Tęczowa Pustynia

Felix

Ojej, ojej, ojej! Prezenty! Maluch zaklaskał w łapki energicznie, już myśląc jakich świetności mógłby sobie zażyczyć... zaraz, zaraz czy był grzeczny w tym roku? Pomyślmy... tak, w sumie nic strasznego nie zrobił. No, tak mu się wydaje.
- A miałby pan lotne skrzydła? Albo rentgeny w oczach? Albo wielkiego dinozaura? - spytał - podając swoje wszystkie trzy wielkie marzenia. Kiedyś był nawet bliski tego trzeciego, ale nie pozwolono mu go zatrzymać - a przecież go nie zjadł, taki przyjazny był! Gdzie on by na wygnaniu drugiego takiego znalazł?
Maluch uśmiechnął się wesoło i energicznie, wlepiając swe świecące oczka w wilka.

Arlette

- Ence pence w prawej ręce! - rzekła ze śmiechem.
Tylko co może w niej być? Czy to jej wymarzone skrzydła? Czy może towarzysz? W sumie wcale nie zastanawiała się nad wyborem. 50% szans na to i na to. Całkiem dużo. Była bardzo zadowolona, z tego, że spotkała Mikołaja. Zapewne niewiele wilków ma taką okazję.
- I dziękuję Panu Duszku-Życzeniuszku! - uśmiechnęła się perliście.
Możnaby rzec, że cała jej różowa istota była przepełniona szczęściem.

Stille

Niebieskie ślepka zalśniły jak małe płomyczki ognia. Mikołajem? To Seuta może spełniać życzenia? Jej uśmiech nieco się zmniejszył, gdyż wiedziała, że jej marzenie jest akurat niemożliwe. Podniosła zwieszony łeb, patrząc wilkowi prosto w oczy. Zamierzała to powiedzieć, tak, zrobi to. Jak będzie to ponad jakieś tam magiczne siły, po prostu zrezygnuje lub wymyśli coś małego, symbolicznego.
- Bo wiesz... chciałabym potrafić latać. Mieć takie skrzydła, dzięki którym mogłabym wzbić się w powietrze, czuć ten wiatr w sierści... i to niesamowite przeżycie. Marzę o tym od dzieciństwa. Jeśli sprawia to panu jakikolwiek kłopot... to proszę szczerze mówić. Najwyżej poczekam do następnej gwiazdki lub dłużej. - na jej twarzy mieszał się smutek ze szczęściem. Nie wiedziała co myśleć. Zostało jej tylko czekać na decyzję Seuty, która zadecyduje o wszystkim.

/chwilowy brak weny ;c/

Seuta

Seuta z uśmiechem na twarzy wyprostował prawe ramię do przodu, ukazując wylosowany przez wilczycę prezent.
- Tadam! - zawołał radośnie, przekazując wilczycy... kota. Kot jednak nie wyglądał tak, jak powinny wyglądać inne dachowce. Młody, jeszcze kociak, prawdopodobnie niedawno urodzony, miał mlecznobiałą sierść upstrzoną całą masą plamek we wszystkich kolorach tęczy, jasnobłękitne oczka i inteligentny, przyjazny pyszczek.
- Ten stworek to od dzisiaj twój wierny towarzysz. Może nie umie mówić, ale za to potrafi bardzo dobrze słuchać. Tylko trzeba go karmić - powiedział Seuta, wyciągając z worka dodatkowo puszkę z kocim jedzeniem o smaku wołowiny z marchewką i groszkiem. Zwierzątko miauknęło przejmująco, prawdopodobnie niezadowolone z faktu, że jest trzymane za skórę na karku przez jakiegoś dziwaka, więc dziwak ów szybko przekazał kocię nowej właścicielce. Mikołaj od siedmiu boleści zaś odwrócił się do Felixa, by uraczyć go szerokim uśmiechem i wonią karmelu.
- Młodzieńcze, twoje życzenia są zaiste bardzo interesujące, ale pomyśl, co chciałbyś dostać najbardziej... z rzeczy bardziej dostępnych na ziemi. Może najnowszy model toru Hot Wheels? - wilkoczłek wyciągnął z wora omawiany przedmiot, jednak zaraz go schował i pokazał inne pudełko. - A może tę przenośną konsolę Plejstejszyn? - łapa ponownie zanurkowała w torbie. - Och, a to jest chyba niesamowity, ilustrowany podręcznik do nauki fizyki! - pokazał opasłe tomiszcze, z miną zawodowego sprzedawcy rzeczy, których w rzeczywistości nikt nie potrzebuje. No bo nie oszukujmy się... komu potrzebny podręcznik do fizyki?

