i w razie konieczności kogo rozkazów należy słuchać. - dodała z błyskiem w oku. Skąd owy błysk? Znów poczuła radość z uczenia i widziała, jak Xerri jest przygotowana. Zobaczy jeszcze jak z praktyką.