Złoty piach

Shauni

Zaśmiała się cichutko.
- Wiesz, raczej większość tutaj jest zdrowa na umyśle, więc taki fenomen jak ja robi wrażenie - odrzekła spokojnie z figlarnym uśmiechem - A na czym polega ta moja oryginalność w twoich oczach? - zapytała po chwili.

Abaddon

Doskonale wiedział, że za chwilę usłyszy takie pytanie. Zaśmiał się - Chociażby na tym, że w każdym, nawet najnudniejszym wilku, potrafisz odnaleźć coś interesującego - odpowiedział. Po chwili pospiesznie dodał, zaprzeczając jej poprzednim słowom. - Na dodatek jako jedna z bardzo niewielu osób zamieszkujących tę krainę, masz zdrowe podejście do świata.

Shauni

Przewróciła znowu oczami. Uśmiechnęła się ciepło do wilka.
- Nie jesteś nudy - powiedziała miękkim głosem - A z tym zdrowym podejściem do świata - zaśmiała się cicho - no dobrze, że tak uważasz.

Abaddon

Roześmiał się. - Ja mam na ten temat nieco inne zdanie, ale jak uważasz. Nie będę się sprzeczał, bo to rzecz względna - odpowiedział.

Lightning

Weszła spokojnie.
-Witajcie-powiedziała do wilków znajdujących się blisko niej.
Usiadła patrząc na miliony złotych kryształków mieniących się wokół niej...

Abaddon

Spojrzał na przybyłą wilczycę. Na powitanie uśmiechnął się do niej delikatnie. Odpowiedział. - Witaj - Przyjrzał jej się uważnie. Nie przypominał sobie by kiedykolwiek wcześniej ją widział.

Shauni

Czarne oczy spoczęły na chwilę na wilczycy.
- Witaj - powiedziała spokojnie, po czym spojrzała na zachmurzone niebo.

Lightning

Położyła się opuściwszy łeb na łapy i wpatrzyła się w miliony kryształków.Nagle przypomniawszy sobie o jakiejś sprawie,spokojnie wstała i opuściła to miejsce.

Abaddon

Podniósł się i westchnął ciężko, przenosząc wzrok na niebo. - Na mnie już czas... - rzekł, po czym dodał, spoglądając na Shauni - Do zobaczenia - po tych słowach odszedł.

Shauni

Odprowadzała go wzrokiem. Westchnęła głęboko. Spojrzała na czarne niebo i powolnym krokiem oddaliła się w przeciwną stronę.

Kinnojo

Szłem po złocistym piasku, zostawiając widoczne ślady. Ogon zostawiał ślad, dokładnie tam gdzie podążałem. Usiadłem w końcu, ogonem otulając łapy. Teraz nawet pustynię jesień spowija... Wpatrzyłem się w złote ziarenka, migające w ledwo jasnym słońcu, które szykowało się by odejść, na dobre 6 miesięcy, do rozpoczęcia wiosny.

Alayna

alayna nie mając pojęcia zjaw3iła się w tym miejscu, łapy kładła delikatnie i powoli na piachu. O dziwo był zimne. Lecz nawet tego nie spostrzegła, swym puszystym ogonem wlokła po podłożu za sobą. Rozejrzała się od niechcenia, spostrzegła niewielkiego basiora siedzącego niedaleko. Z swego lenistwa powlokła swe ciało w jego stronę, oczy miała ospałe.

Kinnojo

Poruszyłem uchem, słysząc nadejście wilczycy. Spojrzałem kątem oka w jej stronę i machnąłem nieznacznie ogonem. Przednie łapy zatopiłem w piasku, patrząc na stan wilczycy.
- Witaj - przywitałem się, ale jakoś niespecjalnie chętnie.

Alayna

Zmierzyła wzrokiem basiora z niewyrażnym wyrazem pyska. usiadła obok niego, machnęła swym ogonem lekko muskając końcówką wilka; uśmiechnęła się nikle. Dopiero po upływie czasu, odezwała się od niechcenia - Alayna.

Kinnojo

- Kinnojo - dopiero teraz odwróciłem wzrok od wilczycy.
Mój wzrok powędrował w górę, aż do chmur. Zimny powiew otulił moje futro. Jak dobrze, czasami mieć je takie gęste. Spojrzałem kątem oka na towarzyszkę, cicho wyjmując łapy z chłodnego piasku.

Alayna

Machnęła kilka razy porywczo swym ogonem, rzekła - Nowy? - przy tym uśmiechnęła się nikle w jego stronę. Przymknęła oczy kładąc się na zimnym piachu, a lekki wiatr owiewał jej sierść.

Kinnojo

- Nie, jestem tu od dawna, tylko na jakiś czas wybrałem się na wędrówkę, za krainą. Jestem synem Wardress i Szasty. - wyjaśniłem dość krótko.
Westchnąłem, przyjmując pozycję leżącą na boku, w przeciwnym kierunku niż wilczyca. Mój wzrok wędrował po drobinkach złotego piasku.

Alayna

Nie odpowiedziała basiorowi, cóż być moze słyszała o tych osobach, lecz ją zbyt nie obchodziło; kto kim jest. Swój łeb położyła na przednich łapach. Przymknęła oczy, obwinęłą się swym puszystym ogonem.

Kinnojo

Zastrzygłem uchem, przymykając oczy. Ziewnąłem, układając się w innej pozycji. Mój ogon co chwila szurał o piasek, był w nieustannym ruchu. Zapadła grobowa cisza, dało się jedynie słychać świst wiatru...

Sune

Biegała po całej krainie, jak zwykle nie mogła znaleźć miejsca dla siebie. Zaczęło jej się coraz bardziej nudzić. Nie miała co ze sobą zrobić. W końcu przyszła nad pustynię. Usiadła w jakimś miejscu i wpatrywała się przed siebie.