Akinori

Nagle zjawił się tu Akinori, ze smętną miną. Szedł sobie powoli, patrząc na wszystkich tu zgromadzonych. Wilk, wilk, wilk i człowiek? Zdziwił się nieco, jednak nie podszedł do nich. Może się bał? A może po prostu chciał już odpocząć?
Od jakiegoś czasu jego życie jest istną masakrą. Za dużo przeżyć, ot co! A jeszcze jest taka prawda, że Aki nie był taki stary, jednak musi się zajmować młodszymi siostrami.

Arlette

Na widok mlecznobiałego kotka, Arletka aż pisnęła. Był taki... Przepiękny. Przepiękny, kolorowy i wyjątkowy.
- Dziękuję panu! - rzekła wesoło.
Podbiegła do duszka - oczywiście zaliczając po drodze glebę - i uścisnęła go z radością. (W sumie to nie wiem czy on jest stworzeniem materialnym, ale co tam)
- Prze paaanaa? A czy ja mogłabym pochodzić z panem po krainie? Słuchanie czego inni chcą jest takie cieeekaaaawee. - zapytała, robiąc 'słodkie oczka'.
Szczerze mówiąc, słuchanie co chcieliby dostać na gwiazdkę mieszkańcy krainy nie byłoby zbyt ciekawe... Ale podróż po krainie z tajemniczym Mikołajem - to byłoby coś.

Stille

Przekrzywiła łeb, patrząc na Seutę. Wyraźnie widziała, że jej nie zauważył, albo nie usłyszał. Westchnęła ciężko.
- Nie chcę prezentu. Do szczęścia mi tego nie potrzeba. Chciałabym po prostu zobaczyć moje dzieci. Moje kochane dzieci... - skrzywiła się, jakby miała rzucić histerią. Było to jednak na jej twarzy prawie niewidoczne, starała się udawać równie wesołą, jaką była przedtem.
- Nie zawiedź mnie, Mikołaju. Jeśli nie chcesz, to nic nie rób. Chociaż pewnie wiesz, że małe rzeczy czynią cuda. - dopowiedziała, odwracając głowę do tyłu. Źle się z tym czuła, ale nie chciała więcej czuć się zranioną przez los.

Xerri

Samica wzięła małego na grzbiet i podbiegła do duszka.
- Dżem Dobry! Czy mógłby pan wyjąć coś z worka dla tego oto szczeniaczka? -zapytała uprzejmie wadera wskazując na Alastair'a. Też chciałaby coś dostać, ale nie chciała wyjść na egoistyczną wilczycę. Najważniejszy teraz był mały. Chciała aby i on ucieszył się z prezentów i cudów Gwiazdki.

Seuta

Seuta uśmiechnął się miło do Arlette. Pogrzebał chwilę w swojej torbie, najwyraźniej czegoś szukając.
- No nie wiem, malutka... Żeby zostać pomocnikiem Mikołaja, trzeba być elfem. A to oznacza, że musisz nosić to! - powiedział, wkładając na głowę wilczycy zieloną czapkę z dzwoneczkami. - Jeżeli uważasz, że rozdawanie prezentów jest ciekawym zajęciem, to nikt nie broni ci ze mną łazić, tylko pamiętaj, żeby się nie zgubić - dodał, następnie przenosząc wzrok na Shinq. Nachylił się nad nią i pogłaskał jedną dłonią po czubku wilczej głowy.
- Ależ, nadobna wadero, jeżeli postarasz się, aby twoje dzieci do ciebie przyszły, to kiedyś na pewno cię odwiedzą. Nie ma czym się martwić, bo póki są gdzieś szczęśliwe w świecie, nie ma potrzeby nad tym płakać - rzekł z uśmiechem, szerokim na tyle, by wyglądał wręcz komicznie. Po chwili Mikołaj spojrzał radośnie na Akinoriego. Przyjrzał mu się uważnie, jakby oceniał, czy malec był w tym roku grzeczny, aby zaraz pokiwać głową i zagadnąć młodego:
- A co nasz młodzieniec chciałby dostać z okazji zbliżającej się Gwiazdki? - zapytał przyjaźnie.

Shaeera

Shaeera przybyła tu zwabiona słodkim zapachem cukierków. Tym razem lądowanie skończyło się zrobieniem w piachu krateru. A czy to już się kiedyś nie zdarzyło? Mam deja-vu. To teraz przybędzie trójnoga wilczyca i wykopie ją?
Nie, chyba jednak nie. Shaeera jakimś cudem dała radę się wygrzebać. Jej wzrok spoczął na dziwnym stworze, ni to człowieku, ni to wilku.
- Cześć - wyszczerzyła się do niego - Przepraszam bardzo, czym pan jest?

Arlette

- Yay! Jestem pomocnikiem Mikołaja! - krzyknęła rozradowana.
Obróciła swą głowę, tak aby ujrzeć smoczycę. Duszek i smok jednego dnia? Epic Adventure! Chrząknęła głośno i zaczęła wyjaśniać:
- To jest Dobry Duszek - czyli Mikołaj - którego możesz poprosić o gwiazdkowy prezent. Mnie dał kota, a tamtemu chce dać konsolę plejstejszyn! Zatem powiedz co chcesz, a on wyciągnie to z worka. Oczywiście jeśli byłaś grzeczna. - rzekła dumnie, naciągając sobie czapkę na uszy.
Czuła się zobowiązana wszystko wytłumaczyć, ponieważ od dziś była Pomocnikiem Mikołaja. Od zawsze - to znaczy od wczoraj - marzyła o byciu kimś takim. A teraz jej marzenia się spełniają, ha! Gdyby tylko Kajinka teraz mogła ją zobaczyć!

Shaeera

- Hmmm - zaczęła się zastanawiać - To ja bym chciała...
No właśnie, co by chciała? Napewno nie kota! Ale jeśli już jesteśmy przy zwierzętach, to chciałaby mieć feniksa lub łasicę. Albo pluszowego misia. Albo mieć jakąś fajową moc, np. teleginezę, lub możliwość teleportacji. Może wymieni wszystko, a Mikołaj wybierze coś z tejże listy.
- Poproszę feniksa, łasicę, misia, teleginezę i teleportację! - wcale się nie przejęła, że jej wypowiedź dowodziła chęci posiadania wszystkich tych rzeczy na raz.

Lunatria

Przybyła tu, czując woń słodyczy. Trochę mdlący, jak dla niej, ale w końcu zbliżały się święta, a słodycze właśnie z nimi się kojarzyły. Przymknęła oczy na moment, przypominając sobie czasy, gdy była wilczątkiem. Małym, białym i puchatym. Och! Szkoda, że jej matka nie widziała jak dorasta...
Potrząsnęła głową. Nie będzie myśleć o tych rzeczach. Święta zapasem! Rozejrzała się więc uważnie, próbując zlokalizować źródło zapachu. Ujrzała dziwnego jegomościa, ni to wilka, ni człowieka. Przed nim zauważyła dwie mniejsze istotki. Zaciekawiona podeszła bliżej. To dziwne, ale znów poczuła się jak szczeniak.

Cristal

Cristal powolnym krokiem doszła w to miejsce. Wzdychając po drodze, wcale się nie zmęczyła. Ale cóż to? Poczuła nieznajomy zapach a świąteczny klimat natychmiast udało jej się wyczuć! Podeszłą do nieznajomego, lekko dygając i rozglądając się. Dużo osób wokół tej osoby się zebrało. Uśmiechnęła się sama do siebie i usiadła, machając kitą.

Akinori

Akinori zerknął na nieznajomego i uśmiechnął się nikle. Był przemęczony życiem, nie wyrabiał po prostu.
- Ja? Kogoś, kto pomógłby mi ogarnąć wszystko w życiu.. Pomocy, tyle. - Powiedział nieco przymulony i spuścił łeb w dół. Odkąd jego matka odeszła z krainy, sprawy się pokomplikowały. Sam sobie nie dawał rady..

Xerri

Samica podeszła do partnera i szepnęła:
- Przecież ja ci mogę pomóc... Zawsze o każdej porze dnia i nocy... -te słowa płynęły z serca. Kochała Akinori'ego i chciała aby jego życie było jak najlepsze! Mógł jej powierzyć swoje wszystkie obawy i życzenia. Przecież mógł jej zaufać.

Stille

- Dziękuję, Seuto. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy. Będę Ciebie szukać! - powiedziała, odgarniając grzywkę łapą. Nie mogła zwlekać, siedzieć sobie w gronie przyjaciół, gdy musiała załatwić kilka spraw. Ciężko jej było na sercu, widząc, że tylko ona ma potrzebę odejść. Nie chciała nigdzie iść. Wypuściła głośno powietrze z płuc, marszcząc brwi. Oh, tylko praca i praca. Wojownikowi niełatwo. Otrzepała się. Jeszcze przez chwile pomachała wszystkim tu zebranym, po chwili znikając zza ogromnym, kolorowym pasem tęczy. Tęcza przy ziemi? Dziwne.

Alastair

Malec potrząsnął łebkiem. Był jeszcze jednym z tych, którzy wierzą w istnienie Świętego Mikołaja całym serduszkiem. I zapewne nawet, kiedy przedstawi mu się jawne dowody, wyraźnie sygnalizujące jakiś zgrzyt czy coś, nigdy nie zmieni zdania. Mikołaj istnieje! Stoi tutaj, tak niedaleko! Podszedł do niego niepewnie, zadzierając łebek ku górze, po czym szepnął w pełnej konspiracji:
- Panie Mikołaju, bo ja bym chciał.. Skrzydełka, skrzydełka dla cioci Xerri! Bo ona chciałaby latać! A ja będę latał na jej pleckach. Prooooszęęę! - Ostatnie słowo stanowiło już znacznie głośniejsze doznanie. Ot, jęknięcie, pełne błagania. Jego cynamonowe oczka, przysłonięte kurtyną jasnej i dość gęstej grzywki, jaśniały dziwnym blaskiem. Widocznie tak bliska obecność Mikołaja powodowała, że malec się radował bardziej, niż kiedykolwiek. Chyba uwierzy, iż święta to okres magiczny, naprawdę! Uśmiechnął się przekomicznie, niczym Simba oraz Nala w scenie, gdy - rzekomo - prosiły o zgodę na wyprawę nad wodopój.

Seuta

Seuta uśmiechnął się i pokiwał głową widząc, że jego nowa pomocnica doskonale radzi sobie na stanowisku elfa. Oby tak dalej, może dostanie na stałe tę posadkę? Umowa na pełny etat, te sprawy... Duszek odwrócił się w stronę smoczycy, która właśnie wyrecytowała swoje pragnienia dotyczące gwiazdkowego prezentu. Mikołaj pokręcił głową.
- A gdzie "poproszę"? - zapytał, szczerząc się od ucha do ucha. - Oj... Coś mi się zdaje, że panienka nie była grzeczna w tym roku - powiedział, pstrykając ją delikatnie w nos długim palcem. Następnie Seuta odwrócił się do Akinoriego, który drugi z kolei zdradził swoje marzenie.
- Ależ co wam się tak zebrało na smutki w czas Świąt? Ta oto wilczyca najwyraźniej oferuje ci spełnienie twojego życzenia, więc czemu chcesz wyciągnąć kogoś z mojego worka, skoro rozwiązanie masz tuż pod łapą? - rzekł, uśmiechając się do Xerri ciepło, po czym zwrócił twarz w stronę ostatniego szczenięcia, które poprosiło go o przysługę. Zaśmiał się przyjaźnie, pochylając nad Alastairem i klepiąc go po głowie.
- Skrzydełka można wyhodować samemu, ale potrzeba na to czasu i pracy. Nie jest to coś, co mogę wyciągnąć z worka. Każdy musi zasłużyć na taką zdolność, chłopcze - powiedział z uśmiechem, prostując się i spoglądając na obecnych. W tym miejscu miał zamiar spełnić jeszcze tylko jedno życzenie, więc ponownie trzeba się zebrać w sobie i kto pierwszy ten lepszy. Potem Seuta zgarnia swojego elfa i rusza dalej w świat!

Xerri

Samica uśmiechnęła się i skromnie podniosła łapkę w górę.
-A może mogłabym dostać coś innego?-zapytała nieśmiało Wojowniczka. Chciałaby dostać jakąś fajną czapeczkę lub coś innego. Jakąś fajną niespodziankę.
-To mogłabym?-zapytała nieśmiało samica.
/brak weny